วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1002

สีหน้าของเยี่ยชิวเปลี่ยนไปอย่างมากพร้อมกับรีบเดินกลับมาที่ซูลั่วยิงอย่างรวดเร็วและยื่นมือออกไป

จริงด้วย ไม่มีลมหายใจแล้วจริงด้วย

ไป๋ปิงกล่าวอย่างตื่นตระหนก "เยี่ยชิว ซูลั่วยิงเธอ......"

"ผมไม่มีทางทำให้เธอตายเด็ดขาด" เยี่ยชิวรีบหยิบเข็มออกมาและฝังเข็มไปที่จุดป๋ายฮุ่ยของซูลั่วยิงทันที

จากนั้นก็รีบประคองตัวซูลั่วยิงขึ้นมาและหยิบเข็มสามเล่มมาฝังเข็มที่บริเวณหน้าอกของเธอ

หลังจากฝังเข็มทั้งสี่เล่มเสร็จ เยี่ยชิวก็ยังไม่หยุดเพียงเท่านี้

"พี่ปิง ช่วยประคองเธอเอาไว้หน่อย"

ไป๋ปิงรีบเข้ามาประคองซูลั่วยิงไว้

เยี่ยชิวถือเข็มถือเข็มไว้ข้างละเล่มและปักลงไปที่ขมับบริเวณจุดไท่หยางของซูลั่วยิง

หกเข็มคืนชีพ!

หลังจากทำเสร็จ มือขวาของเยี่ยชิวก็ปัดลงตามแผ่นหลังของซูลั่วยิง

ทันใดนั้นเอง เข็มจำนวนสี่สิบเก้าเล่มที่ปักลงบนแผ่นหลังของซูลั่วยิงก็ถูกเก็บกลับไป

เยี่ยชิวทำการนวดบริเวณศีรษะของซูลั่วยิงโดยพยายามกระตุ้นกำลังภายในให้ส่งผ่านไปยังร่างกายของเธอ

เขาทำเช่นนี้อยู่กว่ายี่สิบนาที

ผ่านไปยี่สิบนาที

กำลังภายในของเยี่ยชิวก็ถูกใช้ไปจนหมด

หลังจากนั้นเขาก็กระตุ้นใช้ชี่แท้โดยกำเนิดเพื่อส่งผ่านเข้าไปยังร่างกายของซูลั่วยิง

เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า

หนึ่งนาที

สองนาที

......

สิบนาที

.......

สิบห้านาที

ในที่สุดร่างกายของซูลั่วยิงก็ตอบสนอง ร่างกายเธอกระตุกและจากนั้นก็มีเลือดสีดำไหลออกมาจากมุมปาก

เวลาผ่านไปครู่หนึ่งเธอก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง

ทว่าเยี่ยชิวกลับยังไม่หยุดกระตุ้นชี่แท้โดยกำเนิด

สามสิบนาทีผ่านไป

ใบหน้าของซูลั่วยิงก็กลับมามีเลือดฝาดขึ้นอีกครั้ง จากนั้นเยี่ยชิวจึงปล่อยมือ เขาในตอนนี้ดูอ่อนล้าและหน้าซีดเซียวอย่างมาก

"ลั่วยิง ตอนนี้คุณรู้สึกยังไงบ้าง?" เยี่ยชิวถาม

"ดีขึ้นมากแล้ว หมอเยี่ย ขอบคุณมากนะคะ" ซูลั่วยิงกล่าวขอบคุณด้วยความซาบซึ้งใจ

"ไม่ต้องขอบคุณผมหรอก ผมทำไม่สำเร็จ" เยี่ยชิวกล่าว "ผมยังชำระล้างเส้นลมปราณที่เก้าไม่สำเร็จเลย"

ซูลั่วยิงตกใจ

เธอคิดว่าเยี่ยชิวทำสำเร็จแล้ว เธอคิดไม่ถึงเลยว่าผลลัพธ์จะออกมาเป็นแบบนี้

ไป๋ปิงเองก็รู้สึกเหลือเชื่อ เธอรู้ถึงความสามารถของเยี่ยชิวเป็นอย่างดี เมื่อก่อนไม่ว่าเป็นโรคร้ายที่ซับซ้อนมากแค่ไหน เพียงแค่เขาลงมือจะต้องรักษาให้หายได้ในระยะเวลาอันสั้นอย่างแน่นอน

เธอคิดไม่ถึงเลยว่าครั้งนี้เยี่ยชิวจะทำไม่สำเร็จ

เช่นนี้ก็สามารถบอกได้ว่า

อาการของซูลั่วยิงนั้นซับซ้อนและรุนแรงมาก

"อันที่จริงผมควรเป็นฝ่ายขอโทษคุณมากกว่า เมื่อกี้อีกนิดเดียวผมเกือบทำร้ายคุณเข้าแล้ว"เยี่ยชิวกล่าวขอโทษ

"หมอเยี่ย คุณอย่าได้พูดแบบนี้อีกเลย คุณช่วยหายาอายุวัฒนะพันปีมาให้ฉันแถมยังช่วยรักษาอาการป่วยของฉันอีก แค่นี้ฉันก็ไม่รู้จะขอบคุณยังไงแล้ว"

"ส่วนเรื่องที่รักษาไม่หาย เรื่องนี้ฉันไม่ได้โทษคุณเลย นี่คือโชคชะตาชีวิตของฉันเอง"

"หมอเยี่ย คุณอย่าได้รู้สึกผิดเลยนะคะ"

ซูลั่วยิงกลัวว่าเยี่ยชิวจะรู้สึกจึงได้พูดต่ออีกว่า "อีกอย่าง ก่อนหน้านี้มีเก้าเส้นลมปราณที่อุดตัน แต่คุณก็ได้ช่วยจัดการไปได้แล้วถึงแปดเส้น แค่นี้ก็เยี่ยมยอดมากแล้ว"

"หมอเยี่ย ในเมื่อเส้นลมปราณแปดเส้นไหลเวียนดีแล้ว นั่นก็หมายความว่าฉันยังมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีกนานขึ้น?"

เยี่ยชิวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและพยักหน้า "อืม"

เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร

เยี่ยชิวไม่เข้าใจ ขั้นตอนสุดท้ายที่การรักษาเกือบจะสำเร็จไปได้ด้วยดี แต่จู่ๆ ร่างกายของซูลั่วยิงก็มีพลังงานมหาศาลปรากฏขึ้น?

พลังงานนี้ไม่เพียงทำให้ร่างกายของเขากระเด็นลอยออกไป มันยังทำให้ฤทธิ์ของยาเหอโส่วอูพันปีกระจายตัวออกไป

และเพราะเหตุนี้เองที่ทำให้การรักษาครั้งนี้ล้มเหลว

"ได้ ฉันเชื่อนาย เดี๋ยวฉันจะออกไปจัดการให้เดี๋ยวนี้เลย" ไป๋ปิงถาม "แล้วร่างกายของซูลั่วยิง......"

"ผมจะพยายามหาวิธี" เยี่ยชิวกล่าว "เธอยังมีเวลาอีกสามเดือน สามเดือนนี้ผมจะพยายามหาวิธีมารักษาอาการป่วยของเธอเอง"

"จะว่าไปแล้วเพราะผมเองที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้"

"ไม่งั้นละก็ เธอคงมีชีวิตอยู่ได้นานกว่านี้"

"ถ้ายังไม่ถึงวินาทีสุดท้าย ผมไม่มีทางยอมแพ้เด็ดขาด"

ไป๋ปิงเห็นว่าเยี่ยชิวรู้สึกผิดก็พูดปลอบใจเขา "นายทำดีที่สุดแล้ว เราเป็นหมอไม่ใช่เป็นเทวดา ไม่ว่าผู้ป่วยจะเป็นใคร ถึงยังไงเราก็พยายามอย่างเต็มที่สุดความสามารถด้วยกันทั้งนั้น"

"อ้อใช่พี่ปิง ผมหมดสติไปนานแค่ไหน?" เยี่ยชิวถาม

"นายเป็นลมหมดสติไปเมื่อคืนและหลับไปหนึ่งคืนเต็ม" ไป๋ปิงกล่าวด้วยความน้อยใจ "ตอนที่เห็นนายหมดสติไป ฉันตกใจแทบแย่เลย"

"เยี่ยชิว ฉันรู้ดีว่านายรู้สึกยังไง แต่ฉันขอเตือนนายสักหน่อยว่าต่อไปห้ามทำอะไรแบบนี้อีก"

"นายต้องรักชีวิตและร่างกายของนายมากๆ หากนายเป็นอะไรขึ้นมาแล้วฉันจะอยู่ยังไง?"

เยี่ยชิวยิ้มและกล่าว "ไม่ต้องห่วง ผมรู้ตัวเองดี"

"รู้ดีแล้วยังหมดสติ?" ไป๋ปิงกล่าว "วันนี้นายห้ามไปไหนทั้งนั้น และห้ามทำอะไรด้วย นอนพักผ่อนอยู่ตรงนี้เข้าใจไหม"

"อย่าทำแบบนี้เลย?" เยี่ยชิวยิ้มอย่างขมขื่น "ร่างกายผมดีขึ้นมากแล้ว"

"ฉันไม่สน ถึงยังไงวันนี้นายก็ต้องนอนพักอยู่ที่นี่เท่านั้น" ไป๋ปิงกล่าวด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด

เยี่ยชิวกลอกตาและถามออกไป "พี่ปิง ไม่ให้ผมทำอะไรจริงๆ เหรอ?"

"ได้ ผมไม่ทำอย่างอื่นก็ได้"

"แล้วพี่ล่ะ?"