ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 903

โฉวซือเส่าทิ้งถ้วยชาในมือลง ก่อนจะกัดฟันพูดใส่อวิ๋นเช่อ “ไอ้เด็กน้อย พ่อโฉวใจดีกับเจ้า เจ้ากลับทำแบบนี้กับข้างั้นเหรอ?”

เขายกมือขึ้นและกำลังจะคว้าแขนของอวิ๋นเช่อ

หลินเฟิงยังคงปกป้องเขา แต่เมื่อเขาก้มลงก็รู้สึกว่ากลิ่นบนร่างกายของเขาไม่ถูกต้อง มีกลิ่นแปลกๆ จนอดไม่ได้ที่จะดมมัน จากนั้นก็ตกใจ “เจ้าชงชาอะไรให้ท่านพ่อโฉวของเจ้าดื่ม?”

อวิ๋นเช่อวิ่งหนีไปราวกับปลาเลนตัวน้อย หัวเราะคิกคักและไม่พูดอะไร

ฮวนฮวนวิ่งไปรอบๆ ในลาน ก่อนจะวิ่งไปใต้ต้นไม้ ยกขาแล้วฉี่

สีหน้าของโฉวซือเส่าเปลี่ยนไป เขาตะคอก “เจ้าปกป้องเขาไม่ใช่เหรอ? แค่ไปดมกลิ่นปัสสาวะของสุนัขตัวนั้นแล้วเจ้าก็จะรู้”

เสิ่นหลินเฟิงยกเสื้อผ้าของเขาขึ้นมาดมกลิ่น ก่อนจะรีบเขย่าเสื้อผ้าและใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ด

อวิ๋นเช่อส่ายศีรษะอย่างเคร่งขรึม “ฮวนฮวนไม่ให้ความร่วมมือเลย ไม่ยอมฉี่ตั้งครึ่งวัน ข้าก็เลยต้องทำเอง สดๆ ใหม่ๆ เลย อร่อยไหม?”

โฉวซือเส่าสาบานเลยว่าเขาไม่เคยประสบความอัปยศอดสูเช่นนี้มาก่อนในชีวิต “ดีมาก ถ้าวันนี้ข้าไม่ตีเจ้าจนร้องไห้ ข้าจะให้ลูกของข้าใช้แซ่ตระกูลเจ้า!”

เสิ่นหลินเฟิงไม่ได้ห้ามปรามเขา “ข้าจะเป็นพยานให้!”

ทักษะของโฉวซือเส่าไม่ใช่สิ่งที่ขาสั้นๆ ของอวิ๋นเช่อจะหลบได้ ชั่วพริบตาเขาก็จับอวิ๋นเช่อไว้ใต้วงแขน ดึงกางเกงออก เปิดก้นเล็กๆ และยกแขนขึ้นสูงเตรียมจะลงโทษ

อวิ๋นเช่อร้องลั่น “ช่วยด้วย! มีคนโดนตี!”

“เพี๊ยะ!” แม้ว่าฟ้าร้องจะดังและฝนเบาหวิว แต่อวิ๋นเช่อกลับร้องอย่างน่าสมเพช

“หยุด!”

มีเสียงตะโกนที่ทรงพลังและสง่างามดังมาจากด้านนอกประตู

โฉวซือเส่าตกใจจนมือของเขาสั่นและเกือบจะทำให้อวิ๋นเช่อร่วงลงไป

เขาวางอวิ๋นเช่อลงอย่างใจเย็น ดึงกางเกงขึ้นให้อวิ๋นเช่อก่อนจะคุกเข่าลงทำความเคารพเกี้ยว

คนในลานบ้านต่างคุกเข่าโดยพร้อมเพรียง “ทรงพระเจริญ”

เมื่อรู้ว่าชิงฮวนกำลังจะคลอด ฮ่องเต้ชราก็วางทุกอย่างในมือและพาพระสนมฮุ่ยเฟยไปที่จวนอ๋องฉี ทั้งสองรีบมาแต่ยังไม่ทันได้เข้าไปในตำหนักฉาวเทียนก็ได้ยินเสียงร้องของอวิ๋นเช่อ ก่อนใบหน้าของเขาจะเขียวคล้ำด้วยความโกรธ ยกนิ้วชี้โฉวซือเส่า

“หลานของข้า ข้ายังไม่เคยชี้นิ้วใส่เขาสักครั้ง แต่เจ้ากลับลงมือ เจ้าไปเอาความกล้ามาจากที่ไหน! อยากตายนักหรือไง?”

ใครจะไม่รู้ว่าฮ่องเต้ชราปกป้องลูกวัว รักเอ็นดูอวิ๋นเช่อจนเข้ากระดูก โฉวซือเส่าเกรงว่าวันนี้เขาจะเจอเรื่องใหญ่เข้าแล้ว

โฉวซือเส่าตกใจจนเหลือไหลย้อย รู้สึกกลัวเล็กๆ

“ฝ่าบาท โปรดยกโทษให้กระหม่อมด้วย พวกเราแค่ล้อเล่นน่ะขอรับ”

เมื่ออวิ๋นเช่อเห็นว่าคนหนุนหลังมาถึงแล้ว เขาก็ใช้มีหนึ่งดึงกางเกง อีกมือถูบั้นท้ายที่โดนตีจนชา พยายามบีบน้ำตาสองสามหยด แล้วก้าวขึ้นไปร้องทุกข์กับชายชราให้ตัดสินเรื่องนี้

เมื่อได้เห็นเสด็จปู่โมโหเขาก็ชะงัก ก่อนจะเหลือมองชายชราและโฉวซือเส่าที่ไม่ส่งเสียงอะไร

“ล้อเล่นอะไร! เจ้าคิดว่าข้าไม่ได้ยินงั้นหรือ? เสียงตีดังขนาดนั้น! เช่อเอ๋อร์รีบมาให้ปู่ดูเร็ว ปู่จะจัดการให้เจ้าเอง จะสั่งลงโทษให้ตีเขาด้วยไม้แล้วตัดหัวซะ!”

พระสนมฮุ่ยเฟยตั้งตารอที่จะได้เห็นศัตรูตัวน้อยๆ นี้มาก แม้ว่านางจะรู้สึกเอ็นดูหลานชายของนาง แต่ความผิดก็ไม่ถึงตายดังนั้นนางจึงไม่ได้พูดอะไรแทนโฉวซือเส่า ก่อนจะหันไปขยิบตาให้เสี่ยวอวิ๋นเช่อ

เสี่ยวอวิ๋นเช่อเดินไปหาชายชราและจับมือ “เสด็จปู่อย่าโกรธเลย ท่านพ่อโฉวล้อเล่นกับข้าจริงๆ เมื่อครู่ข้าแกล้งทำเฉยๆ”

โฉวซือเส่าเกือบจะน้ำตาไหล ลูกรัก พ่อโฉวไม่ได้รักเจ้าเสียเปล่า ชีวิตของข้าในวันนี้ขึ้นอยู่กับปากเจ้า

ฮ่องเต้ชราเป่าเคราและจ้องมอง “เจ้าเป็นถึงพระนัดดา รัชทายาทแห่งจวนอ๋องฉี เจ้าจะเรียกเขาว่าท่านพ่อโฉวได้อย่างไร? เขามีสิทธิ์อะไรมาทุบตีเจ้า?”

“เพราะท่านพ่อโฉวเลี้ยงดูหลานมา ท่านแม่บอกว่าแกะน้อยคุกเข่ายังเทิดทูน นกกายังตอบแทนบุญคุณ ดังนั้นหลานจึงเรียกเขาว่าท่านพ่อโฉว ที่เขาตีหลานเพราะหลานหลอกเอาปัสสาวะให้เขาดื่ม”

ทุกคนตกตะลึง และชายชราก็หยุดอารมณ์เสียทันที

เขาเอ่ยถามอย่างไม่สบอารมณ์ “เจ้า เจ้าบอกว่าตอบแทนบุญคุณ แต่เจ้ากลับเล่นงงานเขางั้นหรือ?”

ในลานบ้านมีคนกลุ่มหนึ่งที่กำลังรออย่างกระวนกระวาย เหลิ่งชิงฮวน ฉู่รั่วซีและลี่ว์อู๋ที่ได้ยินก็รีบมา

ประตูจวนอ๋องฉีมีโคมไฟหลากสีแขวนไว้ ซ้ำยังมีเกี้ยวของฮ่องเต้จนทำให้ผู้คนงงงวยเล็กน้อย และสงสัยว่าในจวนอ๋องฉีเกิดเรื่องอะไรขึ้น

เจ้าบ่าวมือใหม่อย่างรองแม่ทัพอวี๋ก็กังวลอย่างมาก แอบภาวนาให้พระชายาของเขาคลอดอย่างราบรื่น

ชิงฮวนไม่เคยทำให้ผิดหวัง

นางผดุงครรภ์ยกม่านขึ้นและรีบออกมาตะโกนสุดเสียง “ยินดีด้วยนายท่าน ยินดีอย่างยิ่ง! เป็นคุณชายเจ้าค่ะ!”

ฮ่องเต้ชราที่ได้รับเชิญไปดื่มชาในศาลาอันอบอุ่นด้านข้าง เมื่อได้ยินเช่นนี้มือของเขาก็สั่น จนถ้วยชาหลุดจากมือ เขาคว้ามือของพระสนมฮุ่ยเฟยอย่างตื่นเต้นจนแทบควบคุมไม่อยู่

“ข้ามีหลานชายอีกคนแล้ว?”

มุมปากของพระสนมฮุ่ยเฟยยกยิ้มเกือบจะถึงแก้ม และนางก็ไม่ลืมที่จะหยอกล้อ

“ตอนหม่อมฉันคลอดฉีเอ๋อร์พระองค์ไม่เห็นตื่นเต้นขนาดนี้เลยเพคะ ได้ยินว่าพระองค์ดื่มชาอย่างใจเย็น แล้วก็ค่อยๆ มาที่ตำหนักเจียนเจียของหม่อมฉัน”

ชายชราตื่นเต้นมากจนโบกมือ “เหมือนกันที่ไหนล่ะ”

“ไม่เหมือนตรงไหนเพคะ?”

เมื่อเผชิญกับความก้าวร้าวของพระสนมฮุ่ยเฟย ชายชราก็เหลือบมองถ้วยชาที่คว่ำอยู่บนโต๊ะอย่างใจเย็น “เพราะชาของจวนอ๋องฉีไม่ดีเท่าชาในวัง”

พระสนมฮุ่ยเฟยรู้สึกขบขันกับคำพูดของชายชราแต่นางก็ยังเสียใจอยู่เล็กน้อยเมื่อนึกถึงวันวานที่แสนเลวร้ายของตน ชายคนนี้ใจร้ายเกินไปแล้ว

“น้อยๆ หน่อยเพคะ ไม่ใช่ว่าตอนนั้นไม่ชอบหม่อมฉันหรอกหรือ?”

ชายชราไม่ได้ปลอบใจนาง “ไม่ชอบเจ้าแล้วยังไงล่ะ? เจ้าดูหน้าเหี่ยวๆ ของเจ้าสิ ไม่น่าดูเท่าก้นเล็กๆ ของหลานข้าหรอก อย่ามายื้อเวลา ข้าจะไปดูหน้าหลาน เจ้าจะดูหรือไม่ก็แล้วแต่!”

ใครจะไม่อยากดู? ต้องอยากดูสิ!