วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1114

หมอกสีขาวนั้นกว้างใหญ่

หนาทึบ

เวลาเดียวกัน กลิ่นหอมสดชื่นและน่ารื่นรมย์เล็ดลอดออกมาจากภายในหมอก

กลิ่นหอมละเอียดอ่อนมากเหมือนกลิ่นกล้วยไม้

เยี่ยชิวตระหนักว่าหมอกได้บดบังการมองเห็นของเขา เมื่อเขาอยู่นอกถ้ำก่อนหน้านี้

เขาเปิดใช้งานตาสวรรค์อีกครั้ง

วิสัยทัศน์ทะลุผ่านหมอกทันที

ด้านล่างของหมอกเป็นสระน้ำธรรมชาติขนาดใหญ่ น้ำในนั้นมืดสนิทราวกับหมึกและดูเหมือนไร้ก้นบึ้ง

กลางสระมีดอกบัวแปลกๆ งอกขึ้นมา

ถือว่าแปลก เพราะดอกบัวชนิดนี้ไม่เหมือนกับดอกบัวทั่วไป มีทั้งหมดเก้ากลีบ

แต่ละกลีบมีความยาวมากกว่าหนึ่งเมตร มีลักษณะใสราวคริสตัล โปร่งใสตลอดทั้งใบ แม้แต่เส้นใยก็มองเห็นได้ชัดเจน

ตรงกลางกลีบบัวทั้งเก้า มีดอกตูมขนาดเท่าฝ่ามือ

ดอกตูมนี้ไม่ใช่สีขาวหรือสีชมพู แต่เป็นสีทองราวกับทองคำที่เปล่งแสงสีทองออกมา

“ดอกบัวนี้ต้องเป็นสิ่งที่ดี”

เยี่ยชิวรู้สึกตื่นเต้น

“เจ้าหนู คุณกำลังดูอะไรอยู่?” อมตะชางเหม่ยเมื่อเห็นเยี่ยชิวจ้องไปที่หมอกเป็นเวลานาน อดไม่ได้ที่จะถาม

“ไม่มีอะไร แค่ดูสบายๆ” เยี่ยชิวตอบอย่างสบายๆ

“ฮึ่ม คุณกำลังพยายามหลอกใคร ต้องมีสมบัติดีๆ อยู่ในหมอกนั้น”

อมตะชางเหม่ยพูดขณะที่เขาเอื้อมมือเข้าไปในแขนเสื้อคลุมเต๋า และหยิบยันต์ออกมา โยนมันลงไปในหมอกโดยตรง

“คุณกำลังทำอะไร?” เยี่ยชิวกังวลว่าการกระทำของอมตะชางเหม่ยจะทำลายดอกบัว เขาก็ปล่อยปราณดาบออกมาอย่างรวดเร็วด้วยปลายนิ้ว

อย่างไรก็ตาม เขาก้าวช้าเกินไป

แม้ว่าปราณดาบจะโจมตียันต์ แต่ยันต์ก็จุดประกาย

บูม!

ยันต์กลายเป็นลูกไฟ ลุกไหม้อย่างดุเดือด

ในไม่ช้า หมอกก็สลายไปตามเปลวเพลิง

ในความมืด

ดอกตูมสีทองดูเหมือนวัตถุเทพ และแม้แต่ใบไม้ทั้งเก้าก็ส่องแสงราวกับเพชรชั้นดีที่เปล่งแสงเป็นประกาย

“นี่คือ...…ดอกบัวทองเก้ากลีบ!”

อมตะชางเหม่ยจ้องมองดอกบัว เสียงของเขาสั่นด้วยความตื่นเต้น

เซียวจ้านยังตระหนักว่าดอกบัวนี้มีความพิเศษและถามอย่างสงสัยว่า “ผู้อาวุโส ดอกบัวนี้มีค่ามากหรือไม่?”

“เป็นมากกว่าสิ่งล้ำค่า นี่เป็นสมบัติที่หาได้ยากในหนึ่งพันปี” อมตะชางเหม่ยกล่าว “บันทึกของภูเขาหลงหู่ระบุว่า ดอกบัวทองเก้ากลีบใช้เวลาหนึ่งร้อยปีในการปลูก”

“หลังจากใบงอกแล้ว จะต้องใช้เวลาอีกร้อยปีจึงจะบานสะพรั่ง”

“ดังนั้น ต้องใช้เวลานับพันปีกว่าดอกบัวทองเก้ากลีบจะเติบโต”

ในขอมตะชางเหม่ยกล่าว กลิ่นหอมจางๆ ก็เข้มข้นขึ้น เติมพลังให้กับจิตวิญญาณและทำให้จิตใจสงบลง

“ดูเหมือนดอกบัวนี้กำลังจะโตเต็มที่แล้ว”

“เจ้าหนู ครั้งนี้เรามาถูกเวลาพอดี”

“ฉันขอเตือนคุณ อย่ากล้าแข่งขันกับฉันเพื่อชิงดอกบัวทองเก้ากลีบนี้”

อมตะชางเหม่ยลูบมืออย่างตื่นเต้น กระตือรือร้นที่จะหยิบมัน

“ผู้อาวุโส ดอกบัวทองเก้ากลีบนี้มีประโยชน์อะไรเป็นพิเศษ?” เซียวจ้านถาม

อมตะชางเหม่ยหัวเราะเบาๆ “ตราบใดที่ฉันกินมัน ฉันก็สามารถเป็นผู้ฝึกเซียนและถึงจุดสุดยอดของการสร้างรากฐานได้”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ หัวใจของเยี่ยชิวก็สั่นไหว ดอกบัวทองเก้ากลีบมีผลอัศจรรย์เช่นนี้หรือ?

“ถ้าฉันกินมัน ฉันจะกลายเป็นผู้ฝึกเซียนด้วยหรือไม่”

เยี่ยชิวคิดกับตัวเอง ดวงตาเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้นขณะที่เขามองไปที่ดอกบัวทองเก้ากลีบ

“ผู้อาวุโส ใจเย็นๆ ดอกบัวยังไม่โตเลย”

เยี่ยชิวพูดกับเซียวจ้านว่า “คุณควรนั่งลงและพักผ่อนด้วยเช่นกัน”

ในขณะนั้นทั้งสามคนนั่งริมสระน้ำ

อมตะชางเหม่ยจับตาดูดอกบัวทองเก้ากลีบ และตรวจดูสภาพแวดล้อมด้วยความระมัดระวังเป็นครั้งคราว

เขายังกังวลว่าสัตว์ประหลาดอาจปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน

ในเวลาเดียวกัน เขากังวลมากขึ้นว่า เยี่ยชิวจะแข่งขันกับเขาเพื่อชิงดอกบัวทองเก้ากลีบ ดังนั้นเขาจึงเตรียมพร้อมที่จะเคลื่อนไหวทันทีที่ดอกบัวโตเต็มที่

แล้วเวลาก็ผ่านไปทีละวินาที

หนึ่งวัน สองวัน สามวัน...…

สี่วัน

ห้าวัน

หกวัน

ในวันที่เจ็ด กลิ่นหอมที่เล็ดลอดออกมาจากดอกบัวทองเก้ากลีบก็เพิ่มขึ้นมากกว่าสิบเท่า กลิ่นหอมดอกไม้ที่เข้มข้นไปทั่วทั้งถ้ำทำให้ผู้คนรู้สึกราวกับว่าพวกเขากำลังลอยอยู่ในความฝัน

ไม่เพียงเท่านั้น แสงสีทองบนกลีบดอกไม้ยังสว่างขึ้นมาก

“ดอกบัวทองเก้ากลีบกำลังจะสุกแล้ว”

อมตะชางเหม่ยกำหมัดอย่างเงียบๆ รู้สึกตื่นเต้นมาก

ในขณะนั้น เสียงของเยี่ยชิวดังก้องอยู่ในหูของเขา “ผู้อาวุโส มันอาจไม่ง่ายเลยที่คุณจะได้ดอกบัวนี้”

“คุณหมายความว่าอย่างไร?” อมตะชางเหม่ยคิดว่าเยี่ยชิวต้องการแข่งขันกับเขา ดังนั้นเขาจึงพูดว่า “เจ้าหนู ฉันขอเตือนคุณอีกครั้ง อย่ากล้าแข่งขันกับฉันเพื่อชิงดอกบัวทองคำเก้ากลีบ ไม่เช่นนั้น...…”

ก่อนที่จะพูดจบประโยค

ออร่าอันทรงพลังก็เล็ดลอดออกมาจากด้านนอกถ้ำ

อมตะชางเหม่ยหันกลับมาทันที ดวงตาแหลมคมดุจใบมีด จ้องมองอย่างแน่วแน่ที่ทางเข้าถ้ำ