วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1812

“ผู้อาวุโสม้า ท่านยังอยากแข่งขันอยู่หรือไม่?” เสียงของเยี่ยชิวดังมาจากการยืนห่างออกไปหลายร้อยลี้

ผู้อาวุโสม้าไม่ได้คาดหวังมาก่อนว่าเยี่ยชิวจะเร็วขนาดนี้ หลังจากนั้นเขาก็ตกใจแล้วประหม่าขึ้นเล็กน้อย

“คุณชายเยี่ย เมื่อครู่ข้าประมาทไป มาแข่งกันอีกครั้งเถอะ”

เยี่ยชิวเข้าใกล้ผู้อาวุโสม้าเพียงก้าวเดียว แล้วทำท่าทางเชื้อเชิญก่อนจะพูดว่า "เชิญ"

ผู้อาวุโสม้ากล่าวว่า "คุณชายเยี่ย คราวนี้เจ้าต้องระวังแล้ว ข้าจะไม่เมตตาใดๆ"

มันหมายความว่าอะไร?

เมื่อครู่เจ้าแสดงความเมตตาหรือ?

ดูไม่เหมือนเลยด้วยซ้ำ!

เยี่ยชิวกล่าวว่า "เชิญเถิด"

“เริ่ม” หลังจากที่ผู้อาวุโสม้าพูดจบ แสงศักดิ์สิทธิ์ก็ส่องลงมาใต้เท้าของเขา เขาก็ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวและปรากฏตัวห่างออกไปร้อยลี้

คราวนี้เขาแอบพัฒนาการฝึกฝนของตัวเองไปถึงขั้นหยวนอิงอย่างเงียบ ๆ ด้วยเหตุนี้ความเร็วของเขาจึงเร็วขึ้นกว่าเมื่อก่อนถึงสิบเท่า

“ฮึ่ม ข้าไม่เชื่อว่าเจ้ายังจะตามข้าได้ทัน?”

ผู้อาวุโสม้ามองย้อนกลับไป สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปในทันทีเพราะเยี่ยชิวติดตามเขาอยู่อย่างเงียบ ๆ

“โถ่วเว้ย ทำไมเร็วจังวะ”

ผู้อาวุโสม้ากัดฟันแล้วรีบพุ่งไปข้างหน้าอีก แต่ไม่ว่าเขาจะไปเร็วแค่ไหนก็ตาม เยี่ยชิวก็ยังตามเขามาติดๆอยู่เสมอ

พวกเขาทั้งสองไล่ล่าเป็นวงกลมในอากาศ ในที่สุดเยี่ยชิวก็บินผ่านหัวหัวของผู้อาวุโสม้าแล้วไปยืนอยู่ข้างหน้า

“ผู้อาวุโสม้า ท่านยังอยากแข่งอยู่หรือไม่?”

“ไม่แข่งแล้ว” ผู้อาวุโสม้าโค้งคำนับมือให้เยียชิวแล้วพูดว่า “คุณชายเยี่ยช่างรวดเร็วเหลือเกิน ข้ารู้สึกละอายใจในตัวเอง”

เยี่ยชิวกล่าวว่า "อันที่จริง ผู้อาวุโสม้าก็เร็วมากเช่นกัน หากท่านไม่ระงับการฝึกของท่าน ข้าก็จะไม่เป็นคู่ต่อสู้ของท่านอีกต่อไป"

เมื่อได้ยินอย่างนี้ ผู้อาวุโสม้าก็รู้สึกละอายใจ เพราะในแข่งขันเพื่อความเร็วเป็นครั้งที่สอง เขาใช้การฝึกฝนขั้นหยวนอิงแล้ว

“คุณชายเยี่ย ไม่จำเป็นต้องเจียมเนื้อเจียมตัว เจ้ารวดเร็วยิ่งนัก หากเจ้าเข้าถึงขั้นเทพระดับบรรลุแล้ว ความเร็วของเจ้าอาจเทียบเท่าได้กับนักบุญธรรมดา” ผู้อาวุโสม้าเปลี่ยนเสียงของเขาและถามว่า “คุณชายเยี่ย ข้าไม่รู้ว่าพลังศักดิ์สิทธิ์ของท่านมีชื่อเรียกวาอย่างไร”

“หนึ่งก้าวทะลุฟ้า!” เยี่ยชิวตอบ

ผู้อาวุโสม้าก้มศีรษะลงและไตร่ตรอง แม้ว่าเขาจะไม่เคยได้ยินเรื่องหนึ่งก้าวทะลุฟ้ามาก่อนก็ตาม แต่เพียงแค่เขาได้ยินชื่อก็รู้ได้ว่าพลังเวทย์นี้เยี่ยมยอดมากแค่ไหน

"เยี่ย……"

ผู้อาวุโสม้าเงยหน้าขึ้นและกำลังจะพูด แต่เห็นว่าเย่ชิวกำลังคุยกับสุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยอยู่

“ผู้อาวุโสท่านไหนที่จะสอนทักษะพิเศษของท่านให้ข้าเป็นคนต่อไป” เยี่ยชิวถาม

“หรือหากว่าเจ้าจะเลือกผู้อาวุโสเอง?” สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยกล่าว “ในบรรดาผู้อาวุโสที่เหลือ ผู้อาวุโสสุนัขเก่งในการติดตาม”

“ผู้อาวุโสงูเก่งเรื่องดาบ”

“ผู้อาวุโสแกะเก่งเรื่องอ่านใจของเขา”

“ผู้อาวุโสกระต่ายมีดวงตาคู่หนึ่งที่มีญาณทิพย์”

“ผู้อาวุโสเสือมีทักษะคำรามของเสือ”

“ผู้อาวุโสหมีเก่งในการป้องกัน”

“ในพวกเขาเหล่านี้ กระแสจิตของผู้อาวุโสแกะและการมีญาณทิพย์ของผู้อาวุโสกระต่ายนั้นมีมาแต่กำเนิดและไม่สามารถสอนให้กันได้”

“สำหรับผู้อาวุโสท่านอื่นๆ ลองคิดดูเอง เจ้าอยากเรียนรู้จากผู้อาวุโสท่านไหน?”

(ไม่มีผู้อาวุโสหนูในหมู่ผู้อาวุโสทั้งสิบ มีข้อผิดพลาดหลายครั้งที่ปรากฏก่อนหน้านี้ ทั้งหมดได้รับการแก้ไขแล้ว ทุกท่านโปรดเข้าใจ)

เยี่ยชิวตกอยู่ลึกๆ

“ผู้อาวุโสหมาเก่งในการติดตาม ข้ามีเสน่ห์ในการติดตาม ดังนั้นข้าจึงไม่ต้องเรียนรู้ทักษะพิเศษใดๆ จากเขา”

“ข้าสนใจความสามารถทางจิตของผู้อาวุโสแกะอย่างมาก หากว่าท่านเชี่ยวชาญ ท่านสามารถแอบฟังความคิดของคนอื่นได้ น่าเสียดายที่พลังเวทย์มนตร์นี้เป็นความสามารถโดยกำเนิดของผู้อาวุโสแกะ ข้าจึงเรียนรู้ไม่ได้”

"ตกลง" ผู้อาวุโสงูกล่าว "คุณชายเยี่ย วิชาดาบแห่งห้วงของข้าเรียกว่า "วิชาดาบงูทอง" มีทั้งหมดสามสิบหกกระบวนท่า ข้าจะส่งต่อคู่มือดาบให้กับเจ้าก่อน "

หลังจากพูดอย่างนั้น ผู้อาวุโสงูก็ชี้ไปที่กลางคิ้วของเยี่ยชิวในทันที เยี่ยชิวมีบทความเกี่ยวกับวิธีฝึกดาบอยู่ในใจของเขา

เยี่ยชิวสแกนอย่างรวดเร็ว ทำให้ความตื่นเต้นในใจของเขาก็หายไป

เพราะ "วิชาดาบงูทอง" นั้นเป็นเพียงขยะเมื่อเปรียบเทียบกับดาบเก้าจักรพรรดิสวรรค์

ผู้อาวุโสงูไม่ได้สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงเกี่ยวกับการแสดงออกของเยี่ยชิวและกล่าวว่า "คุณชายเยี่ย ข้าได้เรียนรู้กระบวนท่าที่สิบแปดของ "วิชาดาบงูทอง" และตอนนี้ข้าก็จะแสดงให้ท่านเห็น"

"ไม่..." ก่อนที่เยี่ยชิวจะพูดจบ ผู้อาวุโสงูก็ชักดาบออกมาแล้ว

ชวิ้ง!

เสียงดาบดังขึ้น

ผู้อาวุโสงูถือดาบยาวและใช้วิชาดาบสิบแปดกระบวนท่าในทันที พลังแห่งห่วงเวลาก็ปกคลุมต้นไม้โบราณที่เขียวชอุ่มแต่เดิมมีใบไม้สีเหลืองปลิวว่อนและกิ่งก้านของมันก็หนาขึ้นมาก

ผู้อาวุโสงูทิ้งดาบของเขาลงและพูดด้วยความภาคภูมิใจอย่างยิ่งว่า "วิชาดาบงูทองสิบแปดกระบวนท่าทำให้ต้นไม้โบราณนี้แก่ตัวลงเป็นเวลาห้าสิบปี"

หลังจากพูดจบ ผู้อาวุโสแกะก็ยิ้มและพูดว่า "วิชาดาบของผู้อาวุโสงูพัฒนาขึ้นมาก"

ผู้อาวุโสลิงกล่าวว่า "ดาบแห่งห้วงเวลานั้นไม่ธรรมดาจริงๆ"

ผู้อาวุโสหมีพยักหน้าและแสดงความคิดเห็น "พลังเวทย์มนตร์ใด ๆ ที่เกี่ยวข้องกับห้วงเวลาไม่ใช่เรื่องง่ายเลย"

“......”

“คุณชายเยี่ย เหตุใดเจ้าไม่ลองฝึกดูล่ะ” ผู้อาวุโสงูกล่าว

เยี่ยชิวพยักหน้าและกล่าวว่า "ผู้อาวุโสงู ข้าขอยืมดาบของเจ้า"

ผู้อาวุโสงูขว้างดาบในมือของเขาไปที่เยี่ยชิว

เยี่ยชิวหยิบดาบแล้วมองไปรอบ ๆ ก่อนจะเดินไปที่ต้นไม้เล็ก ๆ ที่หนาเท่ากับถ้วยน้ำ แล้วโบกดาบของเขา