วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี นิยาย บท 2

“นี่ข้ากำลังฝันไปกระมัง?”

เจียงซุ่ยฮวน ยื่นมือไปแตะคีมห้ามเลือดด้วยความเลื่อนลอย สัมผัสอันเย็นเฉียบทำให้นางสะท้านไปทั้งกาย

มิใช่ความฝัน เป็นเรื่องจริง! ห้องทดลองของนางได้ย้อนเวลามาพร้อมกับนางด้วย

นางมิอาจเสียเวลาดีใจ รีบคว้ายาห้ามเลือดและยาชา พร้อมเครื่องมือบางอย่างออกมา แล้วเริ่มเย็บแผลของตนเอง

นี่เป็นครั้งแรกที่เจียงซุ่ยฮวนต้องเย็บแผลด้วยตนเอง แม้จะยากลำบากอยู่บ้าง แต่ด้วยวิชาแพทย์อันล้ำเลิศ ไม่ถึงครึ่งชั่วยามนางก็เย็บแผลเสร็จสิ้น

นางทรุดกายพิงต้นไม้ด้วยความอ่อนล้า หยิบขวดยาบำรุงโลหิตออกมาจากห้องทดลอง กลืนลงไปสามเม็ด

ยาบำรุงโลหิตนี้ปรุงขึ้นจากสมุนไพรล้ำค่ามากมาย หนึ่งขวดมีเพียงห้าเม็ด นางไม่เคยกล้าใช้มาก่อน

ไม่คิดว่าครานี้จะต้องกินถึงสามเม็ดรวดเดียว

นางมองสองเม็ดที่เหลือในขวด ครุ่นคิดว่าต้องหาโอกาสปรุงเพิ่มในภายภาคหน้า

ส่วนรอยแผลบนใบหน้า รอให้ตกสะเก็ดแล้วทายาลบรอยแผลเป็น คงไม่มีอะไรน่ากังวล

ยามรุ่งสาง ขณะที่ฤทธิ์ยาชายังไม่หมด เจียงซุ่ยฮวนค่อยๆ พยุงกายลุกขึ้นโดยอาศัยลำต้นไม้ ตั้งใจจะกลับเข้าเมืองหลวงเพื่อเรียกร้องความเป็นธรรม

ทันใดนั้น กระเพาะของนางปั่นป่วนรุนแรง นางโน้มกายลงอาเจียน ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ยาที่นางกินเข้าไปล้วนเป็นตำรับที่นางคิดค้นเอง ไม่น่าจะมีผลข้างเคียง

เจียงซุ่ยฮวนพิงต้นไม้ วางมือซ้ายบนชีพจรข้อมือขวา ครู่ถัดมา สีหน้านางก็เปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน

ชีพจรมีครรภ์?

เป็นไปไม่ได้!

จากความทรงจำของร่างเดิม นับแต่อภิเษกสมรส นางกับฉู่เจวี๋ยก็มิเคยมีความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยา จะตั้งครรภ์ได้อย่างไร!

ทันใดนั้น ภาพความทรงจำบางตอนก็แวบเข้ามาในห้วงคำนึง

ร่างเดิมถูกเจียงเม่ยเอ๋อร์วางอุบายขังไว้ในโรงฟืนมืดทึบ จู่ๆ บุรุษร่างสูงสง่าผู้หนึ่งก็ปรากฏกาย หายใจหอบ มองไม่เห็นใบหน้าชัดเจน

เห็นเพียงดวงตาคมงามที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดแดงก่ำ ราวกับถูกยาวิปลาสครอบงำ ทั้งร่างร้อนรุ่มกระสับกระส่าย

เสียงทุ้มนุ่มของบุรุษผู้นั้นราวกับกำลังข่มกลั้นบางสิ่ง: “เจ้าจงรีบออกไปจากที่นี่!”

ร่างเดิมผู้มีจิตใจเมตตากลับก้าวเข้าไปใกล้: “ท่านมาปรากฏกายในโรงฟืนของวังหนานหมิงได้อย่างไร? เหตุใดลมหายใจท่านจึงหนักหน่วงเช่นนี้ ท่านป่วยหรือ?”

บุรุษผู้นั้นไม่อาจควบคุมตนเองได้อีกต่อไป พลันโถมทับร่างเดิมลง

ผ่านไปนาน บุรุษผู้นั้นลุกขึ้น วางแผ่นหยกด้วยความรู้สึกผิดลงบนร่างของร่างเดิมที่กำลังสะอื้นเบาๆ

“ข้าต้องขออภัยในเหตุการณ์วันนี้ นี่คือสิ่งยืนยันตัวตนของข้า หากภายภาคหน้าเจ้ามีความยากลำบากประการใด จงนำสิ่งนี้มาหาข้า”

ความทรงจำจางหาย เจียงซุ่ยฮวนได้สติกลับมา รีบค้นหาสิ่งนั้นบนร่าง

แม้จะมองไม่เห็นใบหน้าบุรุษผู้นั้นในความทรงจำ แต่ดูจากกิริยาท่าทาง เขาย่อมมิใช่สามัญชนทั่วไป

“เจอแล้ว!” เจียงซุ่ยฮวนล้วงแผ่นหยกสีเขียวใสออกมาจากอก บนนั้นมีอักษรตัวหนึ่งว่า “กู่”

เจียงซุ่ยฮวนเก็บแผ่นหยกใส่อกตามเดิม เก็บกิ่งไม้จากพื้นมาใช้เป็นไม้เท้าพยุงกายเดินไป

ที่นี่คือป่าช้าร้าง เต็มไปด้วยซากศพ นางไม่อยากสะดุดล้ม

เมื่อเกือบจะเดินออกไป กิ่งไม้ในมือบังเอิญแตะถูกร่างที่นอนอยู่บนพื้น

ร่างนั้นส่งเสียงครางแผ่ว จนเจียงซุ่ยฮวนตกใจแทบกระโดด

ในป่าช้าร้างแห่งนี้ นอกจากนางแล้ว ยังมีผู้มีชีวิตอยู่!

นางก้มมองร่างที่นอนอยู่บนพื้น เป็นบุรุษรูปงาม รูปร่างสูงโปร่ง เพียงแต่ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล น่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก

โอ้ น่าสงสารยิ่งกว่านางเสียอีก

เจียงซุ่ยฮวนมองรอบกาย พบศพในชุดดำราวยี่สิบสามสิบศพนอนล้อมรอบบุรุษผู้นั้น ทั้งหมดถูกดาบฟันจนสิ้นใจ

และในมือของบุรุษผู้นั้น กำลังถือดาบที่เปื้อนเลือดอยู่เล่มหนึ่ง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน