วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1822

เยี่ยชิวเงยหน้าขึ้นมอง เห็นเพียงทุ่งหญ้ากว้างที่ว่างเปล่า กลายเป็นยอดเขาที่ไม่มีที่สิ้นสุด

ยอดเขาลูกหนึ่งสูงกว่าอีกลูกหนึ่ง

นอกจากนี้ ขนาดของยอดเขาเหล่านี้ดูบางราวกับกระดาษ ลอยขึ้นเหนือพื้นดิน แห้งแล้งและว่างเปล่า ดูเหมือนใบมีดที่เฉียบคม วางเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ

เยี่ยชิวสังเกตเห็นว่า บนยอดเขาที่สูงและไกลที่สุด มีหินแกะสลักขนาดใหญ่ตั้งอยู่

หินแกะสลักสูงเฉียดเมฆ ถูกปกคลุมไปด้วยหมอกหนา มองเห็นไม่ค่อยชัดเจน

จากนั้น บริเวณข้างหน้าห้าสิบเมตร มีป้ายแกะสลักสีดำแผ่นหนึ่งโผล่ขึ้นมาจากพื้นดินสูงประมาณร้อยฟุต มีตัวอักษรขนาดใหญ่สี่ตัวสลักอยู่บนนั้น

ดินแดนต้องห้ามเผ่าปีศาจ！

เยี่ยชิวเงยหน้าขึ้นมอง พบว่าป้ายแกะสลักนั้นเก่าแก่มาก เปล่งแสงแวววาวสีดำ ทำให้ผู้คนรู้สึกหน่วงใจมาก

“เอ๊ะ?”

เยี่ยชิวแอบอุทานออกมา และรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

เพราะว่า“ดินแดนต้องห้ามเผ่าปีศาจ”สี่คำนี้ กลับไม่ใช่อักษรปีศาจโบราณ แต่เป็นอักษรของเผ่ามนุษย์

นับตั้งแต่เขาเดินทางมาถึงเผ่าปีศาจ ทุกสิ่งที่เขาเห็นล้วนบันทึกเป็นอักษรของเผ่ามนุษย์และเผ่าปีศาจ ไม่คาดคิดว่า ป้ายแกะสลักแผ่นนี้จะอักษรของเผ่ามนุษย์ แต่กลับไม่มีอักษรของเผ่าปีศาจ

ในเวลานี้ จิ้งจอกขาวตัวน้อยและผู้อาวุโสทั้งสิบคนก็หยุดลง โดยมีเหงื่อหยดลงมาจากหน้าผากของพวกเขา

เห็นได้ชัดว่า เมื่อกี้พวกเขาใช้พลังไปมากแล้ว

เยี่ยชิวหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจะเช็ดเหงื่อให้จิ้งจอกขาวตัวน้อย โดยไม่คาดคิด จิ้งจอกขาวตัวน้อยรู้สึกเขินอายเล็กน้อยต่อหน้าผู้อาวุโส เธอขยับไปด้านข้างเล็กน้อย ：“ให้ข้าเช็ดเองเถอะ”

“อย่าขยับ！” เยี่ยชิวพูดอย่างเคร่งขรึม มือข้างหนึ่งจับไหล่ของจิ้งจอกขาวตัวน้อยไว้ อีกมือหนึ่งก็ถือผ้าเช็ดหน้า และเช็ดเหงื่อบนหน้าผากของเธออย่างอ่อนโยน

จิ้งจอกขาวตัวน้อยเขินอาย ใบหน้าแดงก่ำ เธอก้มหน้าลง แต่หัวใจของเธอรู้สึกหวานราวกับได้กินน้ำผึ้ง

เมื่อผู้อาวุโสคนอื่นเห็นเหตุการณ์นี้ พวกเขาต่างก็สบตากัน โดยมีรอยยิ้มที่สื่อความหมายบนใบหน้าของแต่ละคน

มีเพียงผู้อาวุโสวัว ที่จ้องมองโดยไม่กะพริบตา ในใจของเขาเต็มไปด้วยความสงสัย ท่านอาจารย์และจักรพรรดิคบหากันตั้งแต่เมื่อใด?

ผู้อาวุโสลิงหัวเราะฮ่าๆแล้วพูดว่า ：“ท่านอาจารย์ บนหน้าผากข้าก็มีเหงื่อเช่นกัน ท่านช่วยข้าเช็ดบ้างซิ?”

“ไปให้พ้น” เยี่ยชิวด่าว่า

“ฮ่าๆๆ........” ผู้อาวุโสคนอื่นๆพากันหัวเราะ

เยี่ยชิวช่วยเช็ดเหงื่อให้จิ้งจอกขาวตัวน้อย และมองไปยังดินแดนต้องห้ามเผ่าปีศาจ และพูดอย่างสงสัย ：“เหตุใดดินแดนต้องห้ามของเผ่าปีศาจจึงถูกซ่อนไว้?”

จิ้งจอกขาวตัวน้อยอธิบายว่า ：“เพื่อป้องกันไม่ให้บุคคลภายนอกแอบเข้ามาในเผ่าปีศาจ หลังจากที่จักรพรรดิปีศาจสิ้นพระชนม์ ในตอนนั้นจักรพรรดิและผู้อาวุโสทั้งสิบร่วมมือกัน สร้างแนวกั้นเขตแดน เพื่อซ่อนดินแดนต้องห้ามเผ่าปีศาจ”

นับตั้งแต่นั้นมา ไม่ว่าใครก็ตามที่ต้องการเข้าไปในดินแดนต้องห้ามเผ่าปีศาจ ต้องได้รับการร่วมมือจากจักรพรรดิและผู้อาวุโสทั้งสิบ ถึงจะเปิดเขตแดนนี้ได้

“ขาดไม่ได้แม้แต่คนเดียว！”

“จุดประสงค์ที่ทำเช่นนี้ ก็เพื่อปกป้องมรดกของจักรพรรดิปีศาจ”

“แน่นอนว่า หากเป็นผู้ที่ทรงพลังระดับจักรพรรดิ ก็สามารถใช้วิธีอันทรงพลังเปิดเขตแดนได้”

อย่างนี้นี่เอง

จากนั้น เยี่ยชิวชี้ไปที่ป้ายแกะสลักแผ่นใหญ่ แล้วถามว่า ：“ใครเป็นคนสลักอักษรบนป้าย?”

จิ้งจอกขาวตัวน้อยตอบว่า ：“จักรพรรดิปีศาจ！”

“จักรพรรดิปีศาจสลักด้วยตัวเองเหรอ?” เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เพราะเขาดูออกตั้งนานแล้วว่า อักษรสี่ตัวบนป้ายแกะสลักนั้นไม่มีจิตวิญญาณแห่งความศักดิ์สิทธิ์เลย

ตามหลักแล้ว ลายอักษรที่จักรพรรดิปีศาจผู้แข็งแกร่งทิ้งไว้ ลายเส้นอักษรต้องมีจิตวิญาณแห่งความศักดิ์สิทธิ์ หรือไม่ก็เต็มเปี่ยมไปด้วยพลังอันไม่มีที่สิ้นสุด

ดังคำกล่าวที่ว่า อักษรเสมือนคน！

อย่างไรก็ตาม อักษรสี่ตัวบนป้ายแกะสลัก นั้นดูธรรมดาและไม่มีอะไรที่แปลก

เยี่ยชิวถามต่อว่า ：“ข้าจำได้ว่าบันทึกประจำเผ่าของเผ่าปีศาจ มักจะเขียนด้วยอักษรสองภาษา เหตุใดอักษรบนป้ายแกะสลักนี้จึงใช้อักษรมนุษย์ และไม่มีอักษรของเผ่าปีศาจ?”

“….....…”

แม้ว่าเสียงของเหล่าผู้อาวุโสจะเบา แต่เยี่ยชิวและจิ้งจอกขาวตัวน้อยที่เดินอยู่ข้างหน้าก็ได้ยินที่พวกเขาพูดอย่างชัดเจน

เยี่ยชิวเหลือบมองจิ้งจอกขาวตัวน้อย เห็นว่าใบหน้าของเธอแดงก่ำ ราวกับดอกไม้ที่แย้มบาน ช่างน่ารักจริงๆ

“ผู้อาวุโสเหล่านี้ อายุก็มากแล้ว ไม่มีใครขึงขังเลย” จิ้งจอกขาวตัวน้อยพูดพร่ำ

“พวกเขาล้วนเป็นห่วงเจ้า” เยี่ยชิวพูด

“ข้าไม่ต้องการให้พวกเขาเป็นห่วง กล้าพูดจาลับหลังข้า เชอะ กลับไปข้าจะจัดการพวกเขาอย่างแน่นอน” จิ้งจอกขาวตัวน้อยแสร้งทำเป็นดุ

เยี่ยชิวกระซิบข้างหูเธอว่า ：“เม่ยเอ๋อร์ เจ้ารู้หรือไม่ ว่างท่าทางของเจ้าตอนนี้ช่างน่ารักจริงๆ”

ใบหน้าของจิ้งจอกขาวตัวน้อยแดงกว่าเดิม และถามว่า “ฉังเซิง เจ้าชอบข้าไหม?”

เยี่ยชิวพูดว่า ：“ไม่ชอบ”

เอ๊ะ?

จิ้งจอกขาวตัวน้อยอึ้งไป

เยี่ยชิวยิ้มอย่างมีเสลศนัยแล้วพูดว่า ：“ข้าชอบเจ้าแสดงความสามารถมากกว่า”

“อยากตายเหรอ～” จิ้งจอกขาวตัวน้อยเขินอายอย่างมาก และหยิกที่เอวของเยี่ยชิว

ในไม่ช้า พวกเขาก็มาถึงด้านหน้ายอดเขา

สีหน้าของจิ้งจอกขาวตัวน้อยเริ่มจริงจัง ผู้อาวุโสทั้งสิบคนก็เก็บรอยยิ้มขี้เล่นด้วยเช่นกัน

จิ้งจอกขาวตัวน้อยชี้ไปที่ภูเขาที่ไม่มีที่สิ้นสุด และพูดกับเยี่ยชิวว่า ：“สถานที่แห่งนี้เรียกว่าภูเขาเชียนซาน”

“มียอดเขาทั้งหมดสามพันยอด”

“บนยอดเขาที่สูงที่สุดมีหินแกะสลักร่างจักรพรรดิปีศาจ หากเจ้าสามารถเดินไปถึงหน้าหินแกะสลักนั้น และชักนำความนึกคิดได้ เจ้าก็จะได้รับมรดกของจักรพรรดิปีศาจ”