วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1048

"บูม!"

สายฟ้าที่อยู่หลายพันฟุตทะลุจากท้องฟ้า

สั่นสะเทือนไปทั่ว

เสียงฟ้าร้องดังกึกก้องราวกับเสียงกลองศักดิ์สิทธิ์ เสียงดังจนหูอื้อ ก่อนที่สวรรค์ลงโทษจะลงมาถึง ภาพวันโลกาวินาศก็ปรากฏขึ้น

น่ากลัวอย่างยิ่ง

หลงเอ้อร์เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าด้วยสีหน้าเคร่งขรึม เตรียมเผชิญกับสวรรค์ลงโทษ

ในขณะนี้เอง

เยี่ยชิว ก็เคลื่อนไหวอย่างกะทันหัน

"ซิ่ว!"

ร่างของเยี่ยชิวเปรียบเสมือนกับแสงรีบพุ่งไปหาหลงอี โดยหวังว่าจะเอาหลงอีเข้าเกี่ยวพันกับสวรรค์ลงโทษ และใช้โอกาสนี้สังหารเขาไปด้วย

หลงอี เห็นการกระทำของเยี่ยชิว แล้วตบฝ่ามือจากอากาศ

"พัฟ!"

พลังงานที่ราวกับกำแพงที่มองไม่เห็นขัดขวางการเคลื่อนที่ไปด้านหน้าของเยี่ยชิว ทันที

ไม่เพียงแค่นั้น

เยี่ยชิว ยังรู้สึกราวกับว่าหน้าอกของเขาถูกก้อนหินขนาดใหญ่กดทับ ทำให้เขาหายใจลำบาก และมีเลือดไหลออกมาจากปากของเขา

“นี่คือความแข็งแกร่งของผู้ฝึกฝนเซียนงั้นเหรอ?”

เยี่ยชิว รู้สึกหวาดกลัว

ในขณะนั้นเองหลงอี โบกมือและตะโกนว่า: "ออกไปให้พ้น!"

เกิดเหตุการณ์น่าสยดสยองขึ้น

หมัดขนาดใหญ่ระเบิดออกมาจากหมัดของหลงอีเหมือนกับหินโม่ที่มีพลังพลุ่งพล่าน มันกระแทกเยี่ยชิวจากอากาศ

ช่างทรงพลังอย่างยิ่ง

เยี่ยชิว ใช้วิชามังกรศักดิ์สิทธิ์เก้าชั้นเชิงจนสุดขั้วและต่อยออกไปหนึ่งหมัด

"บูม!"

ทันทีที่หมัดของเยี่ยชิว ชนกับผนึกหมัดของหลงอีร่างของเขาก็ปลิวไปข้างหลัง

ทันใดนั้นสายฟ้าก็ตกลงมา

"บูม!"

สายฟ้าที่หนาเท่ากับถังกระทบไปบนร่างกายของเยี่ยชิว ทันใดนั้น เลือดก็กระเซ็นไปทั่วร่างกายของเยี่ยชิว และเขาก็บินออกไป

ปัง

เยี่ยชิว ชนกับกำแพงจนเป็นรู และทันใดนั้นก็มีเมฆฝุ่นลอยขึ้นมา

ก่อนทุกคนจะเห็นสภาพของเยี่ยชิวได้อย่างชัดเจน ความสนใจของพวกเขาถูกบดบังด้วยแสงที่ลุกสว่าง และสายฟ้าพร่างพราวก็ตกลงมาจากท้องฟ้า

"บูม!"

สายฟ้าฟาดลงไปที่หลงเอ้อร์

หลงเอ้อร์รวบรวมวิถีลมปราณทั้งสิบไว้และตบสายฟ้าด้วยฝ่ามือของเขา

วินาทีต่อมาหลงเอ้อร์ก็บินออกไปเช่นกัน

คลิ๊ก!

เสียงกระดูกหักก็ตามมา

ผู้คนที่ดูพิธีถอยห่างออกไป ทุกคนต่างขนลุกไปทั้งตัวและไม่สบายใจอย่างยิ่ง

“นี่คือพลังแห่งสวรรค์ลงโทษงั้นเหรอ?”

"ช่างน่ากลัวจริงๆ"

“ก็คิดมาตลอดว่าสวรรค์ลงโทษเป็นเพียงสิ่งที่สร้างขึ้นในนวนิยาย ไม่คิดเลยว่ามันจะเป็นจริง”

“ความแข็งแกร่งของนายท่านสองนั้นน่ากลัวมากอยู่แล้วแต่เขาก็ไม่สามารถสกัดกั้นการโจมตีของสวรรค์ลงโทษได้ ไม่รู้ว่านายท่านสองจะรอดจากสวรรค์ลงโทษได้หรือไม่?”

“ไม่ว่านายท่านสองจะรอดจากสวรรค์ลงโทษได้หรือไม่ แต่ก็หวังว่าสวรรค์ลงโทษจะรีบหายไป ไม่เช่นนั้นพวกเราจะตกอยู่ในอันตราย”

“ถ้ารู้ว่าคืนนี้มันอันตรายขนาดนี้ ไม่น่าดูเลย”

“ทั้งหมดเป็นความผิดของเยี่ยชิว เจ้านั้นรู้ตัวว่าตัวเองจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นานจึงใช้สวรรค์ลงโทษเพื่อต้องการลากเราไปฝังร่วมกับเขา น่าโมโหจริงๆ”

“มันไม่น่าเสียดายเลยที่เจ้านี้จะต้องตาย”

"..."

ทุกคนมองไปทางกำแพงเมือง ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

หลังจากนั้นไม่นาน

เมื่อควันและฝุ่นกระจายไป เห็นเพียงเยี่ยชิวนั้นนิ่งราวกับของประดับตกแต่งที่ฝังอยู่ในกำแพงเมือง ไม่ขยับเลยสักนิด

“เจ้านั้นตายแล้วงั้นเหรอ?”

“เยี่ยมมาก ในที่สุดก็ตายสักที”

“เจ้านั้นเกืบจะทำให้เราต้องได้รับทุกข์ไปแล้ว…”

แค่กๆ——

จู่ๆเสียงไอก็ดังขึ้น

ร่างกายของเยี่ยชิวขยับ ซึ่งทำให้คนที่อยากให้เขาตายนั้นผิดหวัง

“ให้ตายเถอะ แม้แต่สวรรค์ลงโทษก็ไม่ได้ฆ่าเขาได้ เจ้านี้ช่างเป็นแมลงสาบที่ฆ่ายากสักจริงๆ”

“ฉันอยากจะดูว่าเขาจะอยู่ได้นานแค่ไหน”

ในไม่ช้า หลงเอ้อร์ก็ถูกสายฟ้าท่วมท้น ภายในเวลาไม่ถึง 10 วินาที กระดูกในร่างกายของเขาก็แตกและมีเลือดไหลออกมา

บูม!

หลงเอ้อร์บินออกไปในแนวนอน

บูม!

สวรรค์ลงโทษก็ปะทุขึ้นอย่างสมบูรณ์

โจมตีเข้าต่อๆกัน

ตกลงมาอย่างเรื่อยๆ

เยี่ยชิว เป็นเหมือนเรือลำเล็กในทะเลที่ถูกสายฟ้าโจมตีอยู่ตลอดเวลาและพยายามดิ้นรนอย่างยิ่งที่จะต้านทาน

สภาพเขาดูน่าสงสาร ผิวของเขาถุฏโจมตีจนแตกสลาย บนร่างกายของเขาเปิดให้เห็นกรธดูกในหลายๆจุด และเลือดที่ไหลอยู่ของเขาก็เต็มไปด้วยแสงสีทอง

“การฝึกฝนพลังชี่แท้นั้นสามารถเปลี่ยนสีของเลือดได้เช่นกันงั้นเหรอ?” หลงอีพึมพำในใจ

แล้วมองไปที่หลงเอ้อร์อีกครั้ง

สถานการณ์คล้ายกับของเยี่ยชิว

หลงเอ้อร์ไม่มีความก้าวร้าวอย่างตอนแรกอีกต่อไป มงกุฏทองคำบนศีรษะของเขาถูกสายฟ้าพังทลาย ผมของเขากระเซิงและเปื้อนไปด้วยเลือด เสื้อคลุมของเขาแทบจะฉีกเป็นชิ้น ๆ เขาอยู่ในสภาพที่น่าสังเวชมาก

ไม่เพียงเท่านั้น หลงเอ้อร์ก็วิ่งหนีไปอย่างบ้าคลั่งท่ามกลางสายฟ้า พยายามหลีกเลี่ยงการโจมตีของสวรรค์ ลงโทษ

แต่แล้ว สวรรค์ลงโทษแสดงถึงความประสงค์ของสวรรค์ แล้วจะสามารถหลีกเลี่ยงได้อย่างง่ายดายได้ยังไง?

เพี้ยะ!

หลงเอ้อร์ถูกฟ้าผ่าและบินออกไป ทำให้เกิดฝนเลือดตกลงมาในอากาศ

ทุกคนในเหตุการณ์รู้สึกว่าหัวใจของพวกเขาถูกกระตุกและร่างกายของพวกเขาก็หนาวเย็นไปทั้งตัว

“สวรรค์ลงโทษนี้น่ากลัวเกินไป”

“ไม่น่าแปลกใจเลยที่ได้ยินคนพูดว่าเส้นทางสู่ความเป็นเซียนคือการฝ่าฝืนเจตจำนงของสวรรค์ลงโทษ และหลบหนีความตาย เมื่อเผชิญกับสวรรค์ลงโทษมนุษย์นั้นช่างอ่อนแอเกินไป”

“และไม่รู้เลยว่าตั้งแต่เมื่อก่อนจนถึงตอนนี้จะมีกี่คนที่รอดจากสวรรค์ลงโทษได้?”

“นายท่านสอง คุณต้องอดทนไว้นะ...”

“แย่แล้ว เจ้าเยี่ยนั้นชิวนั้นพุ่งเข้าไปหานายท่านสอง”

มีคนกรีดร้องเสียงดัง

เห็นเพียงด้านหลังเยี่ยชิวตามมาด้วยทะเลสายฟ้าที่ตกลงมาจากหลายพันฟุต และเขาก็พุ่งเข้าหาหลงเอ้อร์อย่างสิ้นหวัง

“น้องชาย รีบหนีไป” หลงอีตะโกนอย่างเร่งรีบ

หลงเอ้อร์ลุกขึ้นจากพื้นอย่างรวดเร็ว แต่แล้ว เขายังไม่ทันหลบหนีเยี่ยชิวและสายฟ้าก็ชนเข้ามาที่ตัวของเขาแล้ว