วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1654

หลังจากสัมผัสได้ถึงเจตนาฆ่า อมตะชางเหม่ยก็รีบเก็บเหรียญทองแดงออกไปแล้วหันไปมอง เพียงเพื่อเห็นหญิงสาวสวยคนหนึ่งไล่ตามร่างสีขาว

“มีคนมา!”

อมตะชางเหม่ยเตือน

ในความเป็นจริง ก่อนที่เขาจะเตือน เยี่ยชิวและหยุนซีได้สังเกตเห็นเจตนาฆ่าแล้ว

“ผู้หญิงคนนั้นคือเหยาเมิ่งจากพื้นที่เทพฮุ่นตุ้น!”

หยุนซีจำตัวตนของผู้หญิงคนนั้นได้ทันที จากนั้นมองไปที่ร่างสีขาวและอุทานด้วยความประหลาดใจ “หืม เหยาเมิ่งกำลังไล่ตามใครอยู่ ทำไมถึงได้เร็วขนาดนี้?”

เยี่ยชิวยังสังเกตเห็นร่างสีขาวและตระหนักว่าความเร็วของมันรวดเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ เร็วเกินกว่าจะมองเห็นได้ชัดเจน

“ใครจะเร็วขนาดนี้?”

“อาจจะเป็นอู๋ฮวา?”

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ เยี่ยชิวก็เปิดใช้งานตาสวรรค์ทันที

“บัซ!”

หลังจากเยี่ยชิวเปิดใช้งานตาสวรรค์ วิสัยทัศน์ของเยี่ยชิวก็ชัดเจนขึ้นทันที และเขาสามารถมองเห็นร่างสีขาวได้ชัดเจน สีหน้าประหลาดใจปรากฏบนใบหน้าของเขา “ฉันไม่คิดว่าจะเป็นเขา”

เมื่อได้ยินคำพูดของเขา หยุนซีก็ถามว่า “คุณรู้จักคนที่เหยาเมิ่งกำลังไล่ตามหรือเปล่า?”

“ฉันไม่เพียงแต่รู้จัก แต่เคยเห็นมาก่อนด้วย” เยี่ยชิวยิ้ม “มันคือจิ้งจอกขาวตัวน้อย”

“อะไรนะ?” หยุนซีพูดอย่างเหลือเชื่อว่า “ฉังเซิง คุณแน่ใจหรือว่าจำไม่ผิด?”

“ฉันแน่ใจว่าเป็นมันแน่นอน” เยี่ยชิวยืนยัน

หยุนซีดูงุนงงและพูดว่า “เมื่อก่อนฉันพบกับจิ้งจอกขาวตัวน้อย ฉันสังเกตมันอย่างระมัดระวังและไม่มีร่องรอยการฝึกฝนบนร่างกายของมัน แต่ตอนนี้ ความเร็วของมันเร็วขนาดนี้ได้อย่างไร?”

“มันอาจจะพบกับโอกาสพิเศษบางอย่างหรือเปล่า?”

เยี่ยชิวตอบว่า “ฉันไม่รู้ว่ามันมีโอกาสหรือไม่ แต่ฉันรู้ว่ามันไม่เหมาะกับเหยาเมิ่ง”

หยุนซีกล่าวว่า “เหยาเมิ่ง เป็นนักบุญหญิงแห่งพื้นที่เทพฮุ่นตุ้น และยังเป็นอัจฉริยะที่ได้ฝึกฝนขั้นต้งเทียนทั้งเก้า ฉันแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมสุนัขจิ้งจอกสีขาวตัวน้อยถึงได้ยั่วยุเธอ?”

ขณะที่หยุนซีพูดจบ พวกเขาก็ได้ยินเสียงตะโกนของเหยาเมิ่ง

“ปีศาจ คิดว่าจะหนีไปไหน? มาเผชิญหน้ากับความตายซะ!” เมื่อเสียงของเหยาเมิ่งดังขึ้น มีดบินก็ยิงออกไปในอากาศราวกับสายฟ้า มีเป้าหมายที่จะฆ่าจิ้งจอกขาวตัวน้อย

ความเร็วของมีดบินเร็วเกินไป ราวกับว่ามันสามารถซ่อนตัวอยู่ในอากาศได้ ทำให้ไม่อาจคาดเดาได้

ในขณะนั้น แม้แต่เยี่ยชิวก็รู้สึกถึงอันตราย ไม่ต้องพูดถึงจิ้งจอกขาวตัวน้อยที่ถูกมีดบินไล่ล่า

“สวูช!”

มีดบินพุ่งออกไปราวกับฟ้าร้อง เข้าใกล้จิ้งจอกขาวตัวน้อยในพริบตา ซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่ถึงสิบเซนติเมตร

ในช่วงเวลาวิกฤติ

จิ้งจอกขาวตัวน้อยตอบสนองอย่างรวดเร็ว โดยใช้เทคนิคร่างกายที่เป็นเอกลักษณ์และความเร็วอันเหลือเชื่อ เพื่อหลบการโจมตีของมีดบินอย่างสิ้นหวัง

อย่างไรก็ตาม ขณะที่มันหลบเลี่ยงมีดบินเล่มแรก ทันใดนั้นมีดบินอีกเล่มก็ปรากฏขึ้นในอากาศข้างหน้า โดยมีเจตนาฆ่าที่รุนแรง ฟันตรงไปที่หัวของจิ้งจอกขาวตัวน้อย

มีดบินนี้ปรากฏขึ้นกะทันหันเกินไปและดุร้ายอย่างยิ่ง เมื่อจิ้งจอกขาวตัวน้อยสัมผัสได้ถึงอันตราย มีดบินก็พุ่งลงมาทางหัวของมันอย่างดุร้าย เจตนาฆ่าอันน่าสะพรึงกลัวทำให้หนาวสั่นไปถึงกระดูกสันหลัง

แม้ว่าจิ้งจอกขาวตัวน้อยจะตอบสนองอย่างรวดเร็วและหลีกเลี่ยงพื้นที่สำคัญ แต่ก็ยังถูกมีดบินโจมตีที่ด้านหลัง

“เอ้ง” สุนัขจิ้งจอกสีขาวตัวน้อยส่งเสียงกรีดร้องอันแหลมคมตกลงมาจากอากาศสู่พื้น ทิ้งรอยเลือดไว้บนหลัง แม้แต่กระดูกก็เผยออกมา เป็นภาพที่น่าตกตะลึง

เมื่อเยี่ยชิวเห็นฉากนี้ ก็ฉายแววความเย็นชาในดวงตาของเขา และพูดอย่างเย็นชาว่า “คู่ควรกับการเป็นนักบุญหญิงแห่งพื้นที่เทพฮุ่นตุ้น มีทักษะค่อนข้างมากจริงๆ”

หยุนซียิ้มและกล่าวว่า “ไม่เพียงแต่การฝึกฝนของเธอจะน่าประทับใจ แต่รูปร่างของเธอยังค่อนข้างดีอีกด้วย”

“เป็นอย่างนั้นเหรอ?” ในเวลานี้เท่านั้นที่เยี่ยชิวเงยหน้าขึ้นมองเพื่อขยายขนาดเหยาเมิ่งอย่างจริงจัง และดังที่หยุนซีพูด เหยาเมิ่งมีรูปลักษณ์ที่ดี

เหยาเมิ่งเป็นคนสูงและหุ่นดี ใบหน้าสวยงาม เธอสวมชุดยาวสีเขียวที่เข้ารูปพอดี โดยผมของเธอถูกผูกไว้ด้านหลังศีรษะ เผยให้เห็นหน้าผากที่เรียบเนียนและมีกล้าหาญระหว่างคิ้ว

เอวเรียว ขายาว โดยเฉพาะอย่างยิ่งบางส่วนของเธอ เหมือนลูกบาสเกตบอล ซึ่งเยี่ยชิวไม่เคยเห็นใหญ่ขนาดนี้มาก่อน

“ในบรรดาเผ่าพันธุ์ปีศาจ เผ่าพันธุ์จิ้งจอกเป็นที่เคารพนับถือ พื้นหลังของมันไม่เล็กเลย”

เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย โดยไม่เคยคาดคิดเลยว่าสุนัขจิ้งจอกสีขาวตัวเล็กจิ๋วนี้จะเป็นสมาชิกของเผ่าพันธุ์ปีศาจจริงๆ

“ปีศาจ วันนี้แกถึงวาระแล้ว” เหยาเมิ่งพูดอย่างเย็นชา “พวกเราซึ่งเป็นเผ่าพันธุ์มนุษย์จะไม่ยอมให้คุณมีชีวิตอยู่”

เป็นที่ทราบกันดีว่า ผู้ฝึกฝนที่เป็นมนุษย์มองว่าเผ่าพันธุ์ปีศาจเป็นศัตรูตัวฉกาจ

“กร๊าก” จิ้งจอกขาวตัวน้อยคำรามอีกครั้ง โชว์ฟันและดูดุร้าย

“เจ้าหนู เราควรเข้าไปแทรกแซงไหม?” อมตะชางเหม่ยถามเบาๆ

เขามาจากโลกมนุษย์และไม่มีความเกลียดชังต่อเผ่าพันธุ์ปีศาจ แต่ถ้านิกายดาบชิงอวิ๋นต้องการโจมตีจิ้งจอกขาวตัวน้อยด้วย พวกเขาอาจไม่สามารถยืนหยัดอยู่ได้

“พี่ใหญ่ ฉันแนะนำว่าอย่าฆ่ามัน แค่จับมันไว้” หลินต้าเหนี่ยวกล่าว “นี่คือจิ้งจอกสวรรค์เก้าหางเลือดบริสุทธิ์ เนื้อและเลือดของมันมีประโยชน์มากมาย”

ก่อนที่เยี่ยชิวจะได้พูด เสียงของเหยาเมิ่งก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“ปีศาจ พินาศ!”

หลังจากพูดเช่นนั้น เหยาเมิ่งก็ส่ายแขนเสื้อ และมีดบินสีแดงเลือดก็พุ่งออกมาราวกับดาวตก มุ่งเป้าที่จะฆ่าจิ้งจอกขาวตัวน้อยอย่างรวดเร็ว

การโจมตีครั้งนี้ไร้ความปรานีอย่างยิ่ง

จิ้งจอกขาวตัวน้อยรู้สึกเกร็งขึ้น รู้สึกถึงอันตรายอย่างแรงกล้า เตรียมโต้กลับ ทันใดนั้น ร่างสีขาวก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า โดยขวางมีดบินไว้

“หืม?”

จิ้งจอกขาวตัวน้อยรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เมื่อมองขึ้นไปพบว่าคนที่เข้ามาแทรกแซงคือเยี่ยชิว

ความประหลาดใจปรากฏขึ้นในดวงตาของมัน เห็นได้ชัดว่าไม่ได้คาดหวังให้เยี่ยชิวช่วย

เยี่ยชิวถือมีดบินอยู่ระหว่างสองนิ้ว แล้วมองไปที่เหยาเมิ่งและพูดว่า “มันเป็นแค่สุนัขจิ้งจอก ทำไมถึงอยากฆ่าขนาดนี้ล่ะ?”