วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1490

หลินเทียนเหลือบมองไปรอบ ๆ และพบว่าไม่มีอะไรอยู่ในกล่องไม้นอกจากกระดาษข้อความ

"นี่คือมรดกของนักปราญ์งั้นเหรอ?"

หลินเทียนขมวดคิ้วและพูดว่า "ทำไมนักปราญ์ผู้แข็งแกร่งถึงได้ทิ้งประโยคนี้ไว้?"

“สิ่งแรกที่คุณพูดเมื่อตื่นเช้ามาคือให้กำลังใจกับตัวเองก่อน”

"ฉันเข้าใจแล้ว"

ทันใดนั้นหลินเทียนก็ตระหนักได้แล้วกล่าวว่า: "นักปราญ์ผู้แข็งแกร่งกำลังบอกคนรุ่นหลานว่าแผนวันเริ่มตอนใหม่ของทุกเช้าก็คือต้องสร้างความมั่นใจในตัวเองและเสริมสร้างหัวใจแบบลัทธิเต๋า มีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่จะสามารถใกล้เป็นผู้แข็งแกร่งที่ไม่มีใครเทียบได้"

"สมแล้วที่เป็นนักปราญ์ผู้แข็งแกร่ง คำพูดที่เรียบง่ายธรรมดาสามารถพูดได้ใจคนขนาดนี้"

หลินเทียนใส่กระดาษข้อความลงในกระเป๋าของเขา

ในเวลานี้เอง ผู้คนจากสามพื้นที่เทพและสำนักปู่เทียนได้เข้ามาและเห็นคำว่า "มรดกที่หนึ่ง" และกล่องไม้ที่อยู่บนพื้น

"มรดกของนักปราญ์อยู่ข้างหน้า ลุยเลย!"

คนกลุ่มนี้รีบวิ่งไปด้านหน้าอย่างรวดเร็วราวกับถูกกระตุ้น

หลินเทียนพุ่งไปข้างหน้าราวกับสายฟ้า เขานั้นได้รับมรดกแล้วและไม่ต้องการเข้าไปพัวพันกับคนกลุ่มนี้อีก

สาวกของสามพื้นที่เทพ และสำนักปู่เทียนมาถึงที่กล่องไม้และพบว่าด้านในว่างเปล่า ทันใดนั้นพวกเขาก็ตะโกนออกมา

"มรดกถูกหลินเทียนเอาไปแล้ว"

"รีบไปตามหลินเทียนกัน"

"แย่งมรดกของนักปราญ์มาให้ได้!"

คนเหล่านี้ไล่ตามหลินเทียนอย่างบ้าคลั่งและรวดเร็ว

หลินเทียนออกมาจากถ้ำได้อย่างรวดเร็วและก็เห็นป่าพีชแห่งหนึ่ง

ดอกพีชบานสะพรั่ง ส่งกลิ่นหอมเข้มข้นราวกับอยู่บนสวรรค์

"สมแล้วที่เป็นสุสานของนักปราญ์ ทิวทัศน์เยี่ยมมากจริงเลย"

หลินเทียนไม่ได้ลังเล ร่างของเขาขยับแล้วเขาก็พุงเข้าไปในป่าพีช

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็เห็นหินเรียบๆในป่าพีชก้อนหนึ่ง โดยมีตัวอักษรเรืองแสงขนาดใหญ่สามตัวแกะสลักอยู่บนนั้น

"มรดกที่สอง!"

ในทำนองเดียวกันมีกล่องไม้วางไว้ใต้ตัวอักษรขนาดใหญ่ทั้งสามตัวนี้

"ไม่รู้ว่าข้างในกล่องไม้นี้จะมีสมบัติแบบไหนวางอยู่ด้านในกันแน่?"

หลินเทียนรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยและก้าวไปข้างหน้าเพื่อยกกล่องไม้ขึ้น เขารีบเปิดมันออกมา และพบว่าด้านในก็เป็นกระดาษข้อความแผ่นหนึ่ง เขียนประโยคสองประโยคไว้

"ทุกครั้งที่กินข้าวเพิ่มเมล็ดนึ่ง ก็ยังต้องพูดคำว่าขอโทษด้วย"

หมายความว่าอะไรกัน?

หลินเทียนดูสับสนและคิดว่า ตอนฉันกินสัตว์วิญญาณฉันยังไม่พูดคำว่าขอโทษเลย ทำไมนักปราญ์ผู้เข้มแข็งถึงให้ฉันพูดขอโทษเมื่อกินข้าวเพิ่มล่ะ?

หลังจากนั้นไม่นาน

"ฉันเข้าใจแล้ว!"

หลินเทียนกล่าวว่า: "นักปราญ์ผู้แข็งแกร่งกำลังจะสื่อว่าผู้คนควรรู้สึกขอบคุณและแสดงความเคารพต่อธรรมชาติ"

"ในความหมายเดียวกัน วิถีแห่งการฝึกฝน การบรรลุจ นักพรที่ตควรกตัญญูต่อสรรพสิ่งในโลก และควรขอบคุณวิถีแห่งสวรรค์"

"ด้วยวิธีนี้เท่านั้น ถึงจะแข็งแกร่งขึ้นทีละขั้นและในที่สุดก็กลายเป็นผู้เดข็งแกร่งที่ไม่มีใครเทียบได้"

เมื่อหลินเทียนนึกถึงตรงนี้ เขาก็รู้สึกว่าความคิดของเขาชัดเจนแล้ว และเขาก็ชื่นชมเจ้าของสุสานนี้จากใจจริง

"ประโยคง่ายๆ สองประโยคนี้แสดงถึงปรัชญาอันไม่มีที่สิ้นสุด นักปราญ์ผู้แข็งแกร่งนั้นไม่ธรรมดาเลยจริงๆ"

"เนื่องจากนี่คือมรดกที่สอง คาดว่าน่าจะมีมรดกที่สามและสี่อยู่"

หลินเทียนใส่กระดาษข้อความลงในกระเป๋าของเขาอีกครั้ง จากนั้นราวกับว่าเขานึกอะไรบางอย่างได้ เขาก็หยิบกระดาษข้อความทั้งสองออกมาจากกระเป๋าของเขาแล้วมองดูซ้ำๆ

"กระดาษข้อความทั้งสองแผ่นนั้นธรรมดามาก หลังจากที่ถูกเก็บไว้ในสุสานนี้เป็นเวลาตั้งนานแล้ว ไม่เพียงแต่จะไม่มีความเสียหาย แต่ลายมือนั้นยังดีเหมือนใหม่ วิธีการของนักปราญ์ผู้แข็งแกร่งนั้นคาดเดาไม่ได้จริงๆ"

"เดี๋ยวรอกลับไปแล้วจะนำกระดาษสองแผ่นนี้ไปให้ท่านอาจารย์ดู บางทีท่านอาจารย์อาจเข้าใจวิถีศักดิ์สิทธิ์ได้ด้วย"

หญิงปราญ์หลินเชียนเชียน จากพื้นที่เทพฮุ่นตุ้นหลินเชียนเชียน กล่าวว่า "เพื่อนหลิน คนต้องรู้จักพอ คุณได้รับมรดกนักปราญ์มาสองมรดกแล้ว ส่งมาให้ฉันชิ้นหนึ่ง ความขอนี้คงไม่มากเกินไปใช่ไหม?"

หลินเทียน เหลือบมอง หลินเชียนเชียน

หลินเชียนเชียน มีหุ่นสูงและดี คนก็สวยมาก แม้ว่าเธอจะด้อยกว่าหยุนซี จากสำนักดาบชิงอวิ๋นมาก แต่เธอก็ยังคงเป็นคนงามที่หาได้ยาก ถ้าเป็นเวลาปกติ หลินเทียน จะจีบเธอสักหน่อย แต่ตอนนี้ ผู้หญิงคนนี้เป็นศัตรูของเขา

หลินเทียนเหลือบมอง หลินเชียนเชียน อย่างไม่แยแสและสาปแช่งอย่างลับๆ ไอ่เลว คนเนี่ยนะอยากจากได้มรดกจากมือของฉัน ฝันไปเถอะ!

ในเวลานี้ มีชายหนุ่มจากพื้นที่เทพฮวงกู่ยืนออกมา

ผมของเขายุ่งเหยิงพาดไหล่อยู่ ส่วนบนร่างกายไม่ได้ใส่เสื้อผ้า เผยให้เห็นผิวสีน้ำตาลและกล้ามเนื้อที่ได้รับการพัฒนามาอย่างดีเต็มไปด้วยความดุร้าย

คนนี้นี้คือนักปราญ์ของพื้นที่เทพฮสวกู่ทัวปาเหย่!

ทัวปาเหย่มองไปที่หลินเทียนและพูดอย่างเย่อหยิ่งว่า: "ส่งมรดกมา ไม่เช่นนั้น ฉันจะส่งแกไปตาย"

คำพูดทั้งกระชับและตรงประเด็น

หลินเทียนเหลือบมองไปที่ฝูงชนและเยาะเย้ยว่า: "หมายความว่ายังไง พวกคุณอยากเจาะจงฉันงั้นเหรอ?"

"พวกคุณเนี่ยนะ สมควรที่จะมาเห่าต่อหน้าฉันได้ด้วยเหรอ?"

"เชื่อไหมว่า ฉันจะฆ่าพวกคุณให้หมด!"

หลินเทียนไม่ได้รู้สึกกลัวใดๆ และไม่ได้เอาคนเหล่านี้ไว้ในสายตาเลย ในใจของเขา ในบรรดาคนที่เข้ามาในสุสานครั้งนี้มีเพียง หยุนซี จากสำนักชิงอวิ๋นเท่านั้นที่คู่ควรที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของเขา

ส่วนพวกคนตรงหน้านี้ก็เป็นแค่ขยะ

"หยิ่ง! หลินเทียน คุณหยิ่งเกินไป นี่คุณกำลังหาความตายอยู่"หลินเชียนเชียนโกรธจนหน้าแดง

หวงฝู่ฉี่พูดอย่างเย็นชาว่า: "ฆ่าพวกเราทั้งหมดงั้นเหรอ? ช่างเป็นคำพูดที่หยิ่งผยองจริงๆ! ฉันอยากจะดูว่าคุณมีความสามารถนี้หรือเปล่า?"

หลังจากพูดจบก็จะลงมือเลย

แต่แล้วทัวปาเหย่ก็เริ่มลงมือก่อน

"อยากตายงั้นเหรอ ฉันจะทำให้คุณสมหวังเอง"

ทัวปาเหย่คำรามเสียงดัง และหมัดของเขาก็เหมือนกับเปลวไฟสีทอง ระเบิดออกมาด้วยพลังอันท่วมท้น