วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1385

“คุณมันเลว!”

ใบหน้าของชงซวีเต้าเหรินเปลี่ยนเป็นขี้เถ้าด้วยความโกรธ เขารีบโยนโทรศัพท์ทิ้งไปอย่างรวดเร็ว โดยกลัวว่าถ้าใช้อีกสักวินาทีเดียว จะทำให้ชื่อเสียงของเขาเสื่อมเสีย

“ทำตัวให้สูงส่ง ฮึ่ม”

อมตะชางเหม่ยตะคอกอย่างเย็นชาและจากไปอย่างโกรธเคือง

“ผู้อาวุโส เราก็ลาเช่นกัน ดูแลตัวเองด้วย!” เยี่ยชิวโค้งคำนับและจากไปพร้อมกับนางฟ้าไป๋ฮวาและคนอื่นๆ

ไม่นานหลังจากที่พวกเขาออกไป ชงซวีเต้าเหรินก็เตรียมที่จะออกจากพื้นที่เช่นกัน หลังจากเดินไปไม่กี่ก้าว เขาก็มองไปรอบ ๆ เห็นว่าไม่มีใครอยู่ จึงหันหลังกลับอย่างรวดเร็วแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากพื้น

“ให้ตายเถอะ เขาให้โทรศัพท์ฉันมาจริงๆ ฮึ่ม ราวกับว่าฉันยังไม่มี จำเป็นต้องให้คุณส่งเหรอ”

ขณะที่ชงซวีเต้าเหรินสาปแช่ง เขาก็เปิดโทรศัพท์

ดังที่อมตะชางเหม่ยพูดไป มีวิดีโอมากมายเก็บไว้ในโทรศัพท์

ชงซวีเต้าเหรินคลิกไปที่วิดีโอรายการหนึ่งอย่างไม่ได้ตั้งใจ และในวินาทีต่อมา คำที่โดดเด่นสี่คำก็ปรากฏขึ้นที่มุมซ้ายบนของวิดีโอ

“เสี่ยวหลี่หาดอกไม้!”

ชงซวีเต้าเหรินตกตะลึง “อาจเป็นเสี่ยวหลี่เฟยเตา?”

ในไม่ช้า หญิงสาวสวยผิวขาวสวมชุดเท่ๆ ก็ปรากฏตัวในวิดีโอ ดูเหมือนว่าวิดีโอนี้ถ่ายในโรงแรม

ตามวิดิโอ ชายหนุ่มก็ปรากฏตัวขึ้นและพูดคุยกับผู้หญิงคนนั้นอยู่ครู่หนึ่ง ด้วยเหตุผลบางประการ จู่ๆ รูปแบบของวิดีโอก็เปลี่ยนไป และเสื้อผ้าของพวกเขาก็หายไปขณะที่พวกเขากอดกันบนโซฟา

“คนหนุ่มสาวทำอะไรที่มีประโยชน์หน่อยไม่ได้เหรอ? เช่นเรียนภาษาต่างประเทศ? ศีลธรรมของสังคมเสื่อมถอย!”

ชงซวีเต้าเหรินสาปแช่งแล้วเปิดวิดีโอที่สอง

ในทำนองเดียวกัน ก่อนที่วิดีโอจะเล่น มีคำสี่คำปรากฏขึ้นที่มุมซ้ายบน

“เสี่ยวเปาหาดอกไม้!”

วิดีโอยังคงเล่นต่อไป และในไม่ช้า หญิงสาวที่มีสัดส่วนดีก็ปรากฏตัวขึ้น โพสท่าในรูปแบบต่างๆ ขณะที่ช่างภาพชายสองคนถ่ายรูป

“ในฐานะผู้หญิง ถ่ายรูปแบบนี้ หน้าด้าน”

ชงซวีเต้าเหรินโกรธมากอยากจะโยนโทรศัพท์ทิ้งและกระทืบมันเป็นชิ้นๆ

ในฐานะหัวหน้าสำนักเต๋า ซึ่งเป็นผู้นำสำนักที่เคารพนับถือ เขารู้สึกเหมือนดวงตาของเขาถูกปนเปื้อน

“ฉันรู้ว่าเจ้าวายร้ายมักจะซ่อนตัวอยู่บนเตียงโดยเล่นโทรศัพท์ ปรากฏว่าเขากำลังดูวิดีโอ ในฐานะสมาชิกของสำนักเต๋า ฉันรู้สึกละอายใจที่ได้เกี่ยวข้องกับคุณ”

“ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ว่าสิ่งเหล่านี้น่าดูตรงไหน”

“ให้สิ่งนี้เป็นของขวัญแก่ฉัน ฮึ่ม ฉันเป็นคนที่มีความซื่อสัตย์ ไม่ใช่คนเช่นคุณ”

ชงซวีเต้าเหรินสาปแช่งอมตะชางเหม่ยสองสามครั้ง จากนั้นเปิดวิดีโออื่นโดยสัญชาตญาณ

ทันใดนั้น เด็กสาวหน้าตาหวานและแต่งตัวสวยงามก็ปรากฏตัวขึ้น

เด็กสาวนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ ดูเหมือนกำลังพูดคุยกับใครบางคนทางออนไลน์ และพูดคุยอย่างต่อเนื่อง ชงซวีเต้าเหริน ฟังอยู่พักหนึ่ง เพียงจับคำว่า “ไม่ไหวแล้ว” เท่านั้น

จากนั้น เด็กสาวก็ยืนขึ้น จิบน้ำแล้วโยกสะโพกเบาๆ

ดวงตาของชงซวีเต้าเหริน จ้องมองไปที่ร่างหญิงสาวโดยไม่ได้ตั้งใจและเคลื่อนไหวไปพร้อมกับเธอ

ในตอนแรก การเคลื่อนไหวของหญิงสาวนั้นละเอียดอ่อน และค่อยๆ เร็วขึ้น

ชงซวีเต้าเหริน ส่ายหัวและโยกเยกราวกับว่าเขาเมา

สามนาทีต่อมา

วิดีโอเล่นจบแล้ว และชงซวีเต้าเหรินไม่พอใจเล็กน้อย เขาจึงเปิดวิดีโอถัดไป

ทันใดนั้น ผู้หญิงคลาสสิกในชุดกี่เพ้าก็ปรากฏตัวขึ้น เธอดูอ่อนโยน ดูบอบบางมาก ชวนให้นึกถึงหลินไต้อวี้

“ผู้หญิงอะไรดูป่วยอย่างนี้!”

“สาวขี้โรค ช่างน่าดึงดูดใจอะไรเช่นนี้!”

ชงซวีเต้าเหรินกำลังจะปิดวิดีโอ แต่จู่ๆ ผู้หญิงคนนั้นก็ลุกขึ้นและเริ่มเต้นอย่างกระฉับกระเฉงไปกับท่วงทำนองที่รวดเร็ว

“ฉันไม่ได้คาดหวังว่า ผู้หญิงที่ป่วยจะมีพลังระเบิดขนาดนี้ เธอเต้นอย่างกระฉับกระเฉงจนเสื้อผ้าของเธอหายไปขณะเต้น น่าตื่นเต้นจริงๆ!”

ทันใดนั้น หูของชงซวีเต้าเหรินก็กระตุก และเขาก็ยัดโทรศัพท์ไว้ในแขนเสื้ออย่างรวดเร็ว

“นั่นใคร?”

“ที่แท้คุณซ่อนมันไว้ เพราะคุณชอบมันมาก จึงเก็บมันไว้และสนุกไปกับมัน ฮ่าฮ่าฮ่า……”

อมตะชางเหม่ยหัวเราะและเดินจากไป

“ผู้อาวุโส คุณ……ดูแลตัวเองด้วย!” เยี่ยชิวเน้นย้ำคำสุดท้ายอย่างมีความหมาย

ชงซวีเต้าเหรินรู้สึกถึงความร้อนที่แก้มของเขา รู้สึกเขินอายอย่างยิ่ง

เยี่ยชิวพร้อมด้วยนางฟ้าไป๋ฮวาและลู่หลัวจากไป เซียวข้านเดินไปหาชงซวีเต้าเหริน ตบไหล่ของเขาแล้วพูดว่า “ผู้อาวุโส จนกว่าเราจะพบกันใหม่”

“จนกว่าเราจะพบกันอีกครั้ง……” ชงซวีเต้าเหรินไม่สามารถพูดจบประโยคได้ ก่อนที่เซียวจ้านจะกล่าวเสริมว่า “เมื่อคุณต้องการพลังงานเพิ่ม โทรหาฉัน แล้วฉันจะให้คนส่งให้คุณ……”

“ไปซะ!” ชงซวีเต้าเหรินระเบิดด้วยความโกรธ ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงราวกับตับหมู

เซียวจ้านหัวเราะเบาๆ แล้วเดินจากไป

ชงซวีเต้าเหรินยืนอยู่ที่นั่น ถอนหายใจลึกๆ “ชื่อเสียงของฉันที่สั่งสมมาทั้งชีวิต ถูกทำลายลงเช่นนี้ เจ้าวายร้าย ฉันจะไม่มีวันให้อภัยคุณ”

ด้วยเหตุนี้ ชงซวีเต้าเหรินจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาอีกครั้ง และเริ่มดูด้วยความเพลิดเพลิน

……

ที่ตีนเขาคุนหลุน

อมตะชางเหม่ยหยุดตามทางของเขาแล้วพูดว่า “เยี่ยชิว เรามาแยกทางกันที่นี่กันเถอะ!”

“ไม่อยากเดินทางกับเราเหรอ?” เยี่ยชิวถาม “คุณสามารถมากับเราที่เจียงโจว แล้วกลับไปที่ภูเขาหลงหู่”

“ไม่” อมตะชางเหม่ย กล่าว “มีทหารอยู่ใกล้ๆ ฉันจะขอให้พวกเขาส่งเฮลิคอปเตอร์มารับฉันกลับ”

“คราวนี้ เมื่อฉันกลับไป ฉันจะส่งต่อตำแหน่งต่อสุ่ยเซิง”

“หลังจากจัดการเรื่องต่างๆ บนภูเขาแล้ว ฉันจะไปพบคุณที่เจียงโจว”

“เป็นเช้นนั้น ผู้เฒ่า เจอกันที่เจียงโจว!”

หลังจากเยี่ยชิวพูดแบบนี้แล้ว ก็นำนางฟ้าไป๋ฮวาและคนอื่นๆ กลับไปที่เจียงโจว