อุบายรักแม่ทัพหน้านิ่ง / รักเร้นใจใต้เงาองครักษ์ นิยาย บท 5

ดวงตาของจางซื่อหมิงมีประกายแบบคนที่เห็นหนทางรำไร “ถ้าเช่นนั้นท่านไปอยู่โรงเลี้ยงม้าดีหรือไม่ ท่านแม่ทัพมีม้าคู่ใจอยู่ตัวหนึ่ง เมื่อมีเวลาว่างก็จะแวะเวียนไปดูมันเสมอ”

“แต่...ข้าดูแลม้าไม่เป็น ได้แต่ขี่อย่างเดียว”

“นั่นสินะ” เขาพึมพำ จะให้องค์หญิงมาคอยแปรงขนม้า เก็บมูลของมันและป้อนหญ้าได้อย่างไร

“อย่าเพิ่งถอดใจไป ข้ารู้แล้ว!” นางร้องด้วยความยินดี ท่าทางแจ่มใสขึ้นมา “ฝ่ายเครื่องแต่งกายอย่างไรเล่า ถึงอย่างไรทุกคนก็ต้องแต่งตัวไม่ใช่หรือ ขนาดในตำหนักของข้า ยังต้องใช้คนตั้งมากมาย กองทัพที่มีทหารหลายพันคนเช่นนี้ ย่อมต้องการแรงงานเป็นแน่”

“พวกเขาไม่ใคร่สนใจการแต่งตัวนัก ส่วนมากแล้วจะสวมใส่เสื้อผ้าซ้ำ ๆ เพราะไม่ค่อยมีเวลาและใช้ชีวิตอย่างเร่งรีบ บวกกับการทำงานหนัก สิ่งที่ขาดไม่ได้คือชุดเกราะเท่านั้นเอง”

หยางจูถอนหายใจเฮือกใหญ่ “เห็นจะมีเพียงคนรับใช้ส่วนตัวของเขาเท่านั้น ที่จะได้อยู่ชิดใกล้เกือบจะตลอดเวลา”

“แต่กว่าจะไปถึงตำแหน่งนั้นได้ ก็ต้องอยู่ในสายตาของท่านแม่ทัพเสียก่อน เมื่อท่านแสดงให้เห็นความสามารถ เขาต้องย่อมเรียกท่านเข้าไปรับใช้”

“ใช่” นางผงกศีรษะ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่านอกจากเสื้อผ้า เครื่องนุ่งห่มแล้ว คนเรายังต้องกินอีกด้วย บางทีนางน่าจะเข้าไปทำอะไรในโรงครัวได้บ้าง เช่น ล้างถ้วยชามหรือเตรียมวัตถุดิบต่าง ๆ แม้ว่านางจะไม่เคยทำมาก่อนก็ตาม

อันที่จริง นางแทบไม่เคยทำอะไรเลย แม้แต่อาบน้ำแต่งตัว ก็ยังมีนางกำนัลมาทำให้

“โรงครัวล่ะ ข้าคิดว่างานไม่น่าจะหนักหนาเท่าส่วนอื่น” หยางจูลองเสนอความคิดเห็นอีกรอบ

“จริงด้วย ข้าสามารถมอบหมายให้ท่านเป็นคนยกสำรับของท่านแม่ทัพได้ด้วย เพียงเท่านี้ ท่านก็จะได้อยู่ใกล้ชิดกับเขาแน่นอน”

จางซื่อหมิงเหมือนเห็นทางสว่าง

“ว่าแต่...ข้าต้องทำหน้าที่ชิมอาหารหรือไม่ เสด็จพ่อของข้ามักจะโดนลอบวางยาพิษ แม้แต่ข้าและพี่ชายก็ยังต้องคอยระวัง มู่หรงเซียวหนานเป็นถึงแม่ทัพ อาจจะมีศัตรูหรือหนอนบ่อนไส้อยากเอาชีวิตเขาก็เป็นได้ เพราะหากขาดเขาไปสักคน กองทัพคงระส่ำระสายน่าดู”

องค์หญิงหยางจูแสดงให้เห็นด้านที่ฉลาดเฉลียวของนาง คำพูดคำจาดูเข้าใจเรื่องการบริหารบ้านเมืองมากกว่าหญิงอื่นทั่วไปนัก

“ท่านไม่ต้องทำหน้าที่นั้น อย่าห่วงไปเลย” จางซื่อหมิงพูดให้นางคลายใจ “แม้ว่าจะมีคนปองร้ายท่านแม่ทัพอยู่บ้าง แต่เขาก็ระมัดระวังตัวเองยิ่งนัก และมีทหารอารักขาตลอดเวลา”

“ถ้าอย่างนั้น พรุ่งนี้ท่านช่วยเป็นธุระจัดการให้ข้าที”

“พ่ะย่ะค่ะ เอ้อ ขอรับ”

นางยิ้มอย่างอดไม่ได้ ที่ใครต่อใครทำท่าเงอะงะ รีบแก้คำพูดของตัวเองและหน้าแดงซ่านเพราะความอับอาย

“อยู่ที่นี่ ท่านอย่าทำตัวเด่นเป็นพอ จนกว่าจะได้เข้าไปอยู่ในความดูแลของท่านแม่ทัพ หากต้องการสิ่งใด แจ้งข้าได้เสมอ โดยเฉพาะเมื่อต้องการความช่วยเหลือ”

“เหตุใดทำตัวเด่นจะเป็นภัยหรือท่าน”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน