วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1028

เยี่ยชิวใช้เวลาสักครู่เพื่อสัมผัสถึงความลึกซึ้งของขั้นตรัสรู้ ก่อนที่จะออกจากห้องใต้ดิน

จากนั้นเขาก็พาซูลั่วยิงกลับบ้าน

ระหว่างทาง

ซูลั่วยิงรู้สึกประหม่ามากและถามว่า “เยี่ยชิว ฉันเพิ่งไปบ้านคุณครั้งแรก ฉันควรซื้อของขวัญให้แม่คุณไหม?”

เยี่ยชิวยิ้มและพูดว่า “ไม่จำเป็น วันนี้เรามีเรื่องต้องคุยกัน”

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

เยี่ยชิวจับมือของซูลั่วยิง แล้วผลักเปิดประตูเข้าไปในบ้าน

ซูลั่วยิงรู้สึกกังวลมาก เนื่องจากคือการพบกับพ่อแม่ของเยี่ยชิวเป็นครั้งแรก แต่เมื่อเข้ามา เธอเห็นหลินจิงจื้อและไป๋ปิงนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น ซึ่งทำให้หัวใจของเธอกระโดดลงไปในลำคอทันที

ไป๋ปิงเห็นเยี่ยชิวจับมือของซูลั่วยิง ก็มองเยี่ยชิวอย่างเย็นชาและไม่พอใจ

เห็นได้ชัดว่า คนขี้อิจฉาคนนี้โกรธอีกครั้ง

ซูลั่วยิงรีบดึงมือของเธอออกจากเยี่ยชิว ตะโกนเรียกอย่างกังวลใจว่า “ผู้อำนวยการไป๋”

ไป๋ปิงยังคงนิ่งเฉยและเงียบงัน

ในทางกลับกัน หลินจิงจื้อมีไหวพริบมากกว่า เธอเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มแล้วพูดว่า “เธอคงเป็นลั่วยิงใช่ไหม?”

“เธอสวยมาก”

“มากินผลไม้กับพี่ไหม”

หลินจิงจื้อจูงซูลั่วยิงไปที่โซฟาแล้วนั่งลง ขณะเดียวกันก็เหลือบมองเยี่ยชิวด้วย

เยี่ยชิวมองหลินจิงจื้อ ด้วยความรู้สึกขอบคุณ

“พรึบ!”

ทันใดนั้น ร่างเล็กๆ ก็รีบวิ่งออกจากห้องและกระโดดขึ้นไปบนไหล่ของเยี่ยชิวอย่างรวดเร็ว

มันคือมิงค์วัฒนะ!

สิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆ ลูบแก้มของเยี่ยชิวด้วยหัว เพื่อแสดงความรักอย่างมาก

เยี่ยชิว ลูบหัวมิงค์วัฒนะ แล้วไปที่ห้องครัว พบว่าเฉียนจิ้งหลาน กำลังทำอาหารและมีฉินหว่านกำลังช่วยอยู่

หลังจากทักทายทั้งสองแล้ว เยี่ยชิวก็ไปที่ห้องนอนของเขา หยิบโทรศัพท์ออกมาและเริ่มโทรออก

ยี่สิบนาทีต่อมา

เยี่ยชิวเพิ่งออกมาจากห้อง เขาได้ยินเสียงเคาะประตู

ก๊อก ก๊อก

เยี่ยชิวเปิดประตู เห็นซูเสี่ยวเสี่ยวยืนอยู่ข้างนอกถือจานผลไม้

“เข้ามา!”

ซูเสี่ยวเสี่ยวเข้ามา เห็นหลินจิงจื้อ ไป๋ปิง และคนอื่นๆ หน้าแดงทันที

ด้วยความประหลาดใจของเธอ ซูลั่วยิงก็อยู่ที่นั่นด้วย ทำให้ซู เสี่ยวเสี่ยวคาดเดาว่า “เป็นไปได้ไหมว่า พี่สาวของฉันและเยี่ยชิวคือ...…”

ไม่รู้เพียงเล็กน้อย ซูลั่วยิงก็คาดเดาเช่นกันว่า “เป็นไปได้ไหมที่เสี่ยวเสี่ยวและเยี่ยชิวอยู่ด้วยกัน?”

ขณะที่เยี่ยชิวหันกลับมา เขาเห็นการจ้องมองที่เยือกเย็นของไป๋ปิง ส่งผลให้ตัวสั่นไปถึงกระดูกสันหลัง

หลินจิงจื้อยังมองเขาด้วยรอยยิ้มที่ไม่ใช่รอยยิ้ม

เยี่ยชิวรีบอธิบาย “พี่หลิน พี่ปิง พวกคุณอย่าเข้าใจผิด”

“ฉันขอให้เสี่ยวเสี่ยวมาที่นี่ เพื่อหารือเกี่ยวกับบางสิ่งบางอย่าง”

“เสี่ยวเสี่ยวเป็นเหมือนน้องสาวคนเล็กในใจฉัน เช่นเดียวกับ ลั่วยิง”

“อย่างนั้นเหรอ?” ไป๋ปิงพูดอย่างเย็นชา “ฉันคิดว่าเธอเป็นเหมือนน้องสาวที่รักมากกว่า!”

แคะแคะ……

จู่ๆ เยี่ยชิวก็ไอ

ซูเสี่ยวเสี่ยวดูเขินอาย รู้สึกผิดเล็กน้อย เนื่องจากเธอมีความคิดที่ซ่อนอยู่บางอย่างจริงๆ

ขณะที่เยี่ยชิวกำลังจะขอความช่วยเหลือจากหลินจิงจื้อ เธอก็เข้ามาจับมือของซูเสี่ยวเสี่ยว แล้วพูดว่า “ไป๋ปิง ล้อเล่นนะ อย่าสนใจเธอ”

“มานั่งกับฉันสิ”

“ลั่วยิงเพิ่งมาถึงด้วย มาคุยกันเถอะ”

ในที่สุดเยี่ยชิวก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ไม่นาน

อาหารก็มาเสิร์ฟ

วันนี้เป็นวันที่ยี่สิบสี่ ขึ้นสิบสองค่ำ เดือนธันวาคม ซึ่งเป็นวันปีใหม่เล็กทางภาคใต้ เฉียนจิ้งหลานทำเกี๊ยวหวานและเค้กข้าวเป็นพิเศษ

คนกลุ่มหนึ่งรวมตัวกันอยู่รอบโต๊ะอาหาร กินไปด้วย ทานไปด้วย

“วันนี้เป็นวันที่ยี่สิบสี่ เดือนธันวาคม จันทรคติ อีกไม่กี่วันฉันจะมุ่งหน้าไปปักกิ่ง”

“ก่อนที่ฉันจะไป มีการเตรียมการบางอย่างที่ฉันต้องบอกคุณ”

“ฉันกังวลว่า หากฉันไม่กลับมา เมืองต้องห้ามจะตามคุณมา ดังนั้น ฉันจึงสั่งเฉาชิงเฉิงของหลงเหมินแล้ว”

“ถ้าฉันตาย เฉาชิงเฉิงจะพาคุณออกจากเจียงโจวไปยังสถานที่ลับที่จะอยู่ทันที”

“บางทีในอนาคต คุณอาจมีโอกาสกลับไปที่เจียงโจว หรือบางทีคุณอาจจะใช้ชีวิตทั้งชีวิตที่นั่น”

“อย่างไรก็ตาม แม้ว่าฉันจะตาย ฉันจะไม่ยอมให้อะไรเกิดขึ้นกับคุณ”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ฉินหว่าน ซูลั่วยิงและซูเสี่ยวเสี่ยวต่างก็หลั่งน้ำตา

ดวงตาของไป๋ปิงก็แดงก่ำไปด้วยน้ำตาเป็นประกาย

มีเพียงหลินจิงจื้อและเฉียนจิ้งหลานเท่านั้นที่ยังคงสงบ ใบหน้าของพวกเขาไม่เปลี่ยนแปลง

เยี่ยชิวกล่าวว่า “ถ้าฉันกลับมาไม่ได้จริงๆ พี่หลิน พี่ปิง พี่หว่าน รวมทั้งลั่วยิงและเสี่ยวเสี่ยว ฉันก็ฝากแม่ของฉันไว้กับคุณ"

“โปรดดูแลแม่ของฉันแทนฉัน และดูแลเธอในวัยชราด้วย”

“ฉันจะตอบแทนความเมตตาอันยิ่งใหญ่นี้ในชาติหน้า”

ในทันที ไป๋ปิงงไม่สามารถกลั้นไว้ได้อีกต่อไปและร้องไห้ออกมา

หลังจากที่เธอร้องไห้ก่อน ฉินหว่าน ซูลั่วยิง และซูเสี่ยวเสี่ยวก็เริ่มร้องไห้เช่นกัน

ปัง!

ทันใดนั้น หลินจิงจื้อก็กระแทกมือของเธอลงบนโต๊ะและตะโกนว่า “ร้องไห้ทำไม!”

“เยี่ยชิวยังไม่ตาย พวกคุณอยากจะร้องไห้?”

“ถ้าอยากร้องไห้อีก ก็ออกไปซะ”

หลังจากที่หลินจิงจื้อระเบิดออกมา ทุกคนก็หยุดร้องไห้

แล้ว

หลินจิงจื้อกล่าวว่า “ไป๋ปิง พี่หว่าน อย่าไปทำงานอีกสองวันข้างหน้า”

“มาที่บ้านของฉัน ทุกคนมาดูแลเยี่ยชิวกันเถอะ”

“แม้ว่าเยี่ยชิวจะกลับมาไม่ได้ เราก็จะยังคงสืบทอดสายเลือดของเขาต่อไปได้”