วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1959

"พระเจ้า...นี่มัน...เทพศาสตรา!"

เฉินเทียนมิ่งถึงกับตะลึงงัน

เขาคิดว่าตัวเองมีดาบสืบทอดของตระกูลเฉินอยู่ในมือ ชัยชนะก็อยู่ในกำมือแล้ว แต่ใครจะไปคิดว่า เยี่ยฉังเซิงจะมีภาชนะสัมฤทธิ์รูปสี่เหลี่ยมอยู่ในครอบครอง

และภาชนะสัมฤทธิ์รูปสี่เหลี่ยมนั้นดันเป็นเทพศาสตราซะด้วย!

"นี่มัน...นี่มันบ้าไปแล้ว!"

"นักพรตไร้สำนักจะมีเทพศาสตราได้ยังไงกัน?"

"แม้แต่ตระกูลเฉินของเรายังไม่มีเทพศาสตราเลย!"

ในฐานะอัจฉริยะที่หาตัวจับยาก เฉินเทียนมิ่งไม่เคยรู้สึกสิ้นหวังอย่างในตอนนี้มาก่อน

เขาเคยคิดว่าสักวันหนึ่งเขาอาจจะพ่ายแพ้ แต่คนที่เอาชนะเขาได้ต้องเป็นอัจฉริยะที่หาได้ยากยิ่งกว่า

แต่ตอนนี้ คนที่ปราบเขาได้กลับเป็นนักพรตไร้สำนักที่มีพลังฝึกตนต่ำกว่าเขา

มันน่าอับอายเกินไปแล้ว!

ยิ่งอับอายไปกว่านั้นคือ คนผู้นี้ได้บดขยี้เขาอย่างราบคาบ ทำให้เขาแทบไม่เหลือชิ้นดี

ในช่วงเวลาสั้นๆ เฉินเทียนมิ่งก็เริ่มสงสัยอย่างสุดซึ้ง

"หรือว่าปู่และคนอื่นๆ หลอกฉันมาตลอด ฉันไม่ใช่อัจฉริยะที่หาตัวจับยาก ฉันเป็นแค่คนธรรมดา?"

"ไม่งั้นทำไมฉันถึงถูกนักพรตไร้สำนักปราบได้?"

ยิ่งเฉินเทียนมิ่งคิดแบบนี้ หัวใจแห่งเต๋าก็ยิ่งสั่นคลอน

เพียงชั่วครู่...

เสียงของเยี่ยชิวก็ดังขึ้น ทำลายความคิดของเฉินเทียนมิ่ง

"บุตรเทพอันดับหนึ่งแห่งนิกายดาบชิงอวิ๋น มีความสามารถเพียงเท่านี้เหรอ?" เยี่ยชิวเยาะเย้ย "ไม่แปลกใจเลยที่หยุนซีไม่สนใจนาย นายมันไร้ค่า"

"ฉันไม่ใช่คนไร้ค่า!" เฉินเทียนมิ่งเงยหน้าขึ้นทันที จ้องมองเยี่ยชิวด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว เส้นเลือดบนหน้าผากปูดขึ้น

"ก็จริง คนโง่ไม่เคยยอมรับว่าตัวเองโง่ คนไร้ค่าก็ไม่เคยยอมรับว่าตัวเองไร้ค่า" เยี่ยชิวกล่าว "เฉินเทียนมิ่ง พลังของนายสู้ฉันไม่ได้ กระบี่ก็สู้ฉันไม่ได้ แม้แต่กระบี่สืบทอดของตระกูลเฉินก็ยังถูกทำลายในมือนาย"

"บอกฉันทีว่า นอกจากหายใจทิ้งไปวันๆแล้ว นายยังมีค่าอะไรอีก?"

"ฉันมีข้อเสนอให้นาย ทำไมนายไม่ฆ่าตัวตายไปเลยล่ะ?"

"หึ" เฉินเทียนมิ่งแค่นเสียงเย็นชา จ้องมองเยี่ยชิวแล้วพูดว่า "เยี่ยฉังเซิง ฉันยอมรับว่าไม่คิดว่านายจะมีเทพศาสตราอยู่กับตัว"

"แต่นายมีพลังฝีมือต่ำต้อยเกินไป ไม่สามารถเปิดใช้เทพศาสตราได้"

"ดังนั้น ฉันยังไม่แพ้"

เยี่ยชิวเยาะเย้ย "ยังไง นายยังอยากจะสู้กับฉันอีกเหรอ?"

"ก็ได้ ในเมื่อนายเป็นศิษย์ของนิกายดาบชิงอวิ๋น ฉันจะให้อีกโอกาสหนึ่ง"

"เฉินเทียนมิ่ง มีวิธีอะไรก็ใช้มันออกมาให้หมด"

"จำไว้นะ ใช้วิชาที่แข็งแกร่งที่สุดของนายออกมา อย่าให้ฉันต้องรอนาน"

เฉินเทียนมิ่งพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เยี่ยฉังเซิง ถึงแม้ว่านายจะทำให้ฉันประหลาดใจอยู่บ้าง แต่ฉันจะไม่แพ้"

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เฉินเทียนมิ่งก็แบมือออก ไฟขาวพลันผุดขึ้นกลางฝ่ามือ

ทันทีที่ไฟขาวปรากฏ บรรยากาศโดยรอบก็ร้อนระอุราวกับอยู่ในใจกลางภูเขาไฟ

"ไฟพิเศษ?" เยี่ยชิวชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหัวเราะออกมา

“เยี่ยฉังเซิง บอกให้นะ นี่แหละคือไพ่ตายที่แข็งแกร่งที่สุดของฉัน" เฉินเทียนมิ่งพูดอย่างภาคภูมิใจ "ไฟพิเศษระดับสวรรค์ชั้นเลิศนี่ ปู่ของฉันเป็นคนมอบให้"

"เดิมทีฉันตั้งใจจะเก็บมันไว้หลอมสร้างศาสตราวุธศักดิ์สิทธิ์หลังจากทะลวงสู่ขอบเขตปราชญ์แล้ว"

"แต่ในเมื่อแกอยากตายนัก วันนี้ฉันจะใช้แกเป็นเครื่องมือฝึกฝนไปพลางๆ ก่อนก็แล้วกัน"

เฉินเทียนมิ่งแสยะยิ้มเหี้ยมเกรียม เยี่ยฉังเซิง ต่อให้แกมีเทพศาสตราในมือแล้วไง ในเมื่อพลังฝีมือแกอ่อนด้อยขนาดนั้น ก็ไม่อาจดึงพลังที่แท้จริงของมันออกมาได้อยู่ดี

ส่วนฉัน มีไฟพิเศษระดับสวรรค์ชั้นเลิศอยู่ในมือ ต่อให้เป็นปราชญ์ก็ยังอาจพลาดท่าถูกเผาตายได้ แล้วแกเป็นเพียงนักพรตกระจอก จะมีปัญญาต้านทานได้อย่างไร

ทว่า เยี่ยชิวกลับไม่แสดงความหวาดกลัวออกมาเลยแม้แต่น้อย กลับหัวเราะเยาะเย้ย "เฉินเทียนมิ่ง เอ๋ย เฉินเทียนมิ่ง แกไม่เพียงแต่เป็นเศษสวะ ยังโง่เขลาเบาปัญญาอีกต่างหาก"

"หรือว่า...เขาเกิดมาเพื่อปราบฉัน?"

เฉินเทียนมิ่งทั้งโกรธทั้งกลัว

ทันใดนั้น เสียงตวาดของเยี่ยชิวก็ดังขึ้น "มานี่!"

วินาทีต่อมา เฉินเทียนมิ่งก็เห็นไฟพิเศษระดับสวรรค์ขั้นสูงของเขาก็บินไปหาเยี่ยชิว จากนั้นจึงหดตัวลงและหมุนวนรอบเยี่ยชิว ราวกับเป็นลูกหมาที่เจอแกนาย

"กลับมานี่นะ!" เฉินเทียนมิ่งตะโกนลั่น

แต่ไฟพิเศษระดับสวรรค์นั้นกลับไม่เชื่อฟังเขาเลยแม้แต่น้อย

เชี่ย!

เฉินเทียนมิ่งแทบกระอักเลือด นับตั้งแต่เกิดมา เขาไม่เคยเจอกับความพ่ายแพ้เช่นนี้มาก่อน

สีหน้าของเขาบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ

อมตะชางเหม่ยตะโกนข้างๆ "ไอ้เด็กเวร ใช้ไฟมาย่างหมูเร็ว!"

แกนั่นแหละหมู!

เฉินเทียนมิ่งจ้องเขม็งไปที่อมตะชางเหม่ยราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

เยี่ยชิวคิดเพียงครู่เดียว ไฟพิเศษก็กลับเข้าสู่ร่างกายของเขา ความร้อนระอุหายวับไปราวกับไม่เคยเกิดขึ้น ท้องฟ้าและผืนดินกลับคืนสู่ความสงบ

"เฉินเทียนมิ่ง แกยังมีไพ่ตายอะไรอีกไหม? ถ้าไม่มีก็เตรียมตัวไปได้เลย..." เยี่ยชิวเอ่ย

"ฉันยังมี" พลังต่อสู้ของเฉินเทียนมิ่งพลุ่งพล่าน เจตจำนงฆ่าฟุ้งกระจาย เขามองเยี่ยชิวพร้อมกับพูดอย่างหนักแน่น "ฉันยังมีท่าไม้ตายที่ไม่เคยใช้กับใครมาก่อน"

"เยี่ยฉังเซิง เป็นแกบีบฉัน"

"หวังว่าแกจะไม่เสียใจ"

สิ้นคำ เฉินเทียนมิ่งก็ยกกำปั้นขึ้น

เยี่ยชิวคิดว่าอีกฝ่ายกำลังจะปล่อยท่าไม้ตายออกมา ทันใดนั้นเฉินเทียนมิ่งก็หันหลังกลับ วิ่งไปทางปากถ้ำอย่างรวดเร็ว ราวกับกระต่ายที่กำลังหนีตาย