วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1449

“ปั้ง！”

จู่ๆหมัดของหลงผูซ่าก็ขยายใหญ่ขึ้นหลายร้อยเท่า ราวกับลูกระเบิดขนาดใหญ่ กระแทกเข้าไปที่เงาดาบขนาดใหญ่นั้น

ด้วยหมัดเดียว ความว่างเปล่าก็แตกสลาย

คลื่นกระแทกอันทรงพลังแผ่กระจาย และภูเขาทั้งหมดภายในรัศมีหนึ่งพันเมตรก็ระเบิด

ลูกศิษย์หยินหยางที่กำลังเฝ้าดูอยู่ต่างหวาดกลัวมากจนถอยห่างออกไป

“พรวด！”

เงาดาบสวรรค์แตกสลายทันที และหลังจากนั้น ซูโมเนียนก็อาเจียนเป็นเลือดและกระเด็นออกไป กระแทกเข้ากับกำแพงเมืองขนาดมหึมา

ส่วนหลงผูซ่า ยืนอยู่ที่เดิม มีต้งเทียนเก้าอันลอยอยู่ด้านหลัง และรัศมีบนร่างกายของเขาดูยิ่งใหญ่มาก เหมือนเทพเจ้า

หลังจากนั้นไม่นาน

“แค่กแค่ก……”

มีเสียงไออยู่ใต้กำแพงเมืองที่พังทลาย หลังจากนั้นไม่นาน ซูโมเนียนก็ได้ปีนขึ้นมาจากซากปรักหักพังของกำแพง

ซูโมเนียนในตอนนี้ ไม่มีความสง่างามเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป ผมของเขายุ่งเหยิง จมูกของเขาฟกช้ำ ใบหน้าของเขาบวม เสื้อผ้าสีขาวของเขาเปื้อนเลือดกลายเป็นสีแดงและขาดรุ่งริ่ง และทั้งตัวมีรอยแผลเต็มไปหมด

“ฉันพ่ายแพ้แล้วเหรอ?”สีหน้าของซูโมเนียนดูเคลิบเคลิ้ม เขาไม่ได้ลิ้มรสความล้มเหลวพ่ายแพ้มานานแล้ว

“ไม่ ฉันเป็นบุตรนักบุญคนที่สิบแปดของสำนักหยินหยาง ฉันพ่ายแพ้ไม่ได้!”

ซูโมเนียนคิดถึงถึงจุดนี้ และต้องการรวบรวมความแข็งแกร่งของเขาอีกครั้ง แต่ทันทีที่พลังชี่แท้ของเขาเริ่มไหลเวียน เขาก็ไออย่างรุนแรง

“แค่กแค่ก……”

เลือดสีแดงสดก็ได้ไหลลงมาที่มุมปากของซูโมเนียน และร่างกายของเขาแทบจะยืนนิ่งไม่ได้

“แกเป็นคนเก่งจริงๆ แต่น่าเสียดายที่แกได้พบกับฉัน”

“ไม่มีใครในอาณาจักรต้งเทียนที่เป็นคู่แข่งของฉันได้ คนอัจฉริยะอย่างคุณ เป็นเพียงแค่ก้าวสำคัญในการก้าวไปสู่การมีชื่อเสียงของฉันเท่านั้น”

“เห็นแก่คุณที่เป็นบุตรนักบุญของสำนักหยินหยาง ฉันจะไม่ฆ่าคุณ”

"แกไปซะ!"

หลงผูซ่าพูดอย่างเฉยเมยว่าหากเป็นคนอื่น เขาจะฆ่าอย่างไร้ความปราณี แต่กับซูโมเนียนเขามีความกลัวเล็กน้อย

สิ่งที่เขากลัวไม่ใช่ความแข็งแกร่งของซูโมเนียน แต่เป็นภูมิหลังของซูโมเนียนต่างหาก

ซูโมเนียนเป็นบุตรนักบุญของสำนักหยินหยาง หากเขาถูกฆ่า เขาจะถูกตามล่าโดยผู้แข็งแกร่งของสำนักหยินหยาง

แม้ว่าหลงผูซ่าจะเย่อหยิ่ง แต่เขาก็เข้าใจว่าเขาในตอนนี้ ไม่มีคุณสมบัติที่จะท้าทายกับสำนักหยินหยางผู้สูงส่งได้

แต่เขาไม่รู้ว่า เยี่ยชิวใช้ชื่อของเขาเพื่อฆ่าคนจำนวนมากของสำนักหยินหยาง และตอนนี้สำนักหยินหยางกำลังตามหาเขา

ซูโมเนียนพยุงร่างกายของเขาด้วยดาบยาว และมองดูหลงผูซ่าแล้วพูดว่า:"ฉันยอมรับว่า คุณมีแข็งแกร่งมาก และฉันไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคุณ แต่คุณไม่ควรไปยุ่งกับสำนักหยินหยางของเรา"

“คนของสำนักหยินหยางของเรา ไม่ใช่ว่าคุณอยากจะฆ่าก็ฆ่าได้ตามที่คุณต้องการ”

“ใครก็ตามที่ท้าทายสำนักหยินหยางจะต้องจบลงอย่างเลวร้าย”

หลงผูซ่าโกรธเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดพวกนี้ และคิดในใจว่า ฉันแค่ท้าทายกับคุณเท่านั้น ฉันไปท้าทายกับสำนักหยินหยางตั้งแต่เมื่อใด

หลงผูซ่าพูดว่า:“คุณพูดอะไรฉันไม่เข้าใจ”

“ฟังไม่เข้าใจหรือ?หลงผูซ่าเอ่ยหลงผูซ่า คุณเสแสร้งเก่งนะ”ซูโมเนียนพูดว่า:“แม้ว่าฉันพ่ายแพ้แล้ว แต่วันนี้คุณก็ไปไม่ได้”

"หมายถึงอะไร?"หลงผูซ่าชำเลืองมองไปที่ลูกศิษย์หยินหยางที่อยู่ในระยะไกล และพูดอย่างเหยียดหยามว่า:"คุณต้องการฆ่าฉัน?อย่าไร้เดียงสาเลย แค่คุณไอ้ขี้แพ้และไอ้พวกทหารพ่ายแพ้ ไม่สามารถฆ่าฉันได้เลย"

สีหน้าของซูโมเนียนมืดมน:"หลงผูซ่า แกคงลืมไปแล้วใช่ไหมว่าฉันคือใครฐานะอะไร"

“คุณเป็นบุตรนักบุญของสำนักหยินหยางไม่ใช่หรือ มีอะไรที่ยอดเยี่ยมเกี่ยวกับเรื่องนี้?”หลงผูซ่าพูดว่า:“ถ้าหากฉันเข้าร่วมสำนักหยินหยาง ก็สามารถเป็นบุตรนักบุญและยังเป็นบุตรนักบุญที่แข็งแกร่งที่สุด”

ซูโมเนียนหัวเราะและพูดว่า:"หลงผูซ่า เกรงว่าแกไม่รู้ว่า บุตรนักบุญของทุกสำนักเหมิงได้รับการคุ้มครองโดยผู้ที่แข็งแกร่งที่สุด"

อะไรนะ!

เห็นได้ชัดว่าสถานะของหล่าวอวี่ในสำนักหยินหยางไม่ได้ต่ำ

หล่าวอวี่หยุดอยู่ในความว่างเปล่าและพูดด้วยรอยยิ้ม:"ฉันได้รับข้อความจากบุตรนักบุญสิบแปดก็รีบเดินทางมาคืนนั้นทันทีเลย ฉันเดินไปมากกว่าสิบล้านไมล์ และในที่สุดก็มาถึงที่นี่ โชคดีที่ฉันไม่สาย"

หลงผูซ่าตกใจอีกครั้ง เดินสิบล้านไมล์ภายในคืนเดียว?

“โอ้แม่เจ้า หญิงชราคนนี้ก็เป็นคนที่แข็งแกร่งในขั้นหยวนอิงด้วย และระดับพลังยุทธ์ของเธอก็อย่างน้อยก็อยู่ในระดับกลางของหยวนอิง”

เมื่อหลงผูซ่าคิดถึงสิ่งนี้ ก็ได้ยินหล่าวอวี่พูดว่า:"ฉันอยู่ในที่สันโดษมาหลายปีแล้ว และอาณาจักรของก็หยุดนิ่งอยู่เสมอ คราวนี้ฉันออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์และมองดูบรรยากาศ รู้สึกกระจ่างแจ้งมากต้องใช้เวลานานมากจึงสามารถขั้นเทพระดับบรรลุได้”

อะไรนะ หญิงชราคนนี้ผ่านเข้าสู่อาณาจักรเทพเจ้าแล้วเหรอ?

ซึ่งหมายความว่าตอนนี้เธออยู่ที่จุดสูงสุดของหยวนอิงแล้วเหรอ?

หลงผูซ่าต้องการฉีกซูโมเนียนเป็นชิ้นๆในขณะนี้ ให้ตายเถอะ ฉันแค่ท้าทายคุณเอง แต่คุณดังเรียกขั้นหยวนอิงมาตั้งสามคนมาจัดการกับฉัน ไม่มีจรรยาบรรณในการต่อสู้เลย!

“คุณคือหลงผูซ่างั้นเหรอ?”หล่าวอวี่มองไปที่หลงผูซ่าแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า:“คุณยอมรับความผิดหรือไม่?”

“ฉันมีความผิดอะไร?”หลงผูซ่าถามกลับ

“ฮื้อ แม้เมื่อความตายใกล้เข้ามาแล้วก็ยังคิดที่จะกลับใจอีก ผู้อาวุโสทั้งหกพูดถูก คุณน่ารังเกียจยิ่งกว่าเยี่ยหวู่ซวงเสียอีก”

เสียงของหล่าวอวี่มีเจตนาฆ่าอย่างเย็นชา หลงผูซ่ามีความรู้สึกราวกับว่ามีคนกำลังเอาเข็มแทงหนังศีรษะของเขา

ในเวลาเดียวกัน ผู้ทรงพลังขั้นหยวนอิงอีกสองคนก็จ้องมองไปที่หลงผูซ่าด้วย

ซูโมเนียนกล่าวว่า:“หลงผูซ่า เมื่อเรื่องต่างๆเกิดขึ้นแล้ว ทำไมคุณไม่ยอมแพ้และให้จับเล่า?”

อยากจับฉันเหรอ?ฝันไปเถอะ

หลงผูซ่ารีบหยิบแผ่นหินครึ่งหนึ่งออกจากแขนเสื้ออย่างรวดเร็ว และวินาทีต่อมา แผ่นหินก็ระเบิดเป็นแสงสีขาวสว่าง

“ค่ายกลกระบี่ของนักปราชญ์?”

หล่าวอวี่ตระหนักได้ว่าหลงผูซ่าต้องการหลบหนีจึงลงมือทันที