วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1043

ในขณะที่ทุกคนเฝ้าดู จูเก่อหยุนกำลังจะโค่นเยี่ยหวู่ตี้และหลงหนี่ว์ ทันใดนั้น มีร่างหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าเยี่ยหวู่ตี้ ปิดกั้นดาบด้วยมือเปล่า

มันคือเทพทหาร!

ทุกคนตกตะลึง

เป็นเวลาหลายทศวรรษแล้ว ที่เทพทหารอยู่บนรถเข็น และในสายตาของโลก เขาเป็นคนพิการ

จู่ๆ เขาก็ลุกขึ้นยืนได้อย่างไร?

ยิ่งกว่านั้น เทพทหารไม่แสดงสัญญาณของความชรา เหมือนกับมังกรที่หลับใหลมานานหลายทศวรรษ และมีพลังมหาศาลออกมา

ในใจของพวกเขา มีคำสองคำปรากฏขึ้น

ปลอมตัว!

พวกเขาไม่ผิด ใช่แล้ว เทพทหารได้ปลอมตัวมาโดยตลอด

ลองนึกภาพว่า ถ้าเทพทหารเป็นคนพิการ แล้วเขาจะปกครอง วังซาตานมาหลายปีได้อย่างไร?

ด้วยความตกใจ เยี่ยชิวเหลือบมองผู้อาวุโสเยี่ยและผู้อาวุโสถัง พบว่าชายสูงอายุสองคนสงบราวกับน้ำ ไม่แสดงอาการประหลาดใจ

นั่นหมายความว่า พวกเขารู้เกี่ยวกับการปลอมตัวของเทพทหารมานานแล้ว

“ปกปิดมันไว้ลึกพอที่จะหลอกลวงแม้กระทั่งฉัน”

เยี่ยชิวคิดด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น

เขาเคยรักษาอาการบาดเจ็บที่ขาของเทพทหารมาก่อน และพบว่าอาการบาดเจ็บนั้นรุนแรง เขาไม่เคยคิดเลยว่า ทั้งหมดนี้เป็นภาพลวงตา โดยเจตนาที่สร้างขึ้นโดยเทพทหาร

จูเก่อหยุนก็ตกใจเช่นกัน เขาไม่เพียงแต่แปลกใจที่เทพทหารลุกขึ้นยืนเท่านั้น แต่ยังยิ่งกว่านั้นอีก ที่เทพทหารได้ปิดกั้นดาบของเขาด้วยมือเปล่า

เขาตระหนักดีถึงการฝึกฝนของตัวเองและพลังของดาบนี้ ในระดับเดียวกัน ไม่มีใครสามารถต้านทานมันได้ แต่เทพทหารกลับปิดกั้นมันด้วยมือเปล่า

นี่อาจหมายความว่า การฝึกฝนของเทพทหารนั้นสูงกว่าของเขาเองเท่านั้น

“ฮึ่ม!”

จูเก่อหยุนตะคอกอย่างเย็นชา จ้องมองไปที่เทพทหารด้วยสายตาที่เยือกเย็น “ผู้อาวุโส คุณไม่ควรเข้ามาแทรกแซง มิฉะนั้น คุณอาจมีชีวิตอยู่ได้นานขึ้นอีกสักหน่อย”

“แต่ตอนนี้ คุณจะไม่รอดชีวิตแล้ว”

“ฉันจะตัดคุณซะ”

จูเก่อหยุนรีบถอนดาบออกอย่างรวดเร็ว จากนั้นกระโดดขึ้นไปในอากาศและนำดาบลงไปที่หัวของเทพทหาร

ดาบเล่มนี้ดุร้ายมาก

ก่อนที่ดาบดาบจะมาถึงเขา เจตนาฆ่าได้เต็มท้องฟ้าแล้ว และพลังชี่ทั้งแปดควบแน่นที่ปลายดาบ พ่นออร่าดาบที่น่าสะพรึงกลัวออกมา

อย่างไรก็ตาม เมื่อเผชิญหน้ากับดาบของจูเก่อหยุน ท่าทางของเทพทหารก็ไม่เปลี่ยนแปลงเลย

เขายืนนิ่งอยู่กับที่ รูปร่างสูงตระหง่านของเขาไม่เคลื่อนไหวเหมือนภูเขา

กะทันหัน

“ฮะ!”

เทพทหารส่งเสียงตะโกนออกมาดังๆ และต่อยอย่างดุเดือดด้วยมือขวา

มันเป็นท่าชกมวยของทหารที่ธรรมดามาก

“อยากตายสินะ”

เมื่อเห็นการเคลื่อนไหวของเทพทหาร รอยยิ้มเย็นชาก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของจูเก่อหยุน

เขาไม่เชื่อว่า หมัดของเทพทหารสามารถป้องกันดาบของเขาได้

ในชั่วพริบตา

หมัดก็ปะทะกับดาบดาบ

พัฟท์

หมัดของเทพทหารถูกแทงด้วยดาบ และทันใดนั้น เลือดก็พุ่งออกมาจากหลังมือ

มันหยดลงบนพื้น ทำให้หิมะที่สะสมอยู่กลายเป็นสีแดง

จูเก่อหยุนหัวเราะเยาะ “ผู้อาวุโส ดูเหมือนคุณจะไม่มีอะไรพิเศษเลย”

“คุณคิดว่าคุณชนะจริงๆ เหรอ?” เทพทหารยิ้ม

ความรู้สึกไม่สบายใจก็เกิดขึ้นในใจของจูเก่อหยุน แต่ก่อนที่เขาจะเข้าใจว่าความไม่สบายใจนี้มาจากไหน เทพทหารก็โจมตีอีกครั้ง

ปัง!

เทพทหารกำหมัดซ้าย และทุบมันลงบนดาบยาว

“แคร็ก! แคร็ก! แคร็ก!”

ทันใดนั้น ดาบยาวก็แตกเป็นเสี่ยงทีละนิ้ว

พลังมหาศาลทำให้มือขวาของจูเก่อหยุนซึ่งถือดาบถูกบดขยี้ เลือดไหลหยดอย่างล้นหลาม

แต่นั่นไม่ใช่ทั้งหมด มือซ้ายของเทพทหารพุ่งออกมาราวกับสายฟ้า จับแขนขวาของจูเก่อหยุน และออกแรงอย่างหนัก ด้วยเสียง “แคร็ก” แขนทั้งหมดของจูเก่อหยุนก็ถูกฉีกออก

“โอ๊ย……”

จูเก่อหยุนกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด แทบไม่อยากจะเชื่อว่าแขนของเขาหายไปแล้ว

ที่แย่กว่านั้นคือ หลังจากที่เทพทหารบังคับฉีกแขนของเขาออก บาดแผลบนไหล่เหมือนกับก๊อกน้ำที่ไม่สามารถรัดแน่นได้ เลือดไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้

“ไม่มีคำพูดสุดท้ายแล้ว? งั้นคุณก็ไปตายซะ” เทพทหารพูดและชกไปที่หัวของจูเก่อหยุน

จูเก่อหยุนรู้สึกถึงเงาแห่งความตายปรากฏขึ้น ด้วยความสิ้นหวัง จึงตะโกนว่า “อาจารย์ โปรดช่วยฉันด้วย...…”

“หยุด!”

หลงอีตะโกนเสียงดัง ท้ายที่สุดแล้ว จูเก่อหยุนก็เป็นลูกศิษย์โดยตรงของเขา ถ้าจูเก่อหยุนถูกฆ่าต่อหน้าเขา เขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?

หลงเอ้อร์ยังพูดขึ้นว่า “เทพทหาร กล้าที่จะแตะต้องจูเก่อหยุน ระวังให้ดี จะไม่มีที่ให้คุณฝัง”

เมื่อได้ยินเสียงดังกล่าว เทพทหารก็ถอนหมัด

เงยหน้าขึ้น เหลือบมองหลงเอ้อร์

“ท่านเอ้อร์ พวกคุณท้าทายฉัน หมายความว่าต้องการฆ่าฉัน ตามตรรกะนี้ ในสายตาของคุณ ฉันตายไปนานแล้วใช่ไหม?”

“ในเมื่อฉันตายไปแล้ว จะเหลืออะไรให้กลัวอีก?”

“ฉันมาที่นี่คืนนี้ ไม่มีความตั้งใจที่จะออกไปมีชีวิตอยู่”

“นอกจากนี้ คุณไม่ได้ยินสิ่งที่เยี่ยชิวพูดก่อนหน้านี้หรือ การข่มขู่คนที่กำลังเผชิญหน้ากับความตายนั้นเป็นการกระทำที่โง่เขลา”

“ดังนั้น จูเก่อหยุนถึงวาระแล้ว”

“แกกล้าเหรอ” หลงเอ้อร์เห็นว่าสถานการณ์ไม่ถูกต้อง และก่อนที่เขาจะเข้าไปแทรกแซงเพื่อช่วยเหลือจูเก่อหยุน เขาก็เห็นเทพทหารกระทืบลงทันที

ปัง!

สมองของจูเก่อหยุนกระเซ็น และเขาก็เสียชีวิตทันที

ผู้ที่ได้รับเชิญให้มาร่วมเป็นสักขีพยานในพิธี รู้สึกสั่นสะท้านไปทั้งกระดูกสันหลัง

ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่า เทพทหารจะกระทำการอย่างเด็ดขาดเช่นนี้ และสังหารโดยไม่ลังเลใจ

“แย่แล้ว แย่แล้ว ตอนนี้เทพทหารได้สร้างปัญหาขึ้นมาจริงๆ”

“เมืองต้องห้ามจะไม่มีวันปล่อยให้เทพทหารหลุดจากเบ็ด”

“แต่จูเก่อหยุนเป็นลูกศิษย์สายตรงของหลงอี หากถูกฆ่าต่อหน้าเขา หลงอีจะต้องแก้แค้นเทพทหารอย่างแน่นอน”

“ฉันไม่ได้คาดหวังว่า ความแข็งแกร่งของเทพทหารจะน่ากลัวขนาดนี้ ทุกคน เทพทหารที่แข็งแกร่งขนาดนี้ไม่ใช่เรื่องดีสำหรับเรา” ชายสูงอายุคนหนึ่งกล่าว

“ไม่ต้องกังวล เขาจะตายในไม่ช้า” อีกคนกล่าว

ทันใดนั้น

เทพทหารมองไปที่หลงเอ้อร์ และพูดด้วยรอยยิ้ม “ท่านเอ้อร์ กล้าสู้ไหม?”