วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1548

“ผู้เฒ่า คุณรู้สึกอย่างไร?” เยี่ยชิวถาม

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “ช่างเป็นภูเขาขนาดใหญ่จริงๆ!”

เยี่ยชิว “……”

หลินต้าเหนี่ยว “……”

ทันใดนั้นอากาศก็เงียบลง

“มีอะไรเหรอ? ฉันพูดอะไรผิดหรือเปล่า?” อมตะชางเหม่ยถาม

“ใช่ คำพูดของนักตรตนั้นแม่นยำมาก ภูเขาอมตะนั้นใหญ่มากจริงๆ” หลินต้าเหนี่ยวกล่าว

อมตะชางเหม่ยยิ้มแล้วพูดว่า “วีรบุรุษย่อมคิดเหมือนกัน”

คุณสองคนกล้าเรียกตัวเองว่าวีรบุรุษ ฉันคิดว่าเป็นหมีน่าจะเหมาะกว่า

เยี่ยชิวสาปแช่งภายในและพูดว่า “ทำไมฉันถึงรู้สึกเหมือนภูเขาอมตะดูเหมือนอาวุธเทพมากกว่า”

หลินต้าเหนี่ยวกล่าวว่า “นักบุญจำนวนมากก็สงสัยว่าภูเขาอมตะเป็นอาวุธเทพ แต่ก็ยังไม่ได้รับการยืนยัน”

เยี่ยชิวมองไปรอบๆ

ตอนนี้มีผู้ฝึกฝนหลายหมื่นคนมารวมตัวกันที่นี่ ส่วนใหญ่อยู่ที่ขั้นต้งเทียนและขั้นจินตาน

นอกจากนี้ยังมีบางส่วนในขั้นเคารพและขั้นจักรพรรดิ เช่นเดียวกับขั้นหยวนอิงจำนวนน้อย

ผู้ฝึกฝนในขั้นหยวนอิงอยู่ห่างไกล เห็นได้ชัดว่ามาที่นี่เพื่อดูการแสดง

สำหรับลูกศิษย์จากนิกายชั้นนำ เยี่ยชิวไม่เห็นแม้แต่คนเดียว

อมตะชางเหม่ยสังเกตเห็นและถามว่า “ต้าเหนี่ยว ทำไมไม่มีลูกศิษย์จากนิกายชั้นนำมาถึงเลย?”

หลินต้าเหนี่ยวยิ้มและกล่าวว่า “แม้ว่าภูเขาอมตะจะปรากฏขึ้นแล้ว แต่ข้อจำกัดบนภูเขายังไม่ถูกยกเลิก ดังนั้นพวกเขาจึงไม่สามารถเข้าไปได้ นั่นเป็นสาเหตุที่เหล่าลูกศิษย์จากนิกายชั้นนำไม่มา”

“แต่ฉันสงสัยว่าพวกเขาน่าจะมาเร็ว ๆ นี้……”

บูม!

ก่อนที่หลินต้าเหนี่ยวจะพูดจบ รถม้ามังกรก็บินมาในอากาศ

รถม้ามังกรขับเคลื่อนด้วยสัตว์วิญญาณสี่ตัว แต่ละตัวเปล่งรัศมีกระหายเลือดที่ทำให้หัวใจเต้นแรง

สายตาของเยี่ยชิวจ้องมองไปที่รถม้ามังกรทันที

บนรถม้ามังกร มีชายหนุ่มสวมเสื้อคลุมลายมังกรสีทองยืนอยู่ เขาสวมมงกุฎสีทองบนศีรษะและดาบยาวสีทองที่เอวของเขา เผยให้เห็นถึงบรรยากาศแห่งความสูงส่งราวกับว่าเขาเป็นจักรพรรดิแห่งสวรรค์ในการลาดตระเวน

ข้างชายหนุ่ม มีทหารคุ้มกันสองคนในชุดเกราะสีทองขั้นทงเสิน

ที่ด้านบนของรถม้ามังกร ธงสีดำถูกตั้งสร้าง ปักด้วยอักขระด้ายสีทอง

“โจว!”

ทันทีที่รถม้ามังกรปรากฏขึ้น มันก็ดึงดูดความสนใจของทุกคนที่อยู่ตรงนั้น

“อืม ทำไมผู้คนจากจงโจวถึงมาที่นี่?” หลินต้าเหนี่ยวดูสับสน

“คุณรู้จักพวกเขาเหรอ?” เยี่ยชิวถาม

“ฉันไม่รู้จักพวกเขา แต่ฉันจำธงนั้นได้” หลินต้าเหนี่ยวชี้ไปที่ธงสีดำที่ด้านบนของรถม้ามังกรและพูดว่า “นั่นคือธงของต้าโจว"

เยี่ยชิว เคยได้ยินจากนางฟ้าร้อยดอกไม้ก่อนที่จงโจวจะถูกควบคุมโดยราชวงศ์หลักสามราชวงศ์ ได้แก่ ต้าโจว ต้าเฉียน และต้าเว่ย

“ถ้าฉันจำไม่ผิด ผู้ชายคนนั้นน่าจะมาจากราชวงศ์ของต้าโจว” หลินต้าเหนี่ยวกล่าว “ผู้คนจากจงโจวไม่ได้มาที่ตงฮวงมาหลายปีแล้ว ดูเหมือนว่าการเกิดขึ้นของภูเขาอมตะก็ทำให้พวกเขาตื่นตระหนกเช่นกัน”

ขณะนี้ ทหารคุ้มกันหนึ่งคนขั้นทงเสินบนรถม้ามังกรกล่าวว่า “เจ้าชายรองแห่งราชวงศ์ต้าโจวมาถึงแล้ว โปรดหลีกทางด้วย”

แม้ว่าน้ำเสียงของผู้พิทักษ์จะสุภาพ แต่เมื่อคำพูดของเขามีทรงพลังก็ท่วมท้นสวรรค์และโลก ทำให้ผู้ฝึกยุทธ์จำนวนนับไม่ถ้วนปลิวไป

ทันใดนั้น รถม้ามังกรก็ข้ามท้องฟ้าและมาถึงแถวหน้าของฝูงชน

ตลอดการเดินทาง เจ้าชายบนรถม้ามังกรไม่แม้แต่จะลืมตา

บุคคลที่ถูกปลิว แสดงความไม่พอใจ

“เจ้าชายรองแห่งราชวงศ์ต้าโจวจะแต่ไหนกันเชียว?”

บนรถม้ามังกร เจ้าชายพูดว่า “อะไรนะ คุณดูถูกฉันเหรอ?”

ชิง!

ดาบยาวที่เอวของเขาถูกปลดออกจากฝัก และคนที่พูดก็ถูกฆ่าตายทันที

เยี่ยชิวเหลือบมอง พบว่าอัจฉริยะทั้งสองคนนี้จากจงโจวต่างก็อยู่ขั้นต้งเทียนสูง

ชั่วขณะหนึ่ง เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสัย ว่าสองคนนี้ คนไหนเหนือกว่าอย่างแท้จริง?

ทันใดนั้นก็มีเสียงหัวเราะดังขึ้น

“ในเมื่อพวกคุณสองคนมีจิตใจดีขนาดนี้ ฉันจะทำหน้าที่เป็นกรรมการแทน?”

อู่เชียนฟานและเฉาเม่ามองไปยังต้นเสียง เพียงเพื่อเห็นเจ้าชายในเสื้อสีน้ำเงินก้าวไปข้างหน้า ถือพัด ดูเหมือนนักวิชาการที่อ่อนโยน

ข้างๆ เจ้าชายยังมีชายชราคนหนึ่งที่อยู่ขั้นทงเสิร

“ราชวงศ์ต้าเว่ย เว่ยอู๋จี้!”

เจ้าชายพับพัดและโค้งคำนับอู๋เชียนฟานและเฉาเม่า ยิ้มอย่างเป็นมิตร ให้ความรู้สึกเป็นกันเอง

“เว่ยอู๋จี้ เป็นเจ้าชายคนที่หกแห่งราชวงศ์ต้าเว่ย ว่ากันว่า เขาเก่งในด้านดนตรี บทกวี อักษรวิจิตร และภาพวาด ทั้งในด้านวรรณกรรมและศิลปะการต่อสู้ เขาได้รับความโปรดปรานอย่างลึกซึ้งจากจักรพรรดิแห่งต้าเว่ย และมีข่าวลือว่า เว่ยอู๋จี้จะเข้ายึดครองราชวงศ์ต้าเว่ย”

หลินต้าเหนี่ยวอธิบาย แล้วบ่นว่า “เกิดอะไรขึ้น ผู้คนจากจงโจวอยู่ที่นี่ทั้งหมด แต่ทำไมนิกายชั้นนำของตงฮวงถึงไม่ส่งใครมาเลย?”

อมตะชางเหม่ยยิ้ม “จะดีที่สุดถ้าพวกเขาไม่ได้มา ด้วยวิธีนี้ โอกาสในการได้รับสมบัติของเราจะมากยิ่งขึ้น”

เยี่ยชิวกล่าวว่า “คุณไร้เดียงสาเกินไป เมื่อภูเขาอมตะปรากฏตัวขึ้น นิกายหลักๆ จะไม่ส่งใครมาได้อย่างไร?”

ในขณะนี้ เสียงของเว่ยอู๋จี้ดังขึ้นอีกครั้ง

“คุณสองคนยังอยากทะเลาะกันอยู่หรือเปล่า? ถ้าเป็นเช่นนั้น ฉันยินดีที่จะทำหน้าที่เป็นผู้ตัดสิน ฉันจะรับรองความยุติธรรม” เว่ยอู๋จี้มีรอยยิ้มบนใบหน้าอยู่เสมอ ทำให้ผู้คนรู้สึกอบอุ่น

อู่เชียนฟานถามว่า “คุณยังอยากต่อสู้อยู่ไหม?”

เฉาเม่ายิ้ม “ทำไมจะไม่ได้ล่ะ?”

จากนั้นทั้งสองก็มองหน้ากัน ความตั้งใจในการต่อสู้ของพวกเขาเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง และรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ

จู่ๆ บรรยากาศก็ตึงเครียด

อย่างไรก็ตาม ในขณะนั้น เสียงแผ่วเบาก็ดังก้องไปทั่วสวรรค์และโลก

“พระอมิตาพุทธเจ้า”