วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1947

อมตะชางเหม่ยเหวี่ยงอิฐก้อนใหญ่ขึ้นมาฟาดใส่ดวงจิตของหวังชงอย่างแรง

ทันใดนั้นดวงตาของหวังชงก็เบิกกว้างขึ้น เขาจ้องมองเยี่ยชิวอย่างไม่อยากเชื่อ “นาย...”

เยี่ยชิวยิ้มกว้าง “นายอยากจะขอบคุณฉันหรือ? ไม่ต้องเกรงใจ รีบไปเกิดใหม่เถอะ!”

ดวงจิตของหวังชงถูกดาบของเฉินเทียนมิ่งฟันจนแตกเป็นเสี่ยงๆ อยู่ก่อนแล้ว เขายังมาโดนกระเบื้องของอมตะชางเหม่ยฟาดซ้ำอีก เขาจะทนไหวได้อย่างไร

“ปุ!”

ดวงจิตแตกสลาย

วิญญาณดับสูญ

หวังชงไม่เคยคิดเลยว่า ตนเองจะไม่ตายด้วยน้ำมือของเฉินเทียนมิ่ง แต่กลับตายด้วยน้ำมือของคนรับใช้ของหลงผู้ซ่า

“ท่านกระเบื้อง ขอบคุณมาก”

อมตะชางเหม่ยมองกระเบื้องในมือด้วยความตื่นเต้น “ในที่สุดฉันก็ฆ่าอัจฉริยะได้คนหนึ่งแล้ว”

เยี่ยชิวอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “ดูความทะเยอทะยานของนายสิ”

ว่าแต่ เจ้าเด็กน้อย หวังชงตายด้วยน้ำมือของฉัน ดังนั้นนายก็ควรจะ...” อมตะชางเหม่ยพูดพลางจ้องมองแหวนมิติในมือของเยี่ยชิวด้วยดวงตาเป็นประกาย

เยี่ยชิวเข้าใจทันทีว่าอมตะชางเหม่ยต้องการอะไร เขาจึงไม่พูดพร่ำทำเพลง โยนแหวนมิติที่หวังชงให้เขาไปให้อมตะชางเหม่ยโดยตรง

“เจ้าเด็กน้อย นายดีกับฉันที่สุดเลย ฮ่าฮ่า” อมตะชางเหม่ยหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “ถ้าฉันเป็นผู้หญิง ฉันจะแต่งงานกับนายแน่นอน”

เยี่ยชิวกล่าวว่า “ตาเฒ่า ถ้านายอยากเป็นผู้หญิงจริงๆ พอเรากลับไปโลกภายนอก นายก็ไปประเทศไทยได้นะ”

“ไปให้พ้น!” อมตะชางเหม่ยด่าพร้อมกับหัวเราะ แล้วเปิดแหวนมิติ

ข้างในมีหินวิญญาณหนึ่งล้านก้อนและวัตถุศักดิ์สิทธิ์สองชิ้น

อมตะชางเหม่ยยดูไม่พอใจนัก ทั้งยังบ่นพึมพำ “ให้ตายสิ นี่มันบุตรเทพแห่งพื้นที่เทพเชียวนะ เขามีสมบัติแค่นี้เองเหรอ? จนชะมัด”

ว่ากันตามจริง ของที่ได้มาก็ถือว่าน้อยอยู่

เพราะหวังชงมาจากตระกูลหวัง ตระกูลใหญ่แห่งเทพ!

แต่เยี่ยชิวไม่ได้พูดอะไร เพราะเขาไม่สนใจเรื่องพวกนี้ ตอนนี้เขาสนใจแค่เฉินเทียนมิ่งกับฉีเทียนว่าใครจะตายก่อนกัน

เมื่อมองไปยังสนามรบ

แสงทิพย์พุ่งวาบ

เฉินเทียนมิ่งเหมือนเครื่องจักรที่ไม่มีวันหยุด พลังโจมตีดุเดือด ไม่ให้ฉีเทียนได้พักหายใจแม้แต่น้อย

กล้าหาญสุดขีด

ส่วนฉีเทียน แม้ต้องเผชิญหน้ากับการโจมตีดุจพายุของเฉินเทียนมิ่ง แต่ก็ไม่เพลี่ยงพล้ำ พลังหยินหยางอันเข้มข้นหมุนวนรอบกายเขา เหมือนพลังแห่งการสร้างโลก หรือเหมือนดาราจักรตกลงมา ลึกลับและทรงพลัง

กระทั่งในท้ายที่สุด พลังหยินหยางรอบกายฉีเทียนก็เปลี่ยนเป็นดวงอาทิตย์และดวงจันทร์หมุนเวียน ดวงดาวคุ้มครอง ล้อมรอบฉีเทียนไว้

ในตอนนี้ ตำแหน่งที่ฉีเทียนอยู่ เหมือนกับดินแดนแห่งดวงดาว

เขายืนอยู่ตรงกลาง มีดวงอาทิตย์ ดวงจันทร์ และดวงดาวปกป้อง ราวกับเทพเจ้า ส่องแสงเจิดจรัส ทำให้ฉีเทียนดูโดดเด่นเป็นอย่างยิ่ง

ทั้งสองฝ่ายผลัดกันรุกผลัดกันรับ

ในพริบตา ก็ปะทะกันไปหลายร้อยกระบวนท่า

การต่อสู้เข้าสู่จุดเดือด

"ฆ่า!"

เฉินเทียนมิ่งคำรามลั่น ดาบยาวในมือฟาดฟันออกไปอย่างรวดเร็ว

"แคร้ง แคร้ง แคร้ง!"

ประกายไฟกระจายไปทั่ว

เฉินเทียนมิ่งฟันดาบออกไปร้อยแปดครั้งติดต่อกัน แต่ทั้งหมดถูกพลังหยินหยางของฉีเทียนที่อยู่ข้างกายปัดป้องเอาไว้ได้

"ฉีเทียน ฉันจะรอดูว่านายจะต้านทานได้อีกนานแค่ไหน!"

ฉับ!

เฉินเทียนมิ่งยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นไปอีกราวกับเสือดาวดุร้าย ดาบยาวฟาดฟัน แสงดาบส่องประกายนับหมื่น

"ตูม!"

ฉีเทียนประสานมือ ผนึกพลัง เพิ่มพลังปราณขึ้นอีกครั้ง

เขาดูราวกับหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับดวงอาทิตย์ ดวงจันทร์ และดวงดาว แสงศักดิ์สิทธิ์สาดส่องไปทั่วร่าง พลังชีวิตพุ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า ราวกับเทพเจ้าจุติ

ภายในถ้ำ อยู่ดีดีอมตะชางเหม่ยก็รู้สึกขนลุกซู่

"ฉีเทียนได้รับการยกย่องว่าเป็นอัจฉริยะที่หาได้ยากในรอบพันปีของสำนักหยินหยางก็สมกับที่แข็งแกร่งยิ่งนัก"

ฉีเทียนผู้ไร้เทียมทาน

ในเวลานี้เขาประหนึ่งหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับสัจธรรมแห่งสวรรค์และโลก มือทั้งสองประสานร่ายมนตร์อย่างรวดเร็ว

ในพริบตาเดียว สถานที่แห่งนี้ก็ตกอยู่ในความมืดมิดราวกับดำดิ่งสู่ห้วงเหวลึกในยุคบรรพกาล

มีเพียงแสงศักดิ์สิทธิ์ที่เปล่งประกายออกมาจากร่างของฉีเทียน

สูงส่งเหนือผู้ใด

"เฉินเทียนมิ่ง ยินดีต้อนรับสู่โลกหยินหยางของฉัน”

น้ำเสียงของฉีเทียนแฝงไปด้วยมนตร์ขลังอันน่าพิศวง

ในชั่วพริบตา เฉินเทียนมิ่งรู้สึกวิงเวียนศีรษะ ง่วงซึม ไร้เรี่ยวแรง

"เฉินเทียนมิ่ง ฉันยอมรับว่าพลังของนายแข็งแกร่ง แต่โชคร้ายที่นายโอหังเกินไป”

“ฉันคืออัจฉริยะที่ไร้เทียมทานแห่งสำนักหยินหยางในรอบพันปี ย่อมเป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะพ่ายแพ้ต่อนายง่ายๆ”

“ต่อไป ฉันจะกำจัดนายอย่างง่ายดาย”

ฉีเทียนแสยะยิ้ม เดินเข้าไปหาเฉินเทียนมิ่ง แล้วฟาดฝ่ามือลงบนศีรษะของเขาอย่างแรง

ทว่า ในจังหวะที่ฝ่ามือของฉีเทียนกำลังจะสัมผัสศีรษะของเฉินเทียนมิ่ง ดวงตาของเขาก็เปล่งประกายเจิดจ้าราวกับแสงศักดิ์สิทธิ์

"เป็นไปไม่ได้!"

“นายหลุดพ้นจากโลกหยินหยางของฉันอย่างรวดเร็วได้ยังไง”

ดวงตาของฉีเทียนเบิกกว้าง เขาเร่งความเร็วฝ่ามือหมายสังหารเฉินเทียนมิ่งในทันที

"ฉีเทียน นายช่างไร้เดียงสา ฉันไม่มีวันพ่ายแพ้ ต่อจากนี้ฉันจะไม่ให้โอกาสนายอีก" เฉินเทียนมิ่งคำราม "ดาบสังหารเทพ!"

ฉึก!

พลังดาบแข็งแกร่งทะลวงผ่านท้องฟ้า ดุจดาวหางที่แหวกผ่านความมืดมิด พุ่งเข้าปะทะศีรษะของฉีเทียนด้วยความเร็วราวสายฟ้า

"อ๊าก..."

ศีรษะของฉีเทียนแตกออกเป็นสองซีกเหมือนแตงโม สมองและเลือดกระเซ็นไปทั่ว