วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1474

เยี่ยชิวได้ยินเสียงกรีดร้องของฉางเหม่ยเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมองเขาเห็นหมอกสีดำอยู่ข้างหน้าทำให้มองไม่เห็นว่าฉางเหม่ยอยู่ที่ไหน

"ตูม!"

เยี่ยชิวให้หม้อเฉียนคุนอีกอันหนึ่ง

ทันใดนั้น หม้อเฉียนคุนสองใบ ลอยอยู่เหนือหัวของเขา และปล่อยแสงสีทองออกมา

"ไปกัน!"

เยี่ยชิว ดึงนางฟ้าไป๋ฮวา และรีบไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้นไม่นานเขาก็เห็นฉางเหม่ยในที่สุด

ฉางเหม่ยถูกเทพตาฟ้าน้ำแข็งปกคลุม มีบาดแผลทั่วเสื้อคลุมของเขาและร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเลือด เแต่ขาก็ยังปกป้องลู่หลัวไว้ข้างหลังเขาอย่างระวัง

“ในที่สุดตาแก่ก็เชื่อถือได้สักครั้ง” เยี่ยชิวพูดอย่างลับๆ

เมื่อฉางเหม่ยเห็นเยี่ยชิว เขาตื่นเต้นมากจนแทบจะน้ำตาไหล เขาตะโกน "เจ้าเด็กน้อย ช่วยฉันเร็ว ๆ นี้ ฉันจะตายแล้ว... อา..."

ก่อนที่เขาจะพูดจบ ฉางเหม่ยกรีดร้อง และเทพตาฟ้าหิมะก็กัดไหล่ของเขา

"พ่าง!"

เยี่ยชิวส่งพลังดาบไปในอากาศและผ่าเทพตาฟ้าหิมะ ในเวลาเดียวกัน เขาก็ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและใช้หม้อเฉียนคุนเพื่อปกป้องฉางเหม่ยและลู่หลัว

ทันใดนั้นเทพตาฟ้าหิมะที่ปิดล้อมฉางเหม่ยและคนอื่นก็ตกใจและถอนออกอย่างไว

“คุณโอเคไหม?” เยี่ยชิวถาม

ฉางเหม่ยนอนอยู่บนพื้นและพูด "ข้ากำลังจะตาย ไอเด็กน้อย โปรดให้ยาอายุวัฒนะสองสามพันปีแก่ข้าด้วย"

เยี่ยชิวสามารถบอกได้ทันทีว่าชายชราแค่แกล้ง ดังนั้นเขาจึงขี้เกียจเกินกว่าจะสนใจเขา แล้วถามลู่หลัว"คุณเป็นยังไงบ้าง"

"ฉันสบายดี" ทันทีที่ลู่หลัวพูดจบ เธอก็รู้สึกเวียนหัวและล้มลงกับพื้นทันที

เยี่ยชิวใช้สายตาที่รวดเร็วและมือที่รวดเร็ว กอดเอวของลู่หลัว จากนั้นตรวจดูอย่างรวดเร็วและพบรอยฟันสองซี่บนน่องของลู่หลัว

นอกจากนี้ผิวหนังบริเวณรอยฟันยังเปลี่ยนเป็นสีดำอีกด้วย

“ไม่นะ ลู่หลัวถูกกัด” นางฟ้าไป๋ฮวาดูกังวล

“ฉันอยู่นี่ ไม่เป็นไร” หลังจากที่เยี่ยชิวพูดแล้ว เขาก็รีบหยิบเข็มทองคำออกมาแล้วแทงเข็มสองสามเข็มเข้าไปในน่องของลู่หลัว

จากนั้นเขาก็ใช้มือขวากดเข่าของลู่หลัวแล้วส่งพลังฉีแท้เข้าไป ทันใดนั้น เลือดสีดำยังคงไหลออกมาจากรอยฟันทั้งสองข้าง

นี่มันเลือดพิษ!

หลังจากนั้นไม่นาน เลือดสีดำก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีแดง และพลังงานของลู่หลัวก็ดีขึ้น เธอกำลังจะพูดเมื่อเห็นเยี่ยชิวนั่งยองๆ และกดริมฝีปากของเขากับรอยฟันบนน่องของเธอ

ทันใดนั้น อารมณ์แปลกๆ ก็พุ่งเข้ามาในหัวใจของฉัน ทั้งสัมผัสและเขินอาย

ลู่หลัวไม่เคยใกล้ชิดกับผู้ชายขนาดนี้ตั้งแต่เธอยังเป็นเด็ก เธอรู้สึกเหมือนหัวใจเต้นแรงเหมือนกวางและใบหน้าของเธอก็แดง

เยี่ยชิวจิบปากของเขาเล็กน้อย และในที่สุดเลือดก็เปลี่ยนเป็นสีแดงแล้ว

เยี่ยชิวดึงเสน่ห์ห้ามเลือดและเสน่ห์กำจัดรอยแผลเป็น ในพริบตา น่องของลู่หลัวก็กลับสู่สภาพเดิมโดยมีผิวหนังที่ขาวราวกับหยก

“ไม่เป็นไร” เยี่ยชิวเงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มให้ลู่หลัว

“ขอบคุณค่ะคุณเยี่ย” ลู่หลัวกล่าวอย่างเขินอาย

"ไม่เป็นไร" หลังจากที่เยี่ยชิวพูดจบ เขาก็กำลังจะตรวจดูอาการของฉางเหม่ย ทันใดนั้นทันทีที่เขาหันศีรษะ เท้าใหญ่ก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขาโดยไม่คาดคิด

กลิ่นเหม็นล้นหลาม

เยี่ยชิวเกือบจะอาเจียนออกมาจากควัน

นี่ไม่ใช่เท้ามนุษย์ แต่เป็นเท้าเป็ดหมูที่ถูกนำออกมาจากบ่อปุ๋ยอย่างชัดเจน

ฉางเหม่ยกล่าว "เจ้าเด็กน้อย ข้าก็ถูกกัดที่ขาของเขาด้วย โปรดช่วยฉันดูดมันด้วย"

เยี่ยชิวถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นว่าฉางเหม่ยไม่ได้ถูกพิษ แล้วพูด "ถ้าอย่างนั้น คุณก็บอกว่าคุณกำลังจะตาย และคุณยังขอให้ฉันให้ยาอายุวัฒนะสองสามพันปีแก่คุณ?"

“นั่นก็เพราะว่า...” ฉางเหม่ยกลอกตาไปมาคิดว่าจะอธิบายยังไงดี พูดไม่ออกเลยว่าฉันแกล้งสมเพชหาผลประโยชน์ใช่ไหม?

เมื่อเขาพูดแบบนั้น มันจะแปลกถ้าเยี่ยชิวไม่ตบเขา

แต่สักพักหนึ่งฉางเหม่ยก็ไม่สามารถหาเหตุผลที่ดีได้

จะทำอย่างไรดีน่ะ?

ฉางเหม่ยกังวลอย่างมาก โดยกลัวว่าเยี่ยชิวจะตีเขาด้วยแส้วิเศษหากเขาไม่เห็นด้วย

อย่างไรก็ตาม ความกังวลของเขาไม่มีเหตุผล

"ไม่เป็นไรก็พอแล้ว"

เยี่ยชิวผ่อนคลายชีพจรของเขาจากฉางเหม่ย

การเคลื่อนไหวของเขาทำให้ฉางเหม่ยรู้สึกเหลือเชื่อเล็กน้อย “ไอเด็กน้อย เจ้าจะไม่ตีข้าใช่ไหม?"

“อะไรนะ คุณอยากถูกตีไหม” เยี่ยชิวพูด “ถ้าคุณอยากถูกตี ฉันจะทำให้เอง”

“ข้าถูกกัดหนักมาก เจ้าจะทุบตีข้าหรือไม่” ฉางเหม่ยบ่นและพูด “หลังจากที่ท่านตกลงไปในรอยแตก ไม่นานหลังจากนั้น ข้าและลู่หลัวตกลงไปในรอยแตกเช่นกัน จากนั้นพวกเขาก็มาถึงจุดอันตรายอย่างมาก สถานที่เย็น สถานที่นี้แทบจะแช่แข็งได้อยู่แล้ว”

“ข้าเป็นห่วงคุณ เขากับลู่หลัวจึงตามหาคุณ แต่ระหว่างเดินอยู่ ฉันไม่รู้ว่าฉันมาอยู่ในสถานที่ผีแห่งนี้ได้อย่างไร และได้พบกับกลุ่มสัตว์ตัวน้อยที่น่ารังเกียจ”

“โชคดีที่ข้ามีภูมิคุ้มกันต่อพิษทุกชนิด ไม่เช่นนั้นคุณจะไม่ได้เห็นข้าอีกเลย”

ลู่หลัวพูดกับนางฟ้าไป๋ฮวา "ขอบคุณปรมาจารย์ที่ปกป้องฉันตลอดทาง ไม่เช่นนั้น ฉันจะไม่ได้พบท่านไป๋ฮวาอีก"

ไป๋ฮวาโค้งคำนับฉางเหม่ยและพูดอย่างซาบซึ้ง "ขอบคุณท่านที่ปกป้องลู่หลัว ฉันจะเก็บความมีน้ำใจนี้ไว้ในใจ และฉันจะตอบแทนนักบวชลัทธิเต๋าหากฉันมีโอกาสในอนาคต"

“นางฟ้าไป๋ฮวา ยินดีเสมอ พวกเราทุกคนเป็นเพื่อนกัน นี่คือสิ่งที่ข้าควรทำ หากคุณต้องการตอบแทนข้า ให้มอบยาอายุวัฒนะสองสามพันปีให้กับข้า…” เมื่อฉางเหม่ยพูดเช่นนี้ เขาก็ตระหนักได้ทันที มีบางอย่างผิดปกติ