วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1664

“ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ...”

เหล่าศิษย์นิกายดาบชิงอวิ๋นต่างพุ่งเข้าใส่โลงศพทองคำอย่างบ้าคลั่ง ราวกับลืมเลือนซึ่งแรงกดดันอันน่าสะพรึงกลัวที่แผ่ปกคลุมไปทั่ว

“กลับมา! กลับมาเดี๋ยวนี้นะ!” หยุนซีตวาดเสียงดัง

แต่...ทุกอย่างสายเกินไปแล้ว

“ปุ ปุ ปุ...”

ร่างของศิษย์นิกายดาบชิงอวิ๋นสิบกว่าคนแหลกสลายเป็นหมอกเลือดในพริบตา เหลือเพียงจิตวิญญาณที่ยังคงอยู่

หยุนซีรีบคว้าดวงจิตเหล่านั้นกลับมาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะจ้องมองไปยังจิ้งจอกขาวด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว “จิ้งจอกสวรรค์เก้าหาง ยังกล้าปลุกปั่นยุยงอีก ฉันจะไม่เกรงใจนายแน่!”

จิ้งจอกขาวเหลือบมองหยุนซีด้วยสายตาเหยียดหยาม ราวกับจะบอกว่า เจ้าเด็กน้อย คิดว่าข้ากลัวเจ้าหรือไร?

หยุนซีกล่าวต่อ “ในเผ่าปีศาจ มีวิชาเทพหนึ่งที่เรียกว่าวิชาวาจามารยาลวง”

“ผู้ใดโดนวิชานี้เข้าจะขาดสติทันที”

เมื่อได้ยินดังนั้น เหล่าศิษย์นิกายดาบชิงอวิ๋นต่างโกรธแค้น

“จิ้งจอกสวรรค์เก้าหางใช้คำล่อลวงให้ผู้คนหลงผิด ช่างชั่วร้ายนัก”

“เผ่าปีศาจสมควรตายตกไปตามกัน อย่าปล่อยให้มันมีชีวิตอยู่”

“ฆ่ามัน!”

“......”

เสียงโวยวายดังระงม

เหล่าศิษย์นิกายดาบชิงอวิ๋นต่างชักอาวุธออกมา จ้องมองจิ้งจอกขาวด้วยสายตาอาฆาตแค้น พร้อมจะปลิดชีพมัน

จิ้งจอกขาวไม่สะทกสะท้าน กลับหัวเราะเยาะ “ฉันบอกให้พวกนายไปแย่งชิงโอกาสสูงสุด พวกนายก็ไปจริงๆ พวกนายไม่มีสมองรึไง?”

“แรงกดดันอันน่าสะพรึงกลัวขนาดนั้น พวกนายมองไม่เห็นเหรอ?”

“แล้วถ้าฉันบอกให้พวกนายไปกินขี้ พวกนายจะไปกินจริงๆ เหรอ?”

เหล่าศิษย์นิกายดาบชิงอวิ๋นโกรธจนพูดไม่ออก “นาย...”

“นายอะไร! ฉันพูดผิดตรงไหน?” จิ้งจอกขาวกล่าว “พวกนายไม่ใช่เด็กสามขวบแล้วนะ ผู้ใหญ่ต้องรับผิดชอบต่อการกระทำของตัวเอง”

เหล่าศิษย์นิกายดาบชิงอวิ๋นโกรธจนหน้าซีด โดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกที่เหลือแต่จิตวิญญาณ พวกเขาแทบจะระเบิดตัวเองด้วยความโกรธ

“ปากดีนัก” หยุนซีจ้องจิ้งจอกขาวตัวน้อยตัวนั้น แล้วพูดว่า “ถ้านายไม่ยุยงพวกเขา พวกเขาจะทำลายร่างกายตัวเองได้ยังไง?”

“เด็กน้อย ฉันไม่เห็นด้วยกับคำพูดของเธอ” จิ้งจอกขาวตัวน้อยพูด “ถ้าพวกเขาไม่มีความคิดที่จะแย่งชิงโอกาสสูงสุด พวกเขาจะถูกฉันล่อลวงได้ยังไง?”

“ท้ายที่สุดแล้ว มันก็เป็นเพราะใจคน”

หยุนซีถูกยั่วจนโมโหเดือดดาลจึงตวาดเสียงดังลั่นว่า “ถึงฉันจะไม่เคยมีเรื่องบาดหมาง และไม่เคยเกลียดชังเผ่าปีศาจ แต่การกระทำของนายในวันนี้ มันล้ำเส้นฉันไปมาก ฉันจะไม่ปล่อยนายไปแน่”

เมื่อพูดจบ หยุนซีก็จะลงมือ

“ฮึ่ม ถ้าที่นี่ไม่ใช่ภูเขาอมตะ เพียงแค่ฉันปรายตามองเธอก็เหลือแต่กระดูกแล้ว”

จิ้งจอกขาวตัวน้อยคิดในใจ มันฉลาดมาก รู้ดีว่าตอนนี้ตัวเองไม่ใช่คู่มือของหยุนซี จึงรีบหลบไปอยู่ข้างหลังเยี่ยชิว

“เยี่ยฉังเซิง นายต้องช่วยฉันนะ”

เยี่ยชิวพูดว่า “หาเรื่องใส่ตัวแท้ๆ”

“ฉันไม่สน ไม่ว่าอย่างไรนายต้องช่วยฉัน” จิ้งจอกขาวตัวน้อยพูด “เพื่อนาย ฉันถึงกับยอมเสียชีวิตไปหนึ่งครั้งเลยนะ”

หยุนซีพูดว่า “ฉังเซิง หลบไป ฉันจะฆ่ามัน”

นี่...

เยี่ยชิวปวดหัว

“เยี่ยฉังเซิง ถ้าไม่ใช่ฉัน นายจะได้เห็นโอกาสสูงสุดไหม? ถ้านายไม่ช่วยฉัน ฉันจะกลายเป็นผีมาหลอกหลอนนายไปตลอดชีวิต” จิ้งจอกขาวตัวน้อยขู่เยี่ยชิว

หยุนซีพูดอีกครั้งว่า “ฉังเซิง เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับนาย นี่เป็นเรื่องระหว่างมันกับนิกายดาบชิงอวิ๋นของเรา หลบไป ฉันจะฆ่ามัน”

“ส่วนพี่น้องที่สูญเสียร่างกาย ฉันจะมอบสมุนไพรวิญญาณให้คนละสิบต้น เป็นการชดเชยแทนมัน”

เหล่าศิษย์เห็นเยี่ยชิวมีท่าทีเด็ดเดี่ยว บวกกับความสัมพันธ์ระหว่างเยี่ยชิวกับหยุนซี พวกเขาจึงไม่อาจกล่าวอะไรได้อีก

“นายใจกว้างดีนะ เพื่อปีศาจจิ้งจอกตัวหนึ่ง ถึงกับยอมสละสมุนไพรมากมายขนาดนี้” หยุนซีรู้สึกขุ่นเคืองใจ เอ่ยด้วยความน้อยใจ “นายจะช่วยมันชดใช้สินะ แล้วเมื่อครู่มันทำให้ฉันโกรธ นายจะชดเชยฉันยังไง?”

เยี่ยชิวส่งกระแสจิตไปหาหยุนซีอย่างเงียบๆ ว่า “สิบครั้ง พอไหม?”

“ฮึ่ม...” หยุนซีส่งเสียงในลำคอ จ้องมองด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ พร้อมส่งกระแสจิตตอบกลับ “ไม่ถึงสิบครั้ง ฉันไม่ยอมยกโทษให้นายแน่”

เยี่ยชิวหัวเราะหึๆ ในใจ เขารู้ว่าเรื่องปวดหัวนี้ในที่สุดก็คลี่คลายลงแล้ว

ทันใดนั้น เยี่ยชิวก็ลงมือ

“โป๊ก!”

เยี่ยชิวดีดหน้าผากจิ้งจอกขาวตัวน้อยหนึ่งที จนมันร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บ

“เยี่ยฉังเซิง นายกล้าตีฉัน?”

จิ้งจอกขาวตัวน้อยเงยหน้ามองเยี่ยชิว ดวงตาสีเขียวมรกตเต็มไปด้วยความโกรธ

“ครั้งนี้แค่ดีดหน้าผากนาย ถ้านายยังกล้าก่อเรื่องอีก ระวังฉันจะ...” เยี่ยชิวพูดพลางยกนิ้วขึ้นทำท่าจิ้ม

ในชั่วพริบตา จิ้งจอกขาวตัวน้อยก็ตัวสั่น รีบซุกหน้าลงในอ้อมอกเยี่ยชิว พลางสบถในใจ ‘ไอ้สารเลว กล้ารังแกฉัน รอให้พ้นจากหุบเขาอมตะนี้ก่อนเถอะ ฉันจะจัดการนายให้สาสม’

ทันใดนั้นเอง…

“เปรี้ยง!”

เสียงฟ้าร้องสนั่นหวั่นไหวดังมาจากเบื้องบน

ทุกคนรีบเงยหน้าขึ้นมอง เห็นสายฟ้าฟาดผ่าลงมาจากท้องฟ้า พุ่งตรงไปยังโลงศพสีทอง

“ไม่ดีแล้ว สายฟ้ากำลังจะทำลายโลงศพนั่น”