วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1636

หยุนซีเห็นว่าเยี่ยชิวไปแล้วกลับมา มีความสงสัยเล็กน้อย เตรียมจะถาม จู่ๆก็พบว่าเยี่ยชิวจ้องเธอด้วยสายตาแดงก่ำ

ทันใดนั้น หยุนซีเพียงแค่รู้สึกว่าราวกับว่าตัวเองถูกหมาป่าตัวหนึ่งจ้องมอง

“ฉังเซิง คุณเป็นอะไร”

หยุนซีพบว่าสภาวะของเยี่ยชิวผิดปกติ รีบเข้าไปหา มองเห็นใบหน้าของเยี่ยชิวแดงอย่างมาก ขณะเดียวกันก็มีเม็ดเหงื่อมากมายบนหน้าผาก เสื้อที่อยู่บนร่างกายล้วนแล้วเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ

หยุนซีคิดว่าหลังจากที่เยี่ยชิวปรุงยาเสร็จแล้วเกิดปัญหาอะไร ตกใจอย่างมาก รีบถาม : “ฉังเซิง ตกลงคุณเป็นอะไร คุณอย่าทำให้ฉันตกใจนะ!”

“ผมไม่เป็นไร” เยี่ยชิวพูดด้วยรอยยิ้ม

“คุณอย่ามาหลอกฉัน ถ้าหากไม่เป็นไร แล้วทำไมใบหน้าและดวงตาของคุณผิดปกติล่ะ” หยุนซีพูดจบ หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา เตรียมเช็ดเหงื่อให้เยี่ยชิว

โดยไม่คาดคิด เยี่ยชิวจับมือของเธอเอาไว้ พูด : “ไม่ต้องใช้ผ้าเช็ดหน้า ใช้——ปาก”

ซ่า!

ใบหน้าของหยุนซีแดงก่ำ เพียงแต่ เธอกลับไม่มีการปฏิเสธ ยืนเขย่งปลายเท้า กำลังจะเช็ดเหงื่อจากหน้าผากของเยี่ยชิวด้วยปาก ก็ถูกเยี่ยชิวจูบปากหอมของเธอแล้ว

จูบของเยี่ยชิวนั้นครอบงำ ในไม่ช้า หยุนซีก็ถูกจูบจนหายใจไม่ออก

ผ่านไปสักพักหนึ่ง

ช่วงเวลาที่เยี่ยชิวเตรียมจะดำเนินขั้นต่อไป หยุนซีกดมือของเขาเอาไว้แน่น พูดด้วยใบหน้าแดงก่ำ : “ฉังเซิง อย่าทำที่นี่”

“ทำไมเหรอ” เยี่ยชิวถาม

หยุนซีพูดอย่างเขินอาย : “ถ้าหากถูกคนอื่นมาเห็นเข้า แล้วต่อจากนี้ฉันจะทำตัวยังไง”

เยี่ยชิวพูด : “สถานที่แห่งนี้ถูกซ่อนอย่างลึกลับ ไม่มีคนอื่น ยิ่งกว่านั้น ต่อให้มีคนเข้ามาใกล้ ด้วยพลังยุทธ์ของคุณและผม ก็สามารถรับรู้ได้ทันที”

“คุณช่วยรอฉันก่อน” หยุนซีพูดจบ หยิบจี้หยกออกมาหนึ่งอัน หลังจากนั้นใส่พลังชี่แท้เข้าไป

เหิง!

จี้หยกเปล่งแสงเจิดจ้าออกมา ก่อตัวเป็นโล่ป้องกันโปร่งใสหนึ่งอัน ครอบเยี่ยชิวและหยุนซีเข้าไปข้างใน

“ซีเอ๋อ คุณกำลังทำอะไร”

ตอนนี้เยี่ยชิวเพียงแค่ต้องการเผด็จศึกเร็วๆ เพราะว่าเขาใช้ยาเสริมกำลังสมบูรณ์แบบไปสิบเม็ดแล้ว ในเวลานี้เพียงแค่รู้สึกว่าร่างกายใกล้ระเบิดแล้ว

หยุนซีอธิบาย : “ค่ายกลบนจี้หยกนี้พ่อของฉันเป็นคนแกะสลักกับมือ เพียงแค่กระตุ้นค่ายกล สามารถแยกลมหายใจได้ ปิดกั้นการรับรู้ทั้งหมดจากโลกภายนอก”

“นั่นก็หมายความว่า เพียงแค่พวกเราอยู่ข้างในนี้ ต่อให้มีคนปรากฏตัวบริเวณใกล้เคียง ก็ไม่มีทางรับรู้ได้ถึงลมหายใจของพวกเรา ยิ่งกว่านั้นมองไม่เห็นเงาของพวกเรา”

“อยู่ที่นี่ พวกเราสามารถเพลิดเพลินได้อย่างเต็มที่”

หยุนซีมาภูเขาอมตะในครั้งนี้ ไม่ต้องการให้ผู้อาวุโสมาปกป้องเธอ ดังนั้น พ่อของเธอจึงแกะสลักจี้หยกแล้วมอบให้เธอหนึ่งชิ้น

จี้หยกนี้ไม่ใช่ของธรรมดา ทันทีที่เปิดใช้งานค่ายกล ต่อให้มีตัวตนเป็นทงเสินขั้นสูงสุด ก็ไม่มีทางพบที่ซ่อนของหยุนซี

ของสิ่งนี้ เดิมทีพ่อของหยุนซีต้องการให้เธอใช้เพื่อปกป้องชีวิต กลับคิดไม่ถึงเลยว่า ถูกหยุนซีเอาออกมาในเวลานี้ ใช้เป็นสถานที่สำหรับสร้างความรักของเธอกับเยี่ยชิว

นี่ถ้าหากถูกพ่อของเธอรู้เข้าล่ะก็ เกรงว่าจะต้องโมโหจนลุกเป็นไฟแน่นอน

ภายในใจของเยี่ยชิวดีใจอย่างมาก คิดไม่ถึงเลยว่าหยุนซีจะมีของวิเศษแบบนี้ด้วย พูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย : “ใช้ได้เลยนะซีเอ๋อ คิดไม่ถึงเลยว่าจะมีของวิเศษแปลกๆแบบนี้ด้วย คุณพูดความจริงมาเลย คุณต้องการร่างกายของผมใช่ไหม”

“คุณพูดถูกแล้ว ฉันต้องการร่างกายของคุณ”

หยุนซีราวกับว่าเปลี่ยนเป็นคนละคน กลายเป็นฝ่ายรุกที่กล้าหาญ ก้าวมาข้างหน้าหนึ่งก้าว เกี่ยวคอของเยี่ยชิวด้วยมือหยกทั้งสองข้าง เป็นฝ่ายริเริ่มที่จูบเข้ามา

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน สงครามหยุดลง หยุนซีนอนอยู่บนตัวเยี่ยชิว พูดอย่างออดอ้อน : “ฉังเซิง ฉันยังกินไม่อิ่มเลย”

“วางใจได้เลย วันนี้ผมจะทำให้คุณกินอิ่มแน่นอน” ผ่านสงครามครั้งใหญ่มาหนึ่งรอบ ในเวลานี้เยี่ยชิวไม่รู้สึกถึงความเหนื่อยล้าโดยสิ้นเชิง ไม่พูดไม่ได้ ฤทธิ์ของยาเสริมกำลังสมบูรณ์แบบ ไม่เลวจริงๆ

สงครามดำเนินต่อไป

ในครั้งนี้ สงครามดุเดือดกว่าครั้งที่แล้ว พวกเขาต่อสู้กันแบบประชิดตัว เข้าสู่การต่อสู้โดยไม่สวมเสื้อ เหงื่อออก และอยู่ภายใต้ไฟ.....

หลังจากสงครามสิ้นสุดลง พวกเขาไม่มีการหยุดพัก การต่อสู้รอบใหม่เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง

หลังจากทำสงครามครั้งใหญ่สี่รอบ เยี่ยชิวมีความคิดบางอย่างกะทันหัน หยิบขวดไวน์แดงออกมาจากถุงเฉียนคุน นิ้วมือสัมผัส ปากขวดเหล้าก็แตกออก กลิ่นหอมอันเข้มข้นของไวน์ระเหยออกมา

“นี่คือไวน์เหรอ” หยุนซีถาม

“อืม นี่คือไวน์แดงของโลกมนุษย์ของพวกเรา คุณอย่าขยับ” เยี่ยชิวพูดจบ เทปากขวด

ทันใดนั้น ไวน์แดงก่อตัวเป็นสายน้ำและตกลงไปที่คอของหยุนซี หลังจากนั้นไหลไปตามคอ หลีกเลี่ยงยอดเขา ผ่านหุบเขา สุดท้ายควบแน่นเป็นน้ำพุอยู่ในสะดือ

เยี่ยชิวมีจิตใจที่เคร่งศาสนา ก้มหน้าลง เริ่มลิ้มรสขึ้นมา เต็มไปด้วยพิธีกรรม เหมือนมากเลย.....

เลีย สุนัข!

หยุนซีเคยเจอสถานการณ์แบบนี้ที่ไหนกัน ทันใดนั้นอายมากจนอยากจะหาที่ซ่อนตัว

ผ่านไปสักพักหนึ่ง

เยี่ยชิวลิ้มรสเสร็จแล้ว ทันใดนั้นก็หยกเอวงูน้ำของหยุนซีขึ้นมา พลิกเธอกลับไป หันหลังเธอมาหาตัวเอง

“คุณจะทำอะไร.....”

หยุนซียังพูดไม่จบ ก็ได้ยินเสียงของเยี่ยชิวหัวเราะอย่างชั่วร้ายที่ข้างหลังเธอ : “แน่นอน เป็นการร้องเพลงข้ามแม่น้ำ.....”