วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1696

“ไง นายไม่เต็มใจจะรับกระบี่แทนฉันเหรอ?” เยี่ยชิวจ้องหลินต้าเหนี่ยวพลางเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม

ดวงตาของหลินต้าเหนี่ยวกลอกไปมาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะตอบว่า “แน่นอนว่าฉันยินดีรับกระบี่แทนพี่ใหญ่ เพียงแต่พลังฝีมือของฉันน้อยนิด คงต้านทานกระบี่นั้นไว้ไม่ได้...”

“พอได้แล้ว” เยี่ยชิวตัดบทหลินต้าเหนี่ยว หันไปมองอมตะชางเหม่ยและโม่เทียนจี ก่อนจะกล่าวว่า “ความคิดของพวกท่าน ฉันเข้าใจดี การโยนความผิดให้อู่เชียนฟานเป็นความคิดที่ไม่เลว”

“แต่พวกท่านอยู่กับฉันมานาน น่าจะรู้จักนิสัยใจคอฉันดี ฉันไม่มีทางหักหลังสหายร่วมตาย”

เมื่อได้ยินว่าเยี่ยชิวไม่เห็นด้วย อมตะชางเหม่ยก็ร้อนใจขึ้นมาทันที “เจ้าเด็กเหลือขอ แล้วจะแก้ไขวิกฤตการณ์ครั้งนี้ยังไง?”

“ค่อยๆ เดินทีละก้าว” เยี่ยชิวตอบ “ตาเฒ่า ช่วยฉันทำนายดวงชะตาหน่อย อู่เชียนฟานหายไปไหน?”

“ต้องตามหาอู่เชียนฟานให้พบก่อน”

“ส่วนเรื่องออกจากหุบเขา ค่อยหาวิธีจัดการทีหลัง”

อมตะชางเหม่ยยังคงไม่พอใจจึงถามย้ำอีกครั้ง “เจ้าเด็กน้อย นายแน่ใจนะว่าจะทำแบบนี้?”

“แน่ใจ” เยี่ยชิวตอบอย่างหนักแน่น

อมตะชางเหม่ยจนใจ ต้องหยิบเหรียญทองแดงออกมาทำนายดวงชะตา

“แปะ!”

ไม่นาน เหรียญสามเหรียญก็ตกลงบนฝ่ามืออมตะชางเหม่ย เมื่อเห็นภาพที่ปรากฏ อมตะชางเหม่ยก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย “แปลก...”

“เป็นยังไง?” เยี่ยชิวถาม

“ขอฉันทำนายอีกครั้ง” อมตะชางเหม่ยกล่าวจบ ก็โยนเหรียญขึ้นไปในอากาศ เหรียญทั้งสามหมุนวนอยู่เหนือศีรษะ

อมตะชางเหม่ยท่องคาถาเบาๆ สิบวินาทีต่อมา ก็ยื่นมือขวาออกไป เหรียญทั้งสามตกลงบนฝ่ามืออีกครั้ง

เมื่อเห็นภาพที่ปรากฏ อมตะชางเหม่ยก็ขมวดคิ้วอีกครั้ง

“เป็นยังไงบ้าง?” เยี่ยชิวถามอีกครั้ง

อมตะชางเหม่ยตอบว่า “ฉันหาตำแหน่งของอู่เชียนฟานไม่พบ แต่จากภาพที่เห็น สถานการณ์ของเขาดูไม่ค่อยดีนัก”

เยี่ยชิวได้ยินดังนั้นก็รู้สึกหนักอึ้งในใจ

เหตุที่เขาอยากพบอู่เชียนฟานก่อนออกจากเขานั้น ก็เพราะเป็นห่วงว่าอู่เชียนฟานอาจตกอยู่ในอันตราย

ตามหลักแล้ว ก่อนหน้านี้ตอนที่โลงศพทองคำปรากฏขึ้น ก็เกิดความวุ่นวายไปทั่ว ด้วยวรยุทธ์และฐานะของอู่เชียนฟาน ก็น่าจะปรากฏตัวออกมาตั้งนานแล้ว

แต่อู่เชียนฟานกลับไม่ปรากฏตัวออกมาจนถึงตอนนี้ มันผิดปกติมาก

“เจ้าเด็กนี่ไปอยู่ที่ไหนกันนะ” เยี่ยชิวขมวดคิ้ว

“ให้ฉันลองดู” โม่เทียนจีพูดจบ ก็เดินไปข้างหน้าสองก้าว แล้วดีดนิ้วออก

วูบ!

ในพริบตาเดียว อักขระแปดทิศก็ปรากฏขึ้นกลางอากาศ หมุนวนไม่หยุด พร้อมกับเปล่งแสงสีขาวนวลออกมา

ครู่หนึ่งผ่านไป...

โม่เทียนจีทำนายเสร็จ ก็รู้สึกเหลือเชื่ออยู่บ้าง พูดว่า “ฉันก็หาตำแหน่งของอู่เชียนฟานไม่พบ”

“แต่ตามที่ศิษย์พี่พูด จากลักษณะของดวงชะตาขององค์ชายแห่งต้าโจวผู้นี้ดูไม่ค่อยดีเลย”

หลินต้าเหนี่ยวพึมพำ “ฉันว่าอย่าเสียเวลาเลย รีบออกจากเขาเถอะ...”

ยังพูดไม่ทันจบ หลินต้าเหนี่ยวก็เห็นสายตาของเยี่ยชิวมองมา ก็รีบปิดปากทันที

“เจ้าเด็กน้อย ภูเขาอมตะไร้ขอบเขต อยากจะหาอู่เชียนฟาน คงไม่ง่ายหรอก” อมตะชางเหม่ยพูดไปพูดมา ก็ยังคงพูดว่า เราอย่าไปสนใจชีวิตเหรอความตายของอู่เชียนฟานเลย ออกจากเขาเถอะ

เยี่ยชิวครุ่นคิดครู่หนึ่ง “ฉันขอทำนายบ้าง!”

“พี่ใหญ่ ท่านก็ทำนายเป็นด้วยเหรอ” หลินต้าเหนี่ยวทำหน้าชื่นชม “สมกับเป็นพี่ใหญ่ของฉันหลินต้าเหนี่ยว เก่งจริงๆ”

เยี่ยชิวเก็บกิ่งไม้จากพื้นขึ้นมา แล้วโยนออกไป

“เพี๊ยะ!”

กิ่งไม้ตกถึงพื้น ชี้ตรงไปทางทิศตะวันออก

หลินต้าเหนี่ยวเบิกตากว้าง นี่ก็เรียกว่าทำนายเหรอ?

นี่มันไม่ใช่พึ่งดวงเหรอ?

เขาจึงนั่งพักใต้ต้นไม้ ใครจะไปรู้ว่าขี้นกดันตกลงบนหัวเขา

อู่เชียนฟานโกรธมาก จึงคิดจะฆ่านกตัวนั้น แต่ไม่คาดคิดว่า นกตัวนั้นกลับเป็นอสูรร้ายที่มีพลังไม่ธรรมดา เขาต้องออกแรงอย่างหนักถึงจะฆ่ามันได้

เขาจึงนำนกตัวนั้นมาย่างกิน เมื่ออิ่มหนำสำราญแล้ว ก็ไปปลดทุกข์ข้างพุ่มหญ้า เพิ่งจะปลดเข็มขัด ก็มีงูตัวหนึ่งพุ่งออกมาจากพุ่มหญ้า เกือบกัดเจ้าโลกของเขาขาด

อู่เชียนฟานหงุดหงิดใจมาก จึงต่อสู้กับงูตัวนั้นอีกยก

เมื่อเขาจัดการงูได้แล้ว ตัวเขาก็ได้รับบาดเจ็บไม่น้อย เขาจึงต้องพักรักษาตัวอยู่ที่เดิม รอจนกว่าอาการบาดเจ็บจะหายดี ค่อยไปตามหาอู๋ฮวาอีกครั้ง

ในระหว่างที่เขากำลังรักษาตัว ก็มีนักพรตกลุ่มหนึ่งผ่านมา พวกเขาเห็นอู่เชียนฟานได้รับบาดเจ็บ จึงคิดชั่ว คิดจะฆ่าชิงทรัพย์

ในหมู่พวกนั้นมีผู้แข็งแกร่งขั้นต้งเทียนอยู่หลายคน

อาการบาดเจ็บของอู่เชียนฟานยังไม่ทันหายดี ก็ต้องมาปะทะกับเหล่าผู้ฝึกตนอีกครั้ง เขาต่อสู้ไป ถอยร่นไป

ในท้ายที่สุด ด้วยพลังฝีมือที่เหนือกว่า เขาสามารถกำจัดกลุ่มผู้ฝึกตนได้หลายระลอก แต่ยังไม่ทันได้พักหายใจ พื้นดินใต้เท้าก็ยุบตัวลง เขาพลัดตกลงไปในหลุมดิน

ซึ่งนั่นก็คือสถานที่ที่เขาติดอยู่ ณ ตอนนี้

หลุมดินนี้ไม่ได้มีขนาดใหญ่โตอะไร แต่ภายในกลับเต็มไปด้วยอักขระเวท ราวกับกรงขังที่กักขังอู่เชียนฟานเอาไว้

อู่เชียนฟานใช้สารพัดวิธีก็ไม่อาจออกจากหลุมดินได้ ราวกับฟ้าดินไม่รับฟังเสียงร้องขอของเขา

“ไม่นึกเลยว่าฉันผู้เป็นถึงองค์ชาย จะต้องมาจบชีวิตลงที่นี่”

ความคับแค้นใจทำให้เขาสบถออกมา

“สวรรค์เฮงซวย ฉันสาปแช่ง!”

ตูม...

เสียงฟ้าผ่าดังสนั่นลงมาในหลุมดิน สายฟ้าฟาดลงบนศีรษะของอู่เชียนฟาน

“อ๊าก...”

อู่เชียนฟานร้องโหยหวน ร่างกายล้มลงไปนอนกับพื้น