วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1067

โลงศพหยกขาวชั้นดีนั้นไร้ประโยชน์?

อมตะชางเหม่ยตกใจและพูดออกไป "เป็นไปไม่ได้"

"จากที่สังเกตมาครั้งที่แล้ว โลงศพนี้จะต้องมีประโยชน์แน่นอน ไม่งั้นฉันคงไม่นึกถึงมันตลอดเวลาและคิดจะพามันกลับมาที่ภูเขาหลงหู่หรอก"

"หรือเป็นเพราะอาการบาดเจ็บของพ่อนายสาหัสมาก ก็เลยไม่ได้ผล?"

เยี่ยชิวพยายามผลักชี่แท้โดยกำเนิดเข้าไปในร่างกายของเยี่ยหวู่ซวง ทว่าพลังในร่างกายของเยี่ยหวู่ซวงกลับไม่เหลืออยู่แล้ว

ทำยังไงดี?

เยี่ยชิวร้อนใจจนหน้าซีดเผือด

อาการย่ำแย่มาก

เยี่ยชิวหยิบเข็มออกมาและฝังเข็มเก้าเข็มพลิกฟ้าไปที่ร่างกายของเยี่ยหวู่ซวงโดยไม่ลังเล

หลังจากฝังเข็มไปได้สามเล่ม อาการของเยี่ยหวู่ซวงกลับยังไม่ดีขึ้น

จู่ๆ เยี่ยชิวก็นึกอะไรขึ้นมาได้และรีบวิ่งออกจากห้องลับไปถามเยี่ยหวู่เว่ย "อารอง กล่องของผมล่ะ?"

"อยู่บนรถ" เยี่ยหวู่เว่ยกล่าว

ฟรึ่บ!

เยี่ยชิวรีบวิ่งพุ่งเข้าไปในรถและเปิดกล่องออก จากนั้นเขาก็คว้าใบเหอโส่วอูพันปีกลับเข้าไปในห้องลับ

เยี่ยชิวหยิบใบเหอโส่วอู่มาบดเป็นผงและจากนั้นก็ชงกับน้ำให้เยี่ยหวู่ซวงดื่ม

จากนั้นเขาก็กดไปที่ไหล่ทั้งสองข้างของเยี่ยหวู่ซวงเพื่อพยายามผลักชี่แท้โดยกำเนิดเข้าไปในร่างกายของเยี่ยหวู่ซวงอีกครั้ง

เวลาผ่านไป

เยี่ยชิวก็จับชีพจรของเยี่ยหวู่ซวงเพื่อตรวจและเขาก็ตกตะลึง

ยังคงไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ทันใดนั้น เยี่ยชิวก็หน้าซีดเผือดเหมือนกับถูกฟ้าผ่าร่าง

แม้ว่าทักษะการรักษาโรคของเขาจะยอดเยี่ยมและโดดเด่นมาก แต่อาการบาดเจ็บของเยี่ยหวู่ซวงที่เกิดขึ้นนั้น แม้จะไม่ได้เป็นโรคร้ายที่ยากจะรักษา แต่กลับไม่มีหนทางใดๆ ในการรักษาได้เลย

เยี่ยชิวรู้สึกหมดหวัง

เขารู้สึกว่าตัวเองไร้ประโยชน์ที่สุด

เขาในฐานะที่เป็นหมอ เขารักษาคนป่วยมาจำนวนนับไม่ถ้วน แต่กลับไม่สามารถรักษาพ่อของตัวเองให้หายได้ นี่เป็นเรื่องที่น่าขบขันอย่างมาก

อมตะชางเหม่ยรู้สึกได้ว่าบรรยากาศเริ่มตึงเครียดขึ้นจึงได้ถอนหายใจและกล่าวออกไป "ชีวิตคนเราล้วนถูกกำหนดมาแล้วทั้งนั้น ชะตาชีวิตได้ลิขิตมาแล้ว......"

"ถ้าทุกสิ่งถูกกำหนดมาแล้ว งั้นครั้งนี้ผมจะขอลองเล่นกับชะตาชีวิตสักครั้ง" เยี่ยชิวเข้าไปในโลงศพ

เขาประคองเยี่ยหวู่ซวงให้นั่งลงและจากนั้นก็นั่งขัดสมาธิข้างหลังเยี่ยหวู่ซวงพร้อมกับวางฝ่ามือทั้งสองลงบนแผ่นหลังของเยี่ยหวู่ซวงเพื่อเริ่มวิชามังกรศักดิ์สิทธิ์เก้าชั้นเชิง

ฟรึ่บ!

ร่างกายของเยี่ยชิวเปล่งประกายแสงสีทองเจิดจ้า

เขาพยายามดึงดูดชี่แท้โดยกำเนิดให้เข้าไปสู่ร่างกายของเยี่ยหวู่ซวงและจากนั้นก็ใช้วิชามังกรศักดิ์สิทธิ์เก้าชั้นเชิงเป็นตัวนำชี่แท้โดยกำเนิดหมุนเวียนผ่านเข้าสู่เส้นชีพจรของเยี่ยหวู่ซวง

เยี่ยชิวอยากจะใช้ชี่แท้โดยกำเนิดเป็นตัวนำขับเคลื่อนพลังงานที่มีอยู่น้อยนิดในร่างกายของเยี่ยหวู่ซวง เพื่อหวังว่าจะทำให้เยี่ยหวู่ซวงกลับมามีชีวิตอีกครั้ง

ทว่าผลที่ออกมากลับทำให้เขาผิดหวัง

ชี่แท้โดยกำเนิดไม่สามารถทำให้เยี่ยหวู่ซวงฟื้นกลับมาได้ แต่หลังจากที่มีมังกรศักดิ์สิทธิ์เก้าชั้นเชิงหมุนเวียนอยู่ในเส้นชีพจรอยู่หนึ่งรอบ เยี่ยชิวก็พบว่าอาการของเยี่ยหวู่ซวงดีขึ้น

ลมหายใจที่เกือบจะหยุดลงกลับยังเหลืออยู่เฮือกสุดท้ายที่ยังทำให้เยี่ยหวู่ซวงยังมีลมหายใจอยู่ต่อไป

"วิชามังกรศักดิ์สิทธิ์เก้าชั้นเชิงได้ผลกับพ่อ"

เยี่ยชิวดีใจและยังคงทำให้มังกรศักดิ์สิทธิ์เก้าชั้นเชิงหมุนรอบเส้นชีพจรอีกครั้ง

ครั้งนี้กลับไม่ได้ผล

"ต้องหาวิธีอื่นรักษา"

เยี่ยชิวค่อยๆ ประคองเยี่ยหวู่ซวงนอนลงในโลงศพหยกขาวและจากนั้นก็เดินออกไปจากโลง

"อีกอย่าง ก่อนหน้านี้ผมก็เคยช่วยให้นายพลไป๋รอดชีวิต ครั้งนี้ผมจะไม่มีทางพลาดอย่างแน่นอน"

"หากท่านยังไม่วางใจ งั้นก็ลองถามตาเฒ่าดูก็ได้ เขาเคยพูดไว้ว่าผมเป็นคนอายุยืน"

ผู้อาวุโสเยี่ยถามอมตะชางเหม่ย "นายเคยพูดไว้เหรอ?"

"อืม" อมตะชางเหม่ยพยักหน้าเล็กน้อย "ดวงชะตาชีวิตของเยี่ยชิวไม่ธรรมดา โชคชะตาของเขามีมหาศาลและไม่ใช่คนที่ชะตาชีวิตสั้นแน่นอน"

ผู้อาวุโสเยี่ยเชื่ออมตะชางเหม่ย เขาเงียบอยู่ครู่หนึ่งและจากนั้นก็พูดขึ้นมา "เยี่ยชิว ฉันตกลงให้นายลองฟืนชะตาชีวิตหวู่ซวงก็ได้ แต่นายต้องรับปากฉันเรื่องหนึ่ง"

"หากเกิดอะไรระหว่างการรักษา หรือไม่อาจช่วยชีวิตหวู่ซวงได้อีก นายจะต้องหยุดทันที"

"ไม่ว่ายังไงก็ห้ามเอาชีวิตของตัวเองไปแลกชีวิตของหวู่ซวง"

"หากนายทำแบบนี้ และสุดท้ายแล้วทำให้หวู่ซวงฟื้นกลับมามีชีวิตได้อีกครั้ง แบบนั้นหวู่ซวงก็คงไม่มีความสุขไปตลอดชีวิตอย่างแน่นอน"

"นายเข้าใจที่ฉันพูดไหม?"

เยี่ยชิวพยักหน้า "เข้าใจครับ"

"เข้าใจก็ดี" ผู้อาวุโสเยี่ยถาม "เมื่อไรจะทำการรักษาให้หวู่ซวง?"

"ผมต้องใช้เวลาเตรียมตัวนิดหน่อย คืนพรุ่งนี้ผมจะเริ่มรักษา" เยี่ยชิวกล่าว

"มีอะไรให้ฉันช่วยไหม?" ผู้อาวุโสเยี่ยถาม

"มีเรื่องหนึ่งที่จำเป็นต้องให้ท่านช่วย" เยี่ยชิวกล่าว "รออยู่ที่นี่ อยู่กับพ่อของผม"

"อืม" ผู้อาวุโสเยี่ยรับปาก

"ตาเฒ่า อยู่ที่นี่กับพ่อของข้า หากเกิดอะไรขึ้นจะต้องแจ้งให้ข้าทราบให้เร็วที่สุด" เยี่ยชิวพูดจบก็จากไป

"เจ้าจะไปไหน?" อมตะชางเหม่ยถาม

เยี่ยชิวกล่าวโดยไม่หันกลับไปมอง "ข้าจะไปเมืองต้องห้าม"