วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1652

อู๋ฮวาชี้นิ้วไปที่กึ่งกลางคิ้วของเว่ยอู๋จี้

ในเวลาเดียวกัน แสงพระพุทธที่เปล่งประกายก็เล็ดลอดออกมาจากร่างของอู๋ฮวา นิ้วที่ชี้ไปที่กึ่งกลางคิ้วของเว่ยอู๋จี้ ดูเหมือนจะทำจากทองคำซึ่งเปล่งแสงสีทองอันเจิดจ้า

ทันใดนั้น เว่ยอู๋จี้รู้สึกถึงพลังที่น่าสะพรึงกลัวพุ่งเข้ามาในจิตใจของเขาจากคิ้ว ห่อหุ้มวิญญาณดึกดำบรรพ์ของเขา และวิกฤตก็แพร่กระจายไปทั่วร่างกาย

“อู๋ฮวา คุณกำลังทำอะไรอยู่?”

เว่ยอู๋จี้ตะโกน

เขาไม่ได้คาดหวังว่า อู๋ฮวาจะช่วยชีวิตเขา และลงมือกับเขา

ตั้งใจจะทำอะไรกันแน่?

อู๋ฮวายิ้มและพูดว่า “มีโอกาสสูงสุดเพียงโอกาสเดียว แต่ฉันโลภและไม่เต็มใจที่จะแบ่งปันกับผู้อื่น ดังนั้นเจ้าชายเว่ย ฉันทำได้เพียงขอโทษคุณเท่านั้น”

“คุณพยายามจะฆ่าฉันเหรอ?” เว่ยอู๋จี้อุทานด้วยความโกรธ “อู๋ฮวา คุณคนเดียวไม่สามารถต้านทานเยี่ยฉังเซิงได้ หากคุณฆ่าฉัน คุณจะพลาดโอกาสนี้เช่นกัน”

อู๋ฮวายิ้มอย่างน่ากลัว “ใครบอกว่าฉันจะฆ่าคุณ?”

“แล้วคุณต้องการอะไร?” เว่ยอู๋จี้เรียกร้อง

อู๋ฮวากล่าวว่า “วัดสายฟ้าใหญ่ของเรามีวิชาที่เรียกว่า หุ่นกระบอกศพ ซึ่งสามารถควบคุมวิญญาณดั้งเดิมของผู้ฝึกฝน เมื่อวิญญาณดั้งเดิมของผู้ฝึกฝนถูกควบคุม พวกเขาจะเป็นเหมือนหุ่นเชิดที่เชื่อฟังคำสั่ง”

“คุณกำลังพยายามควบคุมฉันอยู่เหรอ?” รูม่านตาของเว่ยอู๋จี้ ขยายออกและกัดฟันของเขา “ฉันคือเจ้าชายแห่งต้าเว่ย และจะไม่ยอมให้ใครควบคุม”

เมื่อพูดจบ เสียงดาบดังก้องมาจากร่างกายของเขาพยายามต้านทาน “ชิงชิง” อย่างไรก็ตาม ชั่วครู่ต่อมา เขาก็พบว่าไม่สามารถระดมพลังงานที่แท้จริงได้

ทันใดนั้น ใบหน้าของเว่ยอู๋จี้ก็เปลี่ยนเป็นสีเข้มราวกับน้ำ

“เจ้าชายเว่ย ทำไมคุณไม่ขัดขืน? คุณไม่ได้เกิดมาพร้อมร่างดาบหรือ?” อู๋ฮวายิ้มและพูดว่า “ถ้าคุณต้านทานได้จริงๆ ฉันจะปล่อยคุณไป”

เว่ยอู๋จี้เข้าใจว่าวิญญาณดึกดำบรรพ์ของเขาถูกห่อหุ้มด้วยพลังจากปลายนิ้วของอู๋ฮวา และเขาไม่สามารถต้านทานได้ เขาพูดอย่างใจเย็นว่า “อู๋ฮวา อาจารย์ของคุณและพ่อของฉันเคยเป็นเพื่อนสนิทกัน ทำไมคุณถึงปฏิบัติต่อฉันแบบนี้?”

อู๋ฮวาตอบว่า “เป็นเพราะความรู้สึกเก่าๆ ฉันจึงช่วยชีวิตคุณไว้ ไม่เช่นนั้น คุณจะถูกเยี่ยฉังเซิงฆ่าไปนานแล้ว”

“ไร้สาระ!” เว่ยอู๋จี้อุทานด้วยความโกรธ “คุณแค่อยากใช้ฉันเพื่อช่วยให้คุณได้รับโอกาสสูงสุด”

อู๋ฮวาพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “คุณพูดถูกแล้ว เยี่ยฉังเซิงและคนอื่นๆ ได้ไปที่ภูเขาเหิงต้วนแล้ว ฉันต้องการความช่วยเหลือจากคุณเพื่อรับโอกาสสูงสุด”

เว่ยอู๋จี้ตะโกนว่า “แล้วทำไมคุณไม่ปล่อยฉันไปล่ะ?”

“ตราบใดที่คุณปล่อยฉัน ฉันจะช่วยให้คุณคว้าโอกาสสูงสุด”

“ฉันจะทำตามที่บอก”

อู๋ฮวาส่ายหัว “เจ้าชายเว่ย คุณคิดว่าฉันเป็นเด็กสามขวบหรือเปล่า?”

“อันที่จริง ฉันรู้ว่าคุณไม่ไว้ใจฉันเลย และฉันก็ไม่เชื่อใจคุณเช่นกัน”

“ดังนั้น ฉันต้องควบคุมคุณเพื่อความปลอดภัยของฉัน”

เว่ยอู๋จี้เยาะเย้ย “คุณกำลังฝัน แม้ว่าคุณจะควบคุมฉัน คุณจะไม่สามารถได้รับโอกาสสูงสุด”

อู๋ฮวายกเลิกข้อกังวลของเขา “คุณไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนั้น เมื่อถึงเวลา คุณเพียงแค่ต้องช่วยฉันหยุดเยี่ยฉังเซิงและหยุนซี”

ทันใดนั้น เว่ยอู๋จี้ก็รู้สึกหนาวสั่นในใจ

เขาเข้าใจว่า อู๋ฮวาต้องการใช้เขาต่อสู้กับเยี่ยฉังเซิงและหยุนซี พร้อมทั้งคว้าโอกาสสูงสุดไปพร้อมๆ กัน ไม่ว่าอู๋ฮวาจะได้รับโอกาสสูงสุดหรือไม่ก็ตาม เขาก็จะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย

เสียงของเว่ยอู๋จี้เปลี่ยนเป็นเย็นชา “อู๋ฮวา ในฐานะสมาชิกของนิกายพุทธ คุณไม่มีความเห็นอกเห็นใจบ้างเหรอ?”

“คำพูดของคุณผิด ฉันได้แสดงความเห็นอกเห็นใจอย่างมากโดยการช่วยคุณแล้ว ไม่เช่นนั้นฉันก็จะไม่ใส่ใจ” อู๋ฮวากล่าวว่า “ในโลกนี้ ไม่มีใครใจดีกับใครโดยไม่มีเหตุผล”

“ฉันช่วยชีวิตคุณไว้ ดังนั้นชีวิตของคุณควรเป็นของฉัน”

เว่ยอู๋จี้พูดด้วยความโกรธว่า “อู๋ฮวา ถ้าฉันตาย ราชวงศ์ต้าเว่ยจะไม่มีวันปล่อยคุณไป”

อู๋ฮวาหัวเราะอย่างไม่เกรงกลัว “คุณกำลังคิดมาก ราชวงศ์ ต้าเว่ยจะต้องโกรธแค้นเยี่ยฉังเซิงและหยุนซี ที่ทำให้คุณต้องตาย”

“ยกตัวอย่างเช่น ฉันสามารถเป็นคนรับใช้ของคุณ เชื่อฟังคำสั่งของคุณ”

“ฉันเป็นร่างดาบโดยธรรมชาติ มีศักยภาพที่จะเป็นนักบุญแข็งแกร่งในอนาคต ลองนึกภาพว่าการมีนักบุญแข็งแกร่งเป็นผู้รับใช้ของคุณ จะช่วยให้คุณบรรลุสิ่งที่ยิ่งใหญ่อย่างไม่ต้องสงสัย”

“นอกจากนี้ เมื่อฉันกลายเป็นจักรพรรดิต้าเว่ย ในอนาคต ต้าเว่ยทั้งหมดจะภักดีต่อคุณ นี่เป็นสิ่งที่ดีสำหรับคุณและวัดสายฟ้าใหญ่”

“การรักษาฉันให้มีชีวิตอยู่นั้นมีค่ามากกว่าการฆ่าฉัน คุณไม่คิดอย่างนั้นเหรอ อู๋ฮวา?”

อู๋ฮวาพยักหน้าเล็กน้อย “คุณมีเหตุผล”

ท่าทางของเว่ยอู๋จี้สดใสขึ้น “อู๋ฮวา ในเมื่อคุณคิดว่าฉันมีเหตุผลก็ปล่อยฉันเร็วๆ ! เยี่ยฉังเซิงและหยุนซีได้มุ่งหน้าไปยังภูเขาเหิงต้วนแล้ว รีบออกเดินทางกันเถอะ ดังนั้นพวกเขาจะไม่ทุบตีพวกเรา รีบสู่โอกาสสูงสุดกัน”

“ฉันบอกตอนไหนว่าจะปล่อยคุณ” ใบหน้าของอู๋ฮวาดุร้าย และนิ้วของเขาก็เจาะเข้าไปในหน้าผากของเว่ยอู๋จี้ โดยตรง

“อา..….” เว่ยอู๋จี้ร้องด้วยความเจ็บปวด

อู๋ฮวากล่าวว่า “คุณควรช่วยฉันจัดการกับเยี่ยฉังเซิงและหยุนซี อย่างเชื่อฟังดีกว่า และแสดงคุณค่าสุดท้ายของคุณ!”

“เว่ยอู๋จี้ คุณจะต้องตายอย่างน่าสังเวช……” ก่อนที่เว่ยอู๋จี้จะพูดจบประโยค เขาก็ถูกห่อหุ้มด้วยแสงพุทธ และดวงตาของเขาก็ค่อยๆ มัวลง

หลังจากนั้นสักครู่

อู๋ฮวาถอนนิ้วออกแล้วพูดว่า “คุกเข่า”

เว่ยอู๋จี้เหมือนกับหุ่นเชิดที่ไม่มีชีวิต คุกเข่าลงต่อหน้าอู๋ฮวาอย่างไม่แสดงออก

อู๋ฮวาจึงพูดว่า “เห่าเหมือนสุนัข”

“วูฟ วูฟ วูฟ……” เว่ยอู๋จี้เห่าอย่างเชื่องช้า

อู๋ฮวาพูดต่อ “เรียกว่า พ่อสิ”