วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1162

“แคร็ก!”

ดาบจักรพรรดิแตกเป็นเสี่ยง

เยี่ยชิวรู้สึกราวกับถูกฟ้าผ่า ร่างกายสั่นเทาขณะที่เขาถูกโยนห่างออกไปหลายสิบเมตร

ชี่และเลือดไหลเวียนอยู่ภายในหน้าอก

ขณะนั้น เขาสัมผัสได้ถึงพลังอันยิ่งใหญ่จากมือของอันเป้ยฉิงคง

พลังนี้ดูอ่อนโยนแต่ยิ่งใหญ่อย่างไม่น่าเชื่อ ยิ่งไปกว่านั้น มือของอันเป้ยฉิงคง แม้จะปะทะกับดาบจักรพรรดิ แต่ก็ยังไม่ได้รับบาดเจ็บ

“เป็นไปได้ยังไง?”

เยี่ยชิวตกใจและโกรธจัด

เขามองดูดาบที่ตอนนี้หักออกเป็นสองท่อน รู้สึกราวกับว่าหัวใจกำลังตกเลือด

ดาบจักรพรรดิต้องเผชิญกับสถานการณ์ความเป็นความตายนับไม่ถ้วนกับเขา สำหรับเยี่ยชิว ดาบไม่ได้เป็นเพียงอาวุธ แต่ยังเป็นพี่น้องในชีวิตและความตายด้วย

เขาไม่เคยคาดหวังว่า ดาบจะหักในวันนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่ใช่ด้วยน้ำมือของคนอย่างอันเป้ยฉิงคง

นี่มันทนไม่ได้

ความโกรธที่ไม่อาจทนได้เติมเต็มหัวใจของเยี่ยชิว

“น้องชาย ฉันเตือนคุณก่อนหน้านี้แล้ว ให้ออกแรงทั้งหมด ไม่งั้นคุณจะไม่มีโอกาสต่อต้านฉัน”

“ตอนนี้ดาบของคุณหักแล้ว คุณยังอยากต่อสู้กับฉันอยู่ไหม?”

“สู้ต่อไปมีแต่ความทุกข์มากขึ้น ฉันแนะนำคุณ ให้ประพฤติตัว……”

“หุบปาก!” เยี่ยชิววางดาบจักรพรรดิไว้ในกระเป๋า ดวงตาเฉียบคมราวกับดาบ จ้องมองที่อันเป้ยฉิงคง “วันนี้ ฉันจะปลิดชีวิตคุณอย่างแน่นอน”

“โอ้ น้องชาย อารมณ์เสียง่ายดีนะ! ฉันชอบมันมาก อิอิอิ…...” อันเป้ยฉิงคงหัวเราะคิกคัก

เจตนาอันเยือกเย็นเล็ดลอดออกมาจากเยี่ยชิว

ทันใดนั้น เจตนาก็แพร่กระจายไปรอบๆ ตัวเขา ทำให้รู้สึกเหมือนเดินเข้าไปในเหวน้ำแข็ง

อันเป้ยฉิงคงปิดปากแล้วพูดว่า “คุณกำลังพยายามต่อสู้กับฉันจนตายเหรอ? หนุ่มน้อย อย่าเป็นแบบนี้ มาคุยกันเถอะ...…”

“วิชาฆ่าทั้งเป็น!”

เยี่ยชิวคำราม พลังงานเลือดพลุ่งพล่านขณะที่ร่างกายดูเหมือนหล่อด้วยทองคำและส่องแสงเจิดจ้า เจตนาดาบอันน่าสะพรึงกลัวปรากฏขึ้นรอบตัวเขา

“สวูช!”

ดาบคำราม

ในชั่วพริบตา เจตนาดาบหนึ่งพันแปดร้อยเล่มปรากฏขึ้นรอบๆ เยี่ยชิว

เจตนาดาบแต่ละอันมีความยาวประมาณหนึ่งเมตร คล้ายกับดาบเทพที่เปล่งประกายความคมอันไม่มีที่สิ้นสุด

เจตนาฆ่าเพิ่มสูงขึ้น

“สแลช!”

ตามคำสั่งของเยี่ยชิว เจตนาดาบหนึ่งพันแปดร้อยเล่มคำรามออกมา ราวกับจะแยกสวรรค์และโลกออก

นี่ไม่ใช่แค่เจตนาดาบอีกต่อไป มันเป็นทะเลเจตนารมณ์ดาบ เจตนาดาบมากกว่าหนึ่งพันรูปแบบก่อตัวเป็นพายุที่น่าเกรงขาม กวาดล้างสวรรค์ทั้งเก้า

ไม่ต้องสงสัยเลยว่า นี่เป็นวิชาการโจมตีที่ทรงพลังอย่างไม่น่าเชื่อ

ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อการฝึกฝนของเยี่ยชิวเพิ่มขึ้น เจตนาดาบก็เพิ่มมากขึ้น

“บูม!”

เจตนาดาบมากกว่าหนึ่งพันถูกปลดปล่อยออกมา แต่ละเจตนามีเจตนาฆ่าที่น่าอัศจรรย์ น่ากลัวเกินกว่าจะวัดได้

ใบหน้าของอันเป้ยฉิงคงเปลี่ยนไปเล็กน้อย

เห็นได้ชัดว่า เขาตระหนักถึงพลังอันน่าสะพรึงกลัวของวิชาฆ่าทั้งเป็น

ถ้าเขาทนไม่ไหว และเจตนาดาบนับพันเข้าใส่เขา เขาจะถูกหั่นเป็นชิ้นๆ

อันเป้ยฉิงคงยกมือขวาขึ้นแล้วดีดนิ้ว

“พรึบ!”

ทันใดนั้น ผีเสื้อสีน้ำเงินก็ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าอันเป้ยฉิงคง อย่างน่าขนลุก

จากนั้น อันเป้ยฉิงคงก็ได้ผนึกด้วยมือทั้งสองข้างต่อหน้าเขา ร่ายคาถาอย่างเงียบๆ และผีเสื้อสีน้ำเงินตัวที่สองก็ปรากฏตัวขึ้น

หลังจากนั้นไม่นาน ผีเสื้อสีน้ำเงินตัวที่สามก็ปรากฏตัวขึ้น

ที่สี่ ที่ห้า...…

ผีเสื้อก็ปรากฏตัวมากขึ้นเรื่อยๆ

ภายในเวลาไม่ถึงสิบวินาที ผีเสื้อสีน้ำเงินกว่าพันตัวก็ล้อมรอบอันเป้ยฉิงคง

“ไป!”

อันเป้ยฉิงคงออกคำสั่งเบาๆ และทันใดนั้น ผีเสื้อทั้งหมดก็กระพือปีกไปทางเจตนาดาบ

ป๋อม! ป๋อม! ป๋อม!

ผีเสื้อสีน้ำเงินทำลายเจตนาดาบ และหายไปเป็นควันสีฟ้าในขณะที่เจตนาดาบกระจัดกระจาย

ไม่กี่วินาทีต่อมา

อันเป้ยฉิงคงตะโกนด้วยเสียงต่ำ

ทันใดนั้น แสงสีดำก็ลอยออกมาจากผนึกมือ ก่อตัวเป็นผนึกขนาดใหญ่

ผนึกมีความยาวสามเมตรและกว้างสามเมตร มีรูปร่างเป็นสี่เหลี่ยม ราวกับผนึกที่ทำให้สวรรค์สั่นสะเทือน ลงมาจากท้องฟ้าเพื่อปราบปรามเยี่ยชิว

เยี่ยชิวเปลี่ยนทิศทางของหมัดทันที และทะยานขึ้นไปในอากาศ เจาะผนึกปรามปีศาจ

“ปัง!”

ผนึกปรามปีศาจแตกสลายทันที

“หืม?”

ดวงตาที่แคบของอันเป้ยฉิงคงเย็นชาเล็กน้อย และเขายังคงสร้างผนึกต่อไป

“ผนึกกล้าหาญ!”

“ผนึกดอกบัวเงิน!”

“ผนึกหยินหยาง!”

“ผนึกไล่ปีศาจ!”

“……”

ทันใดนั้นอันเป้ยฉิงคงก็แสดงผนึกลึกลับหลายสิบอัน ทั้งหมดกดลงบนเยี่ยชิว

อย่างไรก็ตาม ผนึกเหล่านี้ไม่ตรงกับหมัดสังหารมังกร

หลังจากที่เยี่ยชิวปล่อยหมัดสังหารมังกร เลือดของเขาก็พลุ่งพล่าน ความตั้งใจในการต่อสู้ก็เพิ่มสูงขึ้น เขาเป็นเหมือนนักรบที่บ้าคลั่งในการต่อสู้อย่างไม่มีใครหยุดยั้งได้

“อันเป้ยฉิงคง หยุดเล่นกับเขาแล้ว รีบจับตัวเขาซะ”

“ถ้าคุณทำไม่ได้ ก็หลีกทางให้ฉันจัดการเถอะ”

“ถ้ามีอะไรผิดพลาด เราจะได้จบชีวิตแน่”

มิยาโมโตะ โอกาวะ พูดขึ้น

“หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว ฉันรู้ว่าต้องทำยังไง”อันเป้ยฉิงคง จ้องมอง มิยาโมโตะ โอกาวะ อย่างไม่พอใจ จากนั้นมองไปที่ เยี่ยชิว แล้วพูดว่า “น้องชาย ฉันได้เห็นความกล้าหาญของคุณแล้ว ตอนนี้ถึงเวลาที่คุณจะต้องเห็นพลังของฉันแล้ว”

หลังจากพูดแล้ว อันเป้ยฉิงคงก็กัดนิ้วและผนึกอีกครั้ง

คราวนี้ รูปแบบการผนึกของเขารวดเร็วและซับซ้อนมากจนน่าตื่นตา

หลังจากนั้นสักครู่

อันเป้ยฉิงคงดันมือทั้งสองขึ้นไปในอากาศและตะโกนว่า “คำสาปเลือดซิวโลว”