ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 901

เหลิ่งชิงฮวนกลอกตาใส่รองแม่ทัพอวี๋อย่างไม่สบอารมณ์ ดวงตากะพริบอย่างชาญฉลาด

“เป็นไปได้ บ้านหลังนี้ติดสินบนเจ้าไว้ มีครั้งไหนที่โฉวซือเส่ามาจวนอ๋องแล้วจะเข้าตามตรอกออกทางประตูดีๆ บ้าง? พวกเจ้าก็ทำเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ ไม่ใช่ว่าเจ้าเป็นคนยุยงเหรอ ข้าว่าที่เมื่อครู่เหล่าสาวรับใช้ปล่อยงูมาทำให้พวกเจ้าตกใจ เจ้าไม่ลองไปดูกับเขาบ้างล่ะ?”

มีเสียงตอบรับมากมาย ยิ่งไปกว่านั้นรองแม่ทัพอวี๋ก็ชอบหยอกล้อกับพวกสาวๆ ในจวนอ๋องฉีอยู่แล้ว ทุกคนจึงเคยชิน

ดังนั้นพวกเขาจึงรุมโจมตีรองแม่ทัพอวี๋ ใช้ผงชาดสีแดงละเลงบนใบหน้าของเขา เหล่าสาวใช้ก็ยิ่งได้ใจจนแทบจะถอดชุดแต่งงานของรองแม่ทัพอวี๋

รองแม่ทัพอวี๋กำลังจะแต่งงานในวันนี้ซ้ำหน้าที่การงานก็ดี มีความสุขทวีคูณ เขาเต็มไปด้วยพละกำลัง เบี่ยงตัวหลบซ้ายขวา ใบหน้าของเขาแดงเถือกเหมือนก้นลิงดูตลกมาก

เหล่านายพลที่ต้อนรับญาติๆ ไม่ได้ยืนอยู่เฉยๆ ในเมื่อกลิ่นของสุรามงคลลอยเข้ามาแตะจมูกแล้ว ทุกคนก็รอคอยการดื่มสุรามงคล

รองแม่ทัพอวี๋ถูกดึงตัวออกมาจากกลุ่มสาวๆ อย่างยากลำบาก

วีรบุรุษไม่กินการสูญเสียที่เกิดขึ้นทันที รองแม่ทัพอวี๋เมื่อเห็นโอกาสก็รีบวิ่งจากซ้ายไปขวา อุ้มตี้ลี่แล้ววิ่งหนีไป

เมื่อได้ยินเสียงอุทานข้างหลัง มู่หรงฉีก็ตะโกนอย่างกระวนกระวาย “เร็วเข้า รีบเรียกคน!”

ท่านอ๋องผู้นี้ช่างไร้ความสามารถจริงๆ

รองแม่ทัพอวี๋กล้าดีอย่างไรถึงได้หยุด? เขาออกมาจากจวนอ๋องฉีด้วยพละกำลังทั้งหมดและมาถึงบ้านของตนเอง

วันนี้พิธีกราบไหว้ของทั้งสอง รวมถึงงานเลี้ยงฉลองมงคลสมรสถูกจัดไว้ที่นี่ทั้งหมด นี่เป็นประเพณีพื้นบ้านดั้งเดิม

แม้ฟ้าจะถล่มก็จะคารวะแผ่นดินก่อน แล้วจึงลักพาตัวภรรยาไป ไม่มีใครหยุดความตั้งใจของเขาได้

บ้านหลังเล็กถูกจัดระเบียบโดยสหาย ตกแต่งด้วยโคมไฟและพู่ห้อย ต้นไม้ถูกคลุมด้วยแถบผ้าสีแดง ที่มีตัวอักษรขนาดใหญ่เขียนอยู่บนนั้น

“ขอบคุณการดูแลมาโดยตลอดของท่านรองแม่ทัพอวี๋ และยินดีต้อนรับการกลับมาอีกครั้ง ขอแสดงความยินดีจากน้องสาวแห่งหอหลินหลาง”

"ถึงเจ้าสาวจะไม่ใช่ข้า แต่ข้าก็เคยนอนกับเจ้าบ่าว — อดีตคู่หมั้นของเขา"

“ข้าจะเลี้ยงดูลูกชายของเรา ท่านสามารถแต่งงานกับคนอื่นได้อย่างสบายใจ — ภรรยาขอแสดงความยินดีด้วย”

ทุกอย่างล้วนเป็นผลงานชิ้นเอกของสหาย

โต๊ะจัดเลี้ยงในลานบ้านถูกจัดไว้อย่างดี มีอาหารเย็น ตะเกียบ และสุราวางไว้รอสะใภ้คนใหม่เข้ามาในห้องเจ้าสาวก่อนงานเลี้ยงจะเริ่มขึ้น

แม่ครัวหลายคนในจวนอ๋องฉีได้รับมอบหมายชั่วคราวให้ตั้งเตาที่มุมลานบ้าน และยุ่งอยู่กับการตุ๋นน้ำแกงปลาและผัดรากบัว

ลานเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของเนื้อ

รองแม่ทัพอวี๋รีบวิ่งกลับมาพร้อมกับเจ้าสาวในมงกุฎหงส์และสายสะพาย ทุกคนหันหน้ามามองนางด้วยความประหลาดใจ การจ้องมองนี้ทำให้รองแม่ทัพอวี๋รู้สึกราวกับว่าเขามาผิดที่

มีอะไรแปลกๆ? ไม่เคยเห็นคนแย่งเจ้าสาวเหรอ? ข้ากอดสะใภ้อยู่ก็ถูกแล้วไง

เขาปล่อยตี้ลี่ลง หัวเราะสองสามครั้ง และในที่สุดก็รู้ว่ามีอะไรผิดปกติ

ไม่มีใครอยู่ข้างหลัง ทุกอย่างเงียบสงัด ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น

แม้ว่าเขาจะวิ่งเร็ว แต่อุ้มตี้ลี่วิ่งกลับมาก็ไม่ถึงขั้นสลัดพวกนั้นหลุดหรอก?

เขามองไปข้างหลังอีกครั้งด้วยความฉงน ก็ยังไม่มีใครสักคน

ไม่มีใครกลับมากับเขา?

เมื่อครู่ครึกครื้นมาก แต่ตอนนี้มันน่าอายมาก

ตี้ลี่มีผ้าคลุมศีรษะอยู่จึงมองไม่เห็นอะไร แต่รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงถามเสียงดัง “เกิดอะไรขึ้น?”

รองแม่ทัพอวี๋ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร เขาเกาศีรษะ “นี่ ทำไมไม่มีใครอยู่ที่นี่เลย? เป็นไปได้ไหมว่าพระชายาจ่ายเงินให้พวกเด็กๆ”

ตี้ลี่ตะคอก “ทำไมท่านไม่พูดว่าท่านอ๋องสั่งเลยล่ะ? ห้ามตามมาเหรอ? สั่งให้ใครไปดูสิ!”

ไม่มีคนเฝ้าพิธี แล้วจะกราบไหว้ใคร?

รองแม่ทัพอวี๋รู้สึกหวาดกลัว คิดว่าต้องเป็นกับดัก ดังนั้นเขาจึงยืนนิ่ง

แขกที่มาร่วมงานรออยู่ด้านนอกประตูตำหนัก ไม่มีใครเข้าไป

ในลานบ้าน ได้ยินเพียงเสียงตะโกนของมู่หรงฉีด้วยใบหน้าซีดเซียว “รีบไปตามหมอหลวงที่พระราชวังมาเร็ว ทำไมถึงได้มาช้าเช่นนี้? ไหนบอกว่ายังไม่ถึงวันไง?”

“หมอตำแย หมอตำแย เร็วเข้า ชิงฮวนปวดท้อง!”

……

เสี่ยวอวิ๋นเช่องุนงง กะพริบตาเล็กน้อยอย่างตกตะลึง

ท่านพ่อมักจะพูดกับเขาด้วยใบหน้าที่ร่าเริงและอารมณ์ดี แต่ทำไมจู่ๆ ถึงได้กลายเป็นสิงโตดุร้ายเช่นนี้

นอกจากนี้ ทำไมเขาถึงวิ่งวนไปมา? กลับไปกลับมาก็สั่นจนหน้ามืดเหมือนลาลากโม่

เขาเขย่าแขนเสื้อของโฉวซือเส่า “ท่านพ่อโฉว ท่านแม่ปวดท้องทำไมท่านพ่อต้องโกรธด้วย? เพราะท่านแม่กินอะไรผิดสำแดงหรือ?”

โฉวซือเส่ามองหมอตำแยที่ถูกมู่หรงฉีตะคอกให้เข้าไปก็ลนลาน ก่อนจะพยายามสงบสติอารมณ์

เขาเอ่ยอย่างอิจฉา “น่าตื่นเต้นที่ได้เป็นพ่อคนอีกครั้ง”

“ท่านแม่กำลังจะคลอดน้อง?”

โฉวซือเส่าพยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจ

“เช่นนั้นตอนที่ท่านแม่คลอดข้า ท่านพ่อก็เป็นแบบนี้หรือเปล่า?”

โฉวซือเส่าละสายตาจากมู่หรงฉี “ในตอนนั้น เขาไม่ได้เป็นแบบนี้ ข้าเป็น”

เสี่ยวอวิ๋นเช่ออยากจะถามให้ถึงที่สุด “ท่านไม่ได้เป็นพ่อคน ทำไมถึงตื่นเต้น”

คำพูดนี้ทิ่มแทงหัวใจเขา