วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1530

ความคมที่ไม่มีใครเทียบได้ปะทุออกมาจากหญ้าเล็กๆ ทั่วทั้งตึกว่างชุนเต็มไปด้วยเจตนาดาบอันทรงพลัง ทำให้ทุกคนรู้สึกหนาวสั่น

“เจตนาดาบแข็งแกร่งมาก” หลินต้าเหนี่ยวอุทาน

จู่ๆ เยี่ยชิวก็เบิกตากว้าง รู้สึกตกใจอย่างไม่น่าเชื่อ “นี่คือ...…วิชาดาบอักษรหญ้า ขั้นที่สี่!”

เขาค้นหาวิชาที่เหลืออยู่ของวิชาดาบอักษรหญ้า โดยไม่เคยคาดหวังว่า จะได้พบกับขั้นที่สี่ที่นี่ในวันนี้

กงซุนหยางโบกมือปัดเป่าเจตนาดาบแล้วพูดว่า “หญ้าเล็กๆ นี้มีวิชาดาบอยู่ข้างใน สำหรับวิชาดาบนี้ทรงพลังแค่ไหน ฉันเชื่อว่าพวกคุณทุกคนมีความรู้สึกที่ชัดเจนแล้ว”

“ตอนนี้ ให้เริ่มการประมูลได้ เริ่มต้นที่หนึ่งแสนหินวิญญาณ โดยเพิ่มขึ้นครั้งละไม่ต่ำกว่าห้าหมื่นหินวิญญาณ”

“เชิญเสนอราคา”

เมื่อกงซุนหยางพูดจบ เสียงก็ดังไปทั่วห้อง

“หินวิญญาณหนึ่งแสนห้าหมื่น!”

“หินวิญญาณสองแสน!”

“หินวิญญาณสามแสน!”

“หินวิญญาณสี่แสน!”

“……”

“หินวิญญาณแปดแสน!”

ทันใดนั้น ก็มีเสียงอันไพเราะดังมาจากห้องส่วนตัวบนชั้นสอง ทำให้ราคาเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าโดยตรง

เหตุการณ์ตกอยู่ในความเงียบงัน ไม่มีใครกล้าพูดอีก

เพราะทุกคนรู้ว่า ผู้ที่เสนอราคาคือสวีโหย่วหรง นักบุญหญิงแห่งสำนักหยินหยาง

พวกเขาสามารถเสนอหินวิญญาณได้มากขึ้น แต่ไม่มีใครกล้าท้าทายสำนักหยินหยาง

ในห้องส่วนตัวชั้นสอง

ลุงเทียนถามว่า “คุณหนู มันเป็นแค่วิชาดาบ มันคุ้มไหมที่จะใช้หินวิญญาณแปดแสนก้อน?”

สวีโหย่วหรงกล่าวว่า “วิชาดาบนั้นพิเศษมาก ฉันอยากซื้อมันเพื่อการศึกษา”

ลุงเทียนยิ้มและพูดว่า “คุณหนู การขึ้นราคาสูงมากทำให้พวกเขากลัว”

สวีโหย่วหรงยิ้มและพูดว่า “พวกเขาไม่ได้กลัวราคา แต่กลัวสำนักหยินหยาง”

ลุงเทียนพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “คุณหนูพูดถูก ถ้าแข่งขันกับคุณหนู ก็เหมือนสู้กับสำนักหยินหยาง แม้ว่าพวกเขาจะมีความกล้ามากกว่าหมื่นเท่า พวกเขาก็ไม่กล้าทำเช่นนั้น……”

“หนึ่งล้าน!”

ทันใดนั้น ก็มีเสียงมาจากห้องหรูหราบนชั้นสาม ทำให้เกิดเหตุครึกครื้น

“พระเจ้า ใครมีความกล้าที่จะแข่งขันกับนักบุญหญิงของสำนักหยินหยาง?”

“นี่เป็นเรื่องอุกอาจ!”

“สำนักหยินหยางจะไม่มีวันปล่อยสิ่งนี้ไป!”

ลุงเทียนพึ่งบอกว่าไม่มีใครกล้าแข่งขันกับสวีโหย่วหรง แต่ครู่ต่อมา เขาได้รับการพิสูจน์แล้วว่าคิดผิด รอยยิ้มก็แข็งทื่อทันที และเขามองขึ้นไปที่ห้องหรูหราบนชั้นสาม

“นั่นคือเขา!”

ลุงเทียนเห็นเยี่ยชิวทันทีและพูดว่า “คุณหนู นั่นเพื่อนของเจ้าอ้วนที่ประมูลอยู่”

“กล้าที่จะแข่งขันกับคุณหนูเพื่อสิ่งนี้ โง่เขลาจริงๆ ฉันจะไปจัดการเขา”

หลังจากที่ลุงเทียนพูด ก็เตรียมที่จะตามเยี่ยชิว

“เดี๋ยวก่อน” สวีโหย่วหรงก็หยุดเขาและมองเยี่ยชิวด้วยสายตาที่เย็นชา

เยี่ยชิวเหลือบมองสวีโหย่วหรงอย่างสงบ

ในทางกลับกัน อมตะชางเหม่ยมีความกังวลและกระซิบว่า “เจ้าหนู คุณทำอะไรอยู่?”

“แข่งขันกับนักบุญหญิงแห่งสำนักหยินหยางในที่สาธารณะ คุณอยากตายเหรอ?”

“ยิ่งกว่านั้น จำนวนหินวิญญาณทั้งหมดบนพวกเรามีแค่แสน คุณเสนอราคาหนึ่งล้าน แม้ว่าคุณจะชนะ เราจะจ่ายอย่างไร?”

เยี่ยชิวรู้ว่าพวกเขามีหินวิญญาณไม่เพียงพอ เขาเพียงต้องการวิชาดาบอักษรหญ้าอย่างมาก และตั้งใจแน่วแน่ที่จะได้รับมันในวันนี้ ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม

สำหรับการชำระเงิน เยี่ยชิววางแผนที่จะใช้ใบต้นไม้เทพทองของเพื่อชำระบัญชี

ต้นไม้เทพทองเป็นยาเทพ และใบยาเทพควรจะมีมูลค่าเป็นจำนวนมาก

โดยการทำเช่นนั้น จะเหลือใบของต้นไม้เทพทองอยู่ไม่มาก ดังนั้นต้องใช้มันเท่าที่จำเป็นในอนาคต

ก่อนที่เยี่ยชิวจะพูดได้ หลินต้าเหนี่ยวก็พูดขึ้นข้างๆ พวกเขาว่า “นักพรตทำไมคุณถึงตื่นตระหนกล่ะ? มันเป็นแค่หินวิญญาณ ฉันจะจ่ายในนามของพี่ฉังเชิง”

ทันใดนั้น เยี่ยชิวและอมตะชางเหม่ยก็มองไปที่หลินต้าเหนี่ยวพร้อมกัน

“ต้าเหนี่ยว คุณมีหินวิญญาณมากมายจริงๆ เหรอ?” อมตะชางเหม่ยไม่เชื่อ

ทันใดนั้น เสียงของสวีโหย่วหรงก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“หนึ่งล้านห้าแสนหินวิญญาณ!”

ฝูงชนเงียบลงอีกครั้งทันที ขณะที่ทุกคนเห็นว่า สวีโหย่วหรง ต้องการวิชาดาบนี้

“มีใครกล้าเสนอราคาอีกไหม?” กงชุนหยางถาม

ไม่มีใครในฝูงชนพูดขึ้น

กงชุนหยางกล่าวว่า “ถ้าไม่มีใครเสนอราคา วิชาดาบนี้ก็จะเป็นของ...…”

“หินวิญญาณสองล้าน!” จู่ๆ หลินต้าเหนี่ยวก็พูดขึ้น

เมื่อทุกคนได้ยิน ก็จ้องมองไปที่ชั้นสามอีกครั้ง

“เจ้าอ้วนนี่ใครกัน?”

“เขากล้าเสนอราคาจริงๆ!”

“หินวิญญาณสองล้าน เขาสามารถจ่ายได้จริงหรือ?”

“ไม่ว่าเขาจะสามารถซื้อมันได้หรือไม่ โดยการทำเช่นนี้ เขากำลังสร้างศัตรูกับนักบุญหญิงแห่งสำนักหยินหยาง และสำนักหยินหยางจะไม่ยอมปล่อยเขาไปง่ายๆ”

“คนงี่เง่า ฉันเคยเห็นคนแสวงหาความตาย แต่ฉันไม่เคยเห็นใครแสวงหาความตายเช่นนี้”

บนห้องส่วนตัวชั้นสอง

สวีโหย่วหรงขมวดคิ้วเล็กน้อย

“คุณหนู ฉันจะไปจัดการกับพวกเขาตอนนี้” ลุงเทียนกล่าวพร้อมที่จะออกไป

“เดี๋ยวก่อน” สวีโหย่วหรงหยุดลุงเทียน และพูดว่า “ถ้าพวกเขาต้องการมันมากขนาดนั้น ก็ปล่อยให้พวกเขาได้!”

ลุงเทียนรีบแนะนำ “พวกเขากำลังท้าทายคุณ พวกเขาไม่ได้แสดงความเคารพต่อสำนักหยินหยางของเรา เราต้องสอนบทเรียนให้พวกเขา……”

“พอเถอะ!” สวีโหย่วหรงมองลุงเทียนอย่างเข้มงวดและพูดต่อ “อย่าลืมว่าทำไมเรามาที่นี่”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ลุงเทียนก็โค้งคำนับสวีโหย่วหรงทันทีและพูดว่า “คุณหนู ฉันหุนหันพลันแล่น”

สวีโหย่วหรงยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า “ลุงเทียน เมื่อกี้ฉันพูดรุนแรงนิดหน่อย อย่าใส่ใจ หลังจากที่เราทำเรื่องสำคัญที่นี่เสร็จแล้ว เมื่อฉันกลับไป ฉันจะไม่โทษคุณ”

“ขอบคุณ คุณหนู” ลุงเทียนแสดงความขอบคุณ จากนั้นจึงยืนด้วยความเคารพเคียงข้างสวีโหย่วหรง และมองไปยังชั้นสามอย่างเย็นชา