วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1562

อู๋โยวมองไปทางนิ้วของชายหนุ่มแล้วพูดอย่างซาบซึ้ง “ขอบคุณมากนะ"

“ยินดีต้อนรับผู้อาวุโสอู๋” ชายหนุ่มยิ้ม

อู๋โยวพูด "น้องชาย หลังจากที่คุณออกไปจากที่นี่แล้ว คุณมาที่สำนักจักรพรรดิอสูรของเราในฐานะแขกได้นะ"

ชายหนุ่มพยักหน้า “ได้ ฉันจะไปถ้ามีโอกาส"

“งั้นพวกเราก็บอกลากันเถอะ แล้วเจอกันใหม่นะ” หลังจากที่อู๋โยวพูดจบ เขาก็วิ่งหายไปทางที่ชายหนุ่มชี้ทันที

ชายหนุ่มยืนอยู่ที่นั่นด้วยรอยยิ้ม

“แล้วเจอกันใหม่เหรอ? เหอะเหอะ ให้ตัวเองปลอดภัยก็พอแล้ว!”

เมื่อกี้ทางที่เขาชี้ไปคือประตูแห่งความตาย พอไปทางนั้นก็จะตาย

จากนั้น ชายหนุ่มก็ก้าวไปข้างหน้า

……

เยี่ยชิวและอีกสามคน เดินต่อไปเป็นเวลาครึ่งชั่วโมง ไม่เพียงแต่พวกเขาไม่เห็นสมบัติ พวกเขายังไม่เห็นแม้แต่คนที่ยังมีชีวิต

ภูเขาอมตะนี้ใหญ่มาก

“เต้าจ่าง ทำไมคุณไม่ทำนายดวงชะตาและดูสิว่าสมบัติอยู่ที่ไหน” หลินต้าเหนี่ยวแนะนำ

“เอาล่ะ” ฉางเหม่ยหยิบเหรียญทองแดงออกมาสามเหรียญแล้วโยนมัน เหรียญทั้งสามลอยอยู่บนหัวของเขาในขณะที่เขาพูดอะไรบางอย่าง

สิบวิต่อมา

"พ่าง!"

เหรียญทองแดงสามเหรียญตกลงบนฝ่ามือของฉางเหม่ยแล้วเรียงกัน

“เป็นไง?” หลินต้าเหนี่ยวถาม

ฉางเหม่ยยิ้มและพูด "เป็นลางดี"

ว้า!

ในใจของเยี่ยชิวกังวล เขาจ้องมองไปที่รอบๆและระวังมากขึ้น

หลินต้าเหนี่ยวถาม "งั้นพวกเราควรทำยังไงดีล่ะ?"

“ระหว่างทางมันต้องมีสมบัติแน่ๆ ไปกันเถอะ” ฉางเหม่ยพูดจบแล้วเดินนำไป

หลินต้าเหนี่ยวกำลังจะตามไป แต่เยี่ยชิวคว้าแขนเสื้อของเขาไว้

“หลินต้าเหนี่ยว พลังของคุณอ่อนแอ อยู่กับฉันปลอดภัยกว่า” เยี่ยชิวบอก

หลินต้าเหนี่ยวรู้สึกปลื้มแล้วพูด "ขอบคุณนะพี่ชาย"

เยี่ยชิวยิ้มและพูด "ไม่ต้องเกรงใจหรอก ถือสะว่าฉันเป็นพี่ชายของคุณแล้วกัน ฉันต้องดูแลคุณอยู่แล้ว"

ทั้งสองคนเดินตามหลังฉางเหม่ย

เดินต่อไปอีกครึ่งชั่วโมง

ทันใดนั้น มิ้งค์วัฒนะนั่งยองๆบนไหล่เยี่ยชิวแล้วส่งเสียง "จี จี" และชี้อุ้งเท้าน้อยๆของมันไปข้างหน้า

เยี่ยชิวรู้ว่าการรับกลิ่นของมิ้งค์วัฒนะนั้นไวมาก เขาเลยถาม "เจ้าตัวน้อย เจ้ากำลังบอกว่ามียาวิเศษอยู่ข้างหน้าหรือเปล่า"

มิ้งค์วัฒนะพยักหน้าอย่างรวดเร็ว

“งั้นคำทำนายของตาแก่คนนี้แม่นน่ะสิ?” เยี่ยชิวหัวเราะ

หลายคนยังคงเดินหน้าต่อไป

หลังจากเดินไปประมาณสิบนาที ฉางเหม่ยก็หยุดและกระซิบ "ไอ้เด็กน้อย มีบางอย่างผิดปกติ"

เยี่ยชิวเงยหน้าขึ้นมองและเห็นชายหกคนนั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้นข้างหน้า

ผ่านเสื้อผ้าของผู้ชายเหล่านี้ เขาจำพวกเขาได้ทันที คนเหล่านี้มาจากนิกายหยินหยาง

ในตอนนี้คนของนิกายหยินหยางกำลังเฝ้าอยู่หน้าต้นไม้โบราณ

ต้นไม้โบราณต้นนี้หนากว่าอ่างอาบน้ำหลายที่ สูงกว่าสิบฟุต มีกิ่งก้านและใบเขียวเหมือนกับร่มขนาดใหญ่กำลังปกคลุมท้องฟ้า

เยี่ยชิวเห็นเถาวัลย์พันอยู่รอบกิ่งหนาของต้นไม้โบราณในทางไกลๆ

เมื่อฉางเหม่ยได้ยินแบบนั้น ดวงตาของเขาก็เบิกกว้าง

“หากข้าได้พวกนี้ทั้งหมดแล้วกินไปสิบผล ก็จะยืดอายุไปอีกหลายพันปี เขาก็ขายได้เป็นสิบๆและได้หินวิญญาณนับสิบล้าน นี่มันสวรรค์ชัดๆ”

ฉางเหม่ยคิดถึงสิ่งนี้และก้าวไปข้างหน้า เขาอดไม่ได้ที่จะต่อสู้เพื่อมัน

“ฉางเหม่ย คุณต้องการผลไม้อายุยืนหรอ?”

หลินต้าเหนี่ยวเห็นความคิดของฉางเหม่ยแล้วพูด "ฉางเหม่ย หากคุณทำตอนนี้ ถึงคุณจะหยิบผลไม้อายุยืน มันก็จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก"

“ทำไมล่ะ?” ฉางเหม่ยรู้สึกสับสน

หลินต้าเหนี่ยวอธิบายว่า "เพราะว่าผลไม้อายุยืนยังไม่สุก"

ฉางเหม่ยอึ้งและถาม "แล้วเมื่อไหร่จะสุก?"

“เมื่อผลอายุยืนสุก ผิวจะกลายเป็นสีแดง อีกไม่นานหรอก ไม่งั้นคนของนิกายหยินหยางจะอยู่ที่นี่หรอ?” หลินต้าเหนี่ยวเตือน “ฉางเหม่ย ฉันแนะนำคุณว่าอย่าแย่งมันมาเลย”

“นิกายหยินหยางไม่ใช่คนดี หากคุณทำให้พวกเขาขุ่นเคือง ระวังอย่าให้ต้องรับผลที่ตามมา”

ฉางเหม่ยไม่เห็นด้วย "ฉันก็ฆ่าคนได้เหมือนกัน ฉันไม่กลัวพวกเขาหรอก"

“ใช่สิ ไอ้เด็กน้อย พูดเสร็จแล้วเจ้าห้ามไปเด็ดมันล่ะ”

“ปล่อยให้สาวกของนิกายหยินหยางกับข้า เจ้าจะไม่มีทางแย่งผลไม้อายุยืนไปจากข้า”

เยี่ยชิวถาม "จะเป็นยังไงถ้าคุณสู้พวกเขาไม่ได้?"

“พวกเขาจะชนะข้าได้ยังไง” ฉางเหม่ยกล่าว “ฉันเพิ่งเห็นว่าทั้งหกคนล้วนอยู่ที่ขั้นแกนทองสูงสุด พวกเขาอยู่ในระดับเดียวกับข้า ข้าฆ่าเขาได้แน่”

เยี่ยชิวยิ้มและพูด "คุณสังเกตได้ละเอียดมาก"

พวกเขาทั้งสามรอสักพัก ทันใดนั้น ศิษย์หกคนของนิกายหยินหยางก็ลุกขึ้นยืน

เยี่ยชิวและฉางเหม่ยจ้องไปที่ผลไม้อายุยืนเห็นว่าผิวของมันค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดงในเวลาไม่ถึงยี่สิบนาที ผลไม้ อายุยืนเปลี่ยนเป็นสีแดง สีแดงสด และเต็มไปด้วยกลิ่นหอม

“ผลไม้อายุยืนสุกแล้ว...”

ก่อนที่หลินต้าเหนี่ยวจะพูดจบฉางเหม่ยก็รีบไปทันที