วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1298

เยี่ยชิวหยิบเข็มทองคำออกมา สอดเข็มสองสามเข็มเข้าไปในร่างกายของเชียนชานเสวี่ย และเริ่มกระตุ้นการทำงานของเฉียนชานเสวี่ย

จากนั้นเขาก็ใช้เข็มทองคำเพื่อฉีดยาชาเฉพาะที่ของเชียนชานเสวี่ย

ในที่สุดเยี่ยชิวก็ฉีดพลังชี่แท้ เข้าไปในเชียนซานเสวี่ย

หลังจากทำทั้งหมดนี้แล้ว ระยะเวลารอคอยก็เริ่มขึ้น

เยี่ยชิวและเชียนซานเสวี่ยต่างกังวล ท้ายที่สุด ลูกคนแรกของพวกเขากำลังจะเกิด

ผ่านไปประมาณยี่สิบนาที

ท้องของเชียนซานเสวี่ยเริ่มเคลื่อนไหว แม้ว่าเจะใช้ยี่ยชิวเข็มทองคำในการดมยาสลบเฉพาะที่

เยี่ยชิวจับมือของเชียนซานเสวี่ยไว้แน่นและให้กำลังใจเธอต่อไป

อีกไม่กี่นาทีผ่านไป

ทันใดนั้นชิวซานหนานเกอ ก็วิ่งเข้ามาจากด้านนอกด้วยความตื่นตระหนกและพูดว่า "เยี่ยชิวมีเรื่องเกิขึ้นอยู่ข้างนอก"

“ฝากดูเชียนซานเสวี่ยให้ฉันด้วย” หลังจากที่เยี่ยชิวพูดจบ เขาก็รีบเดินออกจากห้องไป

เยี่ยชิวเดินออกไปนอกประตู เงยหน้าขึ้นมอง และสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

ฉันเห็นเมฆฝนฟ้าคะนองกลิ้งอยู่บนท้องฟ้าเหนือท้องฟ้า และบรรยากาศที่น่าตกต่ำก็เต็มไปด้วยอากาศระหว่างสวรรค์และโลก

“เกิดอะไรขึ้น? จะมีใครเป็นอะไรอีกไหม?”

ใบหน้าของเยี่ยชิวจริงจัง

หลังจากนั้นไม่นาน

"บูม!"

แสงฟ้าร้องสีม่วงตกลงมาจากท้องฟ้า ตัดผ่านท้องฟ้าที่อยู่ห่างออกไปหลายพันไมล์ และตรงไปที่หลังคาของเชียนซานเสวี่ย

"แย่แล้ว!"

การแสดงออกของเยี่ยชิวเปลี่ยนไปอย่างมาก และเขาก็ฉายแววร่างกายของเขาและรีบปรากฏตัวบนหลังคาโดยเสนอหม้อเฉียนคุนสี่ใบและถือแส้ศักดิ์สิทธิ์

ไม่ว่าในกรณีใด เขาไม่สามารถปล่อยให้ภัยพิบัติส่งผลกระทบต่อการจัดส่งของเชียนซานเสวี่ยได้

เยี่ยชิวเตรียมพร้อมแล้ว แต่สิ่งที่เกิดขึ้นต่อไปทำให้เขาประหลาดใจมาก

ฉันเห็นฟ้าร้องสีม่วงระเบิดเหมือนลูกบอลดอกไม้ไฟที่อยู่ห่างออกไปหลายพันเมตรบนท้องฟ้า

ทันใดนั้น ฟ้าร้องก็ปรากฏขึ้นทีละดวง เหมือนกับฟ้าร้องสีม่วงครั้งแรกที่ระเบิดไปในอากาศหลายพันเมตร

สายฟ้าทั้งหมดสามสิบหกลูก!

“แปลก ทำไมไม่มีสายฟ้าลงมาเลยล่ะ”

เยี่ยชิวรู้สึกสับสนเมื่อมีสิ่งที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นอีกครั้ง และเขาเห็นเมฆหลากสีปรากฏขึ้นตรงจุดที่ฟ้าร้อง

เมฆลอยอยู่บนท้องฟ้าราวกับแดนสวรรค์ จากนั้นเมฆก็เปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว และในที่สุดก็กลายเป็นดอกบัวขนาดมหึมาที่พราวพราว

ในเวลาเดียวกัน เสียงแปลก ๆ ก็ดังขึ้นบนท้องฟ้า ราวกับเสียงดนตรีจากนางฟ้า

"เกิดอะไรขึ้น?"

เยี่ยชิวดูตกใจ

ผ่านไปสักพัก

เมฆหลากสีสันยังคงเปลี่ยนแปลงจนกลายเป็นนกตัวใหญ่เหมือนจริง ปีกของนกตัวใหญ่กางออกยาวประมาณหมื่นไมล์ ปกคลุมท้องฟ้าและดวงอาทิตย์

“นกตัวนี้ดูเหมือนนกฟีนิกซ์ในตำนาน?”

เยี่ยชิวกระซิบ

“วี๊ด!”

เสียงนกฟีนิกซ์ร้องราวกับทองคำและหินแตก ทำให้แก้วหูตกตะลึง

ในขณะนี้ เยี่ยชิวได้ยินเสียง "วี๊ด" ในหูของเขา

เยี่ยชิวจับแส้ไว้แน่นและมองไปรอบ ๆ อย่างเฉียบแหลม

ในไม่ช้า นกบินก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา จากนั้นตัวที่สอง สาม สี่.……

ในชั่วพริบตา นกบินนับพันตัวก็ปรากฏตัวขึ้น

นกบินเหล่านี้มีสีและสายพันธุ์ที่แตกต่างกัน บ้างใหญ่และเล็ก และพวกมันอาศัยอยู่อย่างหนาแน่นบนหลังคาที่ปกคลุมไปด้วยหิมะของภูเขาเชียนซาน

พวกเขาไม่กลัวเยี่ยชิวเลยและถือว่าเขาเป็นคนโปร่งใส

หลังจากนั้นไม่นาน เสียงร้องไห้ของเด็กทารกก็ดังมาจากห้องของเชียนซานเสวี่ย

"ผู้ให้กำเนิด?"

น่าแปลกที่เมื่อเยี่ยชิวกอดหรูอี้ หรูอี้ก็หยุดร้องไห้และประพฤติตนดีมาก

“ฉันมีลูกแล้วฉัน มีลูกแล้ว...”

เยี่ยชิวร้องไห้ด้วยความดีใจ

ในเวลานี้ เขาตื่นเต้นมากจนเกือบจะเต้น ดวงตาของเขาจ้องมองไปที่หรูอี้อยู่เสมอ

“ซานเสวี่ย ดูลูกของเราสิ”

เยี่ยชิวจับหรูอี้ไว้ข้างหน้าเชียนซานเสวี่ยแล้วพูดว่า "ดูสิหรูอี้หน้าเหมือนคุณเลย"

เชียนซานเสวี่ยมองดูเด็กด้วยดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความรักอันอ่อนโยน เธอเอื้อมมือไปแตะแก้มอันอวบอ้วนของหรูอี้แล้วพูดกับเยี่ยชิวว่า "ฉันคิดว่าเธอดูเหมือนคุณ"

เยี่ยชิวกล่าว "ฉันคิดว่าเธอดูเหมือนคุณ ดูจมูกและปากของเธอสิ พวกเขาเกือบจะเหมือนกับของคุณทุกประการ"

เชียนซานเสวี่ยยิ้มและพูด "ไม่ต้องพูดเลย เธอคล้ายคุณมาก หูของธอดูเหมือนคุณ และหน้าผากของเธอก็สวยพอๆกับของคุณ…... "

เยี่ยชิวและเชียนซานเสวี่ยยังคงพูดคุยกันต่อไป

หวานและอบอุ่นใจ

ชิวซานหนานเกอเห็นฉากนี้จากด้านข้าง รอยยิ้มอันอ่อนโยนปรากฏบนใบหน้าของเธอ และค่อยๆ มีสีหน้าผิดหวังปรากฏขึ้นระหว่างคิ้วของเธอ

“ชาตินี้ฉันยังมีโอกาสมีลูกเป็นของตัวเองหรือเปล่า?”

ชิวซานหนานเกอ คิดถึงสิ่งนี้และแอบมองไปที่เยี่ยชิวด้วยสีหน้าเศร้าใจ

“เกิดอะไรขึ้นข้างนอก?” เชียนซานเสวี่ย ถาม

"เมื่อหรูอี้ถือกำเนิด มีนิมิตมาจากท้องฟ้า" เยี่ยชิวพูดด้วยรอยยิ้ม "ฉันขอให้ฉางเหม่ยเจ้านายของภูเขาหลงหูช่วยฉันบอกดวงชะตาของหรูอี้ฉันมีลางสังหรณ์ที่แข็งแกร่งว่าหรูอี้จะไม่ธรรมดา เมื่อเขาโตขึ้น”

ชิวซานหนานเกอกล่าว "คุณและซานเสวี่ยไม่ใช่คนธรรมดา และลูก ๆ ของคุณก็ไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน"

เยี่ยชิวและเชียนซานเสวี่ยมองหน้ากันและยิ้ม จากนั้นเยี่ยชิวมอบหรูอี้ให้กับเชียนซานเสวี่ยอย่างระมัดระวัง และพูดว่า "คุณอุ้มเด็กไว้ก่อนแล้วฉันจะโทรหาแม่ของฉัน"

เชียนซานเสวี่ยพูด "ตอนนี้สายเกินไปแล้วเหรอ?"

“มันไม่สำคัญ ถ้าแม่ของฉันรู้ว่ารุ่ยอี้เกิด เธอก็คงจะมีความสุขมากจนไม่สามารถอ้าปากค้างได้” หลังจากที่เยี่ยชิวพูดจบ เขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วโทรหาเชียนจิงหลาน

แน่นอนว่าเชียนจิงหลานมีความสุขมาก

เขาลังเลนิดหน่อยย

เยี่ยชิวเดินออกไปนอกประตูแล้วกดหมายเลขของหลินจิงจิงอีกครั้ง.…..