วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2044

“อา……”

ภายในตำหนักมีเสียงร้องโหยหวนของหลงผู้ซ่าดังไม่ขาดสาย

อู่จี๋เทียนจุนฉีกและประกอบร่างของหลงผู้ซ่าซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับกำลังเล่นของเล่นที่น่าสนุก ไม่รู้จักเบื่อ

“ไอ้บ้าเอ๊ย! ตอนอารมณ์ไม่ดีก็ทรมานฉัน ตอนอารมณ์ดีก็ยังทรมานฉัน ยังมีความยุติธรรมเหลืออยู่ไหม?”

“อู่จี๋ไอ้เฒ่า สักวันหนึ่ง ฉันจะทำให้แกอยู่แบบตายทั้งเป็น!”

หลงผู้ซ่าสาบานในใจ

เวลาผ่านไปชั่วครู่ใหญ่

อู่จี๋เทียนจุนเพิ่งจะโยนหลงผู้ซ่าลงบนพื้น ก่อนจะดื่มเหล้าอึกหนึ่งแล้วหัวเราะดังลั่น “สะใจจริง ๆ!”

หลงผู้ซ่านอนคว่ำอยู่บนพื้น ใบหน้าซีดขาว แอบเหลือบมองอู่จี๋เทียนจุนด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความแค้น

“มันสะใจแก แต่ฉันนี่สิเกือบตาย!”

ในตอนนั้นเอง สายตาของอู่จี๋เทียนจุนก็มองมากระทบ หลงผู้ซ่าตกใจจนรีบก้มหน้า ซ่อนแววตาแห่งความแค้นเอาไว้

“เงยหน้าขึ้นมา!”

เสียงของอู่จี๋เทียนจุนเต็มไปด้วยอำนาจที่ไม่อาจขัดขืนได้

ไอ้แก่คนนี้คิดจะทำอะไรอีก?

หลงผู้ซ่าเงยหน้าขึ้นอย่างหวาดหวั่น ในใจเต็มไปด้วยความกังวล

“หลงผู้ซ่า ช่วงนี้พฤติกรรมของนายน่าพอใจมาก ฉันผู้สูงส่งจึงตัดสินใจมอบโอกาสให้นายสักครั้ง”

เมื่ออู่จี๋เทียนจุนพูดจบ เขาโบกมือเพียงครั้งเดียว ทันใดนั้นก็มีหม้อทองแดงปรากฏขึ้นกลางอากาศ

หม้อทองแดงนั้นมีขนาดใหญ่เท่ากับห้องหนึ่งห้อง มันสีดำสนิทราวกับหมึก ส่งพลังงานหยินที่น่าขนลุกออกมา

หลงผู้ซ่าใจคอไม่ดี ถามด้วยความกังวลว่า “อาจารย์ นี่คือ...”

อู่จี๋เทียนจุนตอบว่า “หม้อนี้มีชื่อว่า หม้อพิษหมื่นชนิด”

หม้อพิษหมื่นชนิด?

แค่ฟังจากชื่อก็ดูไม่ใช่ของดีอะไร

ในใจหลงผู้ซ่ารู้สึกกังวลยิ่งขึ้น

อู่จี๋เทียนจุนหัวเราะ “นายอย่าได้ดูถูกมัน หม้อนี้คือวัตถุศักดิ์สิทธิ์ที่หายากยิ่งในโลก”

หรือว่าอู่จี๋แก่เฒ่าจะมอบวัตถุศักดิ์สิทธิ์นี้ให้ฉัน?

เขาจะใจดีขนาดนั้นจริงหรือ?

หลงผู้ซ่ารวบรวมความกล้าแล้วถามว่า "อาจารย์ ฉันขอทราบว่าหม้อนี้มีประโยชน์อย่างไร?"

อู่จี๋เทียนจุนตอบว่า "นายรู้ไหมว่าทำไมมันถึงถูกเรียกว่าหม้อพิษหมื่นชนิด? นั่นก็เพราะภายในหม้อนี้เก็บรวบรวมสารพิษที่ร้ายแรงและมีพลังหยินถึงขีดสุดจากวัตถุพิษจำนวน 9,999 ชนิด"

"อะไรนะ?"

สีหน้าของหลงผู้ซ่าเปลี่ยนไปในทันที

อู่จี๋เทียนจุนกล่าวต่อว่า "ฉันใช้เวลาหลายพันปีในการรวบรวมสารพิษร้ายแรงและพลังหยินจากวัตถุพิษทั้ง 9,999 ชนิดนี้มาได้ จึงไม่ใช่เรื่องง่ายเลย"

"อาจารย์เพิ่งบอกไปว่า พฤติกรรมในช่วงนี้ของนายทำให้ฉันพอใจมาก"

"ดังนั้น ฉันตัดสินใจจะให้นายอยู่ในหม้อนี้เป็นเวลาเจ็ดวัน"

เจ็ดวัน...

เมื่อหลงผู้ซ่าได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของเขาซีดเผือดด้วยความหวาดกลัว ร่างกายสั่นเทาโดยไม่อาจควบคุมได้

"ขอบคุณท่านอาจารย์มาก แต่โอกาสอันยิ่งใหญ่นี้ ผมคิดว่าช่วงนี้...ผมอาจจะยังไม่จำเป็นต้องใช้" หลงผู้ซ่าพยายามกล่าวด้วยความฝืนใจ

ในหม้อนี้มีสารพิษร้ายแรงจากวัตถุพิษกว่า 9,000 ชนิด เขายังเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา อย่าว่าแต่จะอยู่ในนั้นเจ็ดวันเลย แค่เจ็ดนาทีก็อาจตายเพราะพิษแล้ว

อู่จี๋เทียนจุนถามว่า "นายกลัวหรือ?"

“ดูเหมือนว่า จ้าวหยินหยางให้ความสนใจนายมาก หากไม่เช่นนั้น ระดับพลังของนายน่าจะไม่สามารถพัฒนาขึ้นได้เร็วขนาดนี้”

“แน่นอน ว่ามันก็เกี่ยวข้องกับความพยายามของนายเองด้วย”

“อาจารย์เห็นว่านายมีศักยภาพเป็นอย่างดี และนายก็เป็นศิษย์คนเดียวที่เหลืออยู่ของฉัน ฉันไม่อยากให้นายเป็นทั้งชายและหญิง หากนายอยู่ในหม้อพิษหมื่นชนิดนี้ให้ครบเจ็ดวัน นายจะสามารถฟื้นคืนร่างชายได้”

“ถึงเวลานั้น ฉันจะถ่ายทอดความสามารถทั้งหมดให้กับนาย”

เมื่ออู่จี๋เทียนจุนพูดจบ เขาก็โยนหลงผู้ซ่าเข้าไปในหม้อพิษทันที

“อา…”

หลงผู้ซ่าร้องอย่างน่าสยดสยอง

เมื่อเขาเข้าไปในหม้อพิษ หมู่อวัยวะของเขาถูกกัดกินจนละลาย จิตวิญญาณเต็มไปด้วยสารพิษ รู้สึกเหมือนถูกมดนับพันกัดกิน ทำให้เขาเจ็บปวดจนแทบอยากตาย

“นี่ไม่ใช่โอกาสอะไรเลย อู่จี๋แก่เฒ่าต้องการฆ่าฉัน” หลงผู้ซ่าตระหนักในทันที

“ศิษย์รัก ขอให้นายทนไว้ อาจารย์รอนายอยู่นะ”

อู่จี๋เทียนจุนยิ้มเล็กน้อย ก่อนที่จะ “ปัง!” เสียงดัง เขาปิดฝาหม้อ

จากนั้น เขาก็ใช้เวทย์คุ้มกันลงบนฝาหม้อ เพื่อป้องกันไม่ให้หลงผู้ซ่าออกมาจากข้างใน

“จ้าวหยินหยางเอ๋ย จ้าวหยินหยาง นายอาจจะยังไม่รู้หรอกว่าที่ฉันไม่ฆ่านาย ก็เพื่อรอวันนี้”

“นายคิดจริงๆหรือ ว่าฉันผู้สูงส่งโยนหลงผู้ซ่าเข้าไปในผาวิญญาณเพียงเพื่อที่จะลงโทษ?”

“จริงๆ แล้ว เป้าหมายที่แท้จริงของฉันคือการส่งเขามาอยู่ต่อหน้าของนาย”

“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ฉันได้ค้นพบวิธีการที่จะฝึกฝนวิชาอันยิ่งใหญ่ของหยินหยางโดยไม่ต้องทำการตัดตอน หากหลงผู้ซ่าอยู่ในหม้อพิษนี้เจ็ดวันโดยไม่ตาย ร่างกายของเขาจะเต็มไปด้วยพลังหยินอันบริสุทธิ์”

“ถึงเวลานั้น ฉันจะกลืนกินพลังหยินนั้นและฉันจะสามารถฝึกฝนวิชาอันยิ่งใหญ่ของหยินหยางได้”

อู่จี๋เทียนจุนหัวเราะเสียงดัง “แค่ฉันฝึกฝนวิชาอันยิ่งใหญ่ของหยินหยาง ไม่ถึงหนึ่งพันปี ฉันจะได้บรรลุเป็นจักรพรรดิแห่งเซียน ฮ่าฮ่า…”

อย่างไรก็ตาม ไม่ถึงสิบวินาที เสียงหัวเราะของอู่จี๋เทียนจุนก็หยุดลงอย่างกะทันหัน เขารู้สึกถึงบรรยากาศที่กดดันปกคลุมทั้งตำหนัก ทำให้ขนแขนของเขาลุกชันขึ้น