วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1692

เมื่อลูกศิษย์ของนิกายดาบชิงอวิ๋นได้ยินว่านั่งหันหน้าเข้ากำแพงแล้วพิจารณาถึงความผิดสามปี แต่ละคนเเอบจ้องหู่จื่อ เต็มไปด้วยความเกลียดชัง

ทั้งหมดต้องโทษไอ้สารเลวของเผ่าปีศาจนี้!

“มองอะไร! ถ้าสามปีน้อยไปงั้นก็นั่งหันหน้าเข้ากำแพงแล้วพิจารณาถึงความผิดสามสิบปี! ”หยุนซีตะโกน

ในทันที ลูกศิษย์ของนิกายดาบชิงอวิ๋นก็รีบเก็บสายตากลับมา หัวก้มลงยิ่งตํ่า

หยุนซีพูดอีกครั้ง“ฉันไม่สนใจว่านิกายอื่นจะคิดอย่างไรกับเผ่าปีศาจ กล่าวโดยสรุป ถ้าเผ่าปีศาจไม่รุกรานนิกายดาบชิงอวิ๋นของพวกเรา งั้นนิกายดาบชิงอวิ๋นพวกเราก็ห้ามตามฆ่าเผ่าปีศาจ”

“ถ้าต่อไปยังทำาต่อแบบนี้ ฉันจะไม่ไว้ชีวิตพวกนาย”

หลังจากพูดจบ หยุนซีก็หันหลังกลับ และเดินไปต่อหน้าหู่จื่อ เเละกล่าวขอโทษ“หู่จื่อ ฉันขอโทษเเทนพวกเขา และโปรดอย่าเเคร์พวกเขา”

หู่จื่อกล่าวว่า“อาจารย์เเม่พูดหนักไปเเล้ว ทั้งหมดเป็นครอบครัวเดียวกัน ฉันไม่โต้เถียงกับพวกเขาหรอก ”

ลูกศิษย์ของนิกายดาบชิงอวิ๋นเบิกตากว้าง นายเป็นเผ่าปีศาจ ใครเป็นครอบครัวเดียวกับนาย

“ช่างเป็นเด็กที่เชื่อฟัง แกดเจ็ตนี้ให้นาย”หยุนซีหยิบสร้อยข้อมือเงินออกจากแหวนอวกาศ แล้วยื่นให้หู่จื่อ

สร้อยข้อมือสีเงินนี้สลักด้วยอักษรรูน ดูเเล้วก็ไม่ใช่ของธรรมดา

“ขอบคุณอาจารย์เเม่”หู่จื่อกําลังจะรับสร้อยข้อมือเงินมา แต่ถูกหยุดโดยลูกศิษย์ของนิกายดาบชิงอวิ๋นเรียกหยุด

“เดี๋ยวก่อน!”

ลูกศิษย์คนหนึ่งรีบพูดว่า “ปราชญ์หญิง สร้อยข้อมือวัชระเป็นอาวุธศักดิ์สิทธิ์ คุณจะมอบมันให้กับคนเผ่าปีศาจได้ยังไง? ”

อะไรนะ สร้อยข้อมือนี้เป็นอาวุธศักดิ์สิทธิ์?

หู่จื่อตกตะลึง

เยี่ยชิวก็ทอดถอนใจอย่างใจหายเช่นกัน คู่ควรกับการเป็นลูกสาวของหัวหน้านิกายใหญ่ที่หนึ่งของตงฮวง ออกมือก็คืออาวุธศักดิ์สิทธิ์ หญิงร่ํารวย!

“สร้อยข้อมือวัชระเป็นของของฉัน ฉันอยากมอบให้ใครก็ได้ใครพูดมากอีก ระวังว่าฉันไม่เกรงใจ”

หยุนซีจ้องลูกศิษย์ที่พูดไปที แล้วพูดเบาๆกับหู่จื่อ“ รับไปเถอะ เอาเป็นของขวัญแรกพบที่ฉันให้นาย นายอย่าไม่ชอบ ”

ล้อเล่น ใครจะไม่ชอบอาวุธศักดิ์สิทธิ์!

หู่จื่อลังเลเล็กน้อย และพูดว่า “อาจารย์เเม่ ของขวัญชิ้นนี้มีค่าเกินไป ฉัน......”

หยึนซีไม่รอให้หู่จื่อพูดจบ เขายัดสร้อยข้อมือวัชระไว้ในมือของหู่จื่อ แล้วพูดว่า “ลองสวมดู”

หู่จื่อไม่เกรงใจต่อ สวมสร้อยข้อมือวัชระไว้บนข้อมือ ขนาดกําลังพอดี

“ขอบคุณอาจารย์เเม่”หู่จื่อกล่าวอย่างซาบซึ้ง

หยุนซียิ้ม“ไม่เป็นไร ก็ไม่ได้เป็นของดีอะไร นายชอบก็ดีเเล้ว””

เหล่าลูกศิษย์ของนิกายดาบชิงอวิ๋น แต่ละคนอิจฉาจนตาแดงเเล้ว

ในเวลาเดียวกัน ก็บ่นหยุนซีในใจ

“ปราชญ์หญิงใจกว้างจริงๆ เขาแค่เรียกว่าอาจารย์เเม่ เธอก็ให็สร้อยข้อมือวัชระเเล้ว”

ในเวลานี้ อมตะชางเหม่ย “ซิ่ว”มาถึงหน้าหยุนซี และพูดอย่างเจ้าเล่ห์ว่า“นางฟ้าหยุนซี ถ้าคุณไม่ถือสา ข้าก็เรียกคุณว่าอาจารย์เเม่เถอะ?”

หยุนซี“......”

“นายไร้ยางอายไหม?”เยี่ยชิวดุ

อมตะชางเหม่ยไม่เเค่ร์ และพูดด้วยรอยยิ้ม“ ถ้าข้ายังเอาหน้า จะอยู่ได้จนถึงตอนนี้? ”

“หน้าไม่สําคัญ สิ่งที่สำคัญคืออาวุธศักดิ์สิทธิ์”

“นางฟ้าหยุนซี ถ้าคุณไม่ถือสา ฉันกราบให้คุณ”

หยันซุปิดปากและยิ้มและพูดว่า “เต้าจ่าง เมื่อไหร่ที่นายว่างเเล้ว อย่าลืมไปหาฉันที่นิกายดาบชิงอวิ๋น ฉันให้อาวุธศักดิ์สิทธิ์แก่นายชิ้นหนึ่ง ”

อมตะชางเหม่ยส่ายหัวและถอนหายใจ“หู่จื่อ นายเปลี่ยนไปแล้ว!”อายุยังน้อยก็โกหกเเล้ว ความไร้เดียงสาของนายหายไปไหนเเล้ว? ”

หู่จื่อมองบน“ฉันพูดความจริง”

อมตะชางเหม่ยว่า“ไม่ว่านายจะยอมรับหรือไม่ ความหล่อเหลาของข้านั้นเห็นได้ทุกคน......”

“เอาล่ะ อย่าไร้สาระ” เยี่ยชิวขัดจังหวะอมตะชางเหม่ย และถามว่า “หู่จื่อ บอกฉันเร็วๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมนายเป็นคนของเผ่าปีศาจเเล้ว?”

“เรื่องนี้เป็นเรื่องยาว” หู่จื่อกล่าวว่า“วันนั้นพวกเราอยู่ในภูเขาคุนหลุน ฉันแทงเต่ามังกรด้วยหอก จากนั้นก็ถูกปกคลุมไปด้วยแสงสีขาว ตอนนั้นฉันรู้สึกแต่หัววิงเวียน ราวกับว่าเข้าไปในทางสัญจร ”

“เมื่อฉันลืมตาขึ้นอีกที ฉันก็พบว่าฉันตกลงบนแท่นบูชา รอบๆล้อมไปด้วยผู้คนที่แต่งตัวแปลกประหลาดมากมาย”

“ต่อมาฉันถึงรู้ว่า ตรงนั้นเป็นทาบตอนเหนือของโลกฝึกเซียน เป็นอาณาเขตของเผ่าปีศาจ”

“ส่วนผู้คนรอบๆแท่นบูชา เป็นผู้เเข็งแกร่งของเผ่าพันธุ์ปีศาจ”

“ฉันยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น คนเหล่านั้นก้มลงกราบฉัน และบอกว่าฉันเป็นนายน้อยปีศาจ และต่อมายังจัดพิธีต้อนรับให้ฉันอย่างยิ่งใหญ่”

“ตั้งแต่นั้นมา ฉันก็อาศัยอยู่ในเผ่าปีศาจ ผู้อาวุโสเหล่านั้นสอนให้ฉันฝึกฝนทักษะ และยังให้ฉันแช่ตัวในอ่างยาทุกวัน ดื่มเลือดสัตว์ ร่างกายของฉันก็แข็งแรงขึ้นเรื่อยๆ และทักษะก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว”

“วันก่อน ผู้อาวุโสกลุ่มหนึ่งบอกฉันว่าภูเขาอมตะถือกําเนิดขึ้นเเล้ว และมียังบอกว่าที่นี่มีโอกาสสําหรับ ให้ฉันต้องมาที่นี่”

“ดังนั้น พวกเขาจึงได้ทําเทเลพอร์ต ส่งฉันเข้ามา”

หู่จื่อเกาหัว และยิ้มซื่อๆ“อาจารย์ ไม่ได้เจอพวกเธอมานาน คิดถึงพวกเธอมากเลย ”

เยี่ยชิวประหลาดใจเล็กน้อย เขาไม่คาดคิดว่าประสบการณ์ของหู่จื่อ จะแปลกประหลาดขนาดนี้

“หู่จื่อ นายพบโอกาสอะไรหรือยัง?”เยี่ยชิวถาม

หู่จื่อส่ายหัว“อะไรก็หาไม่เจอ”

ในขณะนี้ เยี่ยชิวพบว่าโลงศพเลือดสีแดงเลือดหมูในถุงเฉียนคุนสั่นเล็กน้อย