วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1861

ในสำนัก

อู๋จี๋เทียนจุนกล่าวว่า : "ผู้อาวุโสสี่ผู้อาวุโสห้าล้วนเป็นนักปราชญ์เก่าแก่ การจัดการปีศาจวัวของเผ่าปีศาจตัวนั้นมันไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร"

"ซูอู๋หมิงเป็นบุตรเทพที่สองของฉัน เป็นสุดยอดขั้นทงเสิน การฆ่านักบวชคนนั้น และจับตัวเยี่ยฉังเซิงมา สำหรับเขาแล้วมันเป็นเรื่องที่ง่ายดาย"

"เยี่ยฉังเซิง ครั้งนี้แกหนีไม่พ้นแน่"

อู๋จี๋เทียนจุนกล่าวถึงตรงนี้ ก็นึกถึงสิ่งของล้ำค่ามากมายของเยี่ยชิว ชั่วขณะ เขาก็รู้สึกเป็นกังวลเล็กน้อย และตะโกนเรียกออกมาเบาๆ

"ทาสโลหิต!"

ฉับพลัน ข้างๆ อู๋จี๋เทียนจุน ก็ปรากฏหมอกเลือดสีแดงก่ำ

"เจ้านาย มีคำสั่งอะไรเหรอครับ?"

ในหมอกเลือด ได้ยินเสียงอันเลือดเย็นดังทอดออกมา และไร้ซึ่งความรู้สึก

"เพื่อเป็นการเผื่อเอาไว้ แกก็ไปที่เมืองกวงหมิงด้วยเข่นกัน" อู๋จี๋เทียนจุนออกคำสั่ง

ในหมอกเลือด น้ำเสียงอันเยือกเย็นก็ดังขึ้นมา

"เจ้านาย หากฉันออกไป จะไม่มีใครปกป้องคุ้มครองท่านได้นะ"

อู๋จี๋เทียนจุนกล่าวด้วยรอยยิ้ม : "วางใจเถอะ ถึงแม้ว่าอาการบาดเจ็บของฉันยังไม่หายดี แต่พละกำลังในการปกป้องตนเองยังคงมีอยู่"

"อีกอย่างหนึ่ง ฉันอยู่ที่นี่ ใครจะกล้ามาบุกรุก?"

"แกรีบไปที่เมืองกวงหมิงเถอะ และจับตาดูผู้อาวุโสสี่ ผู้อาวุโสห้าและซูอู๋หมิงอย่างเงียบๆ"

"ถ้าพวกเขาจัดการไม่สำเร็จ เช่นนั้นก็ค่อยลงมืออีกทีหนึ่ง"

"จำเอาไว้นะ แกจะต้องนำตัวเยี่ยฉังเซิงมาให้ฉันแบบเป็นๆ ต่อให้เขาจะเหลือเพียงลมหายใจก็ตาม"

"เยี่ยฉังเซิงสำคัญต่อฉัน! สำคัญมากๆ! สำคัญที่สุด!"

"แกเข้าใจไหม?"

น้ำเสียงเยือกเย็นได้ดังขึ้นในหมอกเลือด : "ฉันเข้าใจแล้ว"

"รีบไปเถอะ อย่าทำให้ฉันต้องผิดหวัง" อู๋จี๋เทียนจุนโบกๆ มือ

ฟรึ่บ——

ในอากาศเกิดเสียงดังขึ้นเบาๆ และหมอกเลือดนั้นก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

"นักปราชญ์สองท่าน บุตรเทพหนึ่งท่าน บวกกับนักบุญใหญ่อีกหนึ่งท่าน ยังมีเจ้าเมืองของเมืองกวงหมิงและองครักษ์อีกจำนวนนับไม่ถ้วน ฉันไม่เชื่อหรอกว่า เยี่ยฉังเซิงจะยังสามารถหนีรอไปได้"

"เยี่ยฉังเซิง รอให้เจอแกอีกครั้ง สิ่งของล้ำค่าบนตัวแกจะต้องเป็นของฉัน"

อู๋จี๋เทียนจุนตื่นเต้นดีใจจนอยากจะหัวเราะออกมา

จากนั้น สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม

"เยี่ยฉังเซิงเพียงแค่คนเดียว คาดไม่ถึงว่าจะก่อความวุ่นวายจนสำนักหยินหยางพลิกหน้ามือเป็นหลังมือ น่าแค้นใจจริงๆ"

เมื่ออู๋จี่เทียนจุนนึกถึงตรงนี้ แววตาของเขาก็เย็นชา และจู่ๆ ร่างก็หายออกไปจากสำนัก

วินาทีต่อมา เขาก็ปรากฏตัวอยู่ที่ผาวิญญาณ

"หลงผู้ซ่าอยู่ที่ไหน?" อู๋จี๋เทียนจุนตะโกนออกไป

ไม่นาน เงาร่างของหลงผู้ซ่าก็ออกมาจากใต้ผาวิญญาณ และมาอยู่ตรงหน้าอู๋จี๋เทียนจุน โค้งคำนับพร้อมกล่าวว่า : "คารวะท่านอาจารย์"

อู๋จี๋เทียนจุนจับหลงผู้ซ่าเอาไว้ และออกแรงฉีกออกจากกัน

"โอ๊ย....."

หลงผู้ซ่ากรีดร้องอย่างน่าเวทนา ร่างกายถูกฉีกแยกออกกลายเป็นสองเสี่ยง เลือดสดๆ ไหลรินออกมา และร้องเรียกอย่างหวาดกลัว : "ท่านอาจารย์——"

"หลายวันมานี้ แกไปทำอะไรอยู่?" อู๋จี๋เทียนจุนพูดจบ ก็ปล่อยหลงผู้ซ่า

ทันใดนั้น ร่างที่แยกจากกันของหลงผู้ซ่าก็สมานกันเหมือนเดิม

หลงผู้ซ่าเจ็บปวดจนหน้าซีดเผือด กล่าวว่า : "ท่านอาจารย์ หลายวันมานี้ฉันได้ฝึกฝนอยู่ตลอด ไม่ได้หยุดพักเลย"

"ไอ้สวะ! แกเป็นลูกศิษย์ของฉันมานานขนาดนี้ คาดไม่ถึงว่าจะยังอยู่ที่ขั้นหยวนอิงสูงอยู่อีก ช่างไร้ประโยชน์จริงๆ"

อู๋จี๋เทียนจุนโกรธอย่างมาก เขาจับหลงผู้ซ่าขึ้นมา และฉีกออกจากกันทันที

"โอ๊ยๆๆ ....."

หลงผู้ซ่ากรีดร้องอย่างน่าสังเวชไม่หยุด

"ปัง!"

อู๋จี๋เทียนจุนเหยียบลงไปที่หลงผู้ซ่าอีกครั้ง และด่าทอว่า : "อย่าฝันไปหน่อยเลย ไอ้สวะอย่างแกไม่สามารถฆ่าเยี่ยฉังเซิงได้หรอก"

"แม้แต่บุตรเทพเขายังฆ่าได้เลย เขาจะบดขยี้แกให้ตายง่ายดายกว่ามดซะอีก"

"บอกฉันมาตามตรงเถอะ แกอยากจะลงจากเขาเพื่อทำให้ฉันอับอาย หรือคิดว่าจะหนีไปกันล่ะ?"

หลงผู้ซ่าแทบจะฉี่ราดด้วยความตกใจกลัว

เขานึกไม่ถึงว่าเจตนาของตนเองจะถูกอู๋จี๋เทียนจุนมองออก เขารีบกล่าวว่า : "ท่านอาจารย์ ท่านเข้าใจผิดแล้ว ฉันอยากช่วยท่านฆ่าเยี่ยฉังเซิงจริงๆ"

"ไอ้สารเลว ครั้งก่อนก็โยนหายนะให้กับฉัน จนเกือบจะฆ่าฉันตาย ฉันอยากจะบดขยี้เขาให้เหลือเพียงเถ้ากระดูกเลย"

"ท่านอาจารย์....."

"แกน่าจะขอบคุณเยี่ยฉังเซิงนะ" อู๋จี๋เทียนจุนกล่าว : "ถ้าไม่ใช่เยี่ยฉังเซิง แกจะมีโอกาสมาเป็นลูกศิษย์ของฉันได้ยังไง"

หลงผู้ซ่าคิดในใจว่า ถ้าไม่ใช่เยี่ยฉังเซิง เช่นนั้นฉันจะถูกไอ้แก่อย่างแกทรมานเช่นนี้ได้อย่างไร?

พวกแกทั้งสองคนสมควรตาย

อู๋จี๋เทียนจุนเห็นว่าหลงผู้ซ่าก้มหน้า ไม่พูดอะไร เหมือนหมาจรจัดตัวหนึ่ง เขาก็โกรธขึ้นมาอย่างฉับพลัน

"ปังๆๆ!"

อู๋จี๋เทียนจุนใช้เท้าเตะหลงผู้ซ่าไม่หยุด เขาทั้งเตะไปด้วยและด่าไปด้วย : "ในตอนนั้นฉันคิดสั้นหรืออย่างไร ทำไมถึงได้รับไอ้สวะอย่างแกมานะ?"

"เมื่อเทียบกับเยี่ยฉังเซิงแล้ว แกมันก็แค่ขยะเท่านั้น"

"รอให้ฉันได้เจอแกอีกครั้ง ถ้าพลังยุทธ์ของแกยังไม่บรรลุถึงขั้นทงเสินอีกล่ะก็ ฉันจะทรมานแกอย่างโหดเหี้ยม และทำให้แกตายทั้งเป็นเลย"

"ไสหัวไป——"

อู๋จี๋เทียนจุนพูดจบ ก็เตะเข้าไปอีกครั้ง

ปัง!

ร่างกายของหลงผู้ซ่าเหมือนกับกระสอบทราย ถูกเตะจนตกผาวิญญาณไป

อู๋จี๋เทียนจุนรู้สึกอารมณ์ดีอย่างมาก และกล่าวว่า : "ไอ้สวะนี่ ยังถือว่ามีค่าอยู่บ้าง ต่อไปถ้าฉันอารมณ์เสียอีกจะได้มาหาเขาอีกครั้ง"