ท้องฟ้าเหนือผืนปฐพีพร่างพราวไปด้วยคมดาบคมกริบ นับหมื่นนับแสนราวกับป่าดาบขนาดมหึมา กลิ่นอายสังหารแผ่ซ่านไปทั่ว
คมดาบแต่ละเล่มล้วนทรงพลังราวกับมีชีวิต ปลายดาบส่องประกายเจิดจ้า สะกดทุกสายตาที่มองเห็น
"หวังชง" ที่ยืนอยู่ห่างออกไปมีสีหน้าเคร่งเครียด
ส่วนอมตะชางเหม่ยรู้สึกขนลุกซู่ไปทั่วร่าง กล่าวขึ้นว่า "เฉินเทียนมิ่ง นี่มีลูกเล่นเยอะจริงๆ"
เยี่ยชิวมีสีหน้าผ่อนคลาย
เขาเห็นได้ชัดว่าท่าไม้ตายของเฉินเทียนมิ่งนั้นทรงพลังอย่างหาที่เปรียบไม่ได้
"รีบสู้สิ เอาให้สุดแรงเกิด เอาให้ตายกันไปข้าง"
เยี่ยชิวรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย
สถานการณ์กำลังเป็นไปตามที่เขาคาดการณ์ไว้
นี่เป็นเรื่องดีสำหรับเขา
บนท้องฟ้า เฉินเทียนมิ่งกำด้ามดาบยักษ์ไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง อีกข้างไขว้หลัง ดวงตาคมกริบราวกับคมดาบ
“ฉัน เฉินเทียนมิ่งคือผู้ที่ฟ้าลิขิต"
"อนาคตต้องได้เป็นจักรพรรดิแน่นอน"
"วันนี้ จะให้พวกนายทั้งสองคนเป็นบันไดในการก้าวขึ้นเป็นจักรพรรดิของฉัน!”
เฉินเทียนมิ่งสวมชุดเกราะ ผมปลิวไสว ดวงตาเต็มไปด้วยความทะนงตน
ฉีเทียนและเซียวยี่เฉินอยู่ภายใต้ดาบที่ปกคลุมไปทั่ว ทั้งคู่รู้สึกได้ถึงจิตสังหารที่หนาวเหน็บ แต่บนใบหน้าของทั้งสองคนไม่มีความกลัวแม้แต่น้อย
“พี่เซียว ถ้านายยังไม่ใช้ไม้ตายอะไรออกมาอีก กลัวว่าการต่อสู้นี้นายจะถูกกำจัดออกไปก่อน" ฉีเทียนกล่าว
เซียวยี่เฉินเอ่ยกับฉีเทียนว่า "พี่ฉี ถ้าพี่ไม่ใช้ไม้ตายล่ะก็ ฉันเกรงว่านายจะต้องตายใต้คมดาบของเฉินเทียนมิ่งก่อนเป็นแน่”
เฉินเทียนมิ่งได้ยินดังนั้นก็แค่นเสียงเยาะหยัน "มีไม้ตายอะไรก็งัดออกมาให้หมด"
"พวกนายไม่มีทางเปลี่ยนแปลงจุดจบได้หรอก"
"วันนี้ ฉันจะประหารพวกนายด้วยดาบของฉันเอง"
ฉีเทียนเงยหน้ามองท้องฟ้า
"ดาบนับล้านเล่ม งั้นเหรอ..."
ฉีเทียนยิ้มมุมปาก ยกมือขึ้นประสาน พริบตาเดียว ร่างของเขาก็มีอาภรณ์เพิ่มขึ้นมาอีกชั้น
อาภรณ์นั้นครึ่งหนึ่งเป็นสีขาว ครึ่งหนึ่งเป็นสีดำ ปักลวดลายหยินหยาง สวมใส่เข้ากับรูปร่างของฉีเทียนได้อย่างพอดิบพอดี
"อาภรณ์ศักดิ์สิทธิ์หยินหยาง!"
เซียวยี่เฉินจำได้ในทันที
ครั้งที่อู่จี๋เทียนจุนสำเร็จเป็นนักบุญ เขาได้หลอมสร้างอาวุธศักดิ์สิทธิ์ไว้มากมาย ในจำนวนนั้น มีอาภรณ์ศักดิ์สิทธิ์ผืนหนึ่งที่พิเศษมาก สวมใส่แล้วนุ่มสบาย แต่กลับแข็งแกร่งอย่างยิ่ง ทั้งยังสามารถป้องกันการโจมตีของอาวุธศักดิ์สิทธิ์ได้
จากนั้น ในมือของฉีเทียนก็ปรากฏดาบยาวเล่มหนึ่งขึ้นมา
ดาบเล่มนั้น ด้านหนึ่งเป็นสีขาว ด้านหนึ่งเป็นสีดำ
“ดาบแห่งสวรรค์หยินหยาง!”
เซียวยี่เฉินจำมันได้อีกครั้งและพูดอย่างลับๆ ว่า “ดูเหมือนฉีเทียนจะได้ของดีจากอู่จี๋เทียนจุนมาไม่น้อย”
“สองสิ่งนี้ คงไม่ใช่ไม้ตายสุดท้ายของเขาแน่”
คิดได้ดังนั้น เซียวยี่เฉินก็แบมือออก ปรากฏหอกยาวสีเขียวขึ้นมาในฝ่ามือ
หอกยาวสีเขียวเล่มนี้เต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งการฆ่าฟัน ราวกับจะกลืนกินวิญญาณของผู้คนได้อย่างน่าสะพรึงกลัว
“หอกพิฆาตเทพ!”
ฉีเทียนจำหอกในมือของเซียวยี่เฉินได้
หอกเล่มนี้เป็นสมบัติของเจ้าสำนักปู่เทียน ว่ากันว่าหลังจากเจ้าสำนักปู่เทียนกลายเป็นนักบุญ เขาเคยใช้หอกเล่มนี้สังหารยอดฝีมือในระดับนักบุญใหญ่มาแล้ว
เฉินเทียนมิ่งเห็นทั้งสองคนชักอาวุธออกมา ก็แค่นเสียงหัวเราะเยาะ
"ดาบแสนเล่ม ฟาดฟัน!"
ในทันใด ดาบแสนเล่มที่ลอยอยู่กลางอากาศก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ส่งเสียงกึกก้องกังวาน เกิดเป็นตาข่ายดาบอันน่าสะพรึงกลัว
"ฟัน!"
เฉินเทียนมิ่งตะโกนเสียงดัง ดาบแสนเล่มพุ่งลงมาจากท้องฟ้าในพริบตา ท่วมทับฉีเทียนและเซียวยี่เฉินไว้ในดาบ
"ฆ่า!"
ฉีเทียนคำราม มือถือดาบแห่งสวรรค์หยินหยาง แสดงวิชาดาบอันน่าสะพรึงกลัว พุ่งทะยานขึ้นสู่ฟ้า
อีกด้านหนึ่ง
เซียวยี่เฉินก็กล้าหาญไม่แพ้กัน หอกพิฆาตเทพของเขากวาดออกไป ดาบจำนวนนับไม่ถ้วนที่พุ่งเข้ามาหาเขาก็กลายเป็นผุยผง
“ตูม!”
“ชิ้ง ชิ้ง ชิ้ง...”
ประกายไฟกระจาย เสียงปะทะดังสนั่นหวั่นไหว
ในพริบตา ท้องฟ้าสว่างไสว
ร่างสองร่างต่อสู้กันดุเดือด รวดเร็วราวกับสายฟ้าฟาด
ต้องยอมรับว่าเพลงดาบของฉีเทียนนั้นไม่ธรรมดา สามารถต้านทานการโจมตีของเฉินเทียนมิ่งได้อย่างต่อเนื่อง
ยิ่งสู้ยิ่งดุเดือด
ฉีเทียนกับเฉินเทียนมิ่งปะทะกัน ดาบยาวทั้งสองกระทบกันแต่ละครั้งจะเกิดประกายไฟยาวราวกับสายฟ้าแลบ
พวกเขาเคลื่อนไหวด้วยความเร็วสูง จากที่หนึ่งไปยังอีกที่หนึ่ง ราวกับหายตัวได้
ร่างกายของฉีเทียนปกคลุมไปด้วยพลังหยินหยาง เหมือนเกลียวคลื่นที่ไม่มีที่สิ้นสุด
เฉินเทียนมิ่งเป็นเหมือนดาบศักดิ์สิทธิ์ที่ถูกชักออกมา ร่างกายเต็มไปด้วยความคมกริบ แสงศักดิ์สิทธิ์เจิดจ้า พลังอันแข็งแกร่งน่าเกรงขาม
ทั้งสองผลัดกันรุกและรับ ใช้วิชาดาบชั้นสูง เมื่อปะทะกันก็มีเสียงฟ้าร้องคำราม
ในขณะเดียวกัน แสงศักดิ์สิทธิ์บนร่างกายของพวกเขาก็เข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ พลังต่อสู้ที่ท่วมท้นแผ่ไปทั่วทั้งห้วงอากาศ
ในช่วงเวลานี้ ทั้งสองมีความแข็งแกร่งเท่าเทียมกัน
การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือด
สำหรับเซียวยี่เฉิน หลังจากใช้เคล็ดวิชาเคลื่อนย้ายหลบคมดาบที่พุ่งเข้ามา ก็ไปปรากฏตัวที่อีกฟากหนึ่งเพื่อดูสถานการณ์
เขาเหลือบมองหยดเลือดเหนือหัวมังกร แต่ไม่ได้ฉวยโอกาสเข้าไปแย่ง
เพราะเขารู้ดีว่า ถ้าเขาบังอาจแย่งหยดเลือด ทั้งฉีเทียนและเฉินเทียนมิ่งที่กำลังสู้กันอยู่จะหันมาเล่นงานเขาแน่
“สู้กันเข้าไป สู้ให้ตายกันไปข้าง”
“ทั้งสองคนนี่ฝีมือพอๆ กัน ไม่ว่าใครฆ่าใครได้ อีกคนก็ต้องบาดเจ็บสาหัส”
“ถึงตอนนั้น พวกเขาก็จะไม่มีปัญญามาแย่งสมบัติมังกรกับข้าแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า....”
เซียวยี่เฉินคิดแล้วก็อยากหัวเราะออกมาดัง ๆ
แต่หารู้ไม่
ไกลออกไป มีดวงตาเย็นเยียบคู่หนึ่งกำลังจ้องมองเขาอยู่
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: วิสารทแพทย์เทวัญ
เรื่องนี้มีเติมเงินอ่านไหมครับ แนะนำหน่อย...
ทำไมลงวันละตอนแล้วครับ ช่วยชี้แจงหน่อยครับ...
ทำไมช่วงนี้ลงวันละตอนล่ะครับอีกอย่างช่วงแรกได้อ่านตั้งแต่7โมงเช้าแต่พอลงตอนเดียวต้องอ่านตอน3โมงเย็น...
ไอ้ชิบหาย มีแต่หน้าเปล่าๆมา3วันแล้ว พอๆเลิกอ่านบล็อคแม่งออกเลย หนังสือที่อื่นมีอ่านเยอะแยะ...
หลังๆทำไมลงแต่หน้าเปล่า ไม่มีตัวหนังสือสักตัว...
จะอ่านบท1611-1616ยังใงคับ...
ตอนที่ 267 - 301 มีแค่ 2-3 บรรทัดเองรบกวนแก้ไขให้ด้วยครับ ขอบคุณครับ...
อยากอ่านจนจบเรื่องทำไงบ้างครับ...
ฮาเร็มไหมครับ...
ทำไมตอนที่267มันมีน้อยจังอะ...