วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1063

ความเงียบปกคลุมไปทั่วทุกที่

เยี่ยหวู่ซวงนั้นยืนอยู่บนกำแพงเมือง ถือดาบยาวและเสื้อสีขาวที่เขาสวมใส่นั้นก็ปลิวไหวไปตามสายลม

เขาค่อยๆยื่นมือขวาออกไปยังหลุม และแรงดูดอันมหาศาลก็ดึงร่างของผู้คุ้มกันขึ้นจากหลุมในทันที

บูม!

ร่างของผู้คุ้มกันถูกทุบลงกับพื้นและถูกตัดเป็นชิ้น ๆ เขาตายไปพร้อมกับลืมตาและมีเลือดไหลออกมาทำให้หิมะบนพื้นเปื้อนเลือดเต็มไปหมด

ตกตะลึง

นี่เป็นภาพที่น่าตกใจอย่างยิ่ง

ผู้ที่เห็นเหตุการณ์ต่างพากันตกใจจนแทบเกือบหยุดหายใจกับสิ่งที่ได้เห็น

เยี่ยหวู่ซวงที่ใช้อาณาจักรแห่งผู้เคารพ ระเบิดพลังอันมหาศาลที่ไม่มีใครเทียบได้ออกมา และเขาก็ใช้วิชาที่ตนเองคิดค้นสังหารผู้คุ้มกันของอาณาจักรราชาได้ การต่อสู้ครั้งนี้จะถูกบันทึกไว้ในประวัติศาสตร์ตลอดไป!

“สมแล้วที่เขาได้ชื่อว่าเป็นเทพแห่งการฆ่า ไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณไหน เขาสามารถพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาสได้เสมอ นับเป็นปาฏิหาริย์จริงๆ”

“ทักษะดาบที่เขาสร้างขึ้นเองนั้นน่ากลัวมาก โดยเฉพาะดาบเล่มสุดท้ายที่ดูเหมือนจะฉีกโลกออกเป็นชิ้นๆ...”

หลงหนี่ว์กับเทพทหารแอบกระซิบกัน

พวกเขามองไปที่เยี่ยหวู่ซวง ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

“อนิตพุทธ โยมเยี่ยเป็นบุคคลที่ยิ่งใหญ่ในรุ่นของเขา น่าเสียดายที่อาตมาไม่มีโอกาสได้พบเจอกับอาจารย์ที่เป็นคนสอนวิชาให้กับเขา” ปรมาจารย์ตู้เอ้อร์พนมมือและพูดขึ้นเบาๆ

เยี่ยหวู่เว่ย และในขณะนั้นน้ำตาของชายผู้รวยติดอันดับต้นๆของประเทศจีนก็ไหลออกมา ด้วยความดีใจ ยินดีและรู้สึกศรัทธา

ทุกอารมย์พรั่งพรูเข้ามาในใจ

“ฉันรู้ว่าถ้ามีพี่อยู่ ตระกูลเยี่ยของเราก็จะไม่ล่มสลาย พี่ใหญ่ ขอบคุณพี่จริงๆ”

เยี่ยหวู่เว่ยแอบพูดกับตัวเองในใจ

“ท่านพ่อเก่งเหลือเกิน！”

ในใจของเยี่ยชิวนั้นรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก แต่เขาก็ยังคงเก็บอาการเอาไว้ไม่แสดงออกทางสีหน้า

ทางด้านของอมตะชางเหม่ยนั้น ถึงแม้ว่าดวงตาของเขาจะมองไม่เห็น แต่หูเขาดีมากๆ ถ้าฟังการการตอบสนองของผู้คนที่อยู่ในเหตุการณ์ก็สามารถพิจารณาจุดจบของการต่อสู้นี้ได้

“เด็กเหลือขอ นายจำได้ไหมที่ฉันเคยทำนายให้นายไว้ตอนนั้น”

“ข้าเคยทำนายไหวว่าเจ้าจะต้องประสบความหายนะครั้งใหญ่ทั้งชีวิตและความตาย เฉิงแสดงว่ายังมีชีวิตริบหรี่ ชีวิตมาจากทิศตะวันตก และจะมีขุนนางมาจากทิศตะวันตกมาช่วยเจ้า”

“ตอนนี้ดูเหมือนว่าเฉิงจะตรงกับพ่อของเจ้านะ”

จากนั้นอมตะชางเหม่ยก็พูดขึ้นต่อว่า：“เจ้าเด็กเหลือขอ ข้าเสี่ยงเป็นเสี่ยงตาายมาช่วยเจ้า เสร็จจากเรื่องนี้เจ้าต้องช่วยข้าสร้างภูเขาหลงหู่ขึ้นมาใหม่ด้วย”

“ได้เลย” เยี่ยชิวตอบกลับ

มีความสุขขนาดนั้นเลย?

อมตะชางเหม่ยพูดขึ้นอีกครั้ง：“แล้วเจ้าก็ต้องเลี้ยงข้าวข้าด้วย”

“โอเค”

“ข้าอยากดื่มไวน์ที่ถูกบ่มไว้หกสิบปี”

“ไม่มีปัญญา”

เมื่อเห็นว่าเยี่ยชิวตอบรับทุกคำของของเขา อมตะชางเหม่ยจึงพูดขึ้นอีกครั้งว่า：“งั้นเจ้าช่วยข้าหาสอง......”

“ไม่ได้”เยี่ยชิวรู้ว่าชายชรากำลังคิดอะไรอยู่จึงปฏิเสธ

“ชิ ไม่มีน้ำใจ”

อมตะชางเหม่ยพูดอย่างเย็นชา

ผู้อาวุโสถังรู้สึกตกตะลึงเมือเขาเห็นเงาของเยี่ยหวู่ซวงและศพของผู้คุ้มกัน

“เยี่ยหวู่ซวงชนะแล้วจริงๆ”

“ดูเหมือนว่าต่อจากนี้ไปจะไม่มีใครในประเทศจีนสามารถแข่งขันกับตระกูลเยี่ยได้”

ทันใดนั้นหลงหนี่ว์ก็พูดขึ้นมาว่า：“หรือว่าพระราชวังต้องห้ามจะยังมีผู้มีฝีมือซ่อนไว้อีก?”

ใบหน้าของผู้อาวุโสเยี่ยเคร่งขรึมขึ้นและพูดว่า ：“นอกจากผู้คุ้มกันพระราชวังต้องห้ามแล้ว ยังมีผู้พิทักษ์เมืองอีกคนหนึ่ง ถ้านับตามลำดับแล้วนั้น เขาเป็นปู่ของหลงอี หรือว่าจะเป็นเขา?”

เทพทหารพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า: “ตอนนี้หวู่ซวงบาดเจ็บไม่น้อยเลย หากมีคนแกร่งกว่าผู้คุ้มกันปรากฏตัวขึ้นละก็ เขาแย่แน่”

ผู้อาวุโสถังพูดเสริมขึ้นว่า：“ข้าเคยพบกับผู้พิทักษ์พระราชวังต้องห้ามเมื่อหลายปีก่อน ตอนนั้นผู้ค้มกันก็อยู่ด้วย ตอนนั้นจากที่ฟังการสนทนาของเขาทั้งสองคน ข้าก็รู้ได้เลยว่าผู้พิทักษ์นั้นแข็งแกร่งกว่าผู้คุ้มกัน”

อะไรนะ?

ทุกคนต่างประหลาดใจ

ในเวลาเดียวกัน ก็มีความกังวลอย่างมากปรากฏขึ้นบนใบหน้าของพวกเขา

“ถ้าเขาเป็นผู้พิทักษ์เมืองจริงๆ หวู่ซวจะมีอันตราย”

“ใช่แล้ว หวู่ซวงเพิ่งจะสังหารผู้คุ้มกันเมืองและข้ามพรมแดนไป ตอนที่ต่อสู้กับผู้คุ้มกันก็ใช้พลังไปมาก ถ้ายังมียังคนที่แกร่งกว่าผู้คุ้มกันโผล่มาอีกเกรงว่าหวู่ซวงจะรับมือได้ยาก”

“และไม่ใช่แค่หวู่ซวงนะ พวกเราทุกคนก็จะแย่เช่นกัน ยังไงก็ตาม คนของพระราชวังต้องห้ามก็ถูกสังหารไปหมดแล้ว เหลือแต่ผู้พิทักษ์คนเดียวเท่านั้น”

เมื่อเห็นว่าทุกคนกังวล ผู้อาวุโสเยี่ยจึงพูดอย่างใจเย็นว่า：“ไม่ว่าเรื่องนี้จะจบลงยังไง ก็ไม่จำเป็นต้องกังวล”

“พวกเรามาที่นี้คืนนี้ ก็ไม่ได้หวังจะมีชีวิตรอดกลับไปกันอยู่แล้ว”

“ถ้าหวู่ซวงไม่ปรากฏตัวได้ทันเวลา เราคงไปยังยมโลกกันไปนานแล้ว”

“ในเวลานี้ เราทำได้เพียงทำให้ดีที่สุดและยอมรับโชคชะตา”

เยี่ยหวู่เว่ยพยักหน้า：“ท่านพ่อ มันเป็นแค่ความตายเพียงครั้งเดียว ไม่มีอะไรต้องกลัว”

เหล่าตระกูลใหญ่ทั้งหลายยังรับรู้ได้ถึงความน่ากลัวนี้ สิ่งที่น่าแปลกใจก็คือคนพวกนี้นั้นไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวอะไรเลย พวกเขากลับรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาซะด้วยซ้ำไป

“พลังนี้ช่างมหาศาลเหลือเกิน ต้องเป็นผู้ปรามาจารย์ขั้นสูงท่านหนึ่งแน่ๆ”

“เยี่มเลย ตอนนี้มีคนมาช่วยพวกเราแล้ว”

“เยี่ยหวู่ซวงอา เยี่ยหวู่ซวง คิดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะสังหารผู้คุ้มกันเมืองได้ เจ้าเองก็สมควรได้...”