วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1945

เฉินเทียนมิ่งกำลังฮึกเหิม ทันทีที่คำพูดจบลง เขาก็เตรียมจะลงมือ ทว่าเสียงคำรามอันบ้าคลั่งก็ดังขึ้นข้างหู

"รับความตายซะ!"

หวังชงจู่โจมอย่างกะทันหัน พุ่งหมัดเข้าใส่เฉินเทียนมิ่ง

หวังชงรอคอยมานาน ในที่สุดก็คว้าโอกาสลงมือได้

และเมื่อลงมือก็หมายถึงการสังหาร

แสงสีทองสุกสว่างพลันพวยพุ่งออกมาจากร่างของหวังชง ราวกับดวงอาทิตย์ขนาดย่อมที่เปล่งประกายเจิดจ้า

ไม่เพียงเท่านั้น เบื้องหลังของหวังชงยังปรากฏเงาสีทองขนาดมหึมา ราวกับเทพเจ้าแห่งสงครามในตำนาน ก้าวข้ามกาลเวลาด้วยพลังอำนาจอันไร้เทียมทาน

"ตู้ม!"

หวังชงเหวี่ยงหมัดเข้าใส่เฉินเทียนมิ่งอย่างรวดเร็ว

กำปั้นของเขาเปล่งประกายสีทองอร่ามราวกับหลอมมาจากทองคำบริสุทธิ์ บรรจุพลังแห่งสวรรค์และปฐพีอันยิ่งใหญ่

“หมัดทำลายสวรรค์และโลก!”

หวังชงตะโกนก้อง พลังอันมหาศาลแผ่ซ่านออกมาจากกำปั้นทั้งสองข้าง ราวกับคลื่นยักษ์สึนามิที่ถาโถมเข้าใส่เฉินเทียนมิ่ง

ขณะเดียวกัน เงาสีทองขนาดมหึมาด้านหลังของเขาก็เหวี่ยงหมัดเข้าใส่เฉินเทียนมิ่งเช่นกัน พลังอันน่าสะพรึงกลัวแผ่ปกคลุมไปทั่วบริเวณ

เฉินเทียนมิ่งลอยอยู่กลางอากาศ เหนือศีรษะของเขามีแผนภาพไทเก๊กหยินหยางของฉีเทียนขนาดมหึมากำลังเคลื่อนลงมา ขณะที่หมัดทำลายสวรรค์และโลกของหวังชงก็พุ่งเข้ามาจากด้านล่าง

เขาถูกโจมตีจากทั้งเบื้องบนและเบื้องล่าง

ในชั่วพริบตาเฉินเทียนมิ่งก็ตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายอย่างยิ่ง

ทว่าสีหน้าของเฉินเทียนมิ่งกลับไร้ซึ่งความหวั่นไหว สายตาเย็นชาเพียงปราดมองหวังชง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหยียดหยัน "เดิมทีฉันคิดจะไว้ชีวิตนาย แต่ในเมื่อนายไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ก็จงไปพบยมบาลเสียเถิด"

สิ้นเสียง เฉินเทียนมิ่งก็ระเบิดหมัดออกไป

“หมัดดาบพิชิตโลก!”

หมัดของเฉินเทียนมิ่ง พุ่งทะยานราวสายฟ้าฟาด ผสานกับกระแสน้ำเชี่ยวกรากที่ไหลหลั่งลงมา

หมัดของเขา แฝงไว้ด้วยพลังแห่งความยิ่งใหญ่ไร้เทียมทาน ขณะที่หมัดพุ่งออกไป พลังหมัดก็ระเบิดออก พลังกระบี่นับหมื่นพุ่งเข้าใส่หวังชง

สีหน้าของหวังชงเคร่งเครียด เขาสัมผัสได้ถึงความน่าสะพรึงกลัวของหมัดเฉินเทียนมิ่ง แต่หมัดของเขาก็ได้ปล่อยออกไปแล้ว ไม่มีทางหวนกลับได้ เขาจึงได้แต่กัดฟันทนรับ

"ตูม!"

หมัดของทั้งสองปะทะกันกลางอากาศ เกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว

ในพริบตา ร่างของหวังชงก็กระเด็นออกไปราวกับลูกกระสุน

"อึก!"

ระหว่างที่ร่างลอยละลิ่วไป หวังชงก็กระอักเลือดออกมาเป็นทาง

เห็นได้ชัดว่า เขาไม่ใช่คู่มือของเฉินเทียนมิ่งแม้แต่น้อย

"ตูม!"

เงาร่างสีทองที่ปล่อยหมัดออกมา ปรากฏตรงหน้าเฉินเทียนมิ่ง เฉินเทียนมิ่งแสยะยิ้มเย็นชา ก่อนจะปล่อยหมัดดาบพิชิตโลกออกไปอีกครั้ง

"อึก!"

เงาร่างสีทองนั้นถูกทำลายในพริบตา แตกกระจายเป็นแสงสีทองนับหมื่นจุด ล่องลอยอยู่ในอากาศ ก่อนจะสลายหายไป

เฉินเทียนมิ่งเหลือบมองหวังชงที่ร่างกระเด็นไปไกลหลายเมตร ใบหน้าของเขาซีดเซียว

“รับหมัดฉัน”

เฉินเทียนมิ่งคำรามออกมา พร้อมกับหมัดที่พุ่งเข้าหาอย่างรวดเร็ว แม้หวังชงจะอยู่ห่างออกไปหลายเมตร แต่ก็ไม่อาจหลบพ้น พลังหมัดของเฉินเทียนมิ่งทำให้เขาสำรอกเลือดไม่หยุดจนเสื้อผ้าของเขาก็ถูกย้อมเป็นสีแดงด้วยเลือด

"แค่เศษสวะอย่างนายยังคิดจะฆ่าฉันงั้นเหรอ? ช่างไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำเสียจริง!”

แววตาของเฉินเทียนมิ่งฉายประกายแห่งเจตนาสังหารอันเย็นยะเยือก พลางกล่าวจบก็ก้าวเท้าไปข้างหน้า เตรียมใช้โอกาสนี้กำจัดหวังชงให้สิ้นซาก

ทันใดนั้นเอง

"หวือ!"

รังสีอำนาจอันน่าสะพรึงกลัวพลันแผ่ปกคลุมลงมาจากเบื้องบน

เฉินเทียนมิ่งเงยหน้าขึ้นมอง เห็นฉีเทียนเหยียบย่างอยู่บนแผนภาพไทเก๊กหยินหยาง ซึ่งห่างจากศีรษะของเขาไม่ถึงสิบฟุต

"ฮึ่ม!"

เฉินเทียนมิ่งแค่นเสียงเย็นชา พลันปรากฏมังกรพลังหลากสีจำนวนเจ็ดร้อยยี่สิบตนแต่ละตนล้วนมีลำตัวยาวกว่าร้อย

ฟุต ราวกับมังกรสวรรค์จุติ

"ลุกขึ้น!"

เฉินเทียนมิ่งตวาดลั่น มังกรพลังทั้งเจ็ดร้อยยี่สิบตนพลันยืดตัวตรง กลายเป็นเสาค้ำยันฟ้าดินจำนวนเจ็ดร้อยยี่สิบต้น รองรับแผนภาพไทเก๊กหยินหยางที่กำลังกดลงมา

"เฉินเทียนมิ่ง จะฆ่าก็ฆ่า อย่ามาหยามเกียรติฉัน ! นี่หรือคือนิสัยของบุตรเทพอันดับหนึ่งแห่งนิกายดาบชิงอวิ๋น?”

หวังชงโกรธจนตาแดงก่ำ ก่อนจะกล่าวต่อ "เฉินเทียนมิ่ง กล้าปล่อยฉันไหม?"

"เราจะได้สู้กันอย่างยุติธรรม"

“ฉันไม่กลัวนาย”

"สู้บ้าอะไร!" เฉินเทียนมิ่งปล่อยพลังปราณออกมาจากฝ่าเท้า

ฉึก!

ร่างของหวังชงแหลกสลาย เหลือเพียงจิตวิญญาณ

เฉินเทียนมิ่งเอื้อมมือขวาออกไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะบีบจิตวิญญาณของหวังชงไว้ในมือ

"เฉินเทียนมิ่ง ปล่อยฉันนะ!"

วิญญาณของหวังชงดิ้นรนขัดขืน “นายไม่ใช่คนที่อวดอ้างตัวเองว่าเป็นหนึ่งในรุ่นเยาว์หรอกหรือ?”

“ถ้านายกล้าปล่อยฉัน ฉันจะกลับไปฟ้องพี่ให้มาสั่งสอนนาย พี่ของฉันเก่งกาจที่สุดในหมู่คนรุ่นใหม่!”

“ส่วนนายน่ะ เฉินเทียนมิ่ง! นายก็แค่คนกระจอก ไม่คู่ควรแม้แต่จะเช็ดรองเท้าให้พี่ของฉันด้วยซ้ำ!”

ถึงแม้หวังชงจะปากดี แต่ในใจก็กลัวจนหัวหด เขาพยายามยั่วโมโหเฉินเทียนมิ่งด้วยหวังว่าอีกฝ่ายจะยอมปล่อยเขาไป

เพราะคนอย่างเฉินเทียนมิ่ง ผู้มีพรสวรรค์สูงส่ง ย่อมมีนิสัยหยิ่งทระนง

เฉินเทียนมิ่งมองดวงจิตของหวังชง ท่าทีอ่อนลงอย่างกะทันหัน "ตกลง นายไปตามพี่ของนายมา ฉันจะรอเขาอยู่ที่นี่”

สิ้นเสียง เขาก็คลายมือออก

หวังชงดีใจสุดขีด แอบหัวเราะเยาะในใจว่า ‘ไอ้โง่! หลอกง่ายจริง ๆ พอฉันกลับไปยังพื้นที่เทพ ฉันจะปิดด่านฝึกตนไปสามพันปี รอจนกว่าจะเก่งกว่านายค่อยออกมาจัดการ!’

ถึงจะคิดแบบนั้น แต่ปากก็ยังพูดอีกอย่าง

“เฉินเทียนมิ่งอย่าหนีนะ! ฉันจะไปตามพี่ของฉันมาเดี๋ยวนี้!" พูดจบ ดวงจิตของหวังชงก็เหาะหนีไปอย่างรวดเร็ว

เขาหนีไปในทิศทางเดียวกับที่เยี่ยชิวและอมตะชางเหม่ยหลบซ่อนตัวอยู่!

..........

เชิงอรรถ

[1] สามสิบปีเจริญรุ่งเรือง สามสิบปีตกต่ำ (三十年河东，三十年河西。) สื่อถึงสถานการณ์สามารถเปลี่ยนแปลงผันผวนได้ตลอดเวลา ผู้ที่เคยรุ่งเรืองอาจตกต่ำ และผู้ที่เคยตกต่ำก็อาจกลับมารุ่งเรืองได้