วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1163

“บัซ!”

สวรรค์และโลกสั่นสะเทือน

ลำแสงสีแดงกลายเป็นโซ่ ในที่สุดก่อตัวเป็นกรงที่ขังเยี่ยชิวไว้ข้างใน

“ด้วยเลือดของฉัน สร้างกรงนี้ขึ้นมา กักขังร่างกาย และผูกมัดจิตวิญญาณของคุณ”

“น้องชาย ฉันหวังว่าคุณจะสนุกกับตัวเอง”

“ถ้าภายหลังรู้สึกเจ็บปวด ก็ขอความเมตตาจากฉันได้นะ ฉันจะอ่อนโยนได้”

หลังจากที่อันเป้ยฉิงคงพูดจบ เขาก็บีบมือเข้าหากันอย่างแรง

“ผสาน!”

ทันใดนั้น กรงก็หดตัวลงอย่างรวดเร็ว โดยมีเยี่ยชิวอยู่ตรงกลาง

เยี่ยชิวรู้สึกหายใจไม่ออกทันที ราวกับว่าเขาถูกขังอยู่ในคุกที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ในความมืดสนิท ใกล้จะตายทุกเวลา

“บูม!”

เยี่ยชิวต่อต้านอย่างเข้มแข็ง ปล่อยหมัดสังหารมังกรออกมาอย่างต่อเนื่อง และโจมตีกรงด้วยเสียงบูมที่ดังก้อง

ทุกหมัดที่เขาขว้างทำให้เกิดประกายไฟ แต่กรงนั้นแข็งแกร่งมากและไม่สามารถเขย่าได้

“น้องชาย จำสิ่งที่ฉันพูดไว้ก่อนหน้านี้ เมื่อทนไม่ไหวแล้ว ก็ขอความเมตตาได้!”

อันเป้ยฉิงคงหัวเราะคิกคัก

“พยายามจะขังฉันไว้ในกรง คิดเพ้อฝัน”

เยี่ยชิวปลดปล่อยพลังทั้งหมด เลือดเดือดราวกับลาวาหลอมเหลว ห่อหุ้มพลังชี่ก่อนกำเนิดไว้รอบแขนอย่างรวดเร็ว

มือซ้ายไท่เก๊กสิบสามท่า

มือขวา หมัดสังหารมังกร

“บูม!”

เยี่ยชิวโจมตีด้วยมือทั้งสองพร้อมกัน

ชั่วครู่หนึ่ง ท้องฟ้าก็เต็มไปด้วยรอยประทับหมัด ที่น่าสะพรึงกลัวถึงขีดสุด

ปัง! ปัง! ปัง!

ช่วงเวลาสั้นๆ เยี่ยชิวปลดปล่อยการเคลื่อนไหวเจ็ดสิบสองครั้ง ทำให้กรงสั่นสะเทือนอย่างไม่หยุดหย่อน

อันเป้ยฉิงคงหรี่ตาลง รู้สึกตกใจเล็กน้อย

“เด็กคนนี้ไม่ใช่ผู้ฝึกเซียนจริงๆ เหรอ?”

“เหตุใดจึงรู้สึกเหมือนพลังการต่อสู้ของเขาน่ากลัวยิ่งกว่าผู้เชี่ยวชาญทั่วไปในขั้นเคารพ?”

“ถ้าเราปล่อยให้เขาโจมตีต่อไปแบบนี้ ฉันเกรงว่าจะใช้เวลาไม่นาน ก่อนที่คำสาปโลหิตจะสูญเสียผลไป”

ด้วยความคิดนี้ อันเป้ยฉิงคงจึงเอื้อมมือเข้าไปในแขนเสื้อหลวมๆ ของชุดกิโมโนและหยิบกระดาษสีขาวหลายแผ่นออกมา

จากนั้น เขาก็ใช้เลือดของตัวเองเพื่อวาดยันต์ลงบนกระดาษสีขาว

หลังจากนั้นไม่นาน

เขาก็วาดยันต์ทั้งหกเสร็จแล้ว

เมื่อมาถึงจุดนี้ เยี่ยชิวยังคงติดอยู่ในกรงและไม่ได้หลบหนีออกไป

“ฆ่า!”

เยี่ยชิวคำรามเหมือนราชาปีศาจ ผมตั้งชันและมีเจตนาฆ่าอย่างท่วมท้น

เขาเป็นเหมือนเครื่องจักรต่อสู้ที่ไม่รู้จักเหนื่อย ขว้างหมัดที่ทำให้กรงสั่นสะเทือน

ในที่สุด กรงที่ขังเขาไว้ก็พังทลายลงด้วยเสียง “บูม” ดัง

“ชายหนุ่มสามารถทำลายคำสาปเลือดของฉันได้จริงๆ น่าประหลาดใจจริงๆ แต่น่าเสียดาย คุณยังไม่สามารถหนีจากเงื้อมมือของฉันได้”

ขณะที่อันเป้ยฉิงคงพูด เขาก็โบกมือขวา

ทันใดนั้นยันต์ทั้งหกก็บินวนเวียนอยู่รอบตัวเขาและหมุนอย่างรวดเร็ว

อันเป้ยฉิงคงประสานมือเข้าด้วยกัน สร้างผนึกและสั่งอย่างแผ่วเบาว่า “หยินและหยางไม่มีที่สิ้นสุด แปลงร่างมากมาย เปลี่ยนแปลง!”

ทันใดนั้นยันต์ทั้งหกก็จุดประกาย และจากนั้น “หวด หวือ หวือ” หกอวตารก็ปรากฏขึ้นพร้อมกัน

อวตารทั้งหกนี้ พร้อมด้วยตัวตนที่แท้จริงของอันเป้ยฉิงคง มีร่างขึ้นมาทั้งหมดเจ็ดร่างในที่เกิดเหตุ

แต่ละร่างดูเหมือนอันเป้ยฉิงคงทุกประการ ไม่เพียงแต่รูปลักษณ์และพฤติกรรมเท่านั้น แต่สายตายังเหมือนกันด้วย

“หวด!”

ทันใดนั้น ตัวตนที่แท้จริงของอันเป้ยฉิงคงและอวตารก็เคลื่อนไหวไปพร้อมๆ กัน กลายเป็นร่างเลือนลางเจ็ดร่างที่หมุนรอบเยี่ยชิวอย่างต่อเนื่อง ไม่สามารถแยกแยะได้ว่า ร่างใดคือตัวตนที่แท้จริงและร่างใดคือร่างอวตาร

วิธีการนี้ลึกลับมาก

ตัวหลักและอวตารที่ผสมเข้าด้วยกัน สามารถหลอกลวงศัตรูได้ จากนั้นตัวหลักก็สามารถโจมตีเพื่อฆ่าศัตรูได้ทันที

เยี่ยชิวยังคงสงบและยืนนิ่ง

เขารู้ดีว่า เพื่อที่จะทำลายเทคนิคของอันเป้ยฉิงคง เขาต้องหาร่างกายหลักของอันเป้ยฉิงคงก่อน

เยี่ยชิวเตะอันเป้ยฉิงคงที่ด้านหลัง

อันเป้ยฉิงคงกระอักเลือดออกมาอีกครั้ง เดิมทีร่างแท้ปลิวไปข้างหล้ง ตอนนี้ปลิวไปข้างหน้าที หักต้นไม้ใหญ่หลายต้นและกระแทกลงบนพื้นอย่างแรง

“แคร็ก!”

เสียงอู้อี้

กระดูกของอันเป้ยฉิงคงหักหลายชิ้น

เยี่ยชิวพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้า ต้องการใช้ประโยชน์จากโอกาสที่จะเอาชนะอันเป้ยฉิงคง

อันเป้ยฉิงคงสัมผัสได้ถึงความตั้งใจของเยี่ยชิว จึงสร้างผนึกไว้ตรงหน้าเขาอย่างรวดเร็ว และร่ายมนตร์อย่างเงียบๆ

วินาทีต่อมา ภาพเบื้องหน้าเยี่ยชิวก็เปลี่ยนไปทันที

เขาพบว่าตัวเองยืนอยู่หน้าคฤหาสน์ของตระกูลเยี่ย ที่ซึ่งบิดาของเขา เยี่ยหวู่ซวง กำลังอุ้มทารกไว้ในอ้อมแขนและถือดาบที่รายล้อมไปด้วยผู้คนหลายพันคน

“เยี่ยหวู่ซวง มอบลูกชายของคุณซะ”

“เยี่ยหวู่ซวง เราไม่ได้ตั้งใจจะเป็นศัตรูของคุณ แต่ลูกชายของคุณคือดวงดาวแห่งความหายนะ หากเด็กคนนี้ไม่ถูกฆ่า เมื่อเขาโตขึ้น เขาจะทำให้เกิดหายนะครั้งใหญ่อย่างแน่นอน”

“ในเวลานั้น ไม่เพียงแต่จะนำหายนะมาสู่คุณและตระกูลเยี่ย แต่พวกเราทุกคนก็จะพินาศเช่นกัน”

“เยี่ยหวู่ซวง ฉันทำสิ่งนี้เพื่อประโยชน์ของตัวคุณเอง โปรดมอบลูกชายของคุณด้วย!”

เยี่ยหวู่ซวงมองดูฝูงชน เสียงของเขาเย็นชาและสะท้อนผ่านสวรรค์และโลก

“ถ้าคิดจะฆ่าลูกชายของฉัน คุณจะต้องก้าวข้ามศพของฉัน!”

“เยี่ยหวู่ซวง ในเมื่อคุณปฏิเสธที่จะฟังเหตุผลและยืนกรานในแบบของตัวเอง ถ้าอย่างนั้นก็อย่าตำหนิพวกเรา โจมตี!”

การต่อสู้ครั้งใหญ่ปะทุขึ้น

ผู้คนหลายพันปิดล้อมเยี่ยหวู่ซวง

เยี่ยหวู่ซวงอุ้มทารกไว้ในอ้อมแขน กวัดแกว่งดาบยาว และพุ่งเข้าไปในฝูงชน ในไม่ช้า เลือดก็กระเซ็นไปทุกที่

เยี่ยชิวเมื่อเห็นฉากนี้ ดวงตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดง

“ยี่สิบปีที่แล้ว พ่อปกป้องฉัน ต้องเผชิญหน้ากับผู้เชี่ยวชาญหลายพันคนเพียงลำพัง ต่อสู้อย่างทรหดเพื่อออกจากปักกิ่ง และในที่สุดก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย……”

“ไม่ ฉันเจอพ่อแล้ว”

“นี่คือภาพลวงตาหยินหยาง”

จู่ๆ เยี่ยชิวก็ตื่นขึ้นมา และทันใดนั้น ภาพตรงหน้าเขาก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง