วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1310

"ใครคือคนร้ายกันแน่?"

เยี่ยชิวถาม

เซียวจ้านตอบ "เป็นคนต่างชาติคนหนึ่ง ผมตรวจสอบแล้วว่าชื่อว่าไมค์ และเขาก็เป็นนายน้อยของตระกูลโรเดล"

ที่แท้ก็เป็นเขา!

อันที่จริงแล้วเยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจอย่างมาก

เพราะในหัวของเขานั้น ไมค์เป็นเพียงเด็กธรรมดาที่ไม่สู้คนและไม่มีทักษะการต่อสู้เลยสักนิด อีกอย่างทั้งสองก็มีเรื่องกันที่ต้าตง ทว่าคิดไม่ถึงเลยว่าเจ้าหมอนี่จะไล่ตามมาถึงเจียงโจวได้

เซียวจ้านกล่าวต่ออีกว่า "เมื่อเดือนก่อนไมค์ได้ปรากฏตัวขึ้นที่งานคอนเสิร์ตของถังถัง แถมยังขอถังถังแต่งงานต่อหน้าผู้คนมากมาย แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรจู่ๆ เขาก็มีข่าวฉาวออกมา......"

"ฉันเป็นคนจัดการเอง" เยี่ยชิวกล่าว

เซียวจ้านตกใจและกล่าวต่ออีกว่า "เมื่อกี้ผมยังสงสัยเลยว่าลูกพี่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขาเลย แต่ทำไมถึงต้องจัดการเขาด้วย ตอนนี้ผมเข้าใจแล้ว ที่เขาทำแบบนี้ก็เพื่อแก้แค้นลูกพี่นี่เอง"

เยี่ยชิวกล่าว "ตามหลักแล้ว จากความฉลาดของเจ้าหมอนี่แล้ว เขาไม่มีทางคิดหาวิธีฆ่าคนขับได้แน่นอน หรือว่าข้างกายเขาจะมียอดฝีมืออยู่ด้วย?"

"อ้อใช่ ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน?"

เซียวจ้านกล่าว "เขาพักอยู่ที่โรงแรมและยังมีบอดี้การ์ดอีกห้าคนพร้อมกับชายชราชาวต่างชาติอีกหนึ่งคน"

"เดิมทีผมคิดจะจับเขาแล้ว แต่ชายชราคนนั้นคอยเฝ้าระวังเป็นอย่างดี แถมผมยังเกือบถูกเขาจับได้อยู่หลายครั้งด้วย"

"ชายชราคนนั้นคอยอยู่ข้างกายของไมค์ตลอดเวลา ทำให้ผมจัดการได้ยาก"

เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขารู้ความสามารถของเซียวจ้านอย่างดี ถ้าแม้แต่เซียวจ้านยังไม่สามารถเข้าใกล้ได้ละก็ นั่นก็หมายความว่าชายชราคนนั้นจะต้องเป็นยอดฝีมืออย่างแน่นอน

เซียวจ้านขอคำแนะนำ "ลูกพี่ ผมคิดจะให้หานหลงและฉีหลินเข้ามาช่วยผม......"

"ไม่ต้อง" เยี่ยชิวกล่าว "นายส่งลูกน้องที่ฝีมือดีหน่อยคอยจับตาดูไว้อย่าให้คลาดสายตาแล้วนายก็กลับมากินข้าว"

"แล้วไมค์ล่ะ?" เซียวจ้านถาม

เยี่ยชิวกล่าว "ปล่อยเขาไปก่อน รอให้งานจบก่อนแล้วฉันจะเป็นคนจัดการเขาด้วยตัวฉันเอง"

เซียวจ้านกล่าว "ครับ ผมจะรีบกลับไปเดี๋ยวนี้"

หลังจากวางสายลง

เยี่ยชิวชำเลืองมองดูนาฬิกาข้อมือและกล่าวอย่างเย็นชา "ไมค์ นายโชคดีมากที่ยังมีชีวิตไปได้อีกหลายชั่วโมง"

เมื่อพูดจบก็เดินเข้าไปในโรงแรม

เวลาหนึ่งทุ่มตรง

งานเลี้ยงครบรอบกำลังจะเริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ

หลังจากที่เยี่ยชิวเดินขึ้นไปกล่าวขอบคุณบนเวที ข้างล่างของเวทีก็เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและรอยยิ้มคละเคล้ากับเสียงชนแก้วกันอย่างมีความสุข

เยี่ยชิวขยับเข้าไปหารองนายกเทศมนตรีหวงพร้อมกับกล่าว "ตอนนี้คุณพอจะสะดวกไหมครับ?"

"ทำไมเหรอ?" รองนายกเทศมนตรีหวงถาม

"คุณตามผมมาหน่อยได้ไหม" เยี่ยชิวพูดจบก็พารองนายกเทศมนตรีหวงไปที่โต๊ะของผู้อาวุโสเยี่ย

"ผู้อาวุโสเยี่ย ผมขอแนะนำให้รู้จักท่านนี้คือรองนายกเทศมนตรีหวงของเจียวโจว เขาไม่เพียงแต่คอยดูแลผมอย่างดี แต่ยังดูแลจัดการเมืองเจียงโจวเป็นอย่างดีอีกด้วย" เยี่ยชิวแนะนำ

รองนายกเทศมนตรีรู้สึกตื่นเต้นและรีบจับมือผู้อาวุโสเยี่ยพร้อมกับกล่าวอย่างนอบน้อม "สวัสดีครับผู้อาวุโสเยี่ย"

ผู้อาวุโสเยี่ยกล่าวกับรองนายกเทศมนตรีหวงอย่างเป็นมิตร "เสี่ยวหวง ฉันเคยได้ยินชื่อเสียงของนายมาก่อน ทำได้ดีมาก ปีนี้อายุเท่าไรแล้ว?"

"หลังจากตรุษจีนก็จะห้าสิบปีแล้วครับ"

เยี่ยชิวกล่าว "รองนายกเทศมนตรีหวงทำงานตำแหน่งนี้มานานมากแล้ว คนที่มีความสามารถอย่างเขาสมควรได้รับการสนับสนุน"

"เยี่ยชิวพูดถูก คนเราก็ควรจะพัฒนาไปข้างหน้า" ผู้อาวุโสเยี่ยกล่าว "เสี่ยวหวง เมื่อได้รับตำแหน่งใหม่แล้วก็ตั้งใจทำงานให้มากล่ะ"

จากนั้นก็ได้ยินเสียงเทพสงครามตะคอกด้วยความโกรธ "ดีอะไรกัน กอบโกยผลประโยชน์จากฉันแถมยังหลบหนีจากการทำงาน นายไม่รู้สึกอายบ้างเหรอ?"

อมตะชางเหม่ยกัดไม้จิ้มฟันพร้อมกับยิ้ม "เทพสงคราม คุณเองก็รู้ว่าหลายปีมานี้ผมเป็นคนยังไง?"

"นาย......" เทพสงครามโกรธจนพูดไม่ออก

อมตะชางเหม่ยบ่นออกไป "ปัดโธ่ สถานที่อย่างเทือกเขาคุนหลุนแบบนั้น ข้าไม่มีทางไปที่นั่นอีกอย่างแน่นอน"

"ข้าจะบอกอะไรให้ โลงศพหยกขาวชั้นดีอะไรนั่นก็อย่าคิดว่าจะได้กลับมาหรอกนะ ไม่ว่ายังไงข้าก็ช่วยเฝ้าดูแลอยู่เป็นเดือนๆ แล้ว"

"วันนี้อย่าว่าแต่คุณเลย ต่อให้เหล่าถังอยู่ที่นี่ ข้าก็ยังคงยืนยันคำเดิมไม่เปลี่ยน"

เทพสงครามกล่าว "อมตะชางเหม่ย นายเป็นถึงอาจารย์แต่กลับไม่รักษาคำพูดแบบนี้ นายจะมองหน้าบรรดาลูกศิษย์หุบเขาหลงหู่ซานได้ยังไงกัน?"

อมตะชางเหม่ยกล่าวอย่างไม่แยแส "พอได้แล้วเทพสงคราม หยุดเอาลูกศิษย์หรือบรรพบุรุษของภูเขาหลงหู่ซานเข้ามาเกี่ยวข้องได้แล้ว อยากให้ข้าช่วยไปดูแลที่เทือกเขาคุนหลุนก็ได้ แต่ต้องจัดการข้าให้ได้เสียก่อน ไม่งั้นก็ไม่มีอะไรจะต้องพูดกันอีก"

เทพสงครามทำหน้าเครียด เขาในตอนนี้กลับไม่ใช่คู่ต่อสู้ของอมตะชางเหม่ย

"ตาเฒ่า ไม่งั้นเรามาสู้กันหน่อยไหม?" เยี่ยชิวเดินเข้ามากล่าว

อมตะชางเหม่ยหน้าแข็งทื่อพร้อมกับยิ้ม "อยู่ดีๆ จะมาสู้กันไปทำไม มาดื่มกันเถอะ ดื่มกัน"

เยี่ยชิวกล่าว "ดื่มก็ได้ แล้วเจ้าจะยังไปที่เทือกเขาคุนหลุนอีกไหม?"

อมตะชางเหม่ยกล่าว "เทือกเขาคุนหลุนน่าเบื่อออกจะตายไป ข้าอยู่ที่นั่นมาหนึ่งเดือนจนแทบจะบ้าตายอยู่แล้ว ถึงยังไงข้าก็ไม่มีทางกลับไปที่นั่นอีก"

เยี่ยชิวทำหน้าเย็นชาพร้อมกับกำหมัดแน่นและกล่าวออกไป "สำหรับคนที่ไม่รักษาคำพูด ปกติแล้วข้ามักจะใช้หมัดทักทายเขา"

อมตะชางเหม่ยตกใจจนหน้าถอดสี "เจ้าอย่าคิดทำอะไรบ้าๆ มีอะไรเรามาพูดคุยกันดีๆ....."

และขณะนี้เอง

ภายนอกโรงแรมก็มีเสียงตะคอกเสียงดังด้วยความโกรธ "สารเลว ไสหัวมาหาฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ!"