วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1969

เยี่ยชิวตกใจขึ้นมาทันใดและถามว่า “ผู้เฒ่า คุณได้ยินเสียงนั้นเมื่อกี้ไหม?”

“ไม่ ฉันไม่...…” ก่อนที่อมตะชางเหม่ยจะพูดจบประโยค เสียงอันแผ่วเบาก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“ช่วยฉันด้วย...…”

คราวนี้ เยี่ยชิวได้ยินชัดเจนมาก

อมตะชางเหม่ยก็ได้ยินเช่นกันและกระซิบว่า “ใครพูดอยู่ เป็นผีหรือเปล่า?”

“เจ้าหนู ที่นี่อันตรายเกินไป”

“เราควรรีบไป!”

เยี่ยชิวคิดถึงคำพูดของจักรพรรดิมังกรและคิดในใจว่า “มนุษย์ที่ถูกจักรพรรดิมังกรปิดผนึกยังมีชีวิตอยู่?”

ทันใดนั้น

“ที่นี่...…ปลอดภัย คุณไม่จำเป็นต้องออกไป” ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้นในหูของเยี่ยชิวและอมตะชางเหม่ย

เสียงนี้อ่อนแรงมาก ราวกับว่ามันอาจหายไปได้ทุกเมื่อ

“คุณเป็นใคร?” เยี่ยชิวถามขณะที่เขาหันศีรษะ จ้องมองไปที่จุดที่เข็มเทพตรึงทะเลถูกเสียบเข้าไป

หลังจากดึงเข็มเทพตรึงทะเลออกแล้ว ยังคงมีหลุมลึกอยู่บนพื้นดิน

เสียงนั้นดังออกมาจากด้านในหลุม

“คุณเป็นมนุษย์หรือผี?” อมตะชางเหม่ยถามอย่างเข้มงวด

เสียงนั้นตอบว่า “โดยธรรมชาติแล้ว ฉันเป็นมนุษย์.…..”

“คุณชื่ออะไร?” อมตะชางเหม่ยถามอีกครั้ง

“ต้าโจว...อู่หวัง!” เสียงที่แผ่วเบาแทบไม่ได้ยิน แต่สำหรับเยี่ยชิวและอมตะชางเหม่ย มันฟังดูเหมือนเสียงฟ้าผ่า

โจวอู่หวัง?

ชื่อนั้น...…

มันช่างน่าประทับใจอย่างเหลือเชื่อ!

ทั้งเยี่ยชิวและอมตะชางเหม่ยต่างแสดงสีหน้าตกใจ

“ฉันเคยได้ยินอู่เชียนฟานพูดถึงต้าโจวอู่หวังมาก่อน ด้วยความอาวุโสกว่า อู่หวังเป็นปู่ทวดของอู่เชียนฟาน”

อมตะชางเหม่ยอุทานว่า “อู่หวังมาที่นี่ได้อย่างไร?”

เยี่ยชิวกล่าวว่า “จักรพรรดิมังกรบอกฉันว่า ก่อนที่ฉันจะมาที่นี่ มีมนุษย์คนหนึ่งถูกผนึกโดยเขา”

“จักรพรรดิมังกรยังบอกอีกว่า มนุษย์ที่เข้ามาก่อนฉัน มีการฝึกฝนที่ทรงพลัง หากเขาไม่ได้ถูกกดขี่ เขาอาจจะได้รับสถานะของจักรพรรดิไปแล้ว”

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “ถ้าเป็นอู่หวังจริงๆ จักรพรรดิมังกรก็ไม่ได้โกหก”

“อู่หวังเป็นจักรพรรดิลำดับที่สองของต้าโจว กล่าวกันว่า เขามีพรสวรรค์ที่น่าทึ่ง และถึงขั้นนักบุญราชาได้ก่อนอายุหนึ่งพันปี เขาเคยปราบราชวงศ์ใหญ่ทั้งสามของจงโจวด้วยมือเปล่าเพียงลำพัง จนได้รับตำแหน่งผู้แข็งแกร่งที่สุดในจงโจว”

เมื่อถึงจุดนี้ อมตะชางเหม่ยดูเหมือนจะจำบางอย่างได้ ตาของเขาเบิกกว้างขึ้นทันใด ขณะที่เขาอุทานว่า “พระเจ้า...…”

“มีอะไร?” เยี่ยชิวถามด้วยความรู้สึกสับสน

อมตะชางเหม่ยตอบว่า “ตอนนี้ฉันจำได้แล้ว ครั้งหนึ่ง อู่เชียนฟานเคยพูดว่าปู่ทวดของเขาหายตัวไปอย่างกะทันหันเมื่อแปดพันปีที่แล้ว และไม่สามารถติดตามได้ตั้งแต่นั้นมา”

“นั่นหมายความว่า อู่หวังถูกกดขี่ที่นี่มาแปดพันปีเต็มแล้ว?”

“โอ้พระเจ้า การไม่ตายหลังจากผ่านไปแปดพันปีนั้นน่ากลัวเกินไป!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เยี่ยชิวก็รู้สึกหนาวสั่นไปทั้งสันหลัง

ปรมาจารย์ที่ไม่มีใครเทียบได้ ซึ่งกวาดล้างจงโจวเมื่อแปดพันปีที่แล้ว ถูกกดขี่ที่นี่โดยจิตสัมผัสเทพของจักรพรรดิมังกร ยากที่จะจินตนาการได้ว่า จักรพรรดิมังกรมีพลังอำนาจในชีวิตมากเพียงใด?

เยี่ยชิวถาม “อู่เชียนฟานบอกคุณเรื่องนี้เมื่อไหร่ ทำไมฉันไม่รู้?”

อมตะชางเหม่ยตอบว่า “ตอนนั้นเราอยู่ที่ภูเขาอมตะ คุณไม่รู้หรอก เพราะคุณยุ่งอยู่กับการแสดงความรักกับหยุนซีมากเกินไป”

เยี่ยชิว “...…”

อมตะชางเหม่ยกล่าวต่อ “น่าเสียดายจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะสภาพแวดล้อมพิเศษของรังฝังศพมังกร เราคงส่งข้อความถึงราชวงศ์ต้าโจวได้”

หลังจากนั้นไม่นาน

เสียงอันอ่อนแอก็ดังมาจากส่วนลึกของถ้ำ “ช่วยฉันด้วย..….”

เยี่ยชิวเดินไปที่ปากถ้ำแล้วมองลงไป มันไม่มีก้นบึ้งเลย เขาจึงถามว่า “ผู้อาวุโส เกิดอะไรขึ้นกับคุณ”

ใช้เวลาไม่กี่นาทีกว่าที่เสียงอันอ่อนแอจะดังขึ้นอีกครั้ง โดยพูดว่า “ฉัน...…ฉันหมดพลังแล้ว ฉันทนไม่ไหวแล้ว”

เยี่ยชิวถอนหายใจ

แม้แต่โจวอู่หวังผู้ทรงพลังซึ่งถูกกักขังไว้เป็นเวลาแปดพันปีก็ยังดิ้นรนเพื่อเอาชีวิตรอด หากเป็นผู้ฝึกฝนคนอื่น พวกเขาอาจสูญเสียพลังชีวิตและกลายเป็นเถ้าถ่านไปแล้ว

ทันใดนั้น เยี่ยชิวก็ตัดสินใจ

“ผู้เฒ่า คุณอยู่ที่นี่เถอะ ฉันจะไปช่วยเขา” เยี่ยชิวกล่าว

“คุณบ้าไปแล้ว?” อมตะชางเหม่ยอุทาน “คุณไม่ได้ยินสิ่งที่ฉันเพิ่งพูดไปเหรอ? แล้วถ้าการช่วยเขาจะกลายเป็นเรื่องยุ่งยากล่ะ? แล้วจะยังไง?”

“เจ้าหนู ฟังคำแนะนำของฉัน หลีกเลี่ยงปัญหาดีกว่าสร้างปัญหาเพิ่ม”

“เราควรรีบไป!”

เยี่ยชิวตอบอย่างจริงจัง “คุณลืมไปแล้วหรือว่า อาชีพของฉันคืออะไร?”

“หน้าที่ของหมอคือการช่วยชีวิตและรักษาผู้บาดเจ็บ ในฐานะหมอ ฉันจะยืนดูใครสักคนตายได้ยังไง?”

“ยิ่งกว่านั้น เขาเคยเป็นจักรพรรดิแห่งต้าโจว ถึงแม้ว่าเขาจะต้องตาย เขาก็ควรออกเดินทางอย่างสมเกียรติ”

“ผู้เฒ่า ฉันรู้ว่าคุณกังวลเรื่องอะไร อย่ากลัวเลย ถ้ามีอันตรายจริงๆ ฉันจะจัดการได้”

เยี่ยชิวมองอมตะชางเหม่ยด้วยสายตาที่รู้ใจ ราวกับจะบอกว่า ฉันมีไฟประหลาดระดับจักรพรรดิติดตัวอยู่ และฉันสามารถจัดการได้แม้กระทั่งนักบุญ

เมื่อเห็นท่าทีแน่วแน่ของเยี่ยชิว อมตะชางเหม่ยจึงพูดได้เพียงว่า “ระวังตัวไว้ ถ้าคุณพบอันตรายใดๆ ให้ส่งข้อความหาฉันทันที”

“คุณอย่าเข้าใจข้าผิด ฉันไม่ได้พยายามช่วยคุณ”

“ฉันแค่คิดจะวิ่งหนี”