วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1376

ระหว่างทางไปสวนหลังบ้าน

อมตะชางเหม่ยดึงแขนเสื้อเยี่ยชิวเล็กน้อย ทั้งสองคนตั้งใจก้าวขาช้าลงเดินอยู่ด้านหลัง

"เจ้าเด็กเหลือขอ เมื่อกี้ที่นาพูดกับเต๋าแก่เรื่องจริงหรอ จะพาข้าหนีออกจากเทือกเขาคุนหลุน?"

"อืม"เยี่ยชิวพยักหน้า

อมตะชางเหม่ยพูด"นายเตรียมตัวจะไปแดนบำเพ็ญเพียรใช่ไหม?"

"อืม"เยี่ยชิวพยักหน้าอีกครั้งพูดว่า"หลังจากกลับไป พวกเราเตรียมการบางอย่าง จากนั้นไปแดนบำเพ็ญเพียร"

เขากังวลความปลอดภัยของลู่หวู่ซวงเป็นหลัก

"ดีมากเลย"อมตะชางเหม่ยยิ้มหน้าบานพูดว่า"สถานที่ทุรกันดารแบบนี้ข้าก็ไม่อยากจะอยู่ตั้งนานแล้วเหมือนกัน"

"เจ้าเด็กเหลือขอ หลังจากไปจากที่นี้ ข้าจะกลับไปที่ภูเขาหลงหู่ก่อน จัดการเรื่องให้เสร็จก่อน จากนั้นข้าค่อยไปเจียงโจวหานาย"

"ได้"เยี่ยชิวตกลง

และในเวลานี้ เสียงของเซียวจ้านก็ดังมาจากข้างหน้า"ลูกพี่รีบมานี้ ตรงนี้มีของดี"

อมตะชางเหม่ยพอได้ยินว่าเป็นของดีรีบทิ้งเยี่ยชิว"ซวบ"รีบพุ่งไปทันที

เยี่ยชิวเข้ามาสวนหลังบ้าน รู้สึกตรงนี้เหมือนสวนด้านไม้หลังบ้าน พื้นที่ใหญ่มากมีดอกไม้เบ่งบานที่ไม่รู้จักมากมาย

จู่ๆก้มีกลิ่นผลไม้ลอยมากระทบหน้า

เยี่ยชิวหันกลับไปมอง เห็นเพียงแค่ต้นผมไม้เก่าแก่บริเวณมุมสวนหลังบ้าน

ผลไม้ต้นนี้หนาเท่าอ่างล้างหน้า สูงประมาณสิบกว่าเมตร สวยงามและยิ่งใหญ่ด้านบนมีผลไม้แดงสดสิบกว่าลูก

ผลไม้พวกนี้เหมือนกับชานจา ขนาดความใหญ่เล็กเท่ากันเลย สีสันสดใส มีกลิ่นหอมเข้มข้นทำให้คนอยากกิน

ในเวลานี้ คนกลุ่มหนึ่งรวมตัวกันบริเวรใต้ต้นไม้ด้วยท่าทางอยากรู้อยากเห็น

"นี้เป็นผลไม้อะไร ทำไมข้าไม่เคยเห็นเลย?"

"ที่นี้มีหิมะตกตลอดทั้งปี สามารถมีผลไม้ออกได้ในสถานที่แบบนี้หาเจอยากนะ"

"พวกนายรู้สึกไหม ผลไม้ชนิดนี้กลิ่นหอมเข้มข้นมาก เพียงแค่สูดดมก็รู้สึกว่าความเหนื่อล้าได้หายไปหมดเลย"

"ดูเหมือนผลไม้นี้จะเป็นสมบัติ!"

"สมบัติก็บ้าแล้ว!"อมตะชางเหม่ยพูด"ผลไม้พวกนี้มีพิษร้ายแรง"

อไรนะ?

พอทุกคนได้ยินแบบนี้ก็ถอยกันออกมา

"ไอ่แก่ นายรู้จักผลไม้นี้ด้วยหรอ?"ชงซวีเต้าเหรินถาม

อมตะชางเหม่ยส่ายหัว"ไม่รู้จัก"

"งั้นนายรู้ได้ยังไงว่ามีพิษร้ายแรง"ชงซวีเต้าเหรินสงสัย

อมตะชางเหม่ยพูด"ดังสุภาษิตที่ว่า ยิ่งสวยงามก็ยิ่งอันตราย ก็เหมือนกับผู้หญิง ยิ่งสวยงามจิตใจ

ก็ยิ่งโหดร้าย ไม่อย่างนั้นจะมีคำว่าผู้หญิงโหดเหี้ยม"

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกไป นางฟ้าไป๋ฮวาและลู่หลัวก็มองอมตะชางเหม่ยด้วยสายตาเย็นชา

ให้ตายเถอะ ลืมพวกเธอสองคนไปได้ไง?"

อมตะชางเหม่ยหัวเราะกลบเกลื่อนอธิบายว่า"ข้าก็แค่เปรียบเทียบ ไม่ได้หมายถึงพวกเธอ นางฟ้าทั้งสองคนจิตใจงดงาม ทุกคนบนโลกนี้รู้หมด"

ต่อมาอมตะชางเหม่ยพูดต่อว่า"ถ้าหากพวกคุณคิดว่าข้ากำลังพูดหลอกลวงอยู่ งั้นข้าสามารถพิสูจน์ให้พวกคุณดู"

ซ่า！

อมตะชางเหม่ยพูดจบ กระโดดขึ้นและลอยไปอยู่บนต้นไม้

แระในขณะที่ทุกคนกำลังมองว่าอมตะชางเหม่ยจะพิสูจน์ยังไง จู่ๆก็สังเกตเห็นว่าไอ่แก่นี้ใช้มือทั้งสองรีบเก็บผลไม้

"แม่งเอ่ย ไอ่แก่นี้กำลังหลอกพวกเรา"

"เร็ว รีบเก็บผลไม้"

ชงซวีเต้าเหรินเห็นอมตะชางเหม่ยกินแล้วดูเอร็ดอร่อย ก็หยิบออกมาหนึ่งลูกและกินเข้าไป

เหมือนกันพอเข้าปากก็ละลายเลย

ตามด้วยลำคอรู้สึกเย็นสดชื่น ความรู้สึกแบบนี้กำลังดื่มน้ำสไปรท์ช่วงหน้าร้อน ทำให้ใจเย็นหัวใจกำลังร่องลอย

คำเดียวเลย ฟิน!

"เต๋าแก่ รสชาติไม่เลวใช่ไหมละ?"

"อืม รสชาติไม่เลวเลย"

"รีบกินเร็ว ไม่งั้นเดี๋ยวเจ้าเด็กเหลือขอก็มาแย่งไปหรอก เดี๋ยวพวกเราก้ไม่ได้กินหรอก"

เซียวจ้านที่อยู่ใต้ต้นไม้มองดูคนแก่สองคนกินอย่างเอร็ดอร่อย พูดด้วยท่าทางโมโหว่า"เดิมทีฉันเป็นคนเจอต้นไม้ต้นนี้ ไอ่แก่สองคนนี้เด็ดผลไม้จนหมดต้นก็ไม่คิดจะแบ่งฉันสักนิด ไร้ยางอายมาก"

"อย่าโมโหเลย เดี๋ยวรอดูอะไรสนุกๆได้เลย"เยี่ยชิวพูดเสียงเบา

เรื่องสนุก?

เซียวจ้านงงเล็กน้อยและถามว่า"หรือว่าผลไม้นี้......"

"ชู่ว!"เยี่ยชิวทำท่าทางอย่าพูดเสียงดัง

เซียวจ้านยิ้มมุมปากเล็กน้อย

ไม่ช้าอมตะชางเหม่ยก็กินผลไม้จนหมดจนเรอออกมาจากนั้นโดดลงมาจากต้นไม้พูดว่า"เจ้าเด็กเหลือขอ ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ข้าว่าจะเก็บไว้ใหเจ้าไม่กี่ลูก แต่คิดไม่ถึงว่าผลไม้พวกนั้นพอเข้าปากปุ๊บก็ละลายเลย ข้าไม่ทันระวังก็กินหมดซะแล้ว"

ชงซวีเต้าเหรินก็โดดลงมาตามพูดว่า"ไอ่สารเลวพูดถูก ผลไม้พวกนั้นพอเข้าปากแล้วละลายจริง"

"รสชาติเป็นยังไงบ้าง?"เยี่ยชิวยิ้มถาม

ชงซวีเต้าเหรินพูด"ข้าโตขนาดนี้แล้ว เป็นครั้งแรกเลยที่ได้กินผลไม้ที่อร่อยขนาดนี้ เสียดายที่น้อยไปอยากจะกินสักร้อยลูก"

อมตะชางเหม่ยพูด"หลังจากที่กินแล้วในปากยังมีกลิ่นหอมเลย รสชาติไม่......"

ยังไม่ทันพูดจบ

จู่ๆอมตะชางเหม่ยก็รู้สึกเจ็บแปลบๆที่ช่วงท้อง วินาทีต่อมาเขาก็กุมท้องและนอนกลิ้งไปมาอยู่กับพื้น