วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1050

สีหน้าของเยี่ยชิว เปลี่ยนไปอย่างมาก เขาคาดไม่ถึงว่าหลงเอ้อร์จะสามารถลุกขึ้นจากบพื้นได้อีกครั้ง

ฉากนี้เต็มไปด้วยความประหลาดใจ

“นายท่านสองสำเร็จในการข้ามผ่านสวรรค์ลงโทษแล้วเหรอ?”

“งั้นก็หมายความว่านายท่านสองได้กลายเป็นผู้ฝึกเซียนแล้ว?”

“ดีมาก งั้นไอ่เยี่ยชิวก็กำลังจพตายละสิ ฮ่าฮ่าฮ่า...”

เยี่ยชิิว ใช้พละกำลังทั้งหมดของเขาเพื่อจับดาบจักรพรรดิอย่างรวดเร็ว และเตรียมพร้อมที่จะรีบพุ่งออกไปฆ่าหลงเอ้อร์

ในขณะนี้เอง

"ปัง!"

ร่างของหลงเอ้อร์ก็ล้มลงกับพื้นอีกครั้ง

การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันทำให้ทุกคนตกตะลึง

"เกิดอะไรขึ้น?"

“นายท่านสอง เขา...ล้มเหลวในการข้ามผ่านสวรรค์ลงโทษแล้วงั้นเหรอ?”

“นายท่านสองอยู่ห่างจากการเป็นผู้ฝึกเซียนเพียงก้าวเดียว ไม่คิดเลยว่าเขาจะล้มเหลวในก้าวสุดท้าย”

“นายท่านสอง นายท่านสอง...”

ผู้เห็นเหตุการณ์บางคนถึงกับเริ่มร้องไห้ ราวกับว่าไม่ใช่หลงเอ้อร์ที่เสียชีวิต แต่เป็นพ่อของพวกเขาเอง

บางคนก็เศร้า และแน่นอนว่าบางคนก็มีความสุข

เยี่ยหวู่ตี้และคนอื่น ๆ หายใจเข้ายาวๆพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า

“ตาายสักที”

“เยี่ยชิวยังคงเก่งมากจริงๆ เขาใช้พลังสวรรค์ลงโทษเพื่อฆ่าหลงเอ้อร์”

“ตอนนี้เหลือเพียงหลงอีแล้วเท่านั้น”

ทุกคนเงยหน้าขึ้นมองที่หลงอีและเห็นว่าใบหน้าของหลงอีสงบ และไม่มีร่องรอยของความโศกเศร้าบนคิ้วของเขาเลย

"มีบางอย่างผิดปกติ"

ผู้เฒ่าเยี่ยพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม: "หลงเอ้อร์ตายแล้ว ทำไมหลงอีถึงได้สงบเช่นนี้"

เยี่ยหวู่ตี้ ยิ้มและพูดว่า "คุณพ่อ ไม่ต้องกังวล ก่อนหน้านี้ที่จูเก่อหยุนถูกสังหาร หลงอีก็นิ่งแบบนี้ไม่ใช่?"

“หลงเอ้อร์นั้นแตกต่างจากจูเก่อหยุน” ผู้เฒ่าเยี่ยกล่าวว่า “หลงเอ้อร์เป็นน้องชายแท้ๆของหลงอี”

เยี่ยหวู่ตี้กล่าวว่า: "บางทีปรมาจารย์ระดับหลงอี อาจสามารถไม่มีความรู้สึกต่อเรื่องความผูกพันได้"

“มนุษย์ไม่ใช่หญ้าหรือต้นไม้ เราจะลืมความรู้สึกของเราได้อย่างไร ยิ่งกว่านั้น คนที่เสียชีวิตก็คือน้องชายของเขาเอง” ผู้เฒ่าเยี่ยกล่าวว่า “เรื่องนี้ต้องมีอะไรผิดปกติแน่ๆ”

เยี่ยหวู่ตี้พูดอย่างไม่เห็นด้วย: "คุณพ่อ ฉันคิดว่าคุณกังวลมากเกินไป ... "

คำพูดยังไม่ทันจบ

"แค่กๆ..."

ทันใดนั้นก็มีเสียงไอดังขึ้น และร่างกายของหลงเอ้อร์ก็ดำคล้ำราวกับถ่านขยับตัว

เป็นไปไม่ได้?

สีหน้าของเยี่ยหวู่ตี้เปลี่ยนไปอย่างมาก

วินาทีต่อมา หลงเอ้อร์ก็ลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ แม้ว่าร่างกายของเขาจะดำราวกับฟืน แต่ดวงตาของเขาก็เปล่งประกายสดใส

จากนั้นเสียง "คลิ๊ก คลิ๊ก คลิ๊ก" ก็ดังขึ้น ซึ่งเสียงดังในสถานการณ์ที่กำลังเงียบงัน

ชั้นของผิวหนังสีดำที่ถูกไฟไหม้บนพื้นผิวของร่างกายของหลงเอ้อร์หลุดออกไป และผิวหนังใหม่ก็ปรากฏขึ้นราวกับคริสตัลใสราวกับหยก เช่นเดียวกับผิวหนังของเด็กชายอายุสิบสามสี่ปี

“นายท่านสองยังไม่ตาย!”

“นายท่านสองทำสำเร็จแล้ว!”

“พระเจ้าคุ้มครองเมืองต้องห้ามเรา!”

ผู้ชมทั้งหมดตกใจ

ไม่มีใครคาดหวังว่าหลงเอ้อร์จะรอดจากการระเบิดของสวรรค์ลงโทษอันทรงพลังได้

ในขณะนี้ เยี่ยชิว รู้สึกสิ้นหวังในใจขึ้นมา

นอกจากนี้เขายังคาดไม่ถึงว่าแผนการใช้สวรรค์ลงโทษนั้นจะล้มเหลวโดยสิ้นเชิง และยังทำให้ หลงเอ้อร์ได้ประสบความสำเร็จในการเอาชนะสวรรค์ลงโทษและกลายเป็นผู้ฝึกฝนเซียนอย่างแท้จริง

“พระเจ้าต้องการกำจัดฉันเหรอ?”

เยี่ยชิวมองขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยท่าทีไม่เต็มใจ

เดิมที่เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลงเอ้อร์อยู่แล้ว แต่ตอนนี้หลงเอ้อร์ก็ได้ประาบความเร็จในการข้ามผ่านสวรรค์ลงโทษ สิ่งที่รอเขาอยู่นั้นคือความตาย

“ไอ่หนูคาดไม่ถึงใช่ไหมล่ะ?”

“ฉันไม่เพียงแต่ไม่ตาย ฉันยังรอดจากาสรรค์ลงโทษได้สำเร็จอีกด้วย”

"ฮ่าฮ่าฮ่า......"

หลงเอ้อร์หัวเราะเสียงดัง ปล่อยโมเมนตัมอันน่ากลัวออกมา

หัวใจของ เยี่ยชิว และคนอื่นๆ จมดิ่งลงสู่ก้นบึ้ง

ส่วนผู้ชมที่ร่ำรวยมีฐานนะพวกนั้นต่างก็แสดงความยินดี

“ขอแสดงความยินดี นายท่านสอง”

สงครามได้เริ่มขึ้น

"ฆ่า!"

ทั้งห้าคนคำรามและโจมตีหลงเอ้อร์เข้าทั้งหมด

รอยยิ้มดูถูกปรากฏขึ้นจากมุมปากของหลงเอ้อร์ จากนั้นด้วยการโบกมือออกไป ก็มีรอยฝ่ามือปรากฏขึ้นในอากาศ

เพี้ยะ!

เยี่ยหวู่ตี้ และปรมาจารย์ ก็กระเด็นไปไกลหลายสิบเมตรทันที ล้มลงกับพื้นและอาเจียนเป็นเลือด

ต่อมา หลงเอ้อร์ก็สะบัดแขนเสื้อของเขา และพลังมหาศาลก็กระแทก หลงหนี่ว์ออกไปโดยตรง

สุกท้ายหลงเอ้อร์ ก็กำหมัดด้วยมือทั้งสองข้างและชกออกไปพร้อมกัน

บูม!

เยี่ยชิว และเทพทหารถูโจมตีราวกับสายฟ้าแล้วบินออกไป

ทุกคนตกใจมาก

แม้ว่าก่อนที่หลงเอ้อร์จะข้ามผ่านสวรรค์ลงโทษเขาก็สามารถเอาชนะพวกเยี่ยชิวได้แต่ไม่ก็ไม่ใช่เหมือนตอนนี้ที่จะสามารถเอาชนะได้อย่างง่ายดาย

เยี่ยชิว และคนอื่น ๆ ถูกกระแทกออกไปโดยไม่สามารถเข้าใกล้ หลงเอ้อร์ได้

ล้มเหลวโดยสิ้นเชิง!

“ความแข็งแกร่งของผู้ฝึกฝนเซียนนั้น พวกแกไม่เข้าใจหรอก”

หลงเอ้อร์มองไปที่ เยี่ยชิวและคนอื่น ๆ ราวกับว่าเขาเป็นเทพเจ้าที่สูงส่งและพูดอย่างเย็นชาว่า: "ในสายตาของฉันในตอนนี้ พวกแกอ่อนแอกว่ามดสักอีก"

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา เยี่ยชิว และคนอื่น ๆ ก็รู้สึกราวกับว่ามีมีดแทงเข้าไปในหัวใจของพวกเขา ทั้งโกรธและสิ้นหวัง

“ฉันให้พวกแกสองทางเลือก ฆ่าตัวตายในตอนนี้ หรือจะให้ฉันส่งพวกแกไปตายทีละคน”

หลงเอ้อร์ ดูเฉยเมยและดูถูกเหยียดหยามที่จะต่อสู้กับเยี่ยชิว และคนอื่น ๆ

“ไอ่แก คุณหยิ่งทำเพื่ออะไร”

คำด่านึงก็ดังขึ้น

อมตะชางเหม่ยพูดด้วยความโกรธ: "แกคิดว่าการเป็นผู้ฝึกฝเซียนแล้วแกก็เก่งที่สุดแล้วงั้นเหรอ"

“ฝันไปเถอะ”

"การฆ่าแกมันง่ายสำหรับฉันอยู่แล้ว"

หลังจากที่อมตะชางเหม่ยพูดจบ เขาก็กำมือขวาของเขา และในทันใดนั้น เจตนาดาบขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นมา