วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1834

"นี้……"

ทุกคนตกตะลึง

ไม่มีใครคิดเลยว่าเพียงแค่เยี่ยชิวพูดคำ"ถอย"เบา ๆผู้อาวุโส หมี ก็จะบินไปข้างหลังราวกับว่าเขาถูกโจมตีอย่างแรง

ต้องรู้นะว่าผู้อาวุโสหมี อยู่ในขั้นนักบุญ เยี่ยชิวอยู่ในขั้นถงเทียนเท่านั้น

ช่องว่างระหว่างพวกเขาราวระหว่างเมฆและโคลน

"คุณเยี่ยใช้วิธีการอะไร?"

"มันดูเหมือนเป็นเวทมนตร์เลย?"

"พวกคุณยังไม่รู้อีกเหรอว่าท่านอาจารย์ของฉันเป็นคนยังไง ท่านอาจารย์จะไม่มีวันใช้เวทมนตร์ชั่วร้ายเด็ดขาด ในความคิดของฉัน วิธีการของท่านอาจารย์ค่อนข้างคล้ายกับวิธีการของลัทธิเต๋า"

"......"

ในขณะที่ผู้อาวุโสกำลังพูดคุยกันอย่าเงียบๆ ผู้อาวุโสหมี ก็ลุกขึ้นจากพื้นแล้วพูดว่า "คุณชายเยี่ย อีกรอบ"

อีกรอบ?

นี่่หาเรื่องเจ็บตัวไม่มช่ดหรอ?

เยี่ยชิว ยิ้มและพูดว่า: "ผู้อาวุโส หมิ นั่นไม่จำเป็นหรอก?"

"มันจำเป็น" ผู้อาวุโส หมี กล่าวว่า "เมื่อกี้ฉันไม่ได้ใช้กำลังทั้งหมดเลย"

"งั้นก็ได้ งั้นเริ่มอีกรอบ" เยี่ยชิวเตือนว่า: "ผู้อาวุโสหมี อย่าลืมนะว่าต้องใช้ความแข็งแกร่งที่สุดของคุณออกมา"

"คุณชายเยี่ย โปรดระวังด้วย" หลังจากที่ผู้อาวุโสหมีพูดจบ เขาก็ทุบฝ่ามือไปที่เยี่ยชิว

เมื่อเขาทุบฝ่ามือออก อากาศก็บิดตัวและส่งเสียงออกมาตาม ทุกสิ่งที่ฝ่ามือของเขาผ่านกลายเป็นผง แล้วมีพลังอันเหลือเชื่อ

ใบหน้าของจิ้งจอกขาวตัวน้อยเริ่มจริงจังขึ้นมา โดยกังวลว่าผู้อาวุโสจะทำร้ายเยี่ยชิว

แต่แล้ว เมื่อเผชิญกับการโจมตีของผู้อาวุโสหมีนั้น เยี่ยชิว ก็เมินเฉยต่อมัน

"ถอย!"

เยี่ยชิว กระซิบเบาๆ และทันใดนั้นผู้อาวุโสหมี ก็สูญเสียการควบคุมร่างกายของเขาและบินไปข้างหลังอีกครั้ง

"บูม!"

ผู้อาวุโสวหมี ล้มลงบนพื้นที่ที่ห่างออกไปหนึ่งร้อยเมตร ทำให้พื้นดินตรงนั่นสั่นสะเทือน

"เชี้ย หมีเฒ่าถูกกระแทกออกไปอีกแล้วเหรอ?"

ผู้อาวุโสทุกคนตกใจมากจนตาแทบจะตกลงกับพื้นหากไม่ใช่ว่าเห็นด้วยตาตนเอง ใครจะกล้าเชื่อ?

ช่างร้ายกาจจรืงๆ!

"มันแปลกมาจริงๆ ระดับพลังยุทธ์ของคุณชายเยี่ยต่ำมาก ทำไมหมีเฒ่าจึงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาล่ะ?"

"เป็นไปได้ไหมที่ท่านอาจารย์ใช้อยู๋นั่นคือวิธีพูดของลัทธิเต๋า?"

"แม้ว่าเขาจะทำตามคำพูดของเขา แต่ระดับพลังยุทธ์ของคุณเยี่ยอยู่ห่างจากระดับของหมีเฒ่ามาก ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถเอาชนะหมีเฒ่าได้อย่างง่ายดาย"

"เกิดอะไรขึ้นกันแน่? มันแปลกมากจริงๆ"

ผู้อาวุโสลิงยิ้มและพูดว่า: "ท่านอาจารย์ ผู้อาวุโสหมีไม่ใช่คู่ต่อสู้ของท่าน แล้วใครจะกล้าสู้กับท่านเอง..."

"ฉันเอง!" ก่อนที่ผู้อาวุโสลิงจะพูดจบ ผู้อาวุโสวัวก็ลุกขึ้นยืน

ผู้อาวุโสลิงเหลือบมองผู้อาวุโสวัวด้วยความสงสารเอ็นดู และพูดกับตัวเองว่า: "คุณไม่เห็นหรือว่าผู้อาวุโสหมียังถูกโจมตีจนบินออกไป คุณยังกล้าที่จะแข่งขันกับท่านอาจารย์อีก นี่มันเป็นการหาเรื่องเจ็บตัวชัดๆ เจ้าวัวโง่!"

เยี่ยชิว เหลือบมองผู้อาวุโสวัวและพูดด้วยรอยยิ้ม "ความกล้าหาญของคุณนั่นน่ายกย่องมาก"

"ท่านอาจารย์ ระดับพลังยุทธ์ของฉันไม่ได้สู้เหมือนผุ้อาวุโสหมี ดังนั้นฉันจะรับมืออย่างเต็มที่ ท่านโปรดระวังตัวด้วย" ผู้อาวุโสวัว เตือนด้วยรอยยิ้ม

เยี่ยชิวกล่าวว่า: "อย่าแสดงความเมตตา จงโจมตีด้วยกำลังทั้งหมดที่มี"

"ได้" หลังจากผู้อาวุโสวัวพูดจบ เขาก็รีบวิ่งเข้าไปในความว่างเปล่าและตามด้วยการต่อย

"บูม!"

ผู้อาวุโสวัวโบกหมัด แม้ว่าการเคลื่อนไหวจะช้ามาก แต่มันก็ทรงพลังมาก สะเทือนไปถึงจิตวิญญาณ แม้แต่ความว่างเปล่านั้นก็ยังสะเทือนไปด้วย

สีหน้าของผู้อาวุโสทุกคนเปลี่ยน

"หมัดเทพทรงพลังขั้นที่สอง ชี่วัวสะท้านฟ้า!"

"ดูเหมือนว่าวัวเฒ่าจพไม่ได้อ้อมมือเลยจริงๆ!"

วัวโง่ตัวนี้ไม่กลัวเหรอว่าจะทำลายคุณชายเยี่ย หากตุณชายเยี่ยได้รับบาดเจ็บใดๆ ท่านผู้นำจะฆ่าแกแน่ๆ!"

"ลงมา!"

เยี่ยชิวตะโกนเบา ๆ และผู้อาวุโสคนอื่นๆก็เห็นผู้อาวุโสวัว ตกลงมาจากความว่างเปล่า ทำให้เกิดหลุมลึกบนพื้นขึ้น

"เชี้ย นี่มันน่ากลัวเกินไปแล้ว..."

ผู้อาวุโสคนอื่น ๆ ต่างหวาดกลัว เยี่ยชิวในตอนนี้เป็นเหมือนผู้สูงสุดที่ไม่มีใครเทียบได้

"ทุกคน มีใครอยากจะสู้กับฉันอีกไหม?"

เยี่บชิวถามด้วยรอยยิ้ม

ผู้อาวุโสทุกคนส่ายหัวอย่างรวดเร็ว แม้ว่าพวกเขาจะเป็นปีศาจ แต่พวกเขาก็ไม่โง่และไม่อยากหาเรื่องเจ็บตัว

ผู้อาวุโสวัวปีนออกจากหลุม ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยฝุ่น ผมของเขายุ่งเหยิง และดูน่าสมเพรชมาก

"คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?" เยี่ยชิวถาม

"ไม่เป็นไร ฉันเองมีผิวหนังหนาและเนื้อหนา ล้มลงแค่นี้ไม่เป็นไรหรอก" ผู้อาวุโสวัวพูดด้วยรอยยิ้มแล้วถามว่า: "ท่านอาจารย์ ท่านใช้วิธีอะไร ทำไมฉันถึงรู้สึกต้านทานไม่ได้เมื่อท่านลงมือล่ะ?"

"ใช่ ฉันก็รู้สึกแบบเดียวกัน" ผู้อาวุโสหมี กล่าวว่า: "เมื่อตอนที่ฉันได้ยินเสียงของคุณชายเยี่ย ฉันก็แค่รู้สึกว่าร่างกายของฉันไม่สามารถควบคุมได้ ราวกับว่าแม้แต่ส่วนลึกของจิตวิญญาณของฉันก็เตือนฉันว่าฉันต้องดำเนินการตามคำสั่งของคุณชายเยี่ย"

"คุณชายเยี่ย คุณใช้วิธีการของมรดกจักกนพรรดิเผ่าปีศาจใช่ไหม…"

"ใช่แล้ว เยี่ยชิวยอมรับอย่างตรงไปตรงมาและกล่าวว่า "ฉันได้พบกับจักรพรรดิเผ่าปีศาจแล้ว"

"ภายในหินแกะสลักนั้น มีแสงแห่งจิตสำนึกที่หลงเหลือของจักรพรรดิเผ่าปีศาจไว้"

"จักรพรรดิเผ่าปีศาจมอบพลังโชคเผ่าปีศาจให้แก่ฉัน"

หลังจากที่เยี่ยชิวพูดจบ จิตใจของเขาก็เคลื่อนไหว และทันใดนั้น แสงเปลวไฟก็ปรากฏขึ้นระหว่างคิ้วของเขา

วินาทีต่อมา ผู้อาสุโสทุกคนที่อยู่ตรงนั้นรวมด้วยจิ้งจอกขาวตัวน้อยก็รู้สึกว่าวิญญาณของพวกเขาสั่นสะท้านโดยควบคุมไม่ได้

นี่คือการปราบปรามำลังโชคของเผ่าปีศาจ!

"ตูม...ตูม..."

ผู้อาวุโสทุกคนต่างก็คุกเข่าลงกันหมด