วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1064

“บูม！”

ทันใดนั้นก็มีเสียงฟ้าร้องดังขึ้นบนท้องฟ้า แต่มันดังมากราวกับเสียงระเบิด

ทุกคนรีบเงยหน้าขึ้นไปมอง

ก็เห็นเพียงดาวหางขนาดใหญ่บนท้องฟ้ายามค่ำ ดาวหางนั้นมียาวหลายร้อยฟุต ตกลงมาจากท้องฟ้าอย่างรวดเร็วสู่ทะเลจีนตะวันออก

และในขณะเดียวกันหิมะก็ตกหนัก แล้วก็มีลมกระโชกแรง มีเสียงโหยหวนดังขึ้นมา

ปรากฏการณ์เหนือทางธรรมชาติ!

อมตะชางเหม่ยเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขามองเห็นได้ และใบหน้าของเขาก็เคร่งขรึม

“ผู้คุ้มกันตายลงแล้ว มันเป็นปรากฏการณ์เหนือทางธรรมชาติ เกรงว่าอีกไม่กี่ปีข้างหน้าจะอยู่ไม่สงบสุขแน่!”

ผู้อาวุโสถึงได้ยินเช่นนี้ก็รีบถามขึ้นว่า：“ท่านอาจารย์ มีวิธีแก้ไขปัญหานี้หรือไม่?”

อมตะชางเหม่ยยิ้มและตอบว่า：“ผู้อาวุโสถึง ช่วงนี้ข้ามีแผนการที่จะสร้างภูเขาหลงหู่ ข้าต้องการความช่วยเหลือทางการเงิน”

ได้ยินเช่นนั้นผู้อาวุโสถังก็เข้าใจในทันทีและพูดว่า：“ก็เป็นวิธีที่ดีนะ ข้าสามารถช่วยได้ ว่าแต่จะเอาเท่าไหร่ล่ะ?”

“ไม่เท่าไหร่ ไม่เท่าไหร่”อมตะชางเหม่ยพูดต่อ ：“หมื่นล้านก็พอแล้ว”

จังหวะนี้ปากของผู้อาวุโสถังถึงกับกระตุก

หากเป็นในช่วงเวลาปกผู้อาวุโสถังคงจะแสดงสีหน้าไม่พอใจไปแล้ว แต่สถานการณ์ตอนนี้นั้นแตกต่างออกไป เพราะเขานั้นต้องการความเชื่อเหลือ ดังนั้นจึงตอบตกลงไป：“หมื่นล้านมันมากเกินไปหน่อย แต่ฉันจะให้หน่วยงานที่เกี่ยวข้องให้เงินจำนวนหนึ่งเพื่อสนับสนุน”

อมตะชางเหม่ยยิ้มและพูดว่า：“ได้ยินท่านพูดเช่นนี้แล้ว ข้าก็สบายใจ”

ผู้อาวุโสถังถามขึ้นอีกครั้ง：“ท่านอาจารย์ ท่านบอกว่ามันไม่สงบ มันคือเรื่องอะไร..”

อมตะชางเหม่ยไม่รอให้ผู้อาวุโสถังพูดจบ เขาก็พูดแทรกขึ้น ：“ตระกูลเยี่ยจะไม่ล่มสลาย ประเทศจะสงบร่มเย็น”

ผู้อาวุโสถังรีบตอบกลับทันที：“ขอบคุณมากท่านอาจารย์”

“เรื่องเล็กน้อย ผู้อาวุโสถังไม่ต้องเกรงใจ”

และในขณะนั้นเอง

ห่างออกไปหลายพันไมล์ ณ ต้าตง

ในห้องใดห้องหนึ่งของพระราชวังหลวง ชายชราผมขาวสวมชุดกิโมโนและนั่งอยู่บนจาน จู่ๆ ก็ลืมตาขึ้นและจ้องมองท้องฟ้า

สามสิบวินาทีต่อมา

ชายชราหัวเราะเสียงดัง: “ผู้คุ้มกันของประเทศจีนตายลงแล้วโอกาสของเรามาถึงแล้ว”

“ใครก็ได้ โปรดไปแจ้งข่าวแก่จักรพรรดิที”

……

และในเวลาเดียวกัน

เกาหลี

ท่ามกลางภูเขาสูงชัน มีวัดลัทธิเต๋าที่เรียบง่ายพร้อมสภาพแวดล้อมที่เงียบสงบและกลิ่นหอมของดอกไม้อ่อนๆล่องลอยไปทั่ว

กะทันหัน.

ร่างหนึ่งปรากฏบนหลังคาวัดลัทธิเต๋า

ชายคนนี้ดูยังหนุ่มมาก แต่ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความผันผวนของชีวิต เขามีผมสีดำหนา สวมชุดลัทธิเต๋า และถือเข็มทิศอยู่ในมือ

มองขึ้นไปบนฟ้า

หลังจากนั้นไม่นาน

ชายคนนั้นถอนหายใจและพูดเป็นภาษาเกาหลีว่า：“ผู้คุ้มกันแห่งฝั่งตะวันออกเสียชีวิตแล้ว และอีกไม่นานก็จะมีพายุเกิดขึ้น”

……

ประเทศจีนทางตอนใต้

เทียนจู้

ที่ประตูวิหารซีซาเรีย มีพระภิกษุยืนอยู่

พระภิกษุนั้นดูมีอายุเพียงสี่สิบห้าสี่ปีเท่านั้น ทรงนุ่งผ้าโพกศีรษะสีดำ มีแหวนทองอันใหญ่อยู่ที่จมูก และมีงูหลามสีทองหนาพันแขนพันอยู่รอบคอ ท่านยิ้มอย่างน่ากลัว

“ฉันอยากรู้ว่าใครจะหยุดฉันไม่ให้เข้าประเทศจีนในอนาคตได้”

……

วาติกัน

นั่งอยู่บนห้องโถงอันงดงามมีชายชราสวมเสื้อคลุมสีขาว มงกุฏทองคำ และถือคทาทองคำ

ชายชราหลับตาเพื่อพักผ่อน แต่ทันใดนั้นเขาก็สัมผัสได้ถึงบางสิ่งบางอย่าง และดวงตาของเขาก็เปิดขึ้นทันที ราวกับตะเกียงวิเศษสองดวงสว่างขึ้น

เยี่ยหวู่ซวงที่ยืนอยู่บนกำแพงเมืองนั้น ก็ละสายตาไปมองท้องฟ้าแล้วมองลงไปที่เหล่าตระกูลใหญ่ๆพวกนั้น

ไม่มีทั้งความสุขหรือความเศร้าอะไรเลย

สงบเหมือนน้ำ

เหล่าตระกูลใหญ่ๆไม่กล้าแม้แต่จะแสดงความโกรธออกมา เพราะกลัวว่าเยี่ยหวู่ซวงคิดบัญชีกับพวกเขาเป็นรายต่อไป

เยี่ยหวู่ซวงพูดอย่างใจเย็นว่า：“เมื่อลองนับเวลาดูดีๆแล้ว ข้าไม่ได้เจอกับทุกๆท่านมานานกว่ายี่สิบปีแล้ว”

“พวกท่านส่วนใหญ่เป็นผู้อาวุโสที่ข้านั้นเคยเคารพนับถือมาก และพวกท่านบางคนก็เป็นเพื่อนเก่าของข้ามาก่อน”

“กว่ายี่สิบปีที่แล้ว ฉันเยี่ยหวู่ซวง ถามกับตัวเองว่าข้าไม่เคยทำให้พวกท่านขุ่นเคือง แต่พวกท่านกลับส่งคนมาฆ่าข้า ทำให้ข้าต้องแยกจากภรรยาของข้า”

“และตอนนี้ข้ากลับมาแล้ว เรื่องราวจะต้องได้รับการคิดบัญชี”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เหล่าบรรดาตระกูลใหญ่ๆก็ตกใจกลัวจนหมดสติ

เยี่ยหวู่ซวงยังคงพูดอย่างต่อเนื่อง：“หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น ข้าก็สาบานกับตัวเองว่า แค้นนี้ต้องชำระ”

“ดังนั้นไม่ต้องคิดว่าข้าจะเมตตาและปล่อยพวกท่านไป”

“เพื่อเห็นแก่พวกท่านทุกคนในฐานะผู้อาวุโสและเพื่อนเก่าของข้า ข้าไม่อยากทำให้คุณอับอายมากเกินไป”

“เอาล่ะ! พวกท่านจงลงมือฆ่าตัวตายเองเถอะ!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เหล่าบรรดาตระกูลใหญ่ๆก็ถึงกับทรุดตัวลงกับพื้นตัวสั่น

เกิดมาเป็นมนุษย์ ใครมันจะไม่รักตัวกลัวตายกัน?

ผู้อาวุโสถังกำลังที่จะอ้าปากเพื่อโน้มน้ามเยี่ยหวู่ซวง แต่ก็ถูกสายตาอาฆาตแค้นของเยี่ยหวู่ซวงมองเข้า เขานั้นก็รีบหุบปากลงทันที

เขารู้ดีว่าในขณะนี้ ไม่มีใครสามารถโน้มน้าวเยี่ยหวู่ซวงได้

เยี่ยหวู่ซวงนั้นกลับมาครั้งนี้เพียงเพื่อล้างแค้น

แต่ทว่า เมื่อเวลาผ่านไปสักพักใหญ่ๆเหล่าบรรดาตระกูลใหญ่ๆก็ยังไม่มีใครฆ่าตัวตาย

ดวงตาของเยี่ยหวู่ซวงเปลี่ยนเป็นเย็นชาและเขาพูดว่า：“หากทุกท่านไม่ยอมที่จะลงมือทำมันด้วยตัวเอง งั้นตอนนี้ก็ออกไปได้แล้ว”

“แต่อย่างไรก็ตาม ข้าจะไปเยี่ยมพวกท่านทุกคนในทีหลัง และส่งพวกท่านทั้งหมดด้วยมือของข้าเอง”

“พวกท่านอยากจะไปเที่ยวแบบคนเดียวหรืออยากจะพาไปแบบทั้งครอบครัว เชิญทุกท่านเลือกได้ตามใจ!”