วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1094

“เสี่ยวเยี่ย การรักษาเป็นยังไงบ้าง?”

หลี่ชุนเฟิงถามอย่างกังวลขณะที่เยี่ยชิวหยุดมือของเขา

เยี่ยชิวตอบว่า “จากสถานการณ์ปัจจุบัน การรักษาเป็นไปอย่างราบรื่น เศษกระสุนในปอดของจูฉยงยิงทั้งหมดถูกเอาออกไปแล้ว และชีวิตของเขาก็ไม่ตกอยู่ในอันตราย”

“ส่วนเราจะรักษาขาของเขาไว้ได้หรือไม่นั้นก็ขึ้นอยู่กับประสิทธิภาพของโคลนยา”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้จูเฉิงอวี้และเฝิงอวี้เหลียนต่างแสดงท่าทียินดี

“หมอเยี่ย ขอบคุณ” จูเฉิงอวี้แสดงความขอบคุณ

เฝิงอวี้เหลียนตามมาโดยพูดว่า “หัวหน้าเยี่ย ขอบคุณที่ปฏิบัติต่อฉยงยิง ฉันไม่รู้จะขอบคุณอย่างไร ฉันจะคำนับคุณได้ไหม”

หลังจากพูดจบ เฝิงอวี้เหลียนก็กำลังจะคุกเข่าลงและคำนับ

เยี่ยชิวรีบหยุดเฝิงอวี้เหลียน โดยพูดว่า “คุณเฝิง ไม่จำเป็นสำหรับสิ่งนั้น”

“ฉยงยิงเป็นวีรบุรุษและฉันถือเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้รักษาเขา”

“อันที่จริงฉันก็ยังเป็นนักรบ ฉันชื่นชมการกระทำที่กล้าหาญของฉยงยิงอย่างมาก”

จูเฉิงอวี้ประหลาดใจเล็กน้อยและถามว่า “หมอเยี่ย คุณก็เป็นนักรบเหมือนกันเหรอ?”

เนื่องจากไม่มีบุคคลภายนอกอยู่ เยี่ยชิวจึงไม่ปิดบังมัน

“นายพลจู ฉันรับใช้ในวังซาตาน” เยี่ยชิวกล่าว

จูเฉิงอวี้ตกใจมาก ในฐานะนายพลที่คอยปกป้องทางตะวันตกเฉียงใต้ เขารู้ดีอยู่แล้วว่า วังซาตานนั้นเป็นองค์กรแบบไหน และนักรบในวังซาตานนั้นมีความพิเศษเพียงใด

ชั่วครู่หนึ่ง เขากระตือรือร้นที่จะรับสมัครเยี่ยชิว

“หมอเยี่ย ฉันไม่รู้ว่าคุณสนใจที่จะมากับฉันทางตะวันตกเฉียงใต้หรือไม่?” จูเฉิงอวี้กล่าวว่า “ฉันรับประกันได้ว่า ภายในยี่สิบปี คุณสามารถเป็นนายพลได้”

“นายพลจู ขอบคุณสำหรับข้อเสนอดีๆ” เยี่ยชิวปฏิเสธอย่างสุภาพ

เขาไม่ได้บอกจูเฉิงอวี้ว่าเขาเหลืออีกเพียงไม่กี่ก้าวเท่านั้นที่จะเป็นนายพลและเป็นวีรบุรุษชั้นหนึ่ง ด้วยความสำเร็จอันน่าทึ่งอีกประการหนึ่ง เขาสามารถได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้เป็นนายพลที่อายุน้อยที่สุดในประวัติศาสตร์การทหาร

จูเฉิงอวี้ไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้และพูดต่อ “หมอเยี่ย แล้วเรื่องนี้ล่ะ? ถ้าคุณมากับฉันทางตะวันตกเฉียงใต้ ฉันสามารถหาทางเพื่อให้แน่ใจว่าในอีกสามสิบปี อันดับของคุณจะเท่ากับของฉัน และคุณจะมาเป็นแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่ประจำภูมิภาค……”

“ผู้อาวุโสจู!”

ก่อนที่จูเฉิงอวี้จะพูดจบ หลี่ชุนเฟิงก็ขัดจังหวะ “ฉันคิดว่าคุณควรหยุดฝันได้แล้ว"”

“ข้อเสนอของเทพทหารที่จะให้เสี่ยวเยี่ยดูแลวังซาตานก็ถูกเขาปฏิเสธเช่นกัน คุณคิดว่าเขาจะไปยังที่ห่างไกลทางตะวันตกเฉียงใต้กับคุณหรือไม่”

“คุณควรละทิ้งจินตนาการที่ไม่สมจริงของคุณ”

อะไรนะ เทพทหารให้ความสำคัญกับเยี่ยชิวมากขนาดนี้?

จูเฉิงอวี้ตกใจมาก

ถ้าเขารู้ว่า เยี่ยชิวเป็นหลานชายของผู้อาวุโสเยี่ย สงสัยว่าเขาจะตกใจแค่ไหน!

เยี่ยชิวยิ้มและพูดว่า “ผู้อาวุโสหลี่ คุณรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร?”

หลี่ชุนเฟิงยิ้มและพูดว่า “เมื่อวานฉันไปตรวจสุขภาพของผู้อาวุโสถังและบังเอิญไปเจอผู้อาวุโสถังคุยกับเทพทหารทางโทรศัพท์เกี่ยวกับเรื่องนี้”

“เสี่ยวเยี่ย คุณพูดถูกแล้วที่ปฏิเสธเทพทหาร”

“ตลอดประวัติศาสตร์ มีนายพลนับพันนาย แต่ผู้ที่ถูกจดจำในประวัติศาสตร์นั้นมีน้อย”

“คุณควรทุ่มเทพลังงานทั้งหมดของคุณให้กับอาชีพแพทย์ ฉันเชื่อว่าวันหนึ่งคุณจะกลายเป็นปราชญ์แพทย์ที่ไม่มีใครเทียบได้ และทิ้งมรดกที่ยั่งยืนชั่วนิรันดร์”

มรดกที่ยั่งยืนชั่วนิรันดร์?

ทำไมมันฟังดูเหมือนคำสาปล่ะ?

เยี่ยชิวรู้ว่าหลี่ชุนเฟิงไม่ได้สาปแช่งเขา แต่เต็มไปด้วยความคาดหวังในตัวเขา

เขาพยักหน้าเล็กน้อย

เยี่ยชิวกล่าวว่า “ฉันก็คิดอย่างนั้นเช่นกัน ฉันอยากเป็นแพทย์ที่ยิ่งใหญ่และมุ่งมั่นที่จะสร้างคุณประโยชน์ให้กับอาชีพแพทย์ของมนุษยชาติ”

จูเฉิงอวี้ขอโทษทันที “ฉันขอโทษ หมอเยี่ย เมื่อกี้ฉันหุนหันพลันแล่น ฉันก็ให้ความสำคัญกับพรสวรรค์เช่นกัน ดังนั้น..….”

“นายพลจู ไม่จำเป็นต้องขอโทษ ฉันเข้าใจเจตนาของคุณ คุณยังต้องการรับสมัครผู้มีความสามารถสำหรับประเทศด้วย”

ไม่กี่คนที่นั่งคุยกัน

เวลาผ่านไปอย่างเงียบๆ

ไม่นานก็ผ่านไปสามชั่วโมง

เยี่ยชิวกลับไปที่ข้างเตียง ถอดผ้าพันแผลออกจากขาของจูฉยงยิง แล้วจึงถอดโคลนยาออก

ฉากที่น่าตกตะลึงถูกเปิดออก

ขาขวาของจูฉยงยิงไม่เพียงแต่ฟื้นตัวเต็มที่โดยไม่มีร่องรอยของการบาดเจ็บ แต่แม้แต่ผิวของเขาก็ยังขาวและเรียบเนียนเหมือนผิวของทารก

“นี้...…”

หลี่ชุนเฟิงตกใจมากจนพูดไม่ออก ถ้าเขาไม่ได้เห็นกระบวนการรักษาของเยี่ยชิวด้วยตาของเขาเอง เขาก็คงไม่เชื่อ

นี่ไม่ใช่โคลนยา แต่เป็นยามหัศจรรย์อย่างชัดเจน!

จูเฉิงอวี้และภรรยาของเขาก็ตกตะลึงเช่นกัน “ขาของฉยงยิง……”

“ขาของเขาไม่เพียงแต่ได้รับการช่วยเหลือเท่านั้น แต่อาการบาดเจ็บก็หายดีแล้ว และเขาจะตื่นขึ้นมาเร็วๆ นี้”

เยี่ยชิวยังหายใจด้วยความโล่งอก สูตรสำหรับยาโคลนนี้พบได้ในมรดกที่บรรพบุรุษของตระกูลเยี่ยทิ้งไว้ นี่เป็นครั้งแรกที่มีการผลิตและใช้ ผลลัพธ์ก็ดียิ่งกว่าที่เขาจินตนาการไว้

ทันใดนั้น โทรศัพท์ของเยี่ยชิวก็ส่งเสียง “ติ๊ง”

เขาเปิดมันขึ้นมา

เห็นข้อความวีแชทจากถังถัง

“คุณยุ่งอยู่หรือเปล่า?” ถังถังถาม

“เพิ่งเสร็จ” เยี่ยชิวตอบ

ถังถังส่งข้อความอีก “เร็วเข้า ฉันรอคุณอยู่ที่โรงแรม”