วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1082

เยี่ยหวู่ซวงตอบว่า “พ่อไม่รู้ว่าความลับที่ซ่อนอยู่ในแผนที่สมบัตินั้นคืออะไรเช่นกัน”

“เพราะตอนนั้น พ่อมีเพียงเศษแผนที่ขุมทรัพย์เท่านั้น”

“อย่างไรก็ตาม พ่อรู้ว่าแผนที่สมบัติเกี่ยวข้องกับความลับของการเป็นเซียน”

หัวใจของเยี่ยชิวสั่นไหว

ความลับของการเป็นเซียน?

เยี่ยหวู่ซวงกล่าวต่อว่า “เมื่อหลงอีต้องการกำจัดพ่อในตอนนั้น นอกจากจะกลัวพ่อแล้ว ยังมีเหตุผลสำคัญอีกประการหนึ่งคือเขาต้องการได้รับชิ้นส่วนของแผนที่สมบัติที่อยู่ในความครอบครองของพรอ”

“ถ้าพ่อเดาถูก อีกครึ่งหนึ่งของเศษแผนที่สมบัติน่าจะอยู่ในเมืองต้องห้าม”

เยี่ยชิวกล่าวว่า “แผนที่ขุมทรัพย์แบ่งออกเป็นสามส่วน ผมมีสองส่วน และผมเชื่อว่าส่วนที่เหลืออยู่ในเมืองต้องห้าม”

“อย่างไรก็ตาม ตอนที่ผมไปเมืองต้องห้ามเมื่อคืนนี้ ผมไม่พบเลย”

“ผมสงสัยว่า ถ้ามันอยู่ในเมืองต้องห้ามจริงๆ ส่วนที่เหลือของแผนที่สมบัติควรอยู่ในมือของผู้พิทักษ์เมือง”

“ว่าแต่พ่อ ผู้พิทักษ์เมืองไปไหนแล้ว?”

“เขาไปสู่โลกแห่งการฝึกฝน”เยี่ยหวู่ซวงกล่าวว่า “ไม่กี่ปีที่ผ่านมา มีบุคคลลึกลับเข้ามาสู่โลกแห่งการฝึกฝนจากภูเขาคุนหลุน”

“พ่อเห็นแค่ร่างหนึ่งจากด้านหลัง”

“ต่อมาปรมาจารย์ของพ่อบอกว่า บุคคลนั้นมาจากเมืองต้องห้าม”

“พ่อคิดว่ามันควรจะเป็นผู้พิทักษ์เมือง”

เยี่ยชิวถอนหายใจด้วยความโล่งอก เนื่องจากผู้พิทักษ์เมืองได้เข้าสู่โลกแห่งการฝึกฝน นั่นหมายความว่า เขาจะไม่กลับมาในระยะสั้น ดังนั้นเขาจึงปลอดภัย

“พ่อ ผมมีของดีจะมอบให้พ่อ”

เยี่ยชิวเปิดวงแหวนอวกาศ และหยิบดาบหลงหยวนเจ็ดดาวมอบให้กับเยี่ยหวู่ซวง

เยี่ยหวู่ซวง ดึงดาบออกจากฝักและสะบัดนิ้วเบาๆ บนดาบ

“ชิง!”

ดาบฮัมเสียงราวกับว่ามังกรกำลังร้องเพลง

“ดาบดี!” ดวงตาของเยี่ยหวู่ซวงสว่างขึ้น

เยี่ยชิวกล่าวว่า “นี่คือดาบหลงหยวนเจ็ดดาว ซึ่งเป็นหนึ่งในดาบสิบอันดับแรกที่มีชื่อเสียง ผมได้รับมันมาจากเมืองต้องห้าม พ่อ ผมจะมอบมันให้กับพ่อ”

เยี่ยหวู่ซวงยอมรับดาบหลงหยวนเจ็ดดาวโดยไม่มีข้ออ้างใดๆ จากนั้นจึงพูดกับเยี่ยชิวว่า “แม้ว่าภูเขาคุนหลุนจะมีเทคนิคลับมากมาย แต่วิชาที่ทรงพลังที่สุดคือดาบสังหารเซียน”

“เทคนิคดาบนี้ได้รับการส่งต่อให้กับลูกแล้วโดยปรมาจารย์ ดังนั้นพ่อจะไม่สอนวิชาอื่นๆ ของคุนหลุนแก่ลูก”

“พ่อจะส่งต่อศิลปะการต่อสู้และเทคนิคดาบที่พ่อสร้างขึ้นให้กับลูก”

“ชิวเอ๋อร์ เฝ้าดูอย่างใกล้ชิด”

หลังจากพูดจบ เยี่ยหวู่ซวงก็เริ่มควงดาบยาวและสาธิตเทคนิคดาบที่เขาสร้างขึ้นเอง

เมื่อเยี่ยหวู่ซวงกวัดแกว่งดาบ เขาไม่ได้ใช้พลังการฝึกฝนใดๆ เพียงแค่ฝึกฝนการเคลื่อนไหวเท่านั้น

เยี่ยชิวดูอย่างตั้งใจและเลียนแบบการเคลื่อนไหวของดาบด้วยนิ้วเหมือนดาบ

ห้านาทีต่อมา

เยี่ยหวู่ซวงหยุดและถามว่า “พ่อเพิ่งสาธิตกระบวนท่าดาบหนึ่งร้อยแปดท่า ชิวเอ๋อร์ ลูกจำได้กี่อัน?"

“ผมจำได้ทั้งหมด” เยี่ยชิว กล่าว

“โอ้?” เยี่ยหวู่ซวงค่อนข้างจะไม่เชื่อ “ชิวเอ๋อร์ แสดงการสาธิตของลูกให้พ่อดูหน่อย”

เยี่ยชิวถือดาบจักรพรรดิและเริ่มสาธิตต่อหน้าเยี่ยหวู่ซวง

ดวงตาของเยี่ยหวู่ซวงค่อยๆ แสดงความตกใจ เมื่อเขาตระหนักว่า เยี่ยชิวไม่ได้โกหก เขาไม่พลาดแม้แต่ท่าเดียวจาก กระบวนท่าดาบหนึ่งร้อยแปดท่า

“พ่อ วิชาดาบนี้ประกอบด้วยกระบวนท่าเพียงหนึ่งร้อยแปดท่าเท่านั้นหรือ?”

หลังจากเยี่ยชิวสาธิตเสร็จสิ้น ด็ถามด้วยความสับสนว่า “ทำไมผมถึงรู้สึกว่าควรมีมากกว่านี้?”

เยี่ยหวู่ซวงอธิบายว่า “ลูกพูดถูก นี่ไม่ใช่เทคนิคดาบที่สมบูรณ์”

“ในขณะนี้ พ่อสร้างได้เพียงหนึ่งร้อยแปดกระบวนท่า แต่แผนของพ่อคือสร้างสามร้อยหกสิบกระบวนท่า”

“เมื่อโอกาสมาถึง พ่อจะค่อยๆ สร้างให้สำเร็จ”

เยี่ยชิวจึงถามว่า “วิชาดาบนี้ชื่ออะไร?”

รู้สึกดีมากที่ได้รับการคุ้มครองจากพ่อ!

เยี่ยชิวกล่าวว่า “พ่อครับ ดูแลตัวเองและแม่ด้วยนะครับเมื่อไปภูเขาคุนหลุน”

“อืม” เยี่ยหวู่ซวง พยักหน้าแล้วพูดว่า “หลายปีที่ผ่านมา พ่อไม่ได้อยู่บ้าน และปู่ของลูกก็อดทนมามากแล้ว”

“ชิวเอ๋อร์ ในอนาคต ลูกต้องแสดงความกตัญญูแทนพ่อ ดูแลปู่ของลูกและลุงสองคนของลูก”

“จำไว้ว่า อย่าให้ตระกูลเยี่ยมีความขัดแย้ง ตระกูลที่ปรองดองนำไปสู่ความเจริญรุ่งเรือง”

เยี่ยชิวพยักหน้าอย่างหนักและกล่าวว่า “พ่อ มั่นใจได้เลยว่าผมจะดูแลคุณปู่ พ่อไม่จำเป็นต้องกังวล ลุงสองและสุงสามต่างก็เป็นคนมีเหตุผล ตระกูลเยี่ยจะไม่อยู่ในความสับสนวุ่นวาย”

จากนั้นเยี่ยหวู่ซวงก็พูดว่า “มันดึกแล้ว พ่อจะไปคุยกับแม่สักพัก เยี่ยชิว ลูกควรพักผ่อนเร็วเหมือนกันนะ”

“คืนนี้ลูกดื่มไปค่อนข้างมาก ดังนั้นอย่าลืมนอนเพิ่มพรุ่งนี้”

“พรุ่งนี้เช้าแม่และพ่อจะเดินทางไปซูหาง ดังนั้นลูกไม่จำเป็นต้องไปส่งพวกเรา”

เยี่ยหวู่ซวงตบไหล่ของเยี่ยชิว แล้วเดินจากไป

ต่อมา

เยี่ยชิวออกจากตระกูลเยี่ย และตรงไปที่สำนักงานใหญ่หลงเหมิน จากนั้นไปที่ห้องของชิงเฉิง

เมื่อเยี่ยชิวเข้ามา เห็นเฉาชิงเฉิงสวมชุดราตรีผ้าไหม เอนพิงเตียง

เฉาชิงเฉิงยิ้มแล้วถามว่า “ผู้นำ ทำไมคุณถึงมาที่นี่ในเวลานี้ คิดถึงฉันหรือเปล่า?”

เยี่ยชิวมีสีหน้าเย็นชา นั่งบนโซฟาแล้วพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “จูเชวี่ย คุณกล้าฆ่าเซียวชิงตี้ได้อย่างไร?”

เมื่อเห็นความโกรธของเยี่ยชิว เฉาชิงเฉิงก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วเดินไปที่เยี่ยชิว และคุกเข่าลง

เยี่ยชิวถามด้วยน้ำเสียงทุ้ม “จูเชวี่ย คุณตระหนักถึงความผิดพลาดของคุณไหม?”

เฉาชิงเฉิงตอบว่า “ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด”

“คุณ”

เยี่ยชิวโกรธมากจนกระแทกโต๊ะ แต่ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นยืน เฉาชิงเฉิง ก็ดึงกางเกงลง……