วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1742

จู่ๆ หนานกงจิงหยุนก็ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าเยี่ยชิว โดยมีฝ่ามือของเธอตกลงบนหัวของเยี่ยชิว

ทันใดนั้น เยี่ยชิวก็รู้สึกได้ถึงรัศมีอันเยือกเย็นที่ห่อหุ้มเขาไว้ ทำให้ทั้งร่างกายเย็นชา

หนานกงจิงหยุนผู้อยู่ใกล้ๆ รอยยิ้มของเธอเปลี่ยนเป็นลางร้ายกล่าวว่า “เจ้าหนู ในเมื่อคุณไม่พูด ฉันคงต้องใช้จิตวิญญาณค้นหาคุณ“

“ไม่ว่าคุณจะมีสมบัติอะไรอยู่บนตัวคุณ หรือคุณมีความลับอะไรอยู่ ฉันก็จะหาคำตอบในไม่ช้า”

อมตะชางเหม่ยส่งข้อความว่า “เจ้าหนู รีบนำลูกกิเลนมาให้เลือด และใช้หม้อเฉียนคุนเพื่อโจมตีเธอให้ตาย”

เมื่อไม่มีทางเลือกอื่น เยี่ยชิวจึงเตรียมที่จะสื่อสารกับลูกกิเลนภายในกระเป๋าเฉียนคุณ ทันใดนั้น เสียงของจิ้งจอกขาวตัวน้อยก็ดังก้องอยู่ในหูของเขา

“เยี่ยฉังเซิง อย่าขัดขืน ปล่อยให้เธอค้นหาจิตวิญญาณของคุณ” จิ้งจอกขาวตัวน้อยกล่าว

เยี่ยชิวโกรธมาก “จริงๆ แล้วคุณอยู่กับใคร? คุณไม่มีมโนธรรมหรือเปล่า? ถ้าฉันตาย คุณก็ก็ไม่รอดเช่นกัน”

“เยี่ยฉังเซิง เชื่อฉันเถอะ” น้ำเสียงของจิ้งจอกขาวตัวน้อยพูดอย่างจริงใจ “ถ้าฉันช่วยคุณ เธอจะไม่ประสบความสำเร็จ”

“คุณช่วยฉันได้เหรอ? อย่าโกหก” เยี่ยชิวไม่เชื่อเลย การฝึกฝนของจิ้งจอกขาวตัวน้อยนั้นต่ำกว่าของเขา เธอจะต่อกรกับมหาอำนาจนักบุญได้อย่างไร?

“เยี่ยฉังเซิง เชื่อฉันสักครั้ง โอเคไหม? ฉันขอร้อง” จิ้งจอกขาวตัวน้อยร้องขอ

ทันใดนั้น เยี่ยชิวก็จำสิ่งที่เหล่าจิ่วพูดได้

“เหล่าจิ่วกล่าวว่า ในช่วงเวลาวิกฤติมันจะช่วยฉันได้ และจะทำให้ฉันรู้สึกประหลาดใจ เป็นไปได้ไหมว่าจิ้งจอกขาวตัวน้อยมีวิธีจัดการกับมหาอำนาจนักบุญจริงๆ ?”

เยี่ยชิวไม่เชื่อเรื่องจิ้งจอกขาวตัวน้อย แต่เขาเชื่อเหล่าจิ่ว

แม้ว่าเหล่าจิ่วชอบอวด แต่ทักษะของเขาก็ไม่น้อยเลย

“เอาล่ะ ฉันจะเชื่อคุณครั้งนี้ แต่จำไว้ว่า ถ้าฉันตาย คุณก็จะไม่รอดเช่นกัน” เยี่ยชิวถามต่อ “คุณวางแผนจะทำอะไร?”

“คุณไม่จำเป็นต้องถาม อีกไม่นานคุณจะรู้” จิ้งจอกขาวตัวน้อยพูดอย่างลึกลับ “เยี่ยฉังเซิง ฉันจะทำให้คุณประหลาดใจในภายหลัง”

“ฉันหวังว่ามันจะไม่น่ากลัว ฉันฝากชีวิตของฉันไว้กับคุณแล้ว ดังนั้นระวังด้วย” เยี่ยชิวกล่าว

จิ้งจอกขาวตัวน้อยกล่าวว่า “เยี่ยฉังเซิง อย่าเพิ่งทำอะไร จงทำจิตใจให้สงบ”

“ให้เธอค้นหาจิตวิญญาณของคุณ”

“ไม่ต้องห่วง คุณไม่ตาย ฉันจะปกป้องคุณ”

จากนั้นเยี่ยชิวก็พูดกับหนานกงจิงหยุนอย่างเย็นชาว่า “หญิงชรา อย่าคาดหวังที่จะเรียนรู้อะไรจากฉันเลย”

“คุณพูดอะไร?” ใบหน้าของหนานกงจิงหยุนเปลี่ยนไปทันที

“ฉันบอกว่าคุณคือหญิงชรา อย่าคาดหวังที่จะเรียนรู้อะไรจากฉัน” เยี่ยชิวพูดซ้ำ

“กรี๊ด! กรี๊ด! กรี๊ด! หนานกงจิงหยุนตะโกนด้วยความโกรธ “คุณกล้าดียังไงมาว่าฉันแก่ ฉันจะฆ่าคุณ”

“นางฟ้า อย่าโกรธ” หลี่เจาฮุยรีบแนะนำ “เด็กคนนี้จงใจยั่วยุคุณ อย่าตกหลุมพลาง รีบค้นหาวิญญาณของเขาอย่างรวดเร็ว”

หนานกงจิงหยุน หายใจเข้าลึกๆ ระงับความโกรธของเธอ แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “เจ้าหนู กล้าเรียกฉันว่าแก่ คุณได้ตายแน่”

“หลังจากการค้นหาวิญญาณเสร็จสิ้น ฉันจะสังหารคุณ”

บัซ!

จู่ๆ ฝ่ามือของหนานกงจิงหยุนก็เปล่งแสงจ้าออกมา ห่อหุ้มศีรษะของเยี่ยชิวไว้อย่างสมบูรณ์

ในทันที เยี่ยชิวรู้สึกราวกับว่าหนังศีรษะของเขาถูกมดนับล้านแทะ และจิตวิญญาณของเขาก็เจ็บปวดแสนสาหัส

เยี่ยชิวกัดฟันและไม่ส่งเสียงใดๆ

“ฉันไม่ได้คาดหวังว่า กระดูกของคุณจะแข็งขนาดนี้ มาดูกันว่าคุณจะอดทนได้นานแค่ไหน”

หนานกงจิงหยุนพูดด้วยรอยยิ้มเย็นชา ขณะที่พลังในฝ่ามือของเธอแข็งแกร่งยิ่งขึ้น

ก่อนที่เยี่ยชิวจะตอบสนอง ทันใดนั้น แสงเทพอันเจิดจ้าก็ปะทุออกมาจากร่างของหนานกงจิงหยุน ไม่ชัดเจนว่าเธอใช้วิธีการใด แต่แสงเทพพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าราวกับสายฝนที่โปรยลงมา นำความเย็นมาสู่โลกทันที

ทันใดนั้น เปลวไฟบนร่างของหนานกงจิงหยุน ก็ดับลงจนหมด

ขณะนี้ แขนซ้ายและร่างกายส่วนล่างของหนานกงจิงหยุน ถูกไฟไหม้ เหลือเพียงร่างที่ไหม้เกรียม

ผมของเธอถูกไฟไหม้เช่นกัน ใบหน้าที่เคยสวยของเธอตอนนี้กลายเป็นสีดำ คล้ายกับสัตว์ประหลาด ไร้เสน่ห์แบบเดิม

จิ้งจอกขาวตัวน้อยถอนหายใจ “หญิงชราคนนี้มีหนทางบางอย่าง”

“ฉันตั้งใจจะเผาเธอให้ตายด้วยไฟปีศาจ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าแผนของฉันจะล้มเหลว”

“อย่างไรก็ตาม พลังของไฟปีศาจก็ไม่เลวเลย เธอจะไม่สามารถฟื้นร่างที่หายไปของเธอได้สักระยะหนึ่ง”

“เยี่ยฉังเซิง ไม่ต้องกลัว เนื่องจากไฟปีศาจไม่สามารถฆ่าเธอได้ ฉัน……จะจัดการเธอเป็นการส่วนตัว”

เยี่ยชิวตอบว่า “แม้ว่าเธอจะได้รับบาดเจ็บ แต่เธอก็ยังคงเป็นมหาอำนาจนักบุญ”

จิ้งจอกขาวตัวน้อยเยาะเย้ยว่า “ก็แค่นักบุญ จะเก่งอะไรนักหนา เมื่อเธอพบฉัน เธอจะไม่เหลือชีวิตรอดแล้ว”

“คุณแค่คุยโว!” ไม่ใช่ว่าเยี่ยชิวไม่เชื่อเรื่องจิ้งจอกขาวตัวน้อย แต่การฝึกฝนของจิ้งจอกขาวน้อยนั้นต่ำเกินไป ในสายตาของเขา แม้ว่าจิ้งจอกขาวตัวน้อยจะไม่ได้แอบโจมตีหนานกงจิงหยุนในตอนนี้ และแม้ว่าเขาจะต่อสู้อย่างสุดกำลังแล้ว เขาก็ไม่สามารถเทียบเคียงหนานกงจิงหยุนได้

“ไอ้เด็กบ้า แกกล้าโจมตีฉัน มาตายซะ!” หนานกงจิงหยุน ตะโกนอย่างดุเดือด ลอยไปในอากาศ มือขวาของเธอเอื้อมมือออกไปด้วยห้านิ้ว เล็งไปที่คอของเยี่ยชิว

“ปัง!”

ทันใดนั้น อุ้งเท้าตัวน้อยมีขนก็ปรากฏขึ้นมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ กระแทกเข้าที่คางของหนานกงจิงหยุนด้วยเสียง “แคร็ก” ที่คมชัด คางของหนานกงจิงหยุนแตก เลือดกระเซ็น ร่างของเธอก็กระเด็นไป

“อะไรกัน?” เยี่ยชิว รู้สึกประหลาดใจอย่างมาก จิ้งจอกขาวตัวน้อยทำให้มหาอำนาจนักบุญบาดเจ็บ?

“นี่……เป็นไปได้ยังไง?”