วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1804

เยี่ยชิวงุนงงไม่เข้าใจ

เขามองออกว่า ชายชราผู้นี้มีความมั่นใจต่อเขาเป็นอย่างมาก

"ตัวฉันเองยังไม่เชื่อเลย แล้วทำไมเขาถึงเชื่อมั่นขนาดนี้นะ"

เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจ จึงกล่าวถามว่า: "ทำไมคุณถึงแน่ใจ ว่าฉันจะสามารถพาคุณออกไปได้ล่ะ?"

ชายชรากล่าวตอบกลับว่า: "ตอนที่จักรพรรดิวั่นกู่ชิงเทียนจะจากไปเขาบอกเอาไว้ว่า ถ้าหากเขาไม่กลับมา วันหนึ่งในอนาคต จะมีเผ่ามนุษย์ที่มาที่นี่ ถึงเวลานั้น เผ่ามนุษย์คนนั้นจะมีวิธีช่วยให้ฉันออกไปได้"

เยี่ยชิวกล่าว: "แล้วฉันเป็นเผ่ามนุษย์คนแรกที่เข้ามาเหรอ?"

"ใช่ครับ" ชายชราพยักหน้า

เยี่ยชิวกล่าว: "ถึงแม้ว่าฉันจะเป็นเผ่ามนุษย์คนแรกที่เข้ามา แล้วคุณรู้ได้อย่างไรว่า คนที่จักรพรรดิวั่นกู่ชิงเทียนพูดถึงคือฉัน?"

ชายชรากล่าวว่า: "จะต้องเป็นคุณอย่างแน่นอน เพราะว่าการฝึกฝนของคุณคือวิชามังกรศักดิ์สิทธิ์เก้าชั้นเชิง"

ในดวงตาของเยี่ยชิวปรากฏเจตนาสังหารออกมา

นับตั้งแต่เขาเข้ามาในโลกฝึกเซียน เขาได้พบกับผู้มีฝีมือสูงไม่น้อย ตลอดจนนักปราชญ์ผู้แข็งแกร่ง แต่ทว่า ผู้ที่สามารถมองการฝึกพลังของเขาออกภายในแวบเดียวนั้นก็แทบจะไม่มีเลยสักคน

"คุณรู้ถึงการฝึกพลังของฉันด้วยเหรอ?" สายตาของเยี่ยชิวเคร่งขรึมเล็กน้อย

"รู้สิครับ" ชายชรากล่าว: "พูดอย่างไม่ปิดบัง ฉันเคยติดตามอยู่ข้างกายของจักรพรรดิวั่นกู่ชิงเทียน และได้พบเจอกับผู้แข็งแกร่งล้ำเลิศมาอย่างนับไม่ถ้วน"

"หนึ่งในจำนวนนั้นมีอยู่คนหนึ่ง ที่ทำให้ฉันรู้สึกประทับใจเป็นอย่างมาก"

"นั่นก็คือตาเฒ่าคนหนึ่ง เขาได้ประมือกับจักรพรรดิวั่นกู่ชิงเทียนตลอดหนึ่งวันหนึ่งคืน คุณลองเดาซิว่าผลลัพธ์เป็นอย่างไร?"

"เขาพ่ายแพ้" เยี่ยชิวกล่าว

"เปล่า เขาไม่ได้แพ้" ชายชรากล่าว: "ตาเฒ่าผู้นั้นและจักรพรรดิวั่นกู่ชิงเทียนไม่อาจตัดสินผู้ชนะได้ และจบลงด้วยการเสมอกัน"

อะไรนะ?

เยี่ยชิวตกตะลึงตาค้าง ภายในใจคิดว่า ใครกันที่เก่งกาจขนาดนี้ สามารถต่อสู้กับจักรพรรดิผู้แข็งแกร่งโดยไม่พ่ายแพ้อย่างนั้นเหรอ?

"หรือว่าตาเฒ่าผู้นั้นจะเป็นจักรพรรดิผู้แข็งแกร่งเหมือนกัน?" เยี่ยชิวกล่าวถาม

"ไม่ใช่หรอก เขาไม่ใช่จักรพรรดิ เพราะนับตั้งแต่วั่นกู่เป็นต้นมา แต่ละยุคสมัยก็จะมีจักรพรรดิเพียงคนเดียวเท่านั้น"

ชายชรากล่าวว่า: "หลังจากที่จักรพรรดิวั่นกู่ชิงเทียนกลายเป็นจักรพรรดิ ในโลกใบนี้ ก็ไม่มีใครที่สามารถประมือกับเขาได้ถึงสิบกระบวนท่า แต่ตาเฒ่าผู้นั้น เขาได้ทำการประมือกับจักรพรรดิวันกู่ชิงเทียนที่นอกอาณาเขตตลอดหนึ่งวันหนึ่งคืน และคาดไม่ถึงว่าเขาจะไม่พ่ายแพ้ ซึ่งแม้แต่ฉันก็ยังตกตะลึง"

"ต่อมา จักรพรรดิวั่นกู่ชิงเทียนก็พูดคุยสนทนากับตาเฒ่าผู้นั้นอย่างถูกคอ ราวกับว่าเป็นเพื่อนสนิทกันมานมนาน"

"ฉันจำได้ว่าตาเฒ่าผู้นั้นเคยหยิบตำราเล่มหนึ่งออกมา และมอบให้กับจักรพรรดิวั่นกู่ชิงเทียนดู ฉันจำได้ชัดเจนว่า หน้าปกตำราเล่มนั้นเขียนคำว่า ‘วิชามังกรศักดิ์สิทธิ์เก้าชั้นเชิง’ "

"ตอนที่จักรพรรดิวั่นกู่ชิงเทียนเปิดอ่าน ฉันได้ชำเลืองมองอยู่ข้างๆ จักรพรรดิวั่นกู่ชิงเทียนบอกว่า ถ้าหากใครสามารถฝึกฝนการฝึกพลังนี้จนถึงขั้นสูงสุดได้ ก็จะสามารถเลื่อนขั้นขึ้นเป็นวั่นกู่ได้"

"ในตอนนั้นวั่นกู่ชิงเทียนก็ยังกล่าวอีกว่า แต่น่าเสียดายที่เขาไม่อาจฝึกฝนได้ เพราะว่าเขาเป็นจักรพรรดิ ซึ่งวิชามังกรศักดิ์สิทธิ์เก้าชั้นเชิงนี้จะต้องเป็นคนที่ไม่มีพลังยุทธ์ และเป็นผู้ที่มีสายเลือดพิเศษจึงจะมีคุณสมบัติที่จะฝึกฝนได้"

"ใช่แล้ว และดูเหมือนว่าตาเฒ่าผู้นั้นจะแซ่เดียวกันกับคุณชายเยี่ยด้วยนะครับ"

เขาก็แซ่เยี่ยเหมือนกันอย่างนั้นเหรอ?

ในทันใด เยี่ยชิวก็นึกถึงคนคนหนึ่งขึ้นมา เขาคืออาจารย์ตระกูลเยี่ย

หรือว่าจะเป็นอาจารย์จริงๆ?

เยี่ยชิวหยิบตำราวิชามังกรศักดิ์สิทธิ์เก้าชั้นเชิงออกมาทันที แล้วกล่าวถามว่า: "คุณลองดูซิว่า ใช่ตำราเล่มนี้หรือเปล่า?"

"ใช่ๆๆ ก็คือเล่มนี้ล่ะรับ" ชายชรากล่าวด้วยความประหลาดใจว่า: "คุณชายเยี่ย ตำราเล่มนี้มันมาอยู่ในมือของคุณได้อย่างไรกันครับ?"

"เป็นไปไม่ได้!"

"ฉันจำได้ว่า หลังจากที่จักรพรรดิวั่นกู่ชิงเทียนอ่านตำราเล่มนั้นแล้ว ก็นำตำราเล่มนั้นคืนให้กับตาเฒ่าผู้นั้น ตามหลักเหตุผลแล้ว ตำราก็ควรที่จะอยู่ในมือของตาเฒ่าผู้นั้นสิ....หรือว่าตาเฒ่าผู้นั้นเป็นบรรพบุรุษของคุณชายเยี่ย?"

"เพียะๆๆ!"

"นอกจากนี้ ตอนที่จักรพรรดิวั่นกู่ชิงเทียนและตาเฒ่าผู้นั้นเอ่ยถึงสถานที่นั้น สีหน้าของคนทั้งสองต่างก็เคร่งขรึมเป็นอย่างมาก กระทั่งในเวลาต่อมา คนทั้งสองก็ร่วมมือกันสร้างม่านพลัง เพื่อปิดบังความลับ คล้ายกับว่ากลัวว่าคนอื่นจะได้ยิน"

เยี่ยชิวขมวดคิ้วแน่น

ถ้าหากสิ่งที่วิญญาณวัตถุพูดเป็นความจริง เช่นนั้นสถานที่ที่อาจารย์และจักรพรรดิวั่นกู่ชิงเทียนหวาดกลัวนั้น มันคือที่ไหนกัน?

"หรือว่าจะเป็นโลกมนุษย์?"

"ไม่ใช่หรอก ด้วยพลังยุทธ์ของอาจารย์แล้ว คงจะไม่กลัวโลกมนุษย์เป็นแน่"

"แล้วมันคือที่ไหนกันนะ?"

"หรือว่าจะเป็น....ภูเขาอมตะ?"

หัวใจของเยี่ยชิวสั่นสะท้าน เพราะสถานที่สุดท้ายที่จักรพรรดิวั่นกู่ชิงเทียนหายสาบสูญไปนั้น ก็คือภูเขาอมตะ

"ฉันเคยเข้าไปในภูเขาอมตะแล้ว นอกเสียจากการได้รับโอกาสสูงสุดแล้ว อย่างอื่นก็ไม่มีอะไรที่ทำให้ฉันรู้สึกพิเศษเลยสักนิด"

"นอกจากนี้ ภูเขาอมตะมีความลับอะไร ฉันก็ไม่รู้เลย"

เยี่ยชิวคิดว่า ภูเขาอมตะอาจจะมีความลับอันมหาศาลที่ซ่อนอยู่ ซึ่งเป็นความลับที่แม้แต่จักรพรรดิผู้แข็งแกร่งก็ยังต้องหวั่นกลัว

"ดูเหมือนว่า เมื่อภูเขาอมตะปรากฏขึ้นอีกครั้ง ฉันคงจะต้องคิดหาวิธีเข้าไปดูสักหน่อยแล้วล่ะ"

"อีกทั้งอาจารย์ ด้วยสถานะของเขา ก็ดูเหมือนจะค่อนข้างไม่ธรรมดาเอาเสียเลย"

ในขณะที่เยี่ยชิวคิดถึงเรื่องเหล่านี้ ชายชราก็กล่าวขึ้นว่า: "คุณชายเยี่ยครับ การฝึกฝนของคุณคือวิชามังกรศักดิ์สิทธิ์เก้าชั้นเชิง อีกทั้งยังเป็นเผ่ามนุษย์ด้วย คุณจะต้องเป็นบุคคลนั้นที่จักรพรรดิวั่นกู่ชิงเทียนกล่าวถึงอย่างแน่นอน คุณจะต้องมีวิธีทำให้ฉันออกไปได้อย่างแน่นอน"

เยี่ยชิวกล่าวถาม: "จักรพรรดิวั่นกู่ชิงเทียนรู้ได้อย่างไรว่า ในอนาคตจะต้องมีเผ่ามนุษย์มาที่นี่?"

"บางทีจักรพรรดิผู้แข็งแกร่งอาจจะหยั่งรู้อดีตปัจจุบันและอนาคตก็ได้ครับ" ชายชรากล่าว: "คุณชายเยี่ย คุณรับฉันเป็นหลานเถอะครับ ฉัน....."

เยี่ยชิวยกมือขึ้น แล้วกล่าวตัดบทคำพูดของชายชราว่า "ถ้าหากฉันสามารถพาคุณออกไปได้ แล้วคุณจะให้ผลประโยชน์อะไรกับฉันล่ะ?"