ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 902

โฉวซือเส่าก้มหน้าลงไปหาเสี่ยวอวิ๋นเช่อ “เจ้าคือคนที่ข้า ท่านพ่อโฉวเลี้ยงมากับมือด้วยปัสสาวะอุจจาระ เจ้าว่าข้าตื่นเต้นทำไมล่ะ?”

ใบหน้าเล็กๆ ของอวิ๋นเช่อไม่น่าดูในทันที เขาตกตะลึงไปครู่หนึ่ง เม้มปาก น้ำตาคลอเบ้า และรู้สึกน้อยใจอย่างมาก “ข้าจะไม่คุยกับท่านพ่อโฉวแล้ว คนใจร้าย!”

โฉวซือเส่ารู้สึกงงงวย ทำไมจู่ๆ เจ้าเด็กนี่ก็ทำแบบนี้ ไม่สนใครหน้าไหนทั้งนั้น

อวิ๋นเช่อหันหลังเดินจากไป

โฉวซือเส่าไม่ได้สนใจ บนศีรษะของเขามีเหงื่อออก และฝ่ามือของเขาก็เปียกเช่นกัน มือของเขาสั่นจากความกังวลใจ

เขาไอเบาๆ โดยไม่ลืมที่จะปลอบใจมู่หรงฉีในฐานะคนที่เคยอยู่ที่นั่น “ใจเย็น สงบสติอารมณ์ ดูท่าทางเจ้าสิ เจ้าคือคนที่สั่งการกองทัพนับพันในสนามรบงั้นหรือ? พอศัตรูมาก็กลัวแทบตาย มา ข้าจะสอนประสบการณ์การเป็นพ่อคนให้”

ขมับของมู่หรงฉีมีเหงื่อไหล เขาตะโกนอย่างกระวนกระวาย “คราวนี้นางท้องลูกแฝด! มันจะเทียบกับครั้งที่แล้วได้อย่างไร”

โฉวซือเส่าเองก็แสร้งทำเป็นสงบ “โธ่ คราวที่แล้วมันเป็นลูกคนแรก”

มู่หรงฉีถลึงตา “ไม่ใช่สะใภ้เจ้า เจ้าก็ย่อมไม่กังวลสิ!”

โฉวซือเส่าต้องการจะบอกว่า เมื่อนึกถึงตอนนั้นเขาก็รู้สึกประหม่ามากเช่นกัน ประหม่ามากจนกลัวว่ามือเล็กๆ ของเฟิ่งเหล่ยอวี้จะบวม แต่ว่าก็ไร้ประโยชน์ เพราะจะทำให้มู่หรงฉีหัวเราะเยาะเขา

“หรือว่าจะให้นางมาเป็นภรรยาของข้าวันนี้ เจ้าจะได้ไม่ต้องกังวล เรามาเปลี่ยนกันดูไหม?”

“ไสหัวไป!”

โฉวซือเส่าถูกจมูกแล้วออกไปทันที

เสิ่นหลินเฟิงยิ้มอย่างยินดี “ตัวเองยังคลอดเด็ก ไม่เคยเป็นพ่อคนมาก่อนยังจะมาหัวเราะเยาะคนอื่นอีก สมน้ำหน้า”

ตี้ลี่รีบเข้ามาแต่ถูกแม่นมเตียวขวางเอาไว้

“นายหญิงน้อย วันนี้เป็นวันมงคลของท่าน ท่านทำใจให้สบายเถอะ ด้านในมีพวกเราอยู่”

รองแม่ทัพอวี๋เดินไปหาโฉวซือเส่าและพึมพำด้วยเสียงต่ำ “ท่านว่า ทำไมคลอดเร็วจัง? ทำไมถึงได้บังเอิญเช่นนี้?”

โฉวซือเส่าหันหน้าไปมองรองแม่ทัพอวี๋ด้วยสายตารุนแรง ในที่สุดก็มีที่ระบายอารมณ์

“บังเอิญ บังเอิญ บังเอิญ! ไม่ใช่แค่บังเอิญ! ก็ไม่ใช่เพราะเจ้าหรอกหรือ! ยังมีหน้ามาพูดอีก?”

รองแม่ทัพอวี๋ตกตะลึงไปทั้งตัว เขากุมศีรษะ “นี่ นี่มันเกี่ยวอะไรกับข้าด้วย?”

“ไร้สาระ ชิงฮวนหัวเราะเจ้าจนนางเจ็บท้อง!”

รองแม่ทัพอวี๋อยากจะร้องไห้ ทุกอย่างเป็นเพราะเขา? ใส่ร้ายกันชัดๆ ไร้เหตุผลที่สุด

ภายในห้องคลอด อาการเจ็บท้องคลอดดูเหมือนจะทุเลาลงแล้ว ชิงฮวนผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย หลังจากตรวจร่างกายและยืนยันตำแหน่งของทารกในครรภ์ ความดันโลหิต และด้านอื่นๆ ทุกอย่างปกติดี ก็ไม่มีปัญหาอะไร

โฉวซือเส่าไม่ได้ใส่ร้ายรองแม่ทัพอวี๋ เธอหัวเราะกับความกระตือรือร้นของเขาจริงๆ

เธอหัวเราะอย่างหนักจนไม่สามารถหยุดได้ จนปวดท้องจากการหัวเราะ จากนั้นมู่หรงฉีก็ช่วยเธอนวดท้อง แต่กลับถูกลูกในท้องเตะอย่างแรง

มู่หรงฉีไม่เพียงรู้สึกถึงการเตะนี้ แต่ชิงฮวนเจ็บจนร้องออกมา และเกือบจะทรุดตัวลงนั่งกับพื้น

ในขณะนั้นรองแม่ทัพอวี๋กำลังอุ้มตี้ลี่หลบหนีจากเหล่าสาวๆ ที่กำลังช่วยกันก่อความวุ่นวาย

ชิงฮวนกัดฟันแน่น ความเจ็บปวดที่เต้นตุบๆ ในช่องท้องทำให้เธอไม่ทันตั้งตัว

มันสายเกินไปแล้ว

เธอมองไปที่มู่หรงฉีด้วยใบหน้าที่เศร้าสร้อย ก่อนฝืนยิ้ม “มู่หรงฉี ดูเหมือนท่านจะดื่มสุรามงคลในงานแต่งของเขาไม่ได้แล้ว”

มู่หรงฉีที่กำลังระเบิดเสียงหัวเราะและถามอย่างส่งๆ “เป็นอะไร?”

ชิงฮวนชี้ไปที่ท้องของเธอ “เจ็บ หม่อมฉันจะคลอดแล้ว”

มู่หรงฉีตกตะลึงไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ตอบสนองทันทีและตะโกน

รองแม่ทัพอวี๋จัดแจงให้เหล่านายพลแยกย้ายกันไปรอที่ลานเล็กๆ ของเขา หากพระชายาคลอดเสร็จเร็วเขาก็อาจจะยังพอมีเวลาไปแต่งภรรยา

โฉวซือเส่าปาดเหงื่อออกจากหน้าผาก รู้สึกว่าเมื่อมู่หรงฉีไม่อยู่ก็ไม่มีใครเป็นคู่หูกับเขาได้แล้ว

เสี่ยวอวิ๋นเช่อเดินเข้ามาช้าๆ พร้อมถ้วยชาในมือ เสียงกาน้ำชากระทบกันดัง

เหล่าเด็กน้ำเต้าคอยปกป้องเขา เกรงว่าอุ้งเท้าอ้วนๆ ของเขาจะถูกลวก

อวิ๋นเช่อเดินไปหาโฉวซือเส่าอย่างระมัดระวัง และยื่นมือไปทางเขา “ท่านพ่อโฉว รับชาสักถ้วยเพื่อให้ชุ่มคอหรือไม่ อวิ๋นเช่อชงเอง”

โฉวซือเส่าที่กำลังโมโห เมื่อเห็นว่าอวิ๋นเช่อประพฤติตัวดีและมีเหตุผล เขาจึงรีบรับไว้และลูบหัวอย่างชื่นชม

“อวิ๋นเช่อของพ่อยังไม่ทันได้เป็นพี่คนก็เป็นเด็กดีเสียแล้ว”

อวิ๋นเช่อจ้องมองถ้วยชาในมืออย่างช่วยไม่ได้ “ท่านพ่อโฉว รีบดื่มขณะยังร้อนอยู่ เย็นแล้วจะไม่อร่อยนะ”

โฉวซือเส่าใช้ฝาถ้วยปัดไอออกเล็กน้อย และพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ “ชาใสใช้ได้ ไม่เลวเลย”

เขายกขึ้นมาและจิบเข้าไปอึกใหญ่

จากนั้นเขาก็ตัวแข็งไปชั่วขณะ เบิกตากว้างและมองลงไปที่อวิ๋นเช่อด้วยความไม่เชื่อ

เสี่ยวอวิ๋นเช่อวิ่งหนีไปอย่างทุลักทุเล และซ่อนตัวอยู่ข้างหลังเสิ่นหลินเฟิง “ท่านลุงช่วยด้วย!”

เสิ่นหลินเฟิงกางแขนออกเพื่อปกป้องอวิ๋นเช่อและหันหน้าไปมองโฉวซือเส่าด้วยความประหลาดใจ “เกิดอะไรขึ้น?”

เพียงแค่หันหน้ามาโฉวซือเส่าก็พ่นน้ำในปากออกมาทางเสิ่นหลินเฟิง

เสิ่นหลินเฟิงขมวดคิ้วด้วยความขยะแขยง “เด็กคนนี้นำชามาให้เจ้า เจ้าไม่ดื่มก็ไม่เป็นไร แต่จะมาพ่นใส่ข้าทำไม?”

โฉวซือเส่าพ่นน้ำในปากออกมาอีกหลายครั้ง แต่กลิ่นก็ยังคงแรงอยู่