วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1442

ในขณะที่สำหนักหยินหยางกำลังตามล่าหลงผูซ่า ชีวิตในวังร้อยดอกไม้ก็สะดวกสบายมากสำหรับเยี่ยชิว

นางฟ้าไป๋ฮวาและลั่วลู่อยู่อย่างสันโดษ อมตะชางเหม่ยกำลังท่องพิกัดเทเลพอร์ตในห้องใต้หลังคา พวกเขาทั้งสามไม่ได้ออกมาเป็นเวลาสิบวัน

เยี่ยชิวใช้เวลาฝึกฝน และศึกษาสูตรการเล่นแร่แปรธาตุที่สืบทอดมาจากตระกูลเยี่ย น่าเสียดายที่ไม่มีสมุนไพรจิตวิญญาณ จึงไม่สามารถเริ่มสกัดมันได้ ดังนั้นเมื่อเขาเหนื่อย เขาจะจับกระต่ายป่าและไก่สำหรับทำบาร์บีคิว

เมื่อเยี่ยชิวออกจากโลกมนุษย์ เขากังวลว่าจะไม่สามารถปรับตัวเข้ากับอาหารของโลกฝึกเซียนได้ ดังนั้นเขาจึงจงใจบรรจุเครื่องเทศหลายสิบชิ้น ยี่หร่าหนักหลายร้อยปอนด์ เบียร์หลายพันขวด และโคล่านับหมื่นในกระเป๋าเฉียนคุน…...

สำหรับเหล้าขาว เยี่ยชิวไม่ได้แพ็คเลย

เพราะในโลกฝึกเซียน แม้แต่ไวน์ผลไม้ที่ธรรมดา ก็มีรสชาติดีกว่าเหมาไถและอู่เหลียงเย่

สิ่งเดียวที่เสียใจก็คือกระเป๋าเฉียนคุนไม่สามารถถูกไฟฟ้าได้

ไม่เช่นนั้นเยี่ยชิวคงบรรจุตู้เย็นไว้สองสามตู้แน่นอน

แต่ปัญหานี้ไม่ได้รบกวนเยี่ยชิว เขาแค่ใส่ก้อนน้ำแข็งลงไป

ท้ายที่สุดแล้ว กระเป๋าเฉียนคุนนั้นกว้างขวางมากและเติมเท่าไหร่ก็ไม่เต็ม

แน่นอนว่า เขาไม่ได้ให้อมตะชางเหม่ยรู้เรื่องนี้ ไม่เช่นนั้นชายชราคงจะส่งเสียงร้องหาเนื้อสัตว์และแอลกอฮอล์ทุกวัน

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว

เพียงชั่วพริบตา ครึ่งเดือนก็ผ่านไป

วันหนึ่ง เยี่ยชิวนอนอยู่บนดอกไม้ ไขว้ขา ชื่นชมท้องฟ้าสีครามและเมฆสีขาวขณะดื่มโคล่าเย็นๆ รู้สึกผ่อนคลายอย่างไร้กังวล

มิงค์วัฒนะกำลังไล่ตามผีเสื้อในพุ่มไม้ กระโดดไปมาอย่างสนุกสนาน

ทันใดนั้น มิงค์วัฒนะดูเหมือนจะตกใจกับบางสิ่งบางอย่าง และกระโดดขึ้นไปบนไหล่ของเยี่ยชิว ตัวสั่นด้วยความกลัว

“มีอะไรผิดปกติ?”

เยี่ยชิวถาม ในขณะที่เขาพูด ลมและเมฆบนท้องฟ้าก็ปั่นป่วน รัศมีที่กดขี่อย่างหนักก็ปกคลุมบริเวณนั้น

“มีคนก้าวข้ามความทุกข์ยากไปแล้วเหรอ?”

เยี่ยชิวรีบลุกขึ้นนั่งและมองไปทางห้องใต้หลังคาซึ่งมีร่างเพรียวบางเหาะออกมา

มันคือลู่หลัว!

“บูม!”

สวรรค์ลงโทษลงมา

เยี่ยชิวสังเกตเห็นว่า ความคล่องตัวของลู่หลัวนั้นเบาและว่องไวอย่างยิ่ง หลบการโจมตีสายฟ้าได้มากกว่าหนึ่งโหลในหนึ่งลมหายใจ

ต่อมา สวรรค์ลงโทษรุนแรงเกินไป ลู่หลัวต้องต้านทานมัน

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง

ในที่สุด ลู่หลัวก็สามารถข้ามความทุกข์ยากและเข้าสู่ขั้นแก่นทองได้สำเร็จ

เยี่ยชิวคิดกับตัวเอง “ฉันไม่ได้คาดหวังว่ายาเม็ดวิญญาณเล็กๆ จะทำให้ลู่หลัวก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนว่าฉันจำเป็นต้องค้นหาสมุนไพรวิญญาณเพื่อสกัดยาให้เร็วขึ้น หากฉันสามารถเป็นปรมาจารย์ยาที่มีทักษะและสกัดสมุนไพรวิญญาณได้ เราจะสามารถปรับปรุงการฝึกฝนของเราได้อย่างรวดเร็ว”

ทันใดนั้น ร่างของอมตะชางเหม่ยก็เหาะออกมาจากห้องใต้หลังคาและตะโกนเสียงดังว่า “เจ้าหนู คุณอยู่ไหน?”

เยี่ยชิวรีบดื่มโคล่าเย็นจนหมด บดขวดโคล่าด้วยมือข้างหนึ่ง จากนั้นลุกขึ้นจากพุ่มดอกไม้ แล้วเดินไปที่ห้องใต้หลังคาพร้อมพูดว่า “ฉันไม่หูหนวก ทำไมคุณถึงตะโกนเสียงดังขนาดนี้?”

อมตะชางเหม่ยวิ่งไปหาเยี่ยชิว และพูดอย่างตื่นเต้นว่า “เจ้าหนู ฉันมีข่าวดีสำหรับคุณ ฉันได้จดจำพิกัดเทเลพอร์ตทั้งหมดในโลกฝึกเซียนแล้ว”

“คุณรู้ไหมว่ามีเท่าไหร่”

“เก้าหมื่นเก้าพันเก้าร้อยเก้าสิบเก้า!”

เยี่ยชิวประหลาดใจ “มีเยอะขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“ใช่ ไม่อย่างนั้นฉันจะใช้เวลานานขนาดนี้ได้ยังไง แต่มันก็คุ้มค่า” อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “ด้วยพิกัดเทเลพอร์ตและลายเส้นของนักบุญ เราสามารถไปทุกที่ที่เราต้องการได้ในอนาคต”

“อ้าว ทำไมคุณถึงได้กลิ่นเหมือนโคล่าล่ะ”

อมตะชางเหม่ย โน้มตัวเข้าใกล้เยี่ยชิว ดมกลิ่นเหมือนสุนัข

“คุณกำลังทำอะไร?” เยี่ยชิวผลักอมตะชางเหม่ยออกไป

อมตะชางเหม่ยมองไปที่เยี่ยชิว และพูดว่า “คุณดูเหมือนมีกลิ่นเหมือนโคล่าจริงๆ เจ้าหนูบอกฉันสิ คุณซ่อนอะไรบางอย่างไว้ในกระเป๋าเฉียนคุนหรือไม่……”

“สวรรค์ลงโทษของขั้นแก่นทองสูงนั้นทรงพลังมาก!” อมตะชางเหม่ยอุทาน

เยี่ยชิวก็ตกตะลึงเช่นกัน และคิดกับตัวเอง ฉันสงสัยว่าความยากลำบากชนิดใดจะเกิดขึ้นเมื่อฉันทะลุไปถึงขั้นแก่นทองสูง?

หลังจากนั้นสักครู่

นางฟ้าไป๋ฮวารีบวิ่งออกมาจากทะเลสายฟ้า ชุดสีม่วงของเธอพลิ้วไหวราวกับนางฟ้า ความงามอันน่าทึ่งปกคลุมภูเขาและแม่น้ำ

“บูมปัง!”

สวรรค์ลงโทษครั้งที่สามปรากฏขึ้น ฟ้าร้องขนาดใหญ่เกือบจะทำให้จิตวิญญาณของคนหนึ่งแตกสลาย มีสายฟ้าสีม่วงทั้งหมดยี่สิบแปดลูกที่เชื่อมระหว่างสวรรค์และโลก ราวกับทางช้างเผือกที่ไหลลงมาจากท้องฟ้า

ทันใดนั้นท้องฟ้าก็เต็มไปด้วยสายฟ้า

นางฟ้าไป๋ฮวาถูกกลืนหายไปกับสวรรค์ลงโทษอีกครั้ง และเพียงไม่กี่นาทีต่อมา สวรรค์ลงโทษครั้งที่สามก็หายไป

ในขณะนี้ นางฟ้าไป๋ฮวาเต็มไปด้วยอาการบาดเจ็บ ผมของเธอยุ่งเหยิง ไม่แสดงท่าทางที่เหมือนนางฟ้าก่อนหน้านี้อีกต่อไป

“บูมปัง”

สวรรค์ลงโทษครั้งที่สี่ลงมา มีสายฟ้าสีม่วงทั้งหมดสี่สิบแปดลูกก่อตัวเป็นโลกแห่งสายฟ้า พลุ่งพล่านและโหมกระหน่ำ

สีหน้าของเยี่ยชิวและอมตะชางเหม่ยเริ่มจริงจังในเวลาเดียวกัน และใครๆ ก็เห็นว่า นี่ไม่ใช่สวรรค์ลงโทษธรรมดา

“ฉันสงสัยว่า เธอจะทนต่อสวรรค์ลงโทษได้หรือไม่?”

ดวงตาของเยี่ยชิวแสดงความกังวล

แม้ว่านางฟ้าไป๋ฮวาจะได้รับบาดเจ็บแล้ว แต่รัศมีของเธอก็แข็งแกร่งขึ้น โดยไม่แสดงอาการลดลง แต่กลับพุ่งเข้าหาสายฟ้าและต่อสู้อย่างสุดกำลัง

ในทะเลสายฟ้าที่ไม่มีที่สิ้นสุด เธอปรากฏตัวเล็กมาก ราวกับเรือลำเล็กในพายุที่โหมกระหน่ำ ถูกโจมตีอย่างไร้ความปรานีจากสวรรค์ลงโทษ

เยี่ยชิวจ้องมองไปที่ทะเลสายฟ้า รู้สึกจุกอก

“อา!”

ทันใดนั้น เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังมาจากทะเลสายฟ้าและครู่ต่อมา นางฟ้าไป๋ฮวาก็ถูกสายฟ้าฟาดลง กระเด็นไปไกลนับพันเมตร เลือดเปื้อนท้องฟ้า