วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1689

เยี่ยชิวตกตะลึง

ข้าทำไม่ได้?

สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยบอกว่าข้าทำไม่ได้?

หึหึ หากเจ้าเป็นหญิงงามที่สุดในโลก ข้าจะทำให้เจ้ารู้ว่าข้าทำได้หรือไม่ได้!

เยี่ยชิวกล่าว : “หากเจ้าทำได้ เจ้ามาทำ”

สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยกระโดดออกจากอ้อมแขนของเยี่ยชิวด้วยเสียงฮึดฮัด มาที่ด้านหน้าหลุมแล้วตะปบค่ายกลด้วยอุ้งเท้าของมัน

เยี่ยชิวเห็นพฤติกรรมของมันและเยาะเย้ย: "ถ้าเจ้าสามารถทำลายค่ายกลด้วยวิธีนี้ได้ ข้าก็จะ..."

พรึ่บ !

ค่ายกลสั่นไหว

วินาทีต่อมา ทุกอย่างก็พังทลายลงมา

เสียงของเยี่ยชิวก็หยุดกะทันหัน เขามองสุนัขจิ้งจองขาวตัวด้วยด้วยความประหลาดใจ

“เยี่ยฉังเซิง ข้าเก่งมากเลยใช่ไหมล่ะ?” สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยหันกลับมาและพูดด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ

เยี่ยชิวพยักหน้า : “เจ้าเก่งมาก”

สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยยิ้มแล้วพูดว่า: " เมื่อกี้ท่านบอกว่า หากข้าสามารถทำลายค่ายกลนั้นได้ ท่านเตรียมจะทำอะไรนะ?"

“ท่านจะตีข้าใช้หรือไม่?”

“มาสิ มาตีข้าเลย”

สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยวิ่งไปตรงหน้าเยี่ยชิวแล้วยื่นก้นออกมา

คนอื่นๆ ต่างตกตะลึงเมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ จิ้งจอกเก้าหางทำไมถึงได้มีความชอบเช่นนี้?

จากนั้น ทุกคนก็มองดูเยี่ยชิวด้วยสายตาที่แปลกประหลาด

“เยี่ยฉังเซิง ท่านมัวชักช้าอะไรอยู่ ขอร้องท่านรีบตีข้าเร็ว ๆ เถอะ ” สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยเร่งเร้า

เยี่ยชิวไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากกัดฟันแล้วตบที่ก้นสุนัขจิงจอกขาวตัวน้อยเบา ๆ

สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย "เยี่ยฉังเซิง ท่านทำอะไรอยู่? ทำไมมือของท่านไม่มีเรี่ยวแรงเลย? ตีให้แรง ๆ หน่อยสิ"

ป้าด !

เยี่ยชิวตบไปอย่างแรงหนึ่งที

“โอ้~ รู้สึกดีจัง!” เสียงของสุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยเต็มไปด้วยเสน่ห์น่าหลงไหล เหมือนกับเสียงร้องของผู้หญิงที่มีความสุขสุดๆ ให้ตายเถอะ...

ล้มสลาย——

จิตวิญญาณ !

ทันใดนั้นทุกคนก็มองไปที่เยี่ยชิวด้วยสายตาที่แปลกประหลาดยิ่งกว่าเดิม

“ศิษย์พี่ พี่ใหญ่เขาดูไม่ปกติเท่าไหร่ ” โม่เทียนจีกระซิบ

อมตะชางเหม่ยหัวเราะเบา ๆ และพูดว่า "คาดไม่ถึงว่าเจ้าเด็กคนนี้มีความชอบเช่นนี้ ข้ายอมแพ้จริง ๆ "

หยุนซียืนอยู่ข้าง ๆ จ้องมองไปที่สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยแล้วพูดด้วยสีหน้าไม่แยแส: "หึ สุนัขจิ้งจอกยังพลังชี่ยังไม่เก่งกล้าพอ ก็ยังอยากได้รับความรักจากมนุษย์"

สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยรีบแย้งทันที: "เยี่ยฉังเซิง เธอว่าข้า "

“ข้าว่าเจ้าแล้วยังไง?” หยุนซีพูดด้วยน้ำเสียงไม่ดี: “ข้าขอเตือนเจ้า เจ้าเป็นปีศาจสุนัขจิ้งจอกตนหนึ่งเท่านั้น อย่าคิดที่จะยั่วยวนฉังเซิงของข้า มิเช่นนั้น ข้าจะไม่ไว้ชีวิตเจ้า "

สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยหัวเราะเยาะ: "โถ่....ชางเซิงของข้า ฮ่าฮ่าฮ่า ข้าอยากหัวเราะให้ตายจริงๆ"

“เยี่ยฉังเซิงเป็นคนของเจ้าตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“พวกเจ้าไหว้ฟ้าดินเป็นสามีภรรยากันแล้วงั้นรึ?”

“ ทำไมเจ้าไม่บอกว่าผู้ชายทุกคนในโลกฝึกเซียนล้วนเป็นของเจ้าล่ะ?”

อมตะชางเหม่ยได้ยินคำพูดเหล่านี้ ก็มองดูสุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยอย่างลึกซึ้งและพูดพึมพำกับตัวเองว่า: " ไม่ยักรู้เลยว่าฝีปากของเจ้าสุนัขจิ้งจอกตัวนี้คมคายไม่แพ้ข้าเลย นับถือ ๆ "

เมื่อพูดถึงทักษะฝีปากแล้ว หยุนซีไม่ใช่คู่ปรับของสุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยจริงๆ รึ... ผิดแล้ว ในระหว่างการต่อสู้กับเยี่ยชิว ทักษะฝีปากของหยุนซียังคงดีมาก

แต่เมื่อต้องโต้เถียงกัน หยุนซีก็ด้อยกว่าสุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยมาก เธอโกรธมากจนร่างกายอันบอบบางของเธอสั่นเทา

“องค์ชายอู่ ท่านมามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร” โม่เทียนจีถาม

และแน่นอนอู่เชียนฟานไม่กล้าบอกความจริงแก่พวกเขาอยู่แล้ว ขืนเขาบอกความจริงที่ว่าเขาตกลงมาในหลุมนี้โดยไม่ได้ตั้งใจ มันช่างเป็นเรื่องที่น่าอายที่สุด

ลองคิดดูสิว่าองค์ชายรองแห่งราชวงศ์ต้าโจวผู้สง่างาม ซึ่งเป็นอัจฉริยะของตงเทียนขั้นสูงสุด ดันตกลงมาในหลุมและไม่สามารถออกไปได้ หากเขาพูดตามความเป็นจริง คนคงได้หัวเราะเยาะเขาจนฟันร่วงหมดปากหรอกหรือ?

อู่เชียนฟานกล่าวว่า : "ข้าไม่ได้ตกลงมา ข้ากระโดดลงมาด้วยตัวของข้าเอง"

“ข้าเจอสัตว์ดุร้ายสองตัวในระหว่างเดินทาง ขณะที่กำลังต่อสู้กัน ข้าได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย หลังจากนั้นข้าก็ได้พบกับนักบวชอีกหลายรูป พวกเขาคิดจะฆ่าข้า และในหมู่พวกเขาก็มีตงเทียนขั้นสูงสุดหลายคนอยู่ในนั้นด้วย”

“ข้าฆ่าพวกเขา และตัวข้าเองก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส ข้าก็เลยอยากหาสถานที่สงบๆ ไว้รักษาอาการบาดเจ็บ ข้าก็เลยมาที่นี่”

“แต่สิ่งที่ข้าไม่ได้คาดคิดคือที่นี่กลับซ่อนค่ายกลลึกลับอยู่ในหลุมนี้ด้วย มันเข้ามาง่ายแต่ออกไปนั้นยาก ข้าพยายามอย่างเต็มที่ที่จะทำลายค่ายกลนี้”

“โชคดีที่พวกท่านมาที่นี่”

อมตะชางเหม่ยจ้องมองไปที่อู่เชียนฟานอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามว่า: "องค์ชายอู่ เหตุใดเส้นผมบนหัวขององค์ชายหายไปหนึ่งกระจุก มันสีดำ ๆ เหมือนถูกฟ้าผ่าเลย"

ให้ตายเถอะ ประเด็นที่ไม่ได้พูดถึงกลับไปพูดถึงมันทำไม

อู่เชียนฟานก็โมโหขึ้นมาเมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เขาแค่สบถด่าว่าไอ้เฒ่าชราเฮงซวยเพียงคำเดียว ก็ถูกสายฟ้าฟาดที่หัว โชคดีที่สายฟ้าไม่ได้ทรงพลังมาก ไม่เช่นนั้นเขาคงตายไปนานแล้ว

อู่เชียนฟานถอนหายใจและพูดว่า: "ท่านนักพรตไม่รู้อะไร ในบรรดานักบวชที่ข้าพบ มีคนหนึ่งที่รู้วิชาสายฟ้า ข้าเลยถูกลอบทำร้าย โชคดีที่ข้าตอบโต้ได้ทันเวลา ไม่เช่นนั้นพวกท่านก็คงไม่ได้เจอข้าอีกแล้ว ”

อมตะชางเหม่ยพยักหน้า: "ข้าเข้าใจแล้ว ดูเหมือนว่าองค์ชายอู่จะโชคดีมาก”

อู่เชียนฟานกระตุกมุมปากของเขา โชคดีบ้าบอ โชคร้ายซะมากกว่า

“ข้าช่วยเจ้ารักษาบาดแผลก่อนดีกว่า” เยี่ยชิวหยิบเข็มทองออกมารักษาอู่เชียนฟาน จากนั้นเขาก็หยิบยาอายุวัฒนะออกมาสองสามเม็ดแล้วส่งให้อู่เชียนฟานแล้วพูดว่า "เจ้ารักษาบาดแผลของเจ้าก่อนเถอะ!"

"ขอบคุณ" อู่เชียนฟานไม่ได้แสดงท่าทีใดๆ เขารับยาอายุวัฒนะมาและเริ่มรักษาบาดแผลของเขา

ไม่นานหลังจากนั้นอู่เชียนฟานก็หายจากอาการบาดเจ็บและได้รับพลังกลับคืนมา จากนั้นเขาก็ทำท่าแปลก ๆ เขาขุดดินอย่างรวดเร็วด้วยมือทั้งสองข้าง

ในไม่ช้า แผ่นหินสีเข้มก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าทุกคน โดยมีคำจารึกไว้สี่คำ

“สมบัติล้ำค่า!”