ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 900

โฉวซือเส่าอดที่จะตัวสั่นระริกไม่ได้ “มนุษย์หนอมนุษย์ ช่างหน้าไม่อายเสียจริงทั่วหล้าไร้ผู้ต่อต้าน ช่างเถอะข้าจะช่วยเจ้าสักครั้งก็แล้วกัน”

เขยิบเข้าไปข้างหูรองแม่ทัพอวี๋แล้วกระซิบเพียงไม่กี่คำ

คุณชายน้อยอวิ๋นเช่อมองอย่างไม่พอใจ ทำปากจู๋ “ท่านพ่อโฉว ทำไมท่านต้องไปช่วยเขาด้วย?”

โฉวซือเส่าโบกมือให้เขา เสี่ยวอวิ๋นเช่อเดินไปอย่างไม่เต็มใจทั้งคู่กระซิบข้างหูกัน

อวิ๋นเช่อพึมพำกรอกตากลับไปกลับมา หลังจากนั้นก็หัวเราะคิกคัก “สนุกจังเลย น่าสนุกจังเลย”

ทุกคนต่างก็แปลกใจไม่รู้ว่าโฉวซือเส่าออกความคิดไร้สาระอะไรให้รองแม่ทัพอวี๋ ทำไมถึงทำให้คุณชายน้อยอวิ๋นเช่อมีความสุขเช่นนี้?

รองแม่ทัพอวี๋หันไปหาทหารอารักขาที่อยู่ด้านหลังสองคนแล้วสั่งการ ทหารอารักขารับคำสั่งรีบวิ่งออกจากจวน ไม่นานแต่ละคนก็ถือถุงผ้ากลับมาเพียงแวบเดียวถุงผ้าก็กระดุกกระดิกเห็นได้ชัดว่าที่ใส่อยู่นั้นคือสิ่งมีชีวิต

ฮวนฮวนส่งเสียงเห่าใส่ถุงผ้านั้น

ชิงฮวนและคนอื่น ๆไม่มีใครขัดขวางจ้องมองอย่างใจจดใจจ่ออยากจะเห็นว่าโฉวซือเส่ามีแผนการอะไรกันแน่

ทั้งสองคนมอบถุงผ้าให้รองแม่ทัพอวี๋ รองแม่ทัพอวี๋รับไปไว้ในมือมองแล้วเดินเข้าไปหาเจ้าสาวทั้งหลายนั้น

แน่นอนว่าไม่สามารถเข้าใกล้ได้นี่เป็นกฎที่ชิงฮวนตั้งขึ้นมา ไม่ต้องรอให้เหล่าอวี๋เดินไปถึงด้านหน้าก็ถูกแม่นมเตียวกับแม่หวังและคนอื่น ๆขวางไว้

รองแม่ทัพอวี๋ไม่พูดไม่จาเปิดถุงผ้าสองใบนั้นด้วยรอยยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ของที่อยู่ด้านในนั้นก็หล่นออกมา

เสียงร้องอุทานตกใจ

ทุกคนจ้องตาเขม็งสิ่งที่อยู่ในถุงผ้าไม่ใช่อื่นใดถุงหนึ่งคืองูดอกกะหล่ำส่วนอีกถุงคือหนูนากับกบ งูกับกบนั้นสามารถเห็นได้ตามตลาดนัดแต่ไม่รู้ว่าหนูนานี้ทั้งคู่ไปเอามาจากไหน

หนูนาและงูดอกกะหล่ำเดิมที่เป็นศัตรูธรรมชาติ หลังจากที่หล่นลงพื้นหนูนาและกบก็รีบหนีกระจัดกระจายอย่างตื่นตระหนกทันที

เดิมทีเจ้าสาวทั้งหลายมีผ้าคลุมหัวอยู่ก็มองเห็นภาพที่อยู่ตรงหน้าได้ไม่ชัดเท่าไหร่ หนูวิ่งเร็วมากหนีไปอยู่ที่ใต้เท้าของพวกนางมุดเข้าไปในกระโปรงส่วนกบก็กระโดดไปทั่ว

เจ้าสาวด้านในเหล่านี้มีพี่สาวน้ำเต้าของอวิ๋นเช่อแล้วก็มีสาวรับใช้ที่เลือกมาจากในจวนคนที่ถอดแบบออกมาเหมือนกับตี้ลี่

เป็นเรื่องธรรมดาของการที่หญิงสาวจะหวาดกลัวของเหล่านี้ประกอบกับเสียงกรีดร้องที่ทันใดนั้นก็ดังขึ้นต่อเนื่องไหนเลยยังจะมีเวลามาดูแลผ้าคลุมบนหัวอยู่อีกกระโดดโลดเต้นบิดเอวกระทืบเท้าพันกันยุ่งเหยิงไปหมด

เป็นโอกาสดีที่วีรบุรุษจะช่วยสาวงาม พวกกลุ่มนายท่านของขบวนที่มารับตัวเจ้าสาวกรูกันเข้าไปไล่พวกงูและหนูช่วยชีวิตเหล่าสาวงามที่ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก

เสี่ยวอวิ๋นเช่อเห็นเรื่องครึกครื้นนี้ก็มีความสุขมากหัวเราะคิกคักจนยิ้มตาหยี

ปกติเขาจะชอบแกล้งคนอื่น แต่เหมือนเรื่องเอิกเกริกใหญ่โตในวันนี้เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็น เห็นแต่เพียงรอยยิ้มหัวเราะอย่างมีความสุขเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะเจ้าเหยียบชายกระโปรงของข้า ข้าจับที่ปิ่นปักผมเจ้า

ยิ่งในเวลานั้นมีสาวงามตกใจกลัวกระโดดเข้าไปในอ้อมแขนของบรรดาแม่ทัพเพื่อนเจ้าบ่าว กอดคอยกขาขึ้นเหมือนกับตัวสลอทไม่ยอมลงมาได้แต่หลับตาส่งเสียงกรีดร้อง

แล้วก็มีเจ้าสาวคนหนึ่งหลบซ่อนอยู่ด้านหลังทหารองค์รักษ์จับเข็มขัดของอีกฝ่ายไว้แน่นเหมือนกันนกอินทรีจับลูกไก่หลบซ้ายหลบขวา ผลสุดท้ายตื่นเต้นไม่ทันระวังดึงเข็มขัดของอีกฝ่ายจนหล่นลงมา

โชคดีที่เป็นฤดูหนาวกางเกงไม่ได้ลื่นหล่นจนสุด ทหารองค์รักษ์รีบดึงกางเกงขึ้นอย่างมือไม้อ่อนทำอะไรไม่ถูกตัวเองอายจนหน้าแดงกลืนไม่เข้าคายไม่ออกท่ามกลางเสียงหัวเราะของทุกคน

ผ้าคลุมหัวเจ้าสาวนั้นพะรุงพะรังเผยให้เห็นใบหน้างามเพริศพริ้งตอนที่เกิดเหตุการณ์วุ่นวาย

รองแม่ทัพอวี๋เอาแต่จ้องมองตาปริบ ๆจากกิริยาท่าทางที่ตื่นตระหนกของพวกนางก็มองเห็นเบาะแสทันที

คนที่กอดแนบชิดในอ้อมแขนแม่ทัพแน่นนั่นคือสาวรับใช้ในจวน หลังจากเรื่องน่ากลัวสามารถสงบสติอารมณ์ได้นั่นก็คือพี่สาวน้ำเต้าที่อยู่ข้าง ๆคุณชายน้อยอวิ๋นเช่อ

ในบรรดานั้นมีเจ้าสาวเพียงคนเดียวไม่เพียงแต่ยืนนิ่งเฉยท่านั้นยังยกปลายเท้ารีบเตะหนูที่ถูกไล่ออกไปด้านข้าง

การพุ่งเข้าใส่อย่างดุดันความใจกล้านี้รองแม่ทัพอวี๋มั่นใจว่านางคือตี้ลี่อย่างไม่ต้องสงสัย

มีเพียงสาวน้อยที่เหลิ่งชิงฮวนพาออกมาเท่านั้นที่ไม่กลัวงูหนูมดเหล่านี้สินะ?

เขาวิ่งเข้าไปเหมือนพายุหมุนโดนไม่ต้องครุ่นคิด คว้าข้อมือของเจ้าสาวคนนั้นคุกเข่ายอตัวลงแล้วแบกนางขึ้นบนบ่าแล้วจากไป

คนซื่อสัตย์สามคำนี้ ไม่เจ็บเท่าไหร่แต่อับอายมากกว่า

รองแม่ทัพอวี๋ไม่พอใจแล้ว

“รู้สึกว่าคนซื่อสัตย์อย่างข้ากลับถูกรังแกได้ง่าย ๆ ซื่อเส่าเหล่าอวี๋มองท่านผิดไปแล้วจริง ๆ”

โฉวซือเส่าหัวเราะจนพอใจแล้วก็ตบที่ไหล่ของรองแม่ทัพอวี๋ หยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อแล้วยื่นให้เขา “เห็นแก่ของขวัญวันแต่งงานที่ข้ามอบให้เจ้า พวกเรายังคงเป็นพี่น้องที่ดีกันนะ”

รองแม่ทัพอวี๋กางกระดาษออกอย่างสงสัย เป็นที่น่าประหลาดใจมันคือสัญญากู้ยืมที่ตอนแรกตัวเองซื้อบ้านกับโฉวซือเส่า!

โฉวซือเส่าหัวเราะเหอเหอ “บ้านหลังนี้ถือเสียว่าเป็นของขวัญที่ข้ามอบให้เจ้ากับตี้ลี่สาวน้อยคนนี้ ยกเลิกหนี้ที่ติดค้างทั้งหมด”

รองแม่ทัพอวี๋ตะลึง ครั้งนี้เป็นบุญทับลงมาแล้วจริง ๆ

ต้องรู้ว่าบ้านหลังนี้อยู่ติดกับจวนอ๋องฉี ที่นี่เป็นที่ทำเลฮวงจุ้ยดีโดยปกติพวกโจรลักเล็กขโมยน้อยอาชาญากรรมเหล่านั้นต่างก็ต้องเดินอ้อม ตอนแรกด้วยความที่โกรธมู่หรงฉีโฉวซือเส่าเลยใช้เงินซื้อมาในราคาแพงกว่าสองเท่า ยกเลิกหนี้ที่ติดค้างไว้ดูจะยิ่งใหญ่เกินไปหน่อยนะ

เขาพูดตะกุกตะกัก “ได้รับค่าตอบแทนโดยที่ยังไม่ได้ทำอะไรเลย นี่ นี่จะรับไว้ได้ยังไงกัน?”

ตี้ลี่เองก็บิดชายเสื้อรู้สึกไม่ดีเล็กน้อย

โฉวซือเส่าถอนหายใจ “สาวน้อยตี้ลี่ดุร้ายขนาดนี้ไม่ง่ายเลยที่จะออกเรือน ถ้าสินเดิมที่ติดตัวไม่มากมายยิ่งใหญ่หน่อยแล้วเกิดถูกส่งตัวคืนจะทำยังไงล่ะ? สหายวันคืนที่ยากลำบากของเจ้ายังอยู่ในภายภาคหน้า ถือเสียว่าเป็นค่าชดเชยก็แล้วกันนะ”

คำพูดนี้ทำให้ทุกคนหัวเราะอย่างบริสุทธิ์ใจ

ตี้ลี่บิดตัวหนีบ่นพึมพำอย่างขุ่นเคือง

รองแม่ทัพอวี๋รีบพับสัญญากู้ยืมเก็บยัดเข้าไปในแขนเสื้อทันที

“การเคารพเทียบไม่ได้กับการทำตามคำสั่ง ข้าเหล่าอวี๋จะไม่เกรงใจท่านแล้วนะ ท่านวางใจได้ในอนาคตขอเพียงข้าเหล่าอวี๋ยังอยู่ประตูจวนอ๋องฉีเปิดกว้างต้อนรับท่านตลอดไป”