วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2039

สงครามใหญ่พร้อมจะปะทุขึ้น ในสถานที่เต็มไปด้วยบรรยากาศอันหนาวเหน็บ อากาศเยือกเย็นจนแทบจะแข็งตัว

ทันใดนั้น ก็มีเสียงตะโกนดังก้องไปทั่วท้องฟ้า

“ช้าก่อน!”

เสียงทุ้มลึกนี้ ราวกับเทพเจ้าระเบิดสายฟ้า ทำให้เกิดแผ่นดินไหวครั้งใหญ่

“หัวหน้าสำนัก!”

ทุกคนต่างได้ยิน ว่าเสียงพูดนี้ มาจากหยุนซาน

“ในที่สุดเจ้าก็กล้าปรากฏตัวแล้วหรือ? เหอะ เหอะ”

ในใจของผู้อาวุโสตระกูลเฉินหัวเราะอย่างเยือกเย็น “หยุนซาน ข้าอยากจะเห็นว่าวันนี้เจ้าจะจบเรื่องอย่างไร?”

“หากว่าเจ้าปกป้องเยี่ยชิวหรือเผ่าปีศาจนั่น อย่างนั้นหัวหน้าสำนักของเจ้าก็อย่าเป็นมันเลย”

“อีกทั้ง เจ้าต้องอธิบายต่อทุกคน ว่าเผ่าปีศาจนั่นเหตุใดต้องมาปรากฎตัวที่นิกายดาบชิงอวิ๋น?”

“เรื่องนี้หากว่าไม่พูดให้เข้าใจ จะถูกกลุ่มคนโจมตี พ่อหนุ่มก็จะลุกขึ้นก่อความรุนแรง ผลที่ตามมานั้นแย่มาก ในที่สุด อารมณ์ของเหล่าศิษย์ก็ถูกจุดประกาย ไม่สามารถดับลงได้อย่างง่าย?”

“หยุนซาน หยุนซาน เจ้าแค่หวังดีกับตัวเองสักหน่อย!”

ผู้อาวุโสตระกูลเฉินแอบภูมิใจ

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่รอมานาน หยุนซานก็ไม่ปรากฏตัว

“เกิดอะไรขึ้น?”

เมื่อทุกคนสับสน เสียงของหยุนชานก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“เยี่ยฉังเซิง รีบกลับมาเร็วๆ ข้าจะรอเจ้าอยู่ที่ตำหนัก”

ได้ยินออกว่า เสียงของหยุนซานเต็มไปด้วยความโกรธ

“หยุนซานไม่ปรากฏตัว เห็นได้ชัดว่าเขากลัวว่าผู้อาวุโสและศิษย์จะตั้งคำถามเขาในที่สาธารณะ หรือเป็นจิ้งจอกเฒ่าจริงๆ”

“ อย่างไรก็ตาม หากเจ้าไม่ปรากฏตัว ก็ไม่ง่ายเลยที่จะเก็บเยี่ยฉังเซิงและคนอื่น ๆ ไว้”

ผู้อาวุโสตระกูลเฉินคิดถึงสิ่งนี้ แล้วส่งสานตาไปทางผู้อาวุโสที่เจ็ดทันที

“ช้าก่อน!”

ผู้อาวุโสที่เจ็ด เรียกเยี่ยชิวและคนอื่นอีกสามคนที่กำลังจะออกไป จากนั้นมองไปทางตำหนัก แล้วเอ่ยเสียงดัง "หัวหน้าสำนัก ข้ามีคำถามสองสามข้อ ข้าอยากจะขอให้หัวหน้าสำนักช่วยแก้ไข"

“ก่อนอื่น เหตุใดเผ่าปีศาจนี้ถึงปรากฏในนิกายดาบชิงอวิ๋นของเรา?”

“ประการที่สอง เผ่าปีศาจนี้เป็นสหายกับหัวหน้าสำนักจริงหรือ?”

“ประการที่สาม ดังที่เราทุกคนรู้ เผ่ามนุษย์และเผ่าปีศาจมักจะขัดแย้งกันอยู่เสมอ เหตุใดเจ้าถึงปล่อยให้เผ่าปีศาจดำเนินไปอย่างดุเดือดในนิกายดาบชิงอวิ๋นของเรา?”

ทั่วทั้งสถานที่เงียบสงัด เงียบงันอย่างน่าขนลุก

นี่ไม่ใช่คำถามอีกต่อไป แต่เป็นคำถาม!

หลังจากที่ผู้อาวุโสที่เจ็ดพูดจบ ก็ใช้เวลาสักพักหนึ่ง แต่หยุนชานไม่ตอบ

“หัวหน้าสำนัก ผู้ใต้อำนาจของข้ามีคำถามสามข้อ โปรดตอบพวกเขาทันที…”

ก่อนผู้อาวุโสที่เจ็ดจะพูดจบ ทันใดนั้นก็มีการตบปรากฏขึ้นจากอากาศบางๆ แล้วตกลงบนใบหน้าของเขา

“เพี๊ยะ!”

เสียงตบดังก้องไปทั่วผู้ชม

ทุกคนเงยหน้าขึ้นและเห็นรอยฝ่ามือสีแดงสดทางด้านซ้ายของใบหน้าของผู้อาวุโสคนเจ็ด

ทุกคนต่างก็ตกตะลึง!

โดยเฉพาะอย่างยิ่งศิษย์ของนิกายดาบชิงอวิ๋น พวกเขาทั้งหมดอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง

เหตุใดผู้หัวหน้าสำนักที่อ่อนแอจึงกลายเป็นคนหัวแข็งกะทันหัน?

พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกหรือ?

ผู้อาวุโสที่เจ็ดก้มศีรษะลง กำหมัดแน่น และฟันของเขาเกือบจะหัก

“เขากล้าดียังไง...”

โดยปกติแล้ว หยุนชานจะสุภาพกับพวกเขามากกับผู้อาวุโส ไม่กล้าพูดคำที่รุนแรง แต่เขาไม่เคยคาดหวังเลยว่าวันนี้ ราวกับว่าเขากินยาผิด หยุนชานก็ตบเขาต่อหน้าทุกคน

ผู้อาวุโสตระกูลเฉินที่มีดวงตาคมกริบดุจมีด เฝ้าดูอย่างช่วยไม่ได้ขณะที่ เยี่ยชิวออกจากเวทีบรรยายพร้อมกับอมตะชางเหม่ยและเจ้าวัวต้าลี่

“โถ้วเว้ย ข้าอยากจะฆ่าพวกเขาจริงๆ” ผู้อาวุโสที่เจ็ดกระซิบ

“อย่าทำอะไรบุ่มบ่าม ตามข้ามา” หลังจากที่ผู้อาวุโสตระกูลเฉินพูดจบ เขาก็จากไปพร้อมกับผู้อาวุโส

“ผู้อาวุโสที่สิบ วันนี้เจ้ายังเทศน์อยู่ไหม” ศิษย์คนหนึ่งถาม

“เทศน์อะไรล่ะ” ผู้อาวุโสโมโห แล้วเดินออกไปพร้อมอาวุโสตระกูลเฉิน

...........

เยี่ยชิวมาถึงที่ตำหนัก

ทันทีที่เขาเข้าไปในประตู เขาเห็นหยุนซี นางฟ้าไป๋ฮวา และจิ่วเจี้ยนเซียนอยู่ในตำหนัก

หยุนซานนั่งอยู่บนโต๊ะ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ

“ฉังเซิง เจ้าไม่เป็นไรใช่หรือไม่?”

“ผู้อาวุโสเหล่านั้นไม่ได้ทำให้เจ้าลำบากใจใช่ไหม?”

เมื่อหยุนซีและนางฟ้าไป๋ฮวาเห็นเยี่ยชิว พวกเขาก็เดินไปหาเขาอย่างรวดเร็วและถามด้วยความกังวล

“ข้าไม่เป็นไร” เยี่ยชิวพูด “เจ้าเหนื่อยมาหลายวันแล้ว เหตุใดไม่พักผ่อนให้มากกว่านี้ล่ะ?”

นางฟ้าไป๋ฮวาพูดอย่างตระการตา "ในเมื่อเจ้าลงมือครั้งใหญ่ขนาดนี้ พวกข้าจะหลับไปได้อย่างไร "

หยุนซีกล่าวว่า "พ่อของข้าบอกหลายครั้งว่าอย่าออกไปจากสวนหลังบ้าน เหตุใดเจ้าไม่ฟังพ่อของข้า โชคดีที่พ่อของข้าพูดทันเวลา ไม่อย่างนั้นเจ้าคงเดือดร้อน"

เมื่อหยุนซีพูดเช่นนี้ นางก็ลดเสียงลงและกระซิบ "ฉังเซิง พ่อของข้าโกรธมากแล้ว โปรดขอโทษเขาเร็วๆ ด้วย"

“ขอโทษ? เหตุใดข้าต้องขอโทษด้วย?” เสียงของเยี่ยชิวดัง เขาก้าวไปข้างหน้าสองก้าวแล้วบ่น “พ่อตา ข้าไม่ได้พูดถึงเจ้า เหตุใดเจ้าถึงพูดออกมาเช่นนี้?”

“หากเจ้าแกล้งทำเป็นไม่รู้อะไรเลย หากมีการต่อสู้เกิดขึ้น ข้าจะฆ่าผู้อาวุโสทั้งเก้าคนนั้นเพื่อเจ้า”

“และเฉินเป่ยโต่ว วันนี้ข้าวางแผนที่จะฆ่าเขา แต่หลังจากที่เจ้าทำลายมันแบบนี้ มันก็ยากสำหรับข้าที่จะทำ”

“ท่านพ่อตา ข้าไม่ได้บอกเจ้า ในฐานะหัวหน้าสำนัก เจ้าใจดีและจิตใจอ่อนโยนเกินไป”